ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เก่ง # พบเจอ
Keng Talk #
สวัสดีครับ ผมเก่ง วาโย นักศึกษาแพทย์ในมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ตอนนี้ผมกำลังนั่งเล่นอยู่ในห้องพักของตัวเองอย่างสบายใจจนจะเคลิ้มหลับไป แล้ว ถ้าไม่ติดว่ามีเสียงเคาะประตูดึงขึ้นล่ะนะ
" พี่เก่งๆ " เสียงหวานใสของเกรซ ลูกสาวเจ้าของหอพักดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงเคาะประตูรัวๆ ผมขี้เกียจลุกไปเปิด ก็เลยนอนเล่นต่อไปอย่างไม่สนใจ
" พี่เก่ง อยู่ไหมเนี่ย " เสียงเคาะประตูหน้าห้องเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ผมแอบรำคาญนิดๆ เลยตอบเกรซไปสั้นๆ
" อยู่ "
" อยู่ก็มาเปิดประตูสิ ไม่งั้นเกรซจะพังประตูจริงๆด้วยนะ " ตอนแรกผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร ยังคงนั่งเล่นอยู่เหมือนเดิม เพราะคิดว่าเธอคงไม่ทำจริง แต่ต่อมาผมเห็นประตูเริ่มสั่น ผมเองก็อดสงสารประตูไม่ได้ ผมเลยจำใจต้องลุกออกจากโซฟาตัวโปรดไปเปิดประตูทันที
" มีอะไร " ผมถามขึ้นอย่างสงสัย
" ทำไมเปิดช้าอ่ะ " เกรซบ่นนิดๆ
" ขี้เกียจเ้ปิด มีอะไรก็ว่ามา "
"มี คนจะแชร์ค่าห้องด้วย " เกรซตอบขึ้นพลางทำหน้าฉุน ผมส่ายหน้ารัวๆ
" ไม่เอาล่ะ ไม่ชอบให้มีคนมาแย่งอากาศหายใจ "
" พี่เก่ง แต่ห้องมันเต็มแล้วนี่นา เกรซรู้ว่าพี่ใจดี " เกรซพยายามคะยั้นคะยอผมให้ใจอ่อน แต่ผมก็ยังอยากนอนคนเดียวอยู่จริงๆนี่นา
" ไม่เอาล่ะเกรซ ห้องอื่นก็มีเยอะแยะไป ทำไมต้องเป็นห้องพี่ด้วย "
" เยอะแยะบ้าอะไร ว่างอยู่แค่ห้องพี่เก่งกะห้องพี่เกดเนี่ยนะ ให้ผู้ชายไปนอนกับผู้หญิงมันดูไม่ดี อีกอย่างนะ ก็เห็นว่าเป็นเด็กมหาลัยเดียวกัน น่าจะพูดกันรู้เรื่อง "
" งั้นก็ให้เขาไปพักที่อื่นสิ หอพักมีทั้งกรุงเทพเนี่ย " ผมพยายามหอข้ออ้างเพื่อที่จะได้อยู่หอคนเดียว ผมอยากอยู่คนเดียวมานานแล้วครับ กว่าจะชักจูงให้พ่อแม่ยอมปล่อยมาอยู่หอคนเดียวก็เกือบตาย
" ให้เขาพักด้วยเถอะน่าพี่เก่ง แค่ให้เขาพักด้วยจะเป็นอะไรไป อีกอย่าง เกรซก็รับปากเขาไปแล้วด้วย พี่จะให้เกรซผิดคำพูดหรอคะ!! " เกรซทำหน้าตาน่าสงสาร จนผมเกือบจะใจอ่อนไปแล้ว
" ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลยนะเกรซ พี่ไม่ใจอ่อนหรอก "
" พี่เก่ง แต่เขาดูเดือดร้อนมากเลยนะ "
" เดือดร้อนแล้วไง ไม่ใช่เรื่องของพี่ซักหน่อย "
" แต่เกรซรับปากไปแล้วนะ " เกรซเถียง
" นั่นก็เรื่องของเกรซ ไม่ใช่เรื่องของพี่อีกน่ะแหละ " ผมพูดพลางทำท่าไม่ใส่ใจ
" คอยดูเหอะ เกรซจะขึ้นค่าเช่า " เกรซขู่แล้วทำหน้าบึ้งอย่างน่ารัก ผมเองก็อดที่จะขำไม่ได้
" ฮะๆ ขึ้นไปเลย ถ้าขั้นแล้วพี่จะย้ายหอ "
" พี่เก่งทำงี้ได้ไงอ่ะ เอางี้ละกัน เกรซจะยอมให้พี่กินไข่ฟรีทั้งเดือน " เกรซพยายามคะยั้นคะยอให้ผมยอมให้ได้ แต่ว่าระดับนายเก่งคนนี้ ไม่มีทางซะล่ะ
" ไม่ต้องพยายามหรอกเกรซ พี่ยืนยันคำเดิมว่าไม่ให้ "
" พี่เก่ง ขอเหอะนะ เขาน่าสงสารมากจริงๆ "
" ก็บอกว่าไม่ไงเกรซ " ผมเริ่มเบื่อกับการถูกตื้อ
" ไม่เป็นไรครับ " นายคนนั้นที่ผมเดาว่าจะเป็นคนที่มาแชร์ค่าห้องร่วมกับผม ปรากฏตัวขึ้นด้านหลัง
" พี่เซน เดี๋ยวเกรซ... " เกรซยังไม่ทันพูดจบ ก็มีเสียงขัดขึ้นมาก่อน
" ไม่ได้ก็ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปหาที่อื่นก็ได้... " ผู้ชายคนนั้นพูดเสียงเรียบ ใบหน้าติดจะหวานฝืนยิ้มอย่างเศร้าๆ ดูไปดูมาแล้วเหมือนลูกแมวที่เจ้าของไม่รับยังไงอย่างงั้น
" แต่พี่เซน... " เกรซอ้ำอึ้ง พลางมองไปทางนายคนเมื่อกี๊นิดๆ ตกลงนายนั่นชื่อ เซน สินะ
" ไม่เป็นไรครับ เขาคงไม่อยากให้ผมอยู่ด้วยจริงๆ " ผมอึ้งไปพักนึง เมื่อนายคนเมื่อกี๊หันหลังกลับไป ผมว่าเขาดูน่าสงสารจริงๆนะครับ ตัวแห้งๆบางๆเหมือนอดข้าวมาเป็นเดือน ผมกะจะไม่ใจอ่อนแล้วเชียว แต่ว่ามันช่วยไม่ได้นี่ครับ ในเมื่อนายหน้าแมวนั้นน่ารัก เอ้ย น่าสงสารซะขนาดนี้น่ะ
ผมไม่ได้ชม นายนั่นว่าน่ารักใช่ไหมครับ ไม่ได้ชมเลยสักนิดเดียวจริงๆ
ผมคิดกลับ ไปกลับมาว่าจะให้นายเซนมาอยู่ด้วยดีหรือเปล่า ทั้งๆที่ตอนแรกไม่อยากให้มีใครมาแย่งอากาศหายใจ แต่ทำไมตอนนี้ถึงอยากให้มีคนมาอยู่ด้วยซะอย่างนั้นล่ะ
อาจจะเป็น เพราะตอนนี้ห้องมันดูกว้างเกินไปก็ได้มั้ง ทั้งๆที่ของก็เยอะ แต่ผมกลับรู้สึกว่าห้องมันว่างซะอย่างนั้น
" เกรซ พี่เปลี่ยนใจแล้ว พี่จะยอมให้นายเซนนั่นมาอยู่ด้วยก็ได้ "
#######################################################
สั้นไป หน่อย อ่านแล้วรู้สึกยังไงเม้นบอกด้วยนะครับ
สวัสดีครับ ผมเก่ง วาโย นักศึกษาแพทย์ในมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ตอนนี้ผมกำลังนั่งเล่นอยู่ในห้องพักของตัวเองอย่างสบายใจจนจะเคลิ้มหลับไป แล้ว ถ้าไม่ติดว่ามีเสียงเคาะประตูดึงขึ้นล่ะนะ
" พี่เก่งๆ " เสียงหวานใสของเกรซ ลูกสาวเจ้าของหอพักดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงเคาะประตูรัวๆ ผมขี้เกียจลุกไปเปิด ก็เลยนอนเล่นต่อไปอย่างไม่สนใจ
" พี่เก่ง อยู่ไหมเนี่ย " เสียงเคาะประตูหน้าห้องเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ผมแอบรำคาญนิดๆ เลยตอบเกรซไปสั้นๆ
" อยู่ "
" อยู่ก็มาเปิดประตูสิ ไม่งั้นเกรซจะพังประตูจริงๆด้วยนะ " ตอนแรกผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร ยังคงนั่งเล่นอยู่เหมือนเดิม เพราะคิดว่าเธอคงไม่ทำจริง แต่ต่อมาผมเห็นประตูเริ่มสั่น ผมเองก็อดสงสารประตูไม่ได้ ผมเลยจำใจต้องลุกออกจากโซฟาตัวโปรดไปเปิดประตูทันที
" มีอะไร " ผมถามขึ้นอย่างสงสัย
" ทำไมเปิดช้าอ่ะ " เกรซบ่นนิดๆ
" ขี้เกียจเ้ปิด มีอะไรก็ว่ามา "
"มี คนจะแชร์ค่าห้องด้วย " เกรซตอบขึ้นพลางทำหน้าฉุน ผมส่ายหน้ารัวๆ
" ไม่เอาล่ะ ไม่ชอบให้มีคนมาแย่งอากาศหายใจ "
" พี่เก่ง แต่ห้องมันเต็มแล้วนี่นา เกรซรู้ว่าพี่ใจดี " เกรซพยายามคะยั้นคะยอผมให้ใจอ่อน แต่ผมก็ยังอยากนอนคนเดียวอยู่จริงๆนี่นา
" ไม่เอาล่ะเกรซ ห้องอื่นก็มีเยอะแยะไป ทำไมต้องเป็นห้องพี่ด้วย "
" เยอะแยะบ้าอะไร ว่างอยู่แค่ห้องพี่เก่งกะห้องพี่เกดเนี่ยนะ ให้ผู้ชายไปนอนกับผู้หญิงมันดูไม่ดี อีกอย่างนะ ก็เห็นว่าเป็นเด็กมหาลัยเดียวกัน น่าจะพูดกันรู้เรื่อง "
" งั้นก็ให้เขาไปพักที่อื่นสิ หอพักมีทั้งกรุงเทพเนี่ย " ผมพยายามหอข้ออ้างเพื่อที่จะได้อยู่หอคนเดียว ผมอยากอยู่คนเดียวมานานแล้วครับ กว่าจะชักจูงให้พ่อแม่ยอมปล่อยมาอยู่หอคนเดียวก็เกือบตาย
" ให้เขาพักด้วยเถอะน่าพี่เก่ง แค่ให้เขาพักด้วยจะเป็นอะไรไป อีกอย่าง เกรซก็รับปากเขาไปแล้วด้วย พี่จะให้เกรซผิดคำพูดหรอคะ!! " เกรซทำหน้าตาน่าสงสาร จนผมเกือบจะใจอ่อนไปแล้ว
" ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลยนะเกรซ พี่ไม่ใจอ่อนหรอก "
" พี่เก่ง แต่เขาดูเดือดร้อนมากเลยนะ "
" เดือดร้อนแล้วไง ไม่ใช่เรื่องของพี่ซักหน่อย "
" แต่เกรซรับปากไปแล้วนะ " เกรซเถียง
" นั่นก็เรื่องของเกรซ ไม่ใช่เรื่องของพี่อีกน่ะแหละ " ผมพูดพลางทำท่าไม่ใส่ใจ
" คอยดูเหอะ เกรซจะขึ้นค่าเช่า " เกรซขู่แล้วทำหน้าบึ้งอย่างน่ารัก ผมเองก็อดที่จะขำไม่ได้
" ฮะๆ ขึ้นไปเลย ถ้าขั้นแล้วพี่จะย้ายหอ "
" พี่เก่งทำงี้ได้ไงอ่ะ เอางี้ละกัน เกรซจะยอมให้พี่กินไข่ฟรีทั้งเดือน " เกรซพยายามคะยั้นคะยอให้ผมยอมให้ได้ แต่ว่าระดับนายเก่งคนนี้ ไม่มีทางซะล่ะ
" ไม่ต้องพยายามหรอกเกรซ พี่ยืนยันคำเดิมว่าไม่ให้ "
" พี่เก่ง ขอเหอะนะ เขาน่าสงสารมากจริงๆ "
" ก็บอกว่าไม่ไงเกรซ " ผมเริ่มเบื่อกับการถูกตื้อ
" ไม่เป็นไรครับ " นายคนนั้นที่ผมเดาว่าจะเป็นคนที่มาแชร์ค่าห้องร่วมกับผม ปรากฏตัวขึ้นด้านหลัง
" พี่เซน เดี๋ยวเกรซ... " เกรซยังไม่ทันพูดจบ ก็มีเสียงขัดขึ้นมาก่อน
" ไม่ได้ก็ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปหาที่อื่นก็ได้... " ผู้ชายคนนั้นพูดเสียงเรียบ ใบหน้าติดจะหวานฝืนยิ้มอย่างเศร้าๆ ดูไปดูมาแล้วเหมือนลูกแมวที่เจ้าของไม่รับยังไงอย่างงั้น
" แต่พี่เซน... " เกรซอ้ำอึ้ง พลางมองไปทางนายคนเมื่อกี๊นิดๆ ตกลงนายนั่นชื่อ เซน สินะ
" ไม่เป็นไรครับ เขาคงไม่อยากให้ผมอยู่ด้วยจริงๆ " ผมอึ้งไปพักนึง เมื่อนายคนเมื่อกี๊หันหลังกลับไป ผมว่าเขาดูน่าสงสารจริงๆนะครับ ตัวแห้งๆบางๆเหมือนอดข้าวมาเป็นเดือน ผมกะจะไม่ใจอ่อนแล้วเชียว แต่ว่ามันช่วยไม่ได้นี่ครับ ในเมื่อนายหน้าแมวนั้นน่ารัก เอ้ย น่าสงสารซะขนาดนี้น่ะ
ผมไม่ได้ชม นายนั่นว่าน่ารักใช่ไหมครับ ไม่ได้ชมเลยสักนิดเดียวจริงๆ
ผมคิดกลับ ไปกลับมาว่าจะให้นายเซนมาอยู่ด้วยดีหรือเปล่า ทั้งๆที่ตอนแรกไม่อยากให้มีใครมาแย่งอากาศหายใจ แต่ทำไมตอนนี้ถึงอยากให้มีคนมาอยู่ด้วยซะอย่างนั้นล่ะ
อาจจะเป็น เพราะตอนนี้ห้องมันดูกว้างเกินไปก็ได้มั้ง ทั้งๆที่ของก็เยอะ แต่ผมกลับรู้สึกว่าห้องมันว่างซะอย่างนั้น
" เกรซ พี่เปลี่ยนใจแล้ว พี่จะยอมให้นายเซนนั่นมาอยู่ด้วยก็ได้ "
#######################################################
สั้นไป หน่อย อ่านแล้วรู้สึกยังไงเม้นบอกด้วยนะครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น