สารพัดเรื่องสั้น(แต่งเอง+สุ่มๆไว้)

ลำดับตอนที่ #2 : เพื่อนแท้[*~แค่อยากจะเล่า~*] 100%

คุณเชื่อเรื่องเพื่อนแท้ไหม.....
ฉันคนหนึ่งหละที่เชื่อเรื่องนี้
ฉันเชื่อมาตลอดว่าคนเราจะได้คู่ที่เกิดมาเพื่อเราที่มากกว่า 1
แต่มีถึง 2คน
1 คนที่เกิดมาเพื่อใช้ชีวิตคู่กับเรา
อีก1คน เกิดมา เพื่อที่จะอยู๋กับเรา แม้เราจะไม่ได้นึกถึงเขาก็ตาม

ตอนประถมฉันมีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง
ฉันคิดว่า คนนี้แหละ เพื่อนแท้ของฉัน
แต่พอขึ้น ป.2 เราอยู่กันคนละห้อง
แน่นอนว่าความคิดนี้จบลง
เพราะเรา 2คน ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย

แล้วฉันก็ได้พบเพื่อนใหม่.....
เราสนิทกันมาก
มากซะจน ฉันคิดว่า เพื่อนคนนี้แหละ เพื่อนแท้ของฉัน
เรา 2คน สนิทกันมาก ถึงมากที่สุด
แต่...วันที่ทำให้ฉันเปลี่ยนความคิดก็เกิดขึ้น
มันคือวันที่เพื่อนคนนี้ทำให้ฉันร้องไห้
กับเรื่องที่ว่า เค้าหลอกลวง ไม่มีความจริงใจ
ความจริงจากเรื่องเล่าของเธอทั้งหมดมีแค่ 5%
ในขณะที่ฉันยื้นความจริงใจให้ไป 100%
แต่ฉันก็ยังคบเขาเป็นเพื่อนสนิท
และฉัน ก็ไม่เคยคิดถึงเรื่องเพื่อนแท้
และฉันก็คิดว่าเพื่อน ก็แค่คนที่ผ่านมาแล้วก็จากเราไป
แค่นั้น น่าขำไหมละ.....

ตอน ม.ต้น...
ฉันได้พบกับกลุ่มเพื่อน
มันก็ไม่ต่างจากเดิมที่ผ่านมา
ดีที่ฉันผูกพัน แต่ไม่ลึกซึ้ง
ฉันถูกเชิญให้ออกจากกลุ่มด้วยคนๆหนึ่งที่ไร้ซึ่งเหตุผล
และฉันก็ออกมาจากกลุ่มนั้น
และได้มาพบกับเพื่อนกลุ่มใหม่

แล้วเพื่อนกลุ่มใหม่ที่ฉันพบก็ค่อยๆสลายไป
จนเหลือฉันกับเพื่อนอีก 1คน

เรา2คนเหมือนหยินกับหยาง ขาวกับดำ หัวกับก้อย หน้ากับหลัง
ดูแล้วก็คล้ายกับว่าเราคือกระจก
ที่มองแล้วเหมือนกับว่าสะท้อนให้ใหนตัวตนอีกด้านหนึ่งของเรา
เรา สะท้อนสิ่งตรงข้ามของกันและกัน
เป็นอะไรที่ไม่น่าจะมาอยู่ด้วยกันได้
แต่ที่หน้าเเปลกก็คือ
เราอยู่ด้วยกันได้........... 

ฉันไม่รู้หรอกว่าเพราะอะไร
แต่ตัวฉันคิดว่า เพราะเรา 2คน เรียนรู้ในตัวตนของอีกคน
อะไรที่ฉันรู้ เขาไม่รู้ ฉันก็จะสอนเขา
อะไรที่เขารู้ ฉันไม่รู้ เขาก็จะสอนฉัน
ทำให้เราเริ่มที่จะสะท้อนตัวตนของเราในอีกคนจริงๆ
แต่เราก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงจากเดิม
เราทั้งคู่จึงต้องยังช่วยเหลือกันตลอดเวลา
เราทั้งคู่มีอะไรที่สลับกันตลอด
เราว่ากันได้ เตือนกันได้ สอนกันได้ แนะนำกันได้ เลือกให้กันได้
แต่...เราไม่บังคับใจกัน

เราเหมือนกันแค่ไม่กี่เรื่อง แทบจะนับเรื่องได้เลยด้วยซ้ำที่เราเหมือนกัน
แต่สิ่งที่ฉันมั่นใจอยู๋อย่างหนึ่งคือเราเชื่อใจกัน
แต่ตัวฉันก็ยังไม่ได้นึกถึงเรื่อง...เพื่อนแท้

ตอนที่เราเตรียมจะขึ้น ม. ปลาย แน่นอนว่าเราเลือกกันคนละสาย
ทำให้เราทั้งคู่อยู่กันคนละห้อง
ย้ายไปคนละห้อง.......มันจะเป็ฯยังไงนะ
พอรู้ตัวอีกที ฉันก็คอยห่วงเพื่อนคนนี้ตลอด
...ฉันกลายเป็นเพื่อนแท้ของคนๆนี้ไปแล้วเหรอเนี๊ยะ
แต่ฉันก็ยังไม่รู้ว่า
เขาจะเป็นเพื่อนแท้ของฉัน...รึเปล่า!!???

แต่...เราทั้งคู่เหมือนเดิม
จะต่างจากเดิมก็ตรงที่เราไม่ได้นั่งกินข้าวด้วยกัน
ไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา(ที่อยู่โรงเรียน)
ไม่ได้นั่งข้างๆกัน(ในห้องเรียน)
และเรา..ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน เท่านั้นเอง

เราทั้งคู่ยังเชื่อใจกัน
เรายังเข้าใจกัน
เรายังคุยกันได้ในทุกๆเรื่อง
และเราทั้งคู่ยังเหมือนเดิม(ทุกคนบอกมาอย่างนั้น)

ก็อย่างที่บอกนั้นแหละ.......
ฉันเพียงแค่อย่างจะเล่า
เพราะในวันนี้ ความคิดของคำว่า"เพื่อนแท้"ของฉัน
กลับมาอีกครั้ง
ในตอนนี้ฉันคิดว่าฉันคงเป็นเพื่อนแท้ของคนๆนี้
และฉันก็คิดว่า
เขาก็น่าจะเป็นเพื่อนแท้สำหรับฉัน เหมือนกัน
ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาจะคิดยังไง
ถ้าเขาได้อ่านเรื่องที่ฉันกำลังเล่าให้คุณได้อ่านกันอยู่
แต่ถ้าเขาได้มาอ่านจริงๆก็คงดี(มั้ง)

ในอนาคตฉันไม่รู้ว่าเราทั้งคู่จะเป็นยังไง
แต่ปัจจุบัน แกคือเพชรแท้สำหรับฉันหวะ

ก็บอกแล้ว......ว่าแค่อยากจะเล่า
ToKa_RuN