สารพัดเรื่องสั้น(แต่งเอง+สุ่มๆไว้)

ลำดับตอนที่ #6 : พล่าม > ควารมทรงจำ กับ สายลม

บางสิ่งดลใจให้เขียนถึง....

พื้นที่เดิมๆที่เคยเดินผ่าน

ที่เคยทำให้มีรอยยิ้ม น้ำตา ความสุข ความเศร้า

ชวนให้คิดถึงใครบางคน ที่หายไป...

พื้นที่ข้างกาย

ว่างเปล่า...

บางครั้งเรื่องพวกนี้ก็ไม่มีทางลบเลือนไปได้

แค่เหมือนจะหายไป แต่ยังจดจำได้เสมอ

ไม่ต้องคอยนั่งนึกถึง แต่มันกลับมาให้เรานึกถึงเอง

มองหาใครบางคน เพื่อลืม

สร้างความทรงจำใหม่ๆ

แต่เป็นไปไม่ได้เลย ไม่มีทาง ไม่มีวัน....

นั้นสินะ ทำไมกัน....

สายลมยังคงหมุนไป

ยังคงหมุนวนอยู่รอบกาย ไม่เคยหายไป

ความทรงจำ.. คงเป็นอย่างนั้น.....

บางเบา แต่ยังคงอยู่ แม้จะมองไม่เห็น แต่จะกลับมาเสมอ

แค่บางอย่าง สะกิดย้ำเตือน ก็นึกถึงได้....

ภาพเดิม ซ้ำๆ ฉายชัดอยู่ที่เก่า

ไม่สิ.. อยู่ในทุกๆความทรงจำต่างหาก

หากวันไหนโดนตอกย้ำ ก็จะกลายเป็นพายุ ที่กลับมาหมุนวนอย่างบ้างคลั่ง

พายุแห่งความเสียใจ...

แต่...

สายลมก็ยังเป็นสิ่งที่ต้องการ....

ความทรงจำ ก็คงไม่ต่างกัน...

ไม่อยากให้หายไป ไม่อยากให้ลืมเลือน เพื่อให้นึกถึง ในความทรงจำดีๆที่เคยมี..

แม้บางครั้ง เมื่อนึกถึงแล้วมีน้ำตา ก็ไม่อยากจะลบไป....

เพราะความทรงจำนั้น ยังมีค่าสำหรับเรา....

สายลมที่พัดผ่านเอ๋ย ข้าอยากฝากเจ้าไปบอกใครคนหนึ่ง

ตราบใดที่เจ้ายังคงหมุน ข้า จะยังคงอยู่อย่างสายลม

อยู่เพื่อรับฟังความทุกข์ของใครคนนั้น

สายลมเอ๋ย ข้าฝากดูแล หากเขามีน้ำตา จงมาบอกข้า

เพียงเดินมาบอก ข้าจะโอบกอดเขาไว้ ดั่งสายลมที่ไม่เคยจางหาย

ยามเขาต้องการใครบางคนปลอบใจ เมื่อมีทุกข์

แต่หากเขาไม่ต้องการ สายลมของข้าจงบางเบา

ก่อนจะกลับมาใหม่อีกครา เมื่อเขาเพรียกหา

เมื่อคนผู้นั้นต้องการ......