คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นายตัวซวย
เวลา 7.59. น.
“ยายนา !!! สายแล้วนะลงมากินข้าวได้แล้ว วันนี้ต้องไปโรงเรียนไม่ใช่หรอ”
เสียงภักคภัทรผู้เป็นพี่ชายเรียก
“ ขออีก10นาทีไม่ได้หรอ” ณาศิตาผู้เป็นน้องพูดพร้อมกับซุกหน้าไปใต้หมอน
“นี่มันจะ 8 โมงแล้วนะเว้ยถ้าแกไปโรงเรียนสายฉันไม่รับผิดชอบนะ”
“ฮะ!!! กี่โมงแล้วนะพี่ภัทร” ณาศิตาลุกขึ้นมาดูนาฬิกาด้วยความตกใจ “ทำไมพี่ไม่เรียกนาให้ไวกว่านี้ละ พี่ก็รู้ว่านาไปโรงเรียนวันนี้เป็นวันแรกอะ” นาสิตาตื่นขึ้นมาอาบน้ำเตรียมไป โรงเรียน
“โอ้ย!!!” เสียงนาร้องลั่นบ้านเพราะตกบันได “ใครมาทำน้ำหกไว้ตรงนี้แล้วไม่ยอมเช็ดเนี่ย คนยิ่งรีบๆๆๆอยู่”
“ก็ใครใช้ให้แกเดินไปตรงนั้นละ ยายนา น่าจะเดินให้มันระวังหน่อยเหอะ” “โอ้ย!!! โอ้ยเจ็บชะมัดเลยพี่ต้องรับผิดชอบนะ” “อ่านจะให้ฉันมารับผิดชอบอะไรละแกเดินไม่ดูเองนะ” “ฉันไปโรงเรียนก่อนละ อาหารเช้าวางอยู่บนโต๊ะ แล้วรีบๆๆตามไปละ” “ณาศิตารีบทานข้าวเช้าแล้วเดินไปรงเรียน” เวลา 8.20 น. หน้าโรงเรียน “ว้ายสายแล้ว แย่แน่ๆๆเลยวันนี้ไปโรงเรียนวันแรกซะด้วย นั่นประตูโรงเรียนใกล้จะปิดแล้วนิหน่า ตายแน่ๆๆเลยช้าาาาาาน” ณาศิตาวิ่งเข้ามาในโรงเรียนได้อย่าหวุดหวิด แล้วก็ต้องรีบวิ่งหึ้นห้องเรียนเพราะเสียงสัญญาณบอกว่าได้เวลาเรียนดังขึ้น ขณะที่เธอกำลังวิ่งขึ้นบันไดนั้นเธอก็ก้าวพลาดลื่นลงไปล้มทับ แล้วบังปากเธอก็ไปประกบกับปากของชายหนุ่มคนนั้นพอดี “นี่คุณจะทำอะไรฉันเนี่ย” ณาศิตาต่อว่าชายหนุ่มคนนั้นพร้อมใบหน้าอันแดงก่ำ “คุณเดินไม่ระวังเองต่างหากแล้วล้มลงมาชนผมอะคับ” “คุณต่างหากเดินไม่ดูทาง” “อ่าวคุณนะเดินมาชนผม แล้วว่าผมเดินมาชนคุณได้ไงละครับ คุณคนสวย” “ฉันไม่ยุ่งกับนายแล้วยิ่งรีบๆ อยู่” ณาศิตาเหลือบดูเวลา “ตายแล้วนี้มันเลยเลาเข้าเรียนมา 15 นาทีแล้นิ แย่แน่ๆๆเลยฉัน ” “อ่าวนิคุณเดินมาชนผมแล้วไม่คิดจะขอโทษกันบ้างเลยหรือไงครับ” “ไม่ยะ คนอย่างนายฉันไม่ขอโทษให้เสียคำพูดหรอก” พูดจบณาศิตาก็รีบวิ่งขึ้นห้องเรียน ชายหนุ่มเหลือบไปเห็นกระเป๋าสตางค์หล่นอยู่ หยิบขึ้นมาดู “นี่มันของแม่คนสวยเมื่อกี่เนี่ย ชื่ออะไรเนี่ย ณาศิตา คฑเนธภูธร ชื่อเพราะดีนิ” ณาศิตาเปิดประตูเข้าไปในห้องเรียน
“ก็ใครใช้ให้แกเดินไปตรงนั้นละ ยายนา น่าจะเดินให้มันระวังหน่อยเหอะ”
“โอ้ย!!! โอ้ยเจ็บชะมัดเลยพี่ต้องรับผิดชอบนะ”
“อ่านจะให้ฉันมารับผิดชอบอะไรละแกเดินไม่ดูเองนะ” “ฉันไปโรงเรียนก่อนละ อาหารเช้าวางอยู่บนโต๊ะ แล้วรีบๆๆตามไปละ”
“ณาศิตารีบทานข้าวเช้าแล้วเดินไปรงเรียน”
เวลา 8.20 น. หน้าโรงเรียน
“ว้ายสายแล้ว แย่แน่ๆๆเลยวันนี้ไปโรงเรียนวันแรกซะด้วย นั่นประตูโรงเรียนใกล้จะปิดแล้วนิหน่า ตายแน่ๆๆเลยช้าาาาาาน” ณาศิตาวิ่งเข้ามาในโรงเรียนได้อย่าหวุดหวิด แล้วก็ต้องรีบวิ่งหึ้นห้องเรียนเพราะเสียงสัญญาณบอกว่าได้เวลาเรียนดังขึ้น ขณะที่เธอกำลังวิ่งขึ้นบันไดนั้นเธอก็ก้าวพลาดลื่นลงไปล้มทับ แล้วบังปากเธอก็ไปประกบกับปากของชายหนุ่มคนนั้นพอดี
“นี่คุณจะทำอะไรฉันเนี่ย” ณาศิตาต่อว่าชายหนุ่มคนนั้นพร้อมใบหน้าอันแดงก่ำ
“คุณเดินไม่ระวังเองต่างหากแล้วล้มลงมาชนผมอะคับ”
“คุณต่างหากเดินไม่ดูทาง”
“อ่าวคุณนะเดินมาชนผม แล้วว่าผมเดินมาชนคุณได้ไงละครับ คุณคนสวย”
“ฉันไม่ยุ่งกับนายแล้วยิ่งรีบๆ อยู่” ณาศิตาเหลือบดูเวลา “ตายแล้วนี้มันเลยเลาเข้าเรียนมา 15 นาทีแล้นิ แย่แน่ๆๆเลยฉัน ”
“อ่าวนิคุณเดินมาชนผมแล้วไม่คิดจะขอโทษกันบ้างเลยหรือไงครับ”
“ไม่ยะ คนอย่างนายฉันไม่ขอโทษให้เสียคำพูดหรอก” พูดจบณาศิตาก็รีบวิ่งขึ้นห้องเรียน
ชายหนุ่มเหลือบไปเห็นกระเป๋าสตางค์หล่นอยู่ หยิบขึ้นมาดู
“นี่มันของแม่คนสวยเมื่อกี่เนี่ย ชื่ออะไรเนี่ย ณาศิตา คฑเนธภูธร ชื่อเพราะดีนิ”
ณาศิตาเปิดประตูเข้าไปในห้องเรียน
“ณาศิตา เธอมาสายไป20นาที”
“นี่มันวันแรกของการเปิดภาคเรียนใหม่เธอยังมาสายได้อีกหรือ” “ขอโทษค่ะอาจารย์เจ” ณาศิตาขอโทษอาจารย์เจตา ครูประจำชั้นคนใหม่ของเธอ “พักกลางวันนี้ไปพบครูด้วย ไปนั่งที่ไป” ณาศิตา ไปนั่งที่ข้างดารินเพื่อนสนิทของเธอ “ยายนา ทำไมเธอมาสายละ”
“นี่มันวันแรกของการเปิดภาคเรียนใหม่เธอยังมาสายได้อีกหรือ”
“ขอโทษค่ะอาจารย์เจ” ณาศิตาขอโทษอาจารย์เจตา ครูประจำชั้นคนใหม่ของเธอ
“พักกลางวันนี้ไปพบครูด้วย ไปนั่งที่ไป”
ณาศิตา ไปนั่งที่ข้างดารินเพื่อนสนิทของเธอ
“ยายนา ทำไมเธอมาสายละ”
เรื่องมันยาวนะยายดาเราขี้เกียจเล่า ณาศิตาพูดพร้อมกับยิ้มให้ดารินเพื่อนสนิท
พักกลางวัน ณาศิตาเดินหน้าเศร้ามาที่โต๊ะอาหาร “ไงยายนาไปพบอาจารย์เจมาเป็นไงบ้าง” เสียงใสๆๆของน้ำรินถาม “ก็อาจารย์เจนะสิให้ฉันอยู่ทำความสะอาดห้องเคมีโทษฐานที่ฉันมาสายวันนี้นะสิ” “และทำไมแกถึงมาสายละยายนา” น้ำฟ้าฝาแฝดผู้น้องของน้ำรินถาม นี่เดี๋ยวฉันไปซื้อข้าวกินก่อนเดี๋ยวค่อยกลับมาเล่าให้พวกแกฟังแล้วกัน ณาศิตากำลังจะล้วงกระเป๋าหยิบเงิน “ตายแล้ว กระเป๋าสตางค์ฉันหาย” “นี่มันวันอะไรกันเนี่ยซวยตั้งแต่เช้าเลย” ภัครภัทรเดินมาหาน้องสาวของตนแล้วเขกหัวยายนาหนึ่งที่ “นี่มาเอะอะโวยวายอะไรฮะ ยายน้องสาวตัวแสบ” “สวัสดีค่ะพี่ภัทร”เสียงดารินกล่าวทัก “กระเป๋าตังนาหายอะสินะสิพี่ภัทร “ใช่ใบนี้หรือเปล่าครับ คุณณาศิตา คฑเนธภูธร” ณาศิตาคิดในใจเสียงนี้มันคุ้นๆๆนะ แล้วค่อยๆๆเงยหน้าขึ้นมาดูตามเสีย “นาย นี่มันกระเป๋าสตางค์ฉันไปอยู่กับนายได้ยังไง นายนี่มันนอกจากกะไร้มารยาทแล้ว ยังจะขี้ขโมยอีกนะ” “นี่แนะ” ภัครภัทรเขกหัวน้องสาวอีกหนึ่งที “โอ้ยพี่ภัทรเจ็บนะ” มาเขกหัวนาทำไมละ “พูดกับเพื่อนพี่ให้มันเพราะหน่อยได้ไหม” “น้องคนสวยนี่น้องพี่ภัทรหรอคับ” “ช่าย นี่ณาศิตาน้องสาวพี่ นั้นน้ำริน น้ำฟ้า ดาริน และก็เจนนี่” “ส่วนนี้ ฆฤณฑ์ เขาพึ่งย้ายโรงเรียนมา แต่เป็นเพื่อนเก่าพี่สมัยม.ต้นนะ” “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ เสียงสาวๆๆกล่าวทัก” “แล้วสองคนไปรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ละ” “ก็เมื่อเช้านะสิ เพื่อนพี่นะสิทำให้นามาสายแล้วโดนอาจารย์เจทำโทษ” “ผมไปเกี่ยวอะไรกับคุณนาด้วยละครับ ถึงทำให้คุณเข้าห้องสายลครับ” “ก็ถ้าฉันไม่ไปชนกับนายนะ ฉันก็คงจะไม่เข้าห้องสายขนาดนี้หรอก” “อ่าวคุณนา ผมจำได้ว่าตอนที่คุณวิ่งมาชนผมนะมันก็สายแล้วนะ” “นี่นายพูดให้มันดีๆๆหน่อยใครชนใครกันแน่ยะ” “อ่าวคุณเป็นคนชนผมคุณยังไม่ขอโทษผมซักคำเลยนะ” “คุณก็……” “ก็อะไรครับ” “ยังไงคุณก็ผิด คุณต้องขอโทษฉัน” “พอแล้วสองคนทะเลาะกันอยู่ได้ ไปกินข้าวไปยายดา นายก็ไปแหย่น้องเขาอยู่ได้”เสียงภัครภัทรขัดขึ้นมา ณาศิตาค้อนวงใหญ่ใส่ทั้งพี่ภัทร ทั้งนายฆฤณฑ์ “หวัดดีครับสาวๆ” เสียงของเมฆาหนุ่มฮอตของโรงเรียนกล่าวทักสาวๆๆ ที่เดินมากับ พี่ธวัธร และพี่เคนจิ “หวัดดีค่ะพี่เมฆา”เสียงสาวๆๆกล่าวตอบ “มากันครบแกงค์เลยนะค่ะ พี่ภัครภัทร พี่เมฆา พี่ธวัธร พี่เคนจิ ” ดารินทัก “หล่อกันเหมือนเดิมทุกคนเลยนะค่ะ” น้ำฟ้าว่า “นี่พวกนายอาจารย์เรียกพบคณะกรรมการนักเรียนทุกคนนะ” ธวัธรพูดกับเพื่อนๆ และแล้วหนุ่มๆๆทั้งห้าก็จากไป “ว้า! หนุ่มหล่อทั้งห้าจากไปแล้ว” น้ำฟ้าพูด “นี่ยายนาไปเจอกับหนุ่มหล่อขนาดนี้ทำไมไม่มาบอกเพื่อฝูงกันบ้างละ” เพื่อนๆๆต่างรุมถามณาศิตา “หล่อตรงไหนฮะ นิสัยก็แย่” ณาศิตาตอบ “แหมอย่าเธอเคยมองผู้ชายหล่อที่ไหนละ มองก็แต่สาวสวยๆๆแค่นั้นแหละ”
พักกลางวัน
ณาศิตาเดินหน้าเศร้ามาที่โต๊ะอาหาร
“ไงยายนาไปพบอาจารย์เจมาเป็นไงบ้าง” เสียงใสๆๆของน้ำรินถาม
“ก็อาจารย์เจนะสิให้ฉันอยู่ทำความสะอาดห้องเคมีโทษฐานที่ฉันมาสายวันนี้นะสิ”
“และทำไมแกถึงมาสายละยายนา” น้ำฟ้าฝาแฝดผู้น้องของน้ำรินถาม
นี่เดี๋ยวฉันไปซื้อข้าวกินก่อนเดี๋ยวค่อยกลับมาเล่าให้พวกแกฟังแล้วกัน ณาศิตากำลังจะล้วงกระเป๋าหยิบเงิน “ตายแล้ว กระเป๋าสตางค์ฉันหาย”
“นี่มันวันอะไรกันเนี่ยซวยตั้งแต่เช้าเลย”
ภัครภัทรเดินมาหาน้องสาวของตนแล้วเขกหัวยายนาหนึ่งที่
“นี่มาเอะอะโวยวายอะไรฮะ ยายน้องสาวตัวแสบ”
“สวัสดีค่ะพี่ภัทร”เสียงดารินกล่าวทัก
“กระเป๋าตังนาหายอะสินะสิพี่ภัทร
“ใช่ใบนี้หรือเปล่าครับ คุณณาศิตา คฑเนธภูธร”
ณาศิตาคิดในใจเสียงนี้มันคุ้นๆๆนะ แล้วค่อยๆๆเงยหน้าขึ้นมาดูตามเสีย
“นาย นี่มันกระเป๋าสตางค์ฉันไปอยู่กับนายได้ยังไง นายนี่มันนอกจากกะไร้มารยาทแล้ว ยังจะขี้ขโมยอีกนะ”
“นี่แนะ” ภัครภัทรเขกหัวน้องสาวอีกหนึ่งที
“โอ้ยพี่ภัทรเจ็บนะ” มาเขกหัวนาทำไมละ
“พูดกับเพื่อนพี่ให้มันเพราะหน่อยได้ไหม”
“น้องคนสวยนี่น้องพี่ภัทรหรอคับ”
“ช่าย นี่ณาศิตาน้องสาวพี่ นั้นน้ำริน น้ำฟ้า ดาริน และก็เจนนี่”
“ส่วนนี้ ฆฤณฑ์ เขาพึ่งย้ายโรงเรียนมา แต่เป็นเพื่อนเก่าพี่สมัยม.ต้นนะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ เสียงสาวๆๆกล่าวทัก”
“แล้วสองคนไปรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ละ”
“ก็เมื่อเช้านะสิ เพื่อนพี่นะสิทำให้นามาสายแล้วโดนอาจารย์เจทำโทษ”
“ผมไปเกี่ยวอะไรกับคุณนาด้วยละครับ ถึงทำให้คุณเข้าห้องสายลครับ”
“ก็ถ้าฉันไม่ไปชนกับนายนะ ฉันก็คงจะไม่เข้าห้องสายขนาดนี้หรอก”
“อ่าวคุณนา ผมจำได้ว่าตอนที่คุณวิ่งมาชนผมนะมันก็สายแล้วนะ”
“นี่นายพูดให้มันดีๆๆหน่อยใครชนใครกันแน่ยะ”
“อ่าวคุณเป็นคนชนผมคุณยังไม่ขอโทษผมซักคำเลยนะ”
“คุณก็……”
“ก็อะไรครับ”
“ยังไงคุณก็ผิด คุณต้องขอโทษฉัน”
“พอแล้วสองคนทะเลาะกันอยู่ได้ ไปกินข้าวไปยายดา นายก็ไปแหย่น้องเขาอยู่ได้”เสียงภัครภัทรขัดขึ้นมา
ณาศิตาค้อนวงใหญ่ใส่ทั้งพี่ภัทร ทั้งนายฆฤณฑ์
“หวัดดีครับสาวๆ” เสียงของเมฆาหนุ่มฮอตของโรงเรียนกล่าวทักสาวๆๆ ที่เดินมากับ พี่ธวัธร และพี่เคนจิ
“หวัดดีค่ะพี่เมฆา”เสียงสาวๆๆกล่าวตอบ
“มากันครบแกงค์เลยนะค่ะ พี่ภัครภัทร พี่เมฆา พี่ธวัธร พี่เคนจิ ” ดารินทัก
“หล่อกันเหมือนเดิมทุกคนเลยนะค่ะ” น้ำฟ้าว่า
“นี่พวกนายอาจารย์เรียกพบคณะกรรมการนักเรียนทุกคนนะ” ธวัธรพูดกับเพื่อนๆ
และแล้วหนุ่มๆๆทั้งห้าก็จากไป
“ว้า! หนุ่มหล่อทั้งห้าจากไปแล้ว” น้ำฟ้าพูด
“นี่ยายนาไปเจอกับหนุ่มหล่อขนาดนี้ทำไมไม่มาบอกเพื่อฝูงกันบ้างละ” เพื่อนๆๆต่างรุมถามณาศิตา
“หล่อตรงไหนฮะ นิสัยก็แย่” ณาศิตาตอบ
“แหมอย่าเธอเคยมองผู้ชายหล่อที่ไหนละ มองก็แต่สาวสวยๆๆแค่นั้นแหละ”
ติ้ง ต่อง…….. เสียงบอกเวลาเข้าเรียนดังขึ้น
“ฮะ ช้านยางไม่ได้กินข้าวเลย มัวแต่ทะเลาะกับอีตานิสัยเสียนั่น นายเป็นต้นเหตุให้ฉันไม่ได้กินข้าวกลางวัน” ณาศิตาบ่นพึมพำ เวลา 15.30น ติ้ง ต่อง…….. เสียงบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้น ต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน ณาศิตาต้องแยกไปทำความสะอาดที่ห้องเคมี ณาศิตาเดินออกมาจากโรงเรียนหลังจากทำความสะอาดห้องเคมีเสร็จ ก็เดินกลับบ้านระหว่างทางกลับบ้านก็ไปพบกับนายฆฤณฑ์
“ฮะ ช้านยางไม่ได้กินข้าวเลย มัวแต่ทะเลาะกับอีตานิสัยเสียนั่น นายเป็นต้นเหตุให้ฉันไม่ได้กินข้าวกลางวัน” ณาศิตาบ่นพึมพำ
เวลา 15.30น
ติ้ง ต่อง…….. เสียงบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้น
ต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน ณาศิตาต้องแยกไปทำความสะอาดที่ห้องเคมี
ณาศิตาเดินออกมาจากโรงเรียนหลังจากทำความสะอาดห้องเคมีเสร็จ ก็เดินกลับบ้านระหว่างทางกลับบ้านก็ไปพบกับนายฆฤณฑ์
“นายอีกแล้วหรอ เจอหน้านายเป็นต้องสวยทุกทีเลย”
“แหม คนสวยเจอหน้าผมก็ด่าเป็นชุดเลยนะครับ” “อย่ามายุ่งกับฉันได้ไหม และก็ไม่ต้องตามฉันมาด้วย” ณาศิตาเดินต่อไปซักพัก “เอะก็บอกว่าอย่าตามฉันมาไงไม่เข้าใจหรือไง” “ผมไม่ได้เดินตามคุณมาซักหน่อย” “ก็เห็นอยู่ว่าคุณเดินตามฉันมายังจะมาเถียงอีก” พอมาหยุดที่หน้าบ้านของณาศิตาพอดี ฆฤณฑ์ฉวยโอกาสหอมแก้มณาศิตา “บายนะคนสวย”แล้วฆฤณฑ์ก็วิ่งหนีเข้าไปในบ้านข้างๆ “อีตาฉวยโอกาส ผู้ชายบ้า คนลามก ผู้ชายอันตราย” ณาศิตาด่าตามหลัง ณาศิตาคิดในใจ นี่อีตาบ้านั้นมาอยู่บ้านใกล้ๆๆฉันหรือไงเนี่ย ณาศิตาเดินเข้าบ้าน
“แหม คนสวยเจอหน้าผมก็ด่าเป็นชุดเลยนะครับ”
“อย่ามายุ่งกับฉันได้ไหม และก็ไม่ต้องตามฉันมาด้วย”
ณาศิตาเดินต่อไปซักพัก
“เอะก็บอกว่าอย่าตามฉันมาไงไม่เข้าใจหรือไง”
“ผมไม่ได้เดินตามคุณมาซักหน่อย”
“ก็เห็นอยู่ว่าคุณเดินตามฉันมายังจะมาเถียงอีก”
พอมาหยุดที่หน้าบ้านของณาศิตาพอดี ฆฤณฑ์ฉวยโอกาสหอมแก้มณาศิตา
“บายนะคนสวย”แล้วฆฤณฑ์ก็วิ่งหนีเข้าไปในบ้านข้างๆ
“อีตาฉวยโอกาส ผู้ชายบ้า คนลามก ผู้ชายอันตราย” ณาศิตาด่าตามหลัง
ณาศิตาคิดในใจ นี่อีตาบ้านั้นมาอยู่บ้านใกล้ๆๆฉันหรือไงเนี่ย
ณาศิตาเดินเข้าบ้าน
“กลับมาแล้วนะพี่ภัทร เฮ้อเหนื่อยๆๆจิงๆๆ”
“อยากกินอะไรทำเอาเองนะพี่จะขึ้นไปนอนก่อน” “นาก็ไม่อยากกินอะไรเหมือนกันกะว่าจะนอนเลยอะ” “พี่ภัทรพรุ่งนี้อย่าลืมปลุกนาด้วยนะ” “ฉันก็ปลุกแกทุกวันอะ แกนะไม่ตื่นเอง” “ไม่รู้อะพรุ่งนี้ถ้านาไปโรงเรยนสายพี่ต้องรับผิดชอบด้วย”
“อยากกินอะไรทำเอาเองนะพี่จะขึ้นไปนอนก่อน”
“นาก็ไม่อยากกินอะไรเหมือนกันกะว่าจะนอนเลยอะ”
“พี่ภัทรพรุ่งนี้อย่าลืมปลุกนาด้วยนะ”
“ฉันก็ปลุกแกทุกวันอะ แกนะไม่ตื่นเอง”
“ไม่รู้อะพรุ่งนี้ถ้านาไปโรงเรยนสายพี่ต้องรับผิดชอบด้วย”
ความคิดเห็น