คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ทัณฑ์บนที่ห้า :: ไม่ได้ชอบ ก็แค่..
kuma ทัณฑ์บนที่ห้า :: ไม่ได้ชอบ ก็แค่..
“เฮ้ยมึง ! ได้ข่าวว่าจะมีเด็กย้ายเข้ามาใหม่ ... ผู้หญิงผู้ชายวะ ถ้าแม่งเป็นผู้หญิงนะ ... !” ไนท์หันไปถามเพื่อนสนิทอย่างใคร่รู้ ฝิ่นที่ได้ยินดังนั้นก็แยกเขี้ยวอย่างไม่พอใจ
“... คนอย่างมึงก็คิดแต่เรื่องแบบนี้แหละ สกปรกว่ะ” ร่างบางว่า คนฟังก็เงื้อมือขึ้นหวังจะต่อยคนพูดเสียให้ได้ ถ้าไม่ติดที่ว่าคนข้างตัวเอ่ยปากห้ามไว้เสียก่อน
“ใจเย็นๆกันก่อนสิ เรื่องแค่นี้จะทะเลาะกันทำไมวะ ... ส่วนเรื่องเด็กที่ย้ายเข้ามาใหม่ เห็นบอกกันว่าเป็นผู้ชาย กูก็ไม่เคยเห็นหน้าหรอกนะ แต่เห็นบอกกันว่าน่ารัก ...” เพ้นท์ตอบตามที่ตนได้รู้มา ไนท์เลิกคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ
“เป็นผู้ชายแล้วน่ารักได้ด้วยหรอวะ ?”
คนถูกถามหันมองคนที่อยู่ด้วยอีกคนแล้วยิ้มออกมาบางๆ ก่อนจะพูดด้วยเสียงเบาราวกับกระซิบ
“... ก็เหมือนคนแถวๆนี้มั้ง”
“มึงว่าอะไรนะ ? กูได้ยินไม่ถนัด” ไนท์ที่ไม่ทันฟังก็เลิกคิ้วถาม ผิดกับอีกคนที่เงยหน้าขึ้นจ้องเขาด้วยสายตาจับผิด
“กูบอกว่าไม่รู้เหมือนกัน เดี๋ยวนี้หูหนวกนะมึง” เพ้นท์แก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ ไนท์พยักหน้ารับรู้โดยไม่สงสัยอะไร ผิดกับอีกคนที่ครุ่นคิดอะไรเต็มไปหมด เพียงแต่ไม่ได้เอ่ยปากถามเท่านั้น
“มึงสองคนไปซื้อข้าวละกัน กูนั่งจองโต๊ะให้ ขี้เกียจเดิน ... ซื้อผัดกระเพรามาให้กูจานนึงด้วย แล้วก็น้ำอะไรก็ได้” ไนท์นั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่ว่าง ก่อนจะหันไปสั่งกับอีกสองคนที่มาด้วยกัน
ฝิ่นกับเพ้นท์พยักหน้ารับ ก่อนที่เพ้นท์จะรีบเดินตรงไปที่ร้านขายข้าวอย่างรวดเร็ว เพราะเชื่อว่าอีกไม่นานคงมีคำถามจากคนตัวเล็กตามมาเซ้าซี้เป็นแน่
... เรื่องที่ไอ้ไนท์ไม่ทันได้ยินนั่นแหละ
“นี่ เพ้นท์ รอกูด้วยสิ” เสียงหวานตะโกนเรียก คนถูกเรียกรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นไปอีก
“... กูจะรีบไปซื้อข้าว ไอ้ไนท์มันหิวจนตาลายแล้ว” เพ้นท์ตะโกนตอบ แล้วรีบแทรกตัวเองเข้าไปในฝูงชนจำนวนมาก หวังให้จำนวนคนเป็นตัวช่วยพรางตัวเขาให้พ้นจากสายตาของฝิ่น
ก็เผลอไปชมเจ้าตัวว่าน่ารัก แล้วจะให้อยู่สู้หน้าได้ยังไงกันเล่า ...
เกิดฝิ่นถามขึ้นมาว่าเขาแอบชอบฝิ่นอยู่หรือเปล่า แล้วเขาจะตอบยังไงดีล่ะ
จริงๆก็ไม่ใช่ชอบอะนะ ... ก็แค่ ...
“... สุดหล่อ ตกลงจะเอาอะไรลูก ...” เสียงเรียกทำให้คนที่ครุ่นคิดอยู่หลุดจากภวังค์ ชายหนุ่มยิ้มเจื่อนๆ ก่อนเอ่ยปากสั่งข้าวไป
“ผัดกระเพราสองที่ครับป้า ...”
“หนูน่ะเหม่อนานมากเลยรู้ไหม ป้าเรียกตั้งหลายทีแล้วก็ไม่ได้ยิน ป้าเลยไม่รู้ว่าหนูจะเอาอะไรสักที คนข้างหลังเขารอนานนะลูก ... อ่ะ ผัดกระเพราได้แล้ว” ป้าคนขายพูดเสียยาวยืด เพ้นท์ได้แต่พยักหน้ารับแล้วจ่ายเงินไป
ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆเมื่อมองไปที่โต๊ะที่ไนท์นั่งอยู่
... อาหารมื้อเที่ยงพร้อมแล้ว แต่คนนี้ยังไม่พร้อม ... ไม่อยากจะไปเจอหน้าเลยให้ตายสิ ป่านนี้ฝิ่นจะมองเขาเป็นคนยังไงบ้างแล้วก็ไม่รู้
“เพ้นท์ ... เรามีเรื่องต้องเคลียร์กันนะ” เสียงเรียกจากด้านหลังทำเอาคนฟังสะดุ้งเฮือก ก่อนจะหันไปยิ้มให้บางๆ
“ไนท์คงหิวข้าวแล้ว ไว้ก่อนได้ไหม ...” เพ้นท์อ้างนู่นอ้างนี่ไปเรื่อย ฝิ่นทำหน้าไม่พอใจแล้วคว้าจานผัดกระเพราไปวางไว้ที่โต๊ะโดยไม่ถามเขาสักคำ
“ยืมตัวเพื่อนนายแป๊ป ...” ร่างบางหันไปพูดกับคนที่อยู่บนโต๊ะ ไนท์มองอย่างงงๆแต่ก็พยักหน้ารับไป เพ้นท์หน้าซีดลงทันทีเมื่อเห็นแววตาจริงจังของคนตัวเล็กที่จ้องมา
“ไปตรงนู้น !” ฝิ่นพูดพลางชี้นิ้วไปที่บันไดโรงอาหาร คนถูกบังคับได้แต่จำใจเดินตามไป ก่อนจะเอ่ยปากถามขึ้นมา แม้ว่าตนจะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว
“เออๆ สรุปมึงมีอะไรกับกูวะ ?” เพ้นท์แกล้งทำหน้างง แล้วเลิกคิ้วขึ้นถาม ร่างสูงคิดในใจว่า
... ซวยแน่ๆงานนี้
“เรื่องที่มึงพูดตอนนั้น ...” ร่างบางเอ่ยเปิดประโยค เพ้นท์พยายามควบคุมไม่ให้เสียงสั่น
“ตอนไหน ?” ร่างสูงเอ่ยถามไปสั้นๆ คนฟังกดเสียงต่ำ
“อย่าแกล้งทำเป็นจำไม่ได้ กูเชื่อว่ามึงรู้ว่ากูหมายถึงเรื่องไหน ...” ฝิ่นพูดออกไป เพ้นท์นิ่งเงียบรอฟังเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ มือบางเลื่อนไปขยับแว่นเล็กน้อยแล้วพูดต่อไป
“ที่มึงบอกว่าก็เหมือนคนแถวๆนี้น่ะ ... มึงชอบ ...”
ซวยแล้วไง ... เขาควรตอบว่าอะไรดีล่ะ !!
“มึงชอบ ... เอ่อ ... ขอกูทำใจก่อนพูดแป๊ปนะ” ฝิ่นอ้ำอึ้งไปสักพักแล้วหันหน้าเข้าหากำแพง คนมองหน้าซีดยิ่งกว่าเดิม หัวใจเต้นถี่ราวกับเพิ่งไปทำความผิดมา
ฝิ่นคิดว่าเขาชอบฝิ่น ... ขอร้องเถอะ อย่าให้ฝิ่นถามออกมาเลย ...
“โอเค ... กูตั้งสติได้แล้ว ... มึงน่ะ ... ชอบไอ้ไนท์หรอ !” ฝิ่นโพล่งคำถามออกมาท่ามกลางใบหน้าเหวอของคนถูกถาม เพ้นท์คิดว่าเขาอาจหูฝาดไป
หา ... เมื่อกี้ฝิ่นพูดว่าไอ้ไนท์ ? เขาไม่ได้ยินผิดไปใช่ไหม ?
ทำไมฝิ่นถึงคิดว่าเขาชอบไนท์ได้วะเนี่ย ... แค่คิดก็สยองจะตาย !!
“จะบ้าหรือไง !” ร่างสูงพูดออกไปได้เพียงเท่านั้น เพราะยังคงช็อคไม่หาย
“เฮ้ย กูเข้าใจ ... เรื่องแบบนี้มันก็ต้องมีกันบ้าง ...”
“คือมึงเข้าใจผิดแล้วเว้ยฝิ่น ... ประโยคนั้นกูไม่ได้หมายถึงไอ้ไนท์ ...” เพ้นท์พยายามแก้ แต่ดูเหมือนคนฟังจะไม่เชื่อคำพูดของเขาเอาเสียเลย
“... แล้วมึงหมายถึงใคร ?”
“เอาเถอะๆ เดี๋ยวมึงก็รู้เองแหละ ...” ร่างสูงปัดคำพูด ก่อนจะลากคนตัวเล็กให้กลับไปกินข้าวที่โต๊ะ
“คอยดู สักวันกูต้องเค้นความจริงจากปากมึงให้ได้เลยเหอะ !”
เป็นการขู่ที่น่ากลัวชิบ ...
เพ้นท์กระตุกยิ้มบางๆ แล้วก้มหน้าก้มตาลงกินข้าวอย่างสบายใจ
“คุยไรกันวะ ?” ไนท์เอ่ยปากถามขึ้นหลังจากที่ฝิ่นและเพ้นท์กลับมานั่งลงที่โต๊ะ ทั้งสองสั่นหัว ก่อนพูดขึ้นมาพร้อมกันว่า
“ไม่เกี่ยวกับมึงหรอก !” ชายหนุ่มโกหกไปเต็มคำแล้วจัดการกับอาหารตรงหน้าต่อ
“เฮ้ยๆมึง ... ผู้หญิงคนนั้นกูไม่คุ้นหน้าเลยว่ะ !” ไนท์สะกิดเพื่อนรักให้มองไปทางร้านขายอาหาร เพ้นท์พยายามกวาดตามอง แต่ก็ยังไม่เห็นว่ามีเด็กผู้หญิงคนไหนที่เขาไม่คุ้นหน้าเลยแม้แต่คนเดียว
“ไหน ... ผู้หญิงคนไหน ?”
“คนนั้นไงมึง ที่สูงๆแล้วผมซอยสีทองๆอะ ...” คนฟังมองตาม ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเพราะคำพูดของเพื่อนสนิท
“ผู้หญิงที่ไหน เขาใส่ชุดผู้ชายเว้ยมึง !!” เพ้นท์พูดไปหัวเราะไป ไนท์ขยี้ตามองอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะพูดออกมาตามความเชื่อของตนเอง
“ผู้หญิงสิมึง กูมองยังไงแม่งก็ผู้หญิงอะ !”
“ทำไมมึงไม่เชื่อกูวะ กูบอกว่าเขาเป็นผู้ชายเว้ย เขาใส่ชุดนักเรียนชาย ... แล้วแม่งก็ไม่มีหน้าอก !” ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้าจริงจัง คนฟังมองอย่างไม่เชื่อ
“ผู้ชายจริงๆหรอวะ ? ... แต่กูว่า ...”
“พอเหอะ ๆ เขาเดินมาทางนี้แล้วมึงก็ถามให้รู้เรื่องกันไปเลยสิ !” คนที่นิ่งเงียบมานานเอ่ยปากพูดอย่างหงุดหงิด พลางหันมองไปทางบุคคลที่สาม
คนที่ถูกพูดถึงเดินใกล้เข้ามา พร้อมกับเสียงเรียกของอาจารย์ที่ดังขึ้น
“ณัฐพัชร์ มานี่หน่อย”
เจ้าของชื่อเดินเข้าไปตามเสียงเรียก เพ้นท์กับฝิ่นหันมองตามไปอย่างสนใจใครรู้
“คนนี้เด็กใหม่ ชื่อลาเต้ เพิ่งย้ายมาจากอเมริกา ตอนเรียนอยู่นู่นเขาก็อยู่ทีมบาสโรงเรียน ทีนี้ครูเลยพามาให้เข้าทีม ...” สิ้นเสียงของอาจารย์หนุ่ม คนฟังก็ถึงกับช็อกไปในทันที
“ผู้ชายหรอครับอาจารย์ ...”
“ก็ผู้ชายสิ เอ๊ะ เธอนี่ยังไงกัน ... แต่เอาเถอะ ครูฝากลาเต้ไว้กับเธอด้วยละกัน ...” ไนท์พยักหน้ารับแล้วพาเพื่อนที่มาใหม่ไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว ท่ามกลางความสนใจของอีกสองคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว ร่างสูงที่ไม่ต้องรอให้เพื่อนถาม ก็จัดแจงอธิบายไปเสียเสร็จสรรพ
“เด็กใหม่ ชื่อลาเต้ อาจารย์พามาเข้าทีมบาสโรงเรียน ...”
“ชื่อลาเต้ จะเรียกสั้นๆว่าเต้ก็ได้ ...” คนมาใหม่พูด เพ้นท์ขมวดคิ้วอย่างสงสัย แล้วเอ่ยปากถามไป
“... ทำไมนายหน้าคุ้นๆ เราเคยเจอที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า ชื่อนายก็เหมือนคนรู้จักเราเลย”
“ฉันจำไม่ได้หรอก ที่จริงฉันความจำเสื่อม ก็เลยต้องไปรักษาตัวที่อเมริกา แต่เรื่องที่จำไม่ได้ มันก็ยังจำไม่ได้อยู่ดี ... ว่าแต่นายชื่ออะไรหรอ ?” คนหน้าหวานตอบไปตามความจริง ก่อนเอ่ยปากถามชื่อกับคนตรงหน้า คนถูกถามยิ้มบางๆก่อนตอบ
“... เพ้นท์ เพ้นท์ที่แปลว่าระบายสีน่ะ”
“ไอ้เหี้ยเพ้นท์ !!” คนที่เคยพูดด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรเสียงแข็งขึ้นมาทันที ก่อนจะลุกขึ้นตบโต๊ะแล้วชี้หน้าด่าเพ้นท์ที่ยังคงนั่งไม่รู้เรื่อง ฝิ่นที่เห็นท่าไม่ดีก็ดึงตัวลาเต้ให้นั่งลง
“เดี๋ยวก่อน ใจเย็นๆสิ เกิดอะไรขึ้น ...”
“กูลาเต้ ปานตะวัน พรพิริยะ คงจำกันได้แล้วสินะว่ามึงทำอะไรกับกูไว้ ... สบายใจได้ กูจำไม่ได้หรอกว่ามึงทำอะไรกูไว้ แต่กูจำได้ว่ากูรู้สึกอยากตายแค่ไหนในตอนนั้น !!”
คนที่ได้ฟังถึงกับนิ่งอึ้งไป ก่อนจะกระตุกยิ้มขึ้นมาบางๆ ก่อนจะคิดถึงประโยคที่เคยคิดถึงก่อนหน้านี้ ตอนที่มัวกังวลว่าฝิ่นคิดว่าเขาชอบฝิ่น
จริงก็ไม่ใช่ชอบอะนะ ก็แค่ฝิ่นทำให้เขาคิดถึงคนบางคน ...
... คนบางคนที่อยู่แถวๆนี้แหละ
===========================================================
มาอัพแบบเมาๆ เขียนไปเขียนมา เขียนเองงงเอง 555+
อิจฉานิยายเรื่องอื่นอะ มีคนมาเม้นเยอะแยะเลย ฮือออ TOT
ความคิดเห็น