รักปฎิญาณว่าจะรักเธอ

ลำดับตอนที่ #2 : คราวซงยอะไรกันเนี่ย

1
คราวซวยอะไรกันเนี่ย

"ทายจ๋า  เดี๋ยวทายไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้มั๊ยจ๊ะ"อะไรนะ  จะให้ฉันไปเป็นเธอไปบอกรุ่นพี่มานิต  พี่ดาวเด่นของโรงเรียนเนี่ยนะ  ไม่เอาด้วยหรอกยะ

"ไม่มีทาง  เธอรักเขา…เธอก็บอกเองสิ  อย่าลากฉันไปติดล่างแหด้วยสิยัยเนตร"ฉันไม่มีทางไปด้วยแน่  ให้กำลังใจได้อย่างเดียวยะ

"นะนะนะนะ…."แต่สุดท้ายก็…( -_- )^^^

"พี่มานิตค่ะ  คือ…ฉัน…ฉัน…รักพี่น่ะค่ะ  ได้โปรดคบกับฉันได้มั๊ยค่ะ"โอย…อย่าบีบมือสิมันเจ็บนะ

"อืม…พี่ยังไม่คิดที่จะมีแฟนตอนนี้หรอกนะ  เอางี้ดีกว่า  เป็นพี่น้องไปก่อนแล้วกันนะ"โฮ…พี่จะคบก็คบไปเลยสิ  อย่ามาบอกว่าเป็นพี่น้องกันสิ 

"ก็ดีค่ะ  เพราะเราต่างก็ยังไม่รู้นิสัยกัน ( ^o^ )"หน้าบานเป็นกระโดงเชียวนะยัยเนตร

"ถ้างั้นพี่ขอตัวก่อนนะ  พี่ต้องเตรียมสอบน่ะ"อะไรจะขยันปานนั้น  ก็รู้อยู่นะว่าเป็นทั้งดารายอดนิยม  และเป็นคนที่เรียนเก่ง  กีฬาก็เก่ง  เรื่องชกต่อยก็เก่ง  ( ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยมีเรื่องก็ตาม )

"ค่ะ  ตั้งใจนะค่ะพี่มานิต"ยัยเนตรจะปล่อยมือฉันได้รึยังเนี่ย

"งืม"พี่มานิตเดินไป  ฉันก็รีบเอามือออกจากการเกาะกุมของยัยเนตร

"ฉันเจ็บนะโวย  ไม่ใช่ไม่เจ็บ  บีบมาได้"ฉันสบัดมือที่เป็นรอยแดงๆ

"พี่มานิตที่แสนดี  หน้าตาก็ดี  เพียบพร้อมที่สุด"ยังมาเพ้ออีก 

"นี่ๆๆ  จะหยุดได้ยัง  ไหนบอกจะเลี้ยงข้าวไปเลยนะ  พาไปเดี๋ยวนี้เลย"ฉันลากยัยเพื่อนสุด LOVE ไปที่โรงอาหารซึ่งจะเป็นที่เลี้ยงข้าวกลางวันแสนอร่อย

"เธอก็จ่ายเองสิ  เธออกจะรวย…ไฮโซ…แต่ยังจะให้ฉันจ่ายค่าอาหารให้อีกเหรอยะ"แน่สิ  ถึงรวยยังไงก็ต้องมีออมบ้างสิยะ  ( ไม่ใช่งกหรอกเหรอ : ผู้แต่ง )

"ถึงฉันจะรวย  แต่สัญญายังไงก็ต้องเป็นสัญญายะ"ดันสัญญากับฉันเองนี่  ฉันเป็นคนที่รักษาสัญญานะยะ  ช่วยไม่ได้

"ก็ได้ยัยจอมงก  ฉันไม่น่าชวนเธอไปเลย"ก็ชวนเองนี่  บอกแล้วนะว่าไม่ไป  ดันอยากให้ไปเองช่วยไม่ได้

"ขอบใจยะ  ไปสั่งอาหารดีกว่า  อุย….ขอบโทษค่ะ"ฉันกำลังจะหันไปต่อแถวสั่งข้าว แต่ก็ชนกับคนๆหนึ่ง

"นี่…เธอเดินยังไงของเธอน่ะ  มีตามั๊ย"อาวมาปากเสียอีก  คนเขาขอโทษแล้วนะ

"ฉันก็บอกว่าขอโทษแล้วไง  นายนี่ยังไงนะ  แล้วนายล่ะ  เดินมีตามั๊ย  มาว่าคนอื่นเขาหัดดูตัวเองซะก่อนสิ  ว่ามาได้"ฉันอดไม่ได้  ก็คนเขาขอโทษแล้วนี่  เอ๊ะ! นายนี่เป็นใครนะ  หรือเพิ่งมาใหม่  แต่คุ้นจังเคยเจอที่ไหนนะ  แต่ชั่งเถอะ

"เธอกล้าว่าฉันเหรอ  เธอก็เหมือนยัยแม่ค้าปากตลาด  ที่ว่าคนอื่นเขาแบบไม่ยั้งแบบนี้"หนอย…ไม่มีใครกล้ามาเถียงฉันขนาดนี้เลยนะ

"นายเป็นใคร  กล้าว่าฉันขนาดนี้  ขนาดพ่อกับแม่ฉันยังไม่กล้าว่าฉันเลยนะ"นายนั่นมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า  กล้าดียังไง  มามองคนอื่นเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าแบบนี้

"มิน่าล่ะ  ถึงได้ว่าว่าคนอื่นเขาใหญ่"ฉันเหลืออดแล้นะ  มากวนประสาทอีก

"เอ่อ…ทายเราว่าเรารีบไปกันเถอะ  เดี๋ยวไม่ได้กินข้าวนะ"พึ่งจะพูดออกรึไงนะยัยเพื่อนตัวดี

"ฝากไว้ก่อนเถอะ  นาย…"นายอะไรว่ะ 

"ธีระ  คือชื่อของฉัน  จำไว้เลยนะ"ไม่อยากจำหรอกยะ  คนอะไรไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษซะเลย

 "ใครอยากจะไปจำ  ไปกันเถอะเนตร  เดี๋ยวข้าวกลางวันจะไม่อร่อย"ฉันลากยัยเนตรไปจากตรงนั้นทันที

"แล้วเธอยัยแม่ค้าปากตลาด  ชื่ออะไร…เผื่อไปเจอจะได้ทักถูก"ยังอีกนะ

"ไม่จำเป็นหรอกยะ  คนอย่างนาย  ฉันไม่อยากจะเจอ"ฉันกับเนตรสั่งข้าวไปนั่งทานที่โต๊ะ  อย่างอารมณ์เสียเอามากกกกกกกกกกกกกกกกกกก

"ใจเย็นสิ  เธอชอบอารมณ์ร้อนจริงๆเลย"แล้วทำยังกับเธอใจเย็นนักแหละ  นี่ลองไม่ใช่ผู้ชายสิ  แล้วจะรู้เลยว่า  สวนสัตว์น่ะ  อยู่ใกล้ๆตัวคุณเลย

"ก็มันน่าโมโหจริงๆ นี่"ฉันกินอย่างประชด  คือ  กินอย่างตายอดตายอยากมาอย่างนั้นเลย

"ค่อยๆ  กินสิ  เลอะหมดแล้ว"อะไรนักหนาเนี่ย 

"ค่ะ  คุณแม่คนที่  3 ต่อจากบุพการีท่านแรก  และบุพการีท่านที่  2"คนอะไรขี้บ่นชมัด

"ฉันไม่ได้แก่ขนาดนั้นซะหน่อย"นี่เหรอไม่ได้แก่

"ค่ะ  รีบกินเข้าเถอะ  เดี๋ยวเข้าห้องสายนะ"ฉันชื่อเพทาย  ส่วนยัยเพื่อนขี้บ่นชื่อตรีเนตร  เพื่อนสนิทที่สุดของฉันตั้งแต่เด็กเลย  ตอนเด็กยัยนี่เรียบร้อยมากกกกกกกกกกกกกกก  แต่ตอนนี้เปลี่ยนไปเพราะสาเหตุอะไรก็ไม่รู้   ซึ่งยังไม่ถูกค้นพบเลย

"อืม   นี่บอกแล้วไงให้ค่อยๆ กินน่ะ"ยิ่งพูดเหมือนยิ่งยุ  ฉันชอบแกล้งยัยเนตรเป็นที่สุด

"อามอายอะ (ทำไมล่ะ )"ฉันพูดขณะข้าวเต็มปาก

"นี่  ข้าวเต็มปากอย่าพูดสิ  คนอะไร  เป็นผู้ดีซะเปล่า  แต่เมื่อก่อนเธอเชื่อฟังฉันมากกว่านี้นะ"นั่นมันเมื่อก่อน  ถ้าไม่เกิดอะไรขึ้นตอนนั้น  ถ้าไม่มีเรื่องนั้น

"เธอก้อ…อย่าพูดเรื่องนั้นอีกสิ  ฉันไม่อยากจะคิดถึงมันนะ"เนตรหน้าเศร้าลง  เมื่อฉันเอ่ยปากพูดเรื่องนั้น  ทำไม…ทำไมต้องเกิดกับฉันด้วย

"ฉันขอโทษ  ฉันไม่น่าพูดเลย  เรื่องนั้นยังไม่ลืมเหรอ"ฮิ…จะให้ฉันลืมเรื่องที่มันฝั่งใจได้ยังไง

"ไม่เปงไรหรอก  ชั่งมันเถอะ"พวกเรารีบวิ่งขึ้นห้องเรียน ชั่วโมงแรกมีเรียนอะไรกันนะ (แรกของตอนบ่าย) เมื่อเช้ามี

"ทายจ๊ะ  เย็นนี้เราไปเดินซื้อของกันดีมั๊ย"อืม…น่าจะดี  ของเหรอ  จะซื้ออะไรดีนะ

"ก้อดีนะ  ฉันก็อยากจะเดินซื้อของใช้บ้าง"มีอะไรบ้างนะ

"ถ้างั้นเราไปเจอกันที่สยามดีมั๊ย"สยามเหรอ  ถ้างั้นคงเป็นเสื้อผ้า

"อืม  ครูมาแล้วไปนั่งที่ก่อนเถอะ"เนตรคงจะมาขอโทษล่ะมั้ง 

"ครูชื่อนันทณี  เป็นครูประจำชั้นของห้องนี้นะค่ะ"รู้ค่ะ  ว่าเป็นครูประจำชั้น  ไม่งั้นไม่เข้ามาแล้วพูดอย่างนี้หรอกค่ะ  ( วันแรกจะให้ครูประจำชั้นคุม )

"ค่ะ/ครับ"เพื่อนในห้องพูดออกมาพร้อมกันอย่างเบื่อๆ

"วันนี้ครูจะแนะนำเพื่อนใหม่ให้นักเรียนรู้จักนะ"ไม่อยากจะรู้หรอก  วันนี้พอพูดถึงคนอื่นที่จะมาใหม่  ทำให้รู้สึกหงุดหงิดนักนะ  แต่ก้อขอให้ไม่ใช่นายนั่นก้อแล้วกัน

"ธีระจ๊ะแนะนำตัวกับเพื่อนๆสิ"หะ…อาจจะแค่ชื่อคล้ายก็ได้มั้ง  คงไม่ใช่หรอก

"ผมธีระ  เรียกสั้นว่า  ธี"เสียงนี้  เฮ้ย…คงไม่ใช่หรอก  จากตอนแรกมองไปที่นอกหน้าต่าง  ตอนนี้คอเกือบหัก  หันแรงไปหน่อย

"นาย….หนอย  ฉันไม่ยอมแน่"ทำไมถึงมันซวยอย่างนี้เนี่ย  น่าเบื่อจริงๆ

"ไปนั่งที่ได้แล้วจ๊ะ  ครูจะเซ็คชื่อนะ"อยากเช็คก็เซ็คไป  ไม่มีอารมณ์แล้ว  คราวซวยจริงๆ

"ครับ"นายนั่นเดินมานั่งข้างๆ ฉัน  ซึ่งฉันอยากจะกระโดดถีบให้นายนั่นล้มลงตรงนี้เลย