คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ทัณฑ์บนที่สี่ :: ยี่สิบนาทีกับมือที่สาม(?)
kuma ทัณฑ์บนที่สี่ :: ยี่สิบนาทีกับมือที่สาม(?)
“เช็ดเด้ง ! ทำไมเน็ตห่วยงี้วะ !” คนที่กำลังเล่นคอมอยู่โวยวายอย่างหงุดหงิด ก่อนจะคลิ๊กเม้าส์รัวๆ เพ้นท์ที่นั่งมองเพื่อนสนิทโวยวายใส่หน้าจอคอมพิวเตอร์ก็อดถอนหายใจไม่ได้
“มึงใจเย็นเว้ย ตบคอมแทบตายอย่างนั้นแม่งก็ไม่ได้ดีขึ้นหรอก ...” เพ้นท์เอ่ยปากพูด แต่ทว่าคนที่เล่นเกมอยู่ดูจะไม่ฟังเขาเลย เจ้าตัวยังคงนั่งด่าคอมพิวเตอร์ต่อไป
“... เร็วๆหน่อยดิวะ จะตายอยู่แล้วสัด !” ไนท์พูดแล้วกระแทกนิ้วลงบนคีย์บอร์ดอย่างแรง คนมองขำออกมาเล็กน้อยกับท่าทีจริงจังเกินเหตุของเพื่อนสนิท
“มึงไปด่าคอมแบบนั้นแม่งคงฟังรู้เรื่องเนอะ”
“มึงไม่เข้าใจเว้ย !! กูกำลังจะโดนคิลตายอยู่แล้ว !!” ไนท์ที่ยังคงมุ่งมั่นกับการเล่นเกมต่อไปพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังราวกับว่านี่เป็นเรื่องสำคัญระดับประเทศ
... จะไม่จริงจังได้ไง แพ้ทีแม่งดูโง่ฉิบหายวายวอดเลย
“เออๆ โชคดีละกัน” สิ้นคำพูดของเพ้นท์ คนฟังก็โยนเม้าส์ทิ้งกับโต๊ะ แล้วดันแท่นรองแป้นพิมพ์เข้าไปจนสุด ก่อนจะด่ากราดออกมาเพราะโมโหในความพ่ายแพ้ครั้งนี้
“โชคดีกะผีมึงสิไอ้ห่า !! ถ้าแม่งไม่แลคกูก็ชนะไปนานแล้ว !! เน็ตโรงเรียนแม่งกากสัด อย่าให้รู้นะว่าใครแม่งเป็นคนวางระบบเซิร์ฟเวอร์โรงเรียน กูจะเอาปืนไปยิงพ่อง !!” ชายหนุ่มพูดอย่างหงุดหงิด คนที่นั่งทำงานอยู่ในห้องเซิร์ฟเวอร์ด้านข้างก็ถีบประตูเชื่อมอย่างไม่พอใจ
“ไอ้สัดเอ๊ย !! แล้วเน็ตมันกากเพราะอะไรล่ะ ก็เพราะมีคนเหี้ยๆอย่างมึงเอาแต่เล่นเกมทั้งวันไง !! มึงคิดว่าการวางระบบเน็ตโรงเรียนแม่งง่ายงั้นสิ !!” ร่างบางด่าอย่างโมโหเมื่อได้ยินร่างสูงตรงหน้าเอ่ยถึง
ฝิ่นพยายามยั้งใจไม่ให้เดินไปต่อยหน้าไนท์กลางห้องคอม เพราะหากเขาเริ่มต่อยกันเมื่อไหร่แล้ว ก็อย่าหวังว่าอุปกรณ์ในห้องคอมพิวเตอร์จะยังมีสภาพที่ใช้งานได้อยู่เลย
“เอ้า ให้กูชมว่าแม่งดีเลิศเลอ ทั้งที่ความจริงมันห่วยแตกหรือไง ?”
“ก็ถ้าไม่มีคนเหี้ยๆอย่างมึงมาเล่นด็อทดูดเน็ต เน็ตโรงเรียนแม่งก็สวรรค์แล้วสัด !” คนตัวเล็กชี้หน้าด่า ไนท์ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ แล้วตอบกลับไปสั้นๆ
“กูไม่เล่น คนอื่นก็เล่น”
“ก็เพราะมีคนอย่างมึงอยู่ไงประเทศถึงไม่เจริญสักที !!” ร่างบางตวาดลั่น ไนท์ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
“ก็แม่งกาก กูก็พูดตามตรง แล้วแม่งผิดตรงไหน ?”
“มันก็ผิดที่คนกากๆอย่างมึงพูดไง ! สัดหมาเอ๊ย !!” ฝิ่นขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิด
“กูด่าคนวางระบบเว้ย !! มึงไม่รู้อะไรก็อย่ามาโวยวายแทนคนวางระบบสิวะ !” ร่างสูงส่ายหัวไปมาอย่างอารมณ์เสีย เมื่อเห็นร่างตรงหน้าโวยวายใส่เขาอย่างกับเขาเพิ่งไปแย่งแฟนมันมา คนฟังอยู่ก็ฉุนกึก แล้วตอบกลับไปทันที
“ก็กูนี่ไง ... คนวางระบบเซิร์ฟเวอร์ !!”
ในวินาทีนั้น ไนท์แทบจะคิดว่าเขาหูฝาด ... แต่ด้วยความสามารถทางด้านคอมพิวเตอร์ พ่วงกับฉายาเด็กอัจฉริยะที่คนตรงหน้าได้รับมา เขาไม่คิดว่าคนตรงหน้าพูดโกหก
... ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้แต่แรก เขาคงไม่ด่าว่าคนดูแลเซิร์ฟเวอร์โรงเรียนห่วยหรอก
เสี่ยงต่อการโดนเอามีดเสียบตายชัก ...
“ทีนี้มึงรู้หรือยังล่ะ ว่ากูโมโหทำไม !!” ร่างบางกดเสียงต่ำ เพื่อคุมตัวเองไม่ให้ตรงไปต่อยหน้าคนที่เพิ่งด่าเขาไปได้ ไนท์ส่ายหน้าไปมาช้าๆ ก่อนจะพูดด้วยเสียงเบา
“ก็ใครจะไปรู้ว่าเป็นมึง ?”
“พอๆๆ หยุดกันทั้งสองคนนั้นแหละ กูปวดหัว !!” เพ้นท์ที่นั่งเงียบมานานพูดขึ้นเพื่อหยุดสงครามย่อมๆที่กำลังจะเกิดขึ้นในห้องคอมพิวเตอร์แห่งนี้ลง คนที่กำลังเถียงกันอยู่ แม้อารมณ์โกรธจะยังคุกกรุ่นอยู่ในใจ แต่ก็ยอมสงบปากสงบคำลงโดยดี
ฝิ่นเดินกลับเข้าไปทำงานในห้องเซิร์ฟเวอร์ต่อ ส่วนไนท์ก็ตัดสินใจปิดคอม แล้วลงไปนั่งข้างๆเพื่อนรัก
แต่ยังไม่ทันที่ก้นจะแตะพื้น คนที่เพิ่งเดินเข้าไปก็เดินกลับออกมาอย่างร้อนรน พร้อมกับประโยคสั้นๆได้ใจความที่ทำให้คนฟังต้องกระวีกระวาดลุกขึ้นคว้ากระเป๋าวิ่งตรงไปที่ห้องเรียนทันที
“ชิบหายแล้วไง ! เลทมายี่สิบนาทีแล้ว !”
“... แล้วมึงเพิ่งมานึกเอาได้อะไรตอนนี้วะ เจ๊โหดนั่นแม่งเอาพวกเราตายแน่ๆ !!” ร่างสูงสะบัดหัวไปมาอย่างไม่สบอารมณ์
ก็อาจารย์วิชานี้จ้องจะเอาผิดเขามาตลอด และอาจเอาเขาถึงตายได้ถ้าเข้าสายแม้เพียงหนึ่งนาที แล้วนี่อะไร สายมายี่สิบนาที ! คะแนนจิตพิสัยของเขาต้องไม่เหลือแล้วแน่ๆ
“โอ๊ย เชี่ยฝิ่น ! มึงวิ่งนำหน้าก็วิ่งให้มันเร็วๆหน่อยดิวะ !” ไนท์โวยวายเมื่อคนที่อยู่ข้างหน้าเขาวิ่งไม่เร็วทันใจ คนถูกเรียกพยายามเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น แต่กลับไม่เร็วขึ้นเลย
“ก็แม่งวิ่งเร็วได้แค่เนี่ย ถ้าอยากเร็วนักมึงก็อ้อมไปทางซ้ายเองสิวะ” ร่างบางเถียงกลับ ไนท์ส่ายหัวไปมา แล้วจัดการผลักคนตรงหน้าด้วยความหมั่นไส้
ฝิ่นเสียหลักเพราะแรงผลัก ร่างบางทำท่าจะคะมำไปด้านหน้า พร้อมๆกับเสียงร้องที่ดังขึ้น
“อ๊ะ ...” เสียงอุทานดังขึ้นจากคนที่กำลังจะตกบันได แต่เพ้นท์ที่ไวกว่าก็คว้าตัวร่างบางไว้ได้ทัน
“ไม่เป็นไรนะ ?” น้ำเสียงเจือความเป็นห่วงจากร่างสูง ทำให้ฝิ่นพยักหน้าตอบช้าๆ ก่อนจะแกะมือของคนที่จับไว้อยู่ออกแล้ววิ่งขึ้นบันไดต่อไป
เพ้นท์ยิ้มน้อยๆกับท่าทีร่าเริงของร่างตรงหน้า ก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อนสนิท
“ฝิ่นนี่น่ารักดีเนอะมึง ...”
“น่ารักกะผีสิ มึงไปช่วยมันทำไมวะ น่าจะปล่อยให้ตกบันไดมากกว่า” ไนท์ตอบกลับแทบจะทันที คนฟังไม่พูดอะไรต่อ เพ้นท์เพียงแต่หัวเราะหึหึในลำคอเท่านั้น
ทั้งสามมาถึงหน้าประตูห้องเรียนในสภาพหอบแฮ่กๆ ก่อนจะเงยหน้ามองหน้าอาจารย์ประจำวิชาเจื่อนๆ
“ขอโทษครับอาจารย์ สายนิดสายหน่อย อาจารย์คงไม่ว่าอะไรใช่ไหมครับ” ไนท์ยิ้มในแบบที่คิดว่าชวนสงสารที่สุด แล้วพูดออกไปด้วยเสียงออดอ้อน แต่ดูเหมือนคนฟังจะไม่ได้ใส่ใจท่าทีนั้นเลยแม้แต่น้อย คนที่สอนอยู่หน้าห้องตะคอกถามคนที่เพิ่งมาใหม่
“เธอสามคนไปไหนมา !?”
“เอ่อ ... คือผม ...” คนถูกถามอ้ำอึ้งคิดคำตอบไม่ออก เพราะหากบอกไปว่านั่งเล่นเกมจนเลยเวลา เขาคงต้องโดนสั่งหักคะแนนแหลกลาญแน่ๆ เพ้นท์เองก็นิ่งเงียบเพราะไม่รู้ว่าเขาควรจะตอบอะไร ทั้งสองคนหน้าซีดลงเมื่อเห็นรอยยิ้มเหยียดๆของอาจารย์ พร้อมกับความคิดเดียวในใจ
ซวยชิบ !!
เมื่อเห็นดังนั้น ฝิ่นจึงเอานิ้วไขว้กันไว้ด้านหลัง แล้วฉีกยิ้มตอบไปด้วยใบหน้าใสซื่อ
“พวกเราไปช่วยอาจารย์วรรณาวางระบบเซิร์ฟเวอร์โรงเรียนมาครับ” ฝิ่นตอบเสียงใส คนฟังหรี่ตามองอย่างไม่เชื่อ
“วางระบบเซิร์ฟเวอร์อีกแล้ว ... สองคนนั้นด้วยน่ะหรอ ?”
“ครับ สองคนนี้มาช่วยผมครับ ไม่เชื่อลองถามอาจารย์วรรณาดูเลยครับ” ร่างบางท้าไปทั้งที่ในใจยังแอบหวั่นๆ ว่าหากอาจารย์ที่ยืนอยู่หน้าห้องนั้นเกิดโทรไปจริงๆจะเกิดอะไรขึ้น
“เธอกับเธอเป็นคู่อริกัน วันๆจะกัดกันตายไม่ใช่หรือไง ?” คนพูดชี้นิ้วมาทางฝิ่นและไนท์ แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจับผิด คนถูกถามยังคงปั้นหน้ายิ้มต่อไป
“ก็ผมถูกอาจารย์อรพิศสั่งทำโทษว่าให้อยู่กับณัฐพัชร์ตลอดเวลานี่ครับ” ร่างบางตอบเสียงใส
... และนี่เป็นครั้งแรก ที่ไนท์รู้สึกว่าการถูกทำโทษครั้งนี้เป็นเรื่องดี
“เธอไม่โกหกแน่นะ !? ฉันล่ะไม่ค่อยเชื่อว่าคนอย่างนายณัฐพัชร์จะไปช่วยงานอาจารย์ได้ !” น้ำเสียงจิกกัดถูกส่งมาให้คนที่นิ่งเงียบอยู่ ฝิ่นหันหน้าไปมองใบหน้าซีดๆของคู่อริสักพัก ก่อนจะเอ่ยปากตอบอาจารย์ไป
“ผมเคยโกหกอาจารย์หรอครับ ?” ฝิ่นยังคงตีหน้าซื่อ แม้ว่าในใจจะเคยโกหกคนตรงหน้ามานับครั้งไม่ถ้วนก็ตาม
กว่าสิบครั้งที่บอกว่าไปทำเซิร์ฟเวอร์ จริงๆเขาอู้ไม่อยากเรียนหนังสือต่างหาก และเรื่องนี้ อาจารย์วรรณาสุดที่รักของเขาก็ไม่ได้รับรู้ด้วยว่าเขาใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้างในการโดดเรียนมาหลายต่อหลายหน
... ขืนโดนรู้เข้า มีหวังโดนเฉ่งเละแน่ๆ
อาจารย์ประจำวิชาหรี่ตามองอย่างจับผิด ฝิ่นยังคงตีหน้าซื่อยิ้มต่อไป แล้วคนที่เพิ่งโกหกไปก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อได้ยินประโยคต่อไปของคนเซ้าซี้ถาม
“เอาเถอะ ๆ พวกเธอไปนั่งที่ เสียเวลามามากพอแล้ว”
ฝิ่นเดินตรงไปนั่งที่นั่งของตน ไนท์ดึงเพ้นท์ให้เดินอ้อมไปทางโต๊ะของฝิ่น ก่อนที่ร่างสูงจะเอ่ยปากพูดกับคนที่นั่งอยู่เบาๆ
“ขอบคุณ ...” คนฟังกระตุกมุมปากขึ้นอย่างพอใจ ก่อนตอบกลับไปด้วยเสียงที่ไม่ดังกว่ากันเท่าไรนัก
"ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เอง"
==================================================
ชื่อตอนกับเนื้อหาไม่ได้เข้ากันเลยยยย !! =_____=''
นั่นแหละๆ เม้นๆๆ >3<
ความคิดเห็น