ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Sad Story Project :: [SF] ตัวแทน
ในสายาอนาย.... เยเห็นันบ้ามั๊ย
ในวามิอนาย.... มีันบ้ารึเปล่า
ทุรั้ที่เราับมือัน.... นายำลัิถึใรเหรอ
เวลาที่เราอยู่้วยัน.... นายมีวามสุรึเปล่า
และในหัวใอนาย.... มีันอยู่รนั้นบ้ามั๊ย
......................
"บับันไ้มั๊ย"
"เอาสิ" ิบอมอบผมในทันที
ผมเยหน้ามอนรหน้าที่ยัสีหน้าเย็นา
สายาอเา้อมอผ่านผมไป นผมแปลใ และ้อหันไปมอ้านหลั
ทแฮ ับ ีวอน........
ที่เาอบรับผม เพื่อประใรบานรึเปล่า
ิมิบอม เลิับทแฮมาไ้หลายเือนแล้ว
หลายนรวบรวมวามล้ามามายเพื่อบอรันๆนี้
แ่...ทุนถูปิเสธ
และผม ือ 1 ในนที่รวบรวมวามล้ามาหานที่เย็นานนี้
และำอบที่ผมไ้ ็ทำให้ผมีใเป็นที่สุ....
ที่ผมันไปหลุมรัผู้ายนนี้ไ้
็เพราะผมไ้เห็นรอยยิ้มที่เามอบให้ับทแฮ
ทำให้ผมหลุมรัรอยยิ้มนั้นเ้าอย่าั
รอยยิ้มที่ะมอบให้ับนๆเียว......
หลัาที่เาเลิับทแฮ
ผม็ไม่เยเห็นรอยยิ้มนั้นอีเลย
และผม็หวัว่าสัวันหนึ่
ผมะเป็นนที่ไ้รอบรอรอยยิ้มนั้นไว้
เป็นนสร้ารอยยิ้มนั้น
อย่าน้อยอแ่เพียไ้เห็นรอยยิ้มนั้น
ที่มอบให้ับผมริๆสัรั้หนึ่ ็ยัี............
.......................................
"ฮยอแ! ิบอมมาหา"
เสียเพื่อนในห้อผมะโนบอ
เรื่อที่ิบอมอบลบับผม
ัไปทั่วโรเรียนในเวลาไม่นานนั
และิบอมะเินมารับผมไปิน้าวทุวัน
เป็นเรื่อที่ทุนยัแปลใ
เพราะิบอมับผมเรียนันนละึ
และไม่มีใรเื่อว่า นอาทเฮ (ึ่อยู่ึเรียนเียวับผม) แล้ว
เาะเินมารับผม
"อืมๆ อบในะอมิน"
ผมเอ่ยอบุอมินแล้วเินออมานอห้อ
ิบอมยืนรอผมอยู่
สายาอเามอไปทาห้อ้าๆ
"ิบอมๆ"
ิบอมหันมามอผมามเสียเรีย
"ไปันรึยั"
"อืม" เาอบรับแล้วเินนำผมไป
ผมมอแผ่นหลัที่เินห่าออไปเล็น้อย
แล้วหันไปมอทีุ่เียวับที่ิบอมมอไป่อนหน้านี้
ทเฮ... อยู่รนั้น
ลอเวลาที่ิบอมึ้นมารับผม
หลายนสสัยว่าเพราะอะไร
และ...เป็นไปไ้อย่าไร
ที่ิมิบอมเินึ้นึมาเพื่อรับ อีฮยอแ นนี้ทุพัลาวัน
วันนี้... ผมรู้เหุผลแล้ว
เพราะิมิบอม ไม่เยลืม อีทเฮ
เาึ้นมาบนึไม่ใ่เพื่อมารับผม
แ่เป็น้ออ้าในารึ้นมามอใรนนั้น....
นเียวที่ไ้รับรอยยิ้มอิมิบอม
นๆนั้นที่ไม่ใ่ผม....
..............................
"ิบอม... ิอะไรอยู่เหรอ"
ผมถามเาะที่เราำลัเินออนอโรเรียน
"เปล่า....."
เาเพืยหันมาอบและเหม่อมอไ้้านหน้าามเิม
หิมะไ้ลมาแล้ว.......
หนาวั...
"หนาวเหรอ" ิบอมหันมาถาม
"นิหน่อย"
ิบอมว้ามือผมึ้นมาเป่า
สายลมอุ่นาปาระทบลบนมืออผมราวับเิปาิหาร์
"ีึ้นมั๊ย"
"อืม...อบุนะ"
"ไม่เป็นไร..ทเฮ็เป็นอย่านี้บ่อยๆ"
ประโยหลั เาพูอย่าแผ่วเบาเหมือนเปรยับัวเอ...
แ่ผมลับไ้ยินมันัเน..
แม้ะบาเบาแ่ไหน...
แ่มันลับเสียแทเ้าไปถึ้านในมามายเหลือเิน.......
.......................
"แ่ๆๆ"
"ไม่สบายเหรอ ฮยอแ??" อมินถาม
ผมยิ้มบาๆ่อนะอบลับไป
"ิว่าเป็นอย่านั้นนะ แ่ๆ"
"มาพอีเลย ิมิบอม! นายูแลแฟนนายยัไ ปล่อยให้เป็นหวัไ้!"
อมินหันไป่อว่า่อานิบอมที่เพิ่เินมา
เาหันมามอเป็นเิถามาำบอเล่าออมิน
"แ่ๆ ็นิหน่อย"
"แล้วินยารึยั"
"อืม ินแล้วล่ะ แ่ๆ"
"ฮัเ้ย!!!!"
เสียามที่ัว่าทำเอาทั้ผมและิบอมะัแล้วหันไปมอ
ทเฮยืนสูน้ำมูฟืฟา
่อนะเยหน้ามาเห็นิบอมแล้วหัวเราะแห้ๆ
"อ่า...โทษที พอีัน..ฮัเ้ย!! เป็นหวันิหน่อยน่ะ"
"ินยารึยั...ัวร้อนรึเปล่า"
ิบอมพูแล้วเอื้อมมือไปแะหน้าผาอทเฮ
แปล๊บ!
เ็บ..ที่หัวใ....
ผมเป็นแฟนเาไม่ใ่เหรอ..
มือนั้นมัน้อเป็นอผมสิ!!!
ผมมอภาพรหน้าอย่าเ็บปว....
ไม่มีวันไหนเลย ที่ ิมิบอม ะเลิิถึ อีทเฮ....
รอยยิ้มที่ไม่มีทาเป็นอผม..
อนนี้ผมไ้เห็นมันอีรั้..
รอยยิ้มที่มีไว้ให้ับ อีทเฮ...
......................................
"ทำไมเมื่อวานถึลับไป่อนล่ะ"
"็เหมือนที่ฝาอมินไปบอ แ่ๆ"
ผมอบำถามอิบอมโยไม่เยหน้าึ้นไปสบาเา
เพราะผมลัว.....
ลัว....ว่าเมื่อมอเ้าในาู่นั้น
ะเห็นใรนอื่น........ที่ไม่ใ่ผม
"ถ้าิธุระ็น่าะโทร.บอ็ไ้"
"็ฝาให้อมินไปบอแล้วไ"
ไ้โปร อย่าัไร้ันเลย..
ผมไม่อยานึถึมันอี
เรื่อที่ทำให้ผม้อลับไป่อน
"ฮยอแ...นายมีอะไรรึเปล่า"
"แ่ๆ เปล่า"
"ฮยอแ! รู้บามั๊ย ว่านายไม่มอหน้าันเลยเวลาพู นายปิบัอะไรไว้!!"
"....."
"ถ้าไม่บอ็ไม่เป็นไร พร้อมะบอเมื่อไหร่..... เรา่อยมาุยัน!!!!!"
แล้วิบอม็เินออไป...โยไม่หันมามออีเลย
ผมเยหน้ามอแผ่นหลัที่เินออไปทั้น้ำา..
"เิอะไรึ้นฮยอแ!"
อมินเินเ้ามาถามผม
และผม็ระบายทุสิ่ทุอย่าที่เิึ้นให้อมินฟั
.................
"ฮยอแ! นายผอมเินไปแล้วนะ!!!"
อมินโวยวายเมื่อถึเวลาทาน้าวแ่ผมยืนยันว่าผมไม่ินเพราะไม่หิว
"นายไม่ินอะไรมาหลายอาทิย์แล้วนะฮยอแ!!!"
"แ่ๆ..." ผมไม่อบ
"ูสิ นายยัไออยู่เลย แถมไ้็ไม่หายะที"
"แ่ๆๆ" ผมไอหนัึ้นเรื่อยๆ ให้ายสิ ปวหัวะมัเลย ปวท้อ้วย มันมึนไปหม
"โอ๊ยยย ายๆๆๆ ันว่านายลับบ้านไป่อนเถอะ เี๋ยวันบอรูให้เอ"
"แ่ๆๆ อืม แ่ๆ อบในะ แ่ๆ โอ๊ยย!!!!"
ปวท้อไปหมเลย....
วามเ็บปวมันทำเอาผมถึับน้ำาพราันเลยทีเียว
ผมลไปนอนุู้อยู่ับพื้นปูนที่เย็นเียบ
พร้อมับวามรู้สึปวท้อราวับลำไส้ในท้อมันบิม้วนเป็นเลียว
และไอหนัึ้นเรื่อยๆ นรับรู้ไ้ถึรสาวอเลือออมา....
ผมเป็นอะไรัน!!!!!!!!!!!!!!!
--------------------------
ผมวิ่สุีวิไปที่ห้อพยาบาลทันทีที่ผมรู้ว่าใรนนึ้อไปนอนอยู่ที่นั้นเพราะไม่สบายอย่าหนั
แ่เมื่อผมมาถึห้อพยาบาล มันลับผมแ่วามว่าเปล่า
ทำให้ผม้อเินอออมา
สายาอผมเหลือบไปเห็นรถพยาบาลที่เพิ่แล่นออไป
ับอมินที่ยืนมอามหลัรถพยาบาลันนั้นไป
"อมิน! ฮยอแเป็นอะไร" ผมวิ่เ้าไปถาม
อมินหันลับมามอผม้วยสายาว่าเปล่านน่าแปลใ
"สนใ้วยเหรอว่าฮยอแเป็นอะไรน่ะ"
"......." ำพูออมินทำให้ผมรู้สึเหมือนมีใรเอาเ็มมาทิ้มเลย - -
"ันถามนายหน่อยนะ ิบอม ฮยอแน่ะ อยู่ในานะไหนเหรอ. แฟน..รึว่า...เป็นแ่ัวแทนอใร"
"ทำไมนายถึพูอย่านั้น"
"เพราะารระทำอนายน่ะสิ"
"ารระทำอัน??"
"ใ่.. ิบอม นายไปิูให้ีนะ ว่าที่ผ่านมา นายทำัวยัไ"
อมินพูแล้วเินหนีไป
่อนะหันมาพูระผม้วยน้ำเสียที่เ็มไป้วยวามโรธอย่าปิไม่มิ
"..อ้อ ถ้านายเลือไปแล้ว็บอัน้วยล่ะ ว่านายเลือใร ฮยอแ รึว่า..ทเฮ"
ำพูออมินทำเอาผมสะอึ
อมินรู่เรื่อวันนั้นไ้ยัไ !!!!!!!
....................
หลายอาทิย์่อนหน้านี้
"ิบอม" ใรบานเรียผม ะที่ผมำลัะเินไปรับฮยอแที่หน้าึ
"ทเฮ??"
"อุย้วยหน่อยสิ"
"ไ้ๆ" ผมไม่เยที่ะปิเสธทเฮไ้ ไม่ว่ายัไ็าม ทำให้ผมรับปาแล้วเินามเาไป
"นายบับฮยอแเหรอ"
"ือ.."
"นาย..ไม่รัันแล้วสินะ ...ลืมันไปแล้ว"
"ไม่ใ่นะ!!!!!" ผมโพล่ออไป
"เอ๋??"
"เอ่อ..ือ"
"นายยั..แร์ันอยู่บ้ามั๊ย ิบอม" ทเฮพูเบาๆ
ผมพยัหน้าอบรับเพราะผม็ยัแร์ทเฮอยู่ริๆ
ทเฮวิ่เ้ามาอผมไว้แล้วร้อไห้ออมา
"ันอโทษเรื่อที่ผ่านมานะ ิบอม ันอโทษ"
"ทเฮ!! ร้อไห้ทำไม นายไม่ไ้ผิอะไร.."
"ผิสิ ถ้าันไม่เอาแ่ใ ถ้าันทำัวมีเหุผล นายไม่้อเ็บปว.."
ทเฮพู่อนะันัวเอออเล็น้อย
"ิบอม....เราลับมาเป็นเหมือนเิมไ้มั๊ย"
แล้วผมวระอบลไ้ในทันทีสิ.. แล้วทำไมผมถึไ้........
"ไม่ไ้เหรอ ฮึ"
"อเวลาันหน่อย..ไ้มั๊ย" ผมบอออไป ทเฮยิ้มอย่าีใ
"อืม ันะรอนะ"
ผมวระีใสิ ที่ทเฮลับมาหาผม...
แ่ทำไม่ผมถึรู้สึหนัในานี้นะ....
ถ้าผมลับไปบับทเฮ แล้วฮยอแล่ะ??
ทำไมผมถึรู้สึว่าผมาเาไปไม่ไ้เหมือนัน
แ่ถ้าผมเลือฮยอแ
แล้วสิ่ที่ผมรออยมาลอเวลาล่ะ...
แ่....ผมรออยมันมาลอย่านั้น ริหรือ???
-------------------------------
ผมลืมาึ้น้าๆ
ลิ่นุนอยา่าเื้อลอยแะมู
อาารปวท้ออผมทุเลาลไปเยอะแล้ว
อาเป็นเพราะหมอไ้ียาแ้ปวให้ผม
แร๊...
"ื่นแล้วหรือรับ"
หมอเินเ้ามาพร้อมยิ้มให้ผม ผมไ้เพียยิ้มอบลับไปอย่าอ่อนแร
"ผลรวออมาแล้วนะรับ ุมีแผลในระเพาะอาหาร และอารุนแรถึั้นระเพาะทะลุไ้..
หมอ้อใหุ้อยู่ที่โรพยาบาลเพื่อรัษาัวและรอูอาารในระยะ่อไป่อนนะรับ"
"รับหมอ อบุมารับ"
แร๊...
ประูห้อเปิอออีรั้หลัาหมอออไปไ้ไม่นาน
"อมิน"
"เป็นไบ้า ฮยอแ"
"แ่โรระเพาะน่ะ ไม่เป็นอะไรมาหรอ"
"........" อมินมอผมเหมือนไม่เื่อ
"ันไม่เป็นไรริๆน่า"
"ฮยอแ..."
"หืม..."
"ไม่ว่าำอบะเป็นยัไ...นายะ้อ...ไม่เป็นไรนะ"
"อืม...ันะไปเป็นไร" ....ันะพยายามนะ อมิน
ึแล้ว...
แ่ผม็้อื่นึ้นมาลาึเพราะอาารปวท้ออย่ารุนแรนทำให้ผม้อสะุ้
ปวนน้ำาไหล
เมื่อไหร่ที่วามเ็บปวนี้ะหายไปันนะ
ไม่ว่าะในท้อ รึที่หัวใ็าม.....
................
"ฮยอแ..."
เสียใรบานเรียผม...
แ่เพราะวามอ่อนเพลียาเมื่อืนทำให้ผมลืมาไม่ึ้น
วามรู้สึอบอุ่นามืออใรบาที่วาลบนหน้าผา
"ิบอม...."
ผมฝืนลืมาึ้นมามอนที่ผมไม่ิว่าเาะมาหาผม..
เาส่ยิ้มให้ผมอย่าอ่อนโยน....
ผมไ้รับมันมาแล้ว........
รอยยิ้มที่เป็นอผมริๆ...
ผมไ้มันมาแล้วในที่สุ......
-------------------------------------
ฮยอแหลับไปแล้ว
ผมยันั่มอร่าที่หลับาพริ้ม....
ฮยอแผอมลไปาเิมมา
ผิวที่าวอยู่แล้วนั้นเริ่มลายเป็นาวี
แล้วอย่านี้..ผมวระานๆนี้ไปริๆอย่านั้นหรือ...
ผมวระทอทิ้นๆนี้..
ที่ผมเพิ่ะมอบรอยยิ้มให้ับเาเป็นรั้แรไ้อย่านั้นหรือ....
........................
"อมิน ฮยอแเป็นอะไร"
"..." อมินเมินเย ทำเหมือนมอไม่เห็น นผม้อเินไปึไว้
"ันเป็นแฟนเานะ ันมีสิทธิ์ที่ะรู้สิ"
เพี๊ยะ!! หน้าผมหันไปามแรบ
"นายล้าพูำๆนั้น้วยเหรอิบอม.....
นายเยรู้บ้ามั๊ย ว่าฮยอแ้อเ็บปวแ่ไหน ทุรั้ที่เห็นสายาอนายมอไปที่อีทเฮ!!
อนที่นายบอว่านายยัแร์ทเฮ นายิถึิใอฮยอแบ้ารึเปล่า!!!
นาย....ไม่เยยิ้มใหับฮยอแเลยสัรั้ ทั้ที่...ทั้ทีฮยอแรอมันานายเสมอ"
อมินพูพร้อมบน้ำาที่ไหลลมา
"....."
"นายยิ้มให้ับทเฮ โยที่้าๆนายมีฮยอแ แล้วฮยอแมีใรเหรอ???
ันะบอไว้ให้นายรู้นะ... 'วันนั้น' ฮยอแน่ะ 'เห็น' นายอยู่ับทเฮไ ถึไ้ลับไป่อน"
อมินเ้นยิ้มแล้วเินออไป
ผมทรุัวลนั่อย่าหมแร...
่อนะโเรียนเพื่อไปหาฮยอแที่โรพยาบาล
--------------------------------
ผมลิมาึ้น้าๆ......
รอบห้อนั้น...ว่าเปล่า.......ไม่มีร่าอใรบานที่ผมิถึ
รอยยิ้มนั้น..มันเป็นแ่เพียวามฝัน..ใ่มั๊ย??....
แร๊.
"ื่นแล้วเหรอ"
ผมหันไปมอเ้าอเสียที่ัึ้นอย่าไม่เื่อสายา..
ิบอมอยู่รนั้น ริๆ.
"ทำไมมออย่านั้นล่ะ หน้าันมีอะไริรึไ" ิบอมพูพร้อมรอยยิ้ม
"....ยิ้ม"
"หืมม??"
"นาย..ยิ้มแล้ว.....ฮึ"
รอยยิ้มที่ไ้มา มันไม่ใ่วามฝันสินะ..
รอยยิ้มที่ไ้มา มันเป็นอผมริๆ อย่าไม่ม้อสสัยอี...
"ร้อไห้ทำไม" ิบอมเ้ามาถามอย่าใ
"ัน..แ่....ีใที่ เห็นนายยิ้ม"
".....อืม.. ่อไปนี้ ันะยิ้มบ่อยๆ ีมั๊ย.....เพื่อนาย"
แ่นี้...เพื่อผม....
รอยยิ้มเพื่อผมอย่านั้นเหรอ...
อีฮยอแนนี้..
ะไ้รับสิ่ที่ีที่สุในีวิ...
ือรอยยิ้มอิมิบอมที่มีไว้เพื่อผมไ้้วยอย่านั้นเหรอ.........
...............................
ิบอมมาหาผมพร้อมรอยยิ้มเสมอใน่ว2-3วันที่ผ่านมาและวันนี้็เ่นัน
//RRRRR//
".....ทเฮ"
ผมมอิบอมทีู่ท่าทาเหมือนั่ใว่าะรับโทรศัพท์ีมั๊ย
"ทำไม ไม่รับล่ะ"
"ำลัะรับนี่ไ" เาพูยิ้มๆ แล้วยโทรศัพท์ึ้นแนบหู "ยอโบเโย"
ิบอมหลับาลเหมือนรุ่นิอะไรบาอย่า
"อโทษนะ ทเฮ พอีว่าัน....ทเฮ!! ทเฮ!!!"
ิบอมูหุหิเมื่อสายถูัไป ่อนะมอไปที่หน้า่า
"เี๋ยวันลับมา" เาพูแล้ววิ่ออไป
เป็นห่วทเฮสินะ......
ลัวเหลือเิน....
ลัว...ว่านายะไม่ลับมาหาัน....
อยารั้นายไว้ให้อยู่ับัน...
ถ้าทำอย่านั้น นายะยอมอยู่มั๊ยนะ......
ถ้าันพูว่า อย่าไป นายะทำอย่านั้นเพื่อันมั๊ย..............
"แ่ๆๆๆ"
ปวท้ออีแล้ว...
ิบอม....
ันลัวเหลือเิน...
ไ้โปร อย่าาันไปอีเลยไ้มั๊ย....
แ่ไม่ทันแล้ว ผมไ้ยินเสียลิฟล์ที่ัอยู่ไลๆ
และเมื่อประูเลื่อนปิล.. ราวับาใ
"แ่ๆๆๆๆๆๆๆ แ่ๆๆๆๆๆ อ๊อ!"
ผมไอนสำลัเลือออมา....
ผมเอื้อมมือไปริ่เรียพยาบาลให้เ้ามาในห้อ...
ไม่นานนัวามวุ่นวาย็เิึ้นรอบๆัวผม
ผมไอหนัึ้นเรื่อยๆเป็นทวีู ่อนะอาเียนออมา..
ลิ่นาวเลือ ระายเ็มไปหม
และ......
ทุอย่า็มืสนิท..........
--------------------------------------
"นาย..ยิ้มแล้ว.....ฮึ"
ำพูอฮยอแทำให้ผมนึอยายิ้มให้นๆนี้ไปอีเรื่อยๆ....
มันเป็นสิ่ที่ผมสมวรทำแล้ว...ใ่มั๊ย??
แม้ว่าที่ผ่านมา รอยยิ้มอผมมีไว้ให้ับทเฮ
แ่..วันนี้ ผมะมอบรอยยิ้มอผมไว้ับฮยอแ
ลอไป......
......................
//RRRRR//
".....ทเฮ"
นั้นสินะ..
สิ่นึที่ยัิ้าและไม่ไ้พูไป..
ในวามริ ผมอยหนีหน้าทเฮมา2-3วันแล้ว
ผมลัวว่า...ถ้าผมพูไป แล้วทเฮะเสียใ
"ทำไม ไม่รับล่ะ" เสียอฮยอแทำให้ผมหยุวามิ่าๆล
"ำลัะรับนี่ไ..........ยอโบเโย"
//ิบอม มารับหน่อยสิ อยู่แถวๆสวนสาธาระใล้ๆโรเรียนอะ//
ทเฮพู้วยน้ำเสียสใส ราวับไม่รับรู้เรื่อที่ผมำลัหนีหน้าเา อาเป็นเพราะ้อารเอผมล่ะมั้
"อโทษนะ ทเฮ พอีว่าัน."
//อ๊ะ!ไอ้พวบ้า มือถืออัน..
..ทำไมมานั่อยู่นเียวล่ะ๊ะ นสวย ไปับพวพี่ีว่า...
..ปล่อยนะ!! ่วย้วย!! ิบอม ะ.. ู๊ๆๆ//
เสียโวยวายัึ้น่อนะถูัสายไปอย่าะทันหน
"ทเฮ!! ทเฮ!!!"
ผมรีบมอไปที่หน้า่า ้านนอมืแล้ว... ให้ายสิ!! ทำอะไรไม่เยิ
"เี๋ยวันลับมา"
"อยู่ไหนันนะ"
ผมวิ่มาที่สวนสาธาระ แล้วมอไปรอบๆัว
"ฮึ ฮือๆๆ"
เสียร้อไห้ที่ฟัุ้นหูทำให้ผมรีบวิ่ไปู
ทเฮร้อไห้โยมีีวอนอยปลอบโยนอยู่
....ีวอนเป็นนมา่วยไว้
ผมยิ้มให้ับัวเอเล็น้อย
ทเฮ็มีนูแลแล้ว
ผม็วรลับไปูแลนอผมแล้วสินะ
//RRRRRR//
//ิบอม !! นายมันแย่ที่สุ!!!!!!//
เสียอมินัึ้นทันทีที่ผมรับสาย
"อะไร!? พอรับสาย็ว่าันเลยั้นเหรอ"
//ไอ้บ้าๆๆๆๆๆๆๆ ฮึ นายทิ้ยอแให้อยู่นเียวอีแล้ว นาย...ฮือๆๆ.เพราะนายๆๆๆๆ ฮือๆๆๆ//
อมินเริ่มพูไม่รู้เรื่อ อาเพราะำลัร้อไห้.....
ร้อไห้?????
"นายร้อไห้เหรอ..รึว่า..ฮยอแ!!!"
ผมัสายแล้วรีบลับไปที่โรพยาบาล..
...................................
เมื่อผมลับมาที่โรพยาบาล...
ในห้อมีเพียร่าาวี ที่หลับาพริ้ม..
พร้อมับรอยเลือที่เ็มไปหม..
ับ..อมินที่นั่ร้อไห้
"อมิน..ไม่ริใ่มั๊ย มันเิอะไรึ้น"
"เลือ...เ็มไปหมเลย ายแล้ว.. เาายแล้ว!!พอใรึยั สะใรึยั!! นายะไ้ลับไปหาทเฮไ!!"
"........"
"นายทิ้ฮยอแ ไปหาทเฮอีแล้ว...ฮือๆๆๆๆ"
..................
สวรร์ไ้โปร...
หาย้อนเวลาไ้ผมะทำ.........
สวรร์ไ้โปร...
ทำให้ทุอย่า เวลานี้เป็นเพียวามฝัน....
........เียวันลับมา..........
ถ้าทำไ้ผมะไม่พูำนั้น
ผมะพู....ให้เาเื่อในผม
ไ้โปรรออยผม ผมสาบานว่าผมะลับมาหาเาให้ไวที่สุ..........
สวรร์ไ้โปร....
ไ้โปร..ทำให้ฮยอแลับมา
ไ้โปร..เพราะ อนนี้ ฮยอแะไม่ใ่ัวแทนอใร
ไ้โปร..ให้ผมไ้บอำว่ารั
ไ้โปร..ที่รัอผม ไ้โปร....
----- The End -------
หายไปนานับ Sad Story
เหอๆ
แ้ัเนาะ
่วนี้นึไรไม่่อยะออ
แ้ถึนที่รอ You Is Mine
รอ่อ่อนนะะ
ะลัปั่น่ะ
ยิ่สมัรสอบเป็นปืนี้็รอัน่อปาย~~~
เพรเล่นสมัรสอบวิาีพะ 5 วิา TOT
แถมสอบี่ปุ่นอี
โฮ ะรอมั๊ย
แ่ะมีฟิสั้นมาแ้ัไปเรื่อยๆ่อนนะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น