คลังเก็บกลอนของซาคุง~!

ลำดับตอนที่ #2 : กลอนเศร้าๆ >> คิดชื่อไม่ออก

พิรุณโรยโปรยปรายเป็นสายสาน           ราตรีนี้ช่างยาวนานไร้ความหมาย

มีเพียงเรานั่งเศร้าอยู่เดียวดาย               เธออยู่ไหนเหตุใดไม่พบเจอ

รู้ทั้งรู้ว่าเป็นเพียงเพื่อนคนหนึ่ง              ไม่อาจแม้เอื้อมถึงใจยังเผลอ

ทั้งหัวใจหมดความรักให้เพียงเธอ          คอยเป็นห่วงเสมอไม่เสื่อมคลาย

แม้เธอนั้นไม่อาจจะมองเห็น                  แม้เป็นเพียงสายลมเย็นที่จางหาย

ยังเฝ้ารออยู่ตรงนี้แม้วางวาย                  จะรอจนวันสุดท้ายของชีวัน

ความรักนี้หมดหัวใจที่มอบให้                 จะยืนยงคงไว้ไม่แปรผัน

วันเวลาผ่านพ้นไปอาจลืมกัน                  แต่ว่าฉันจะจดจำทุกเหตุการณ์

หยาดน้ำตาที่เสียไปในครั้งนี้                   เพื่ออำลาความฝันที่แสนแว่วหวาน

เก็บเป็นเพียงความทรงจำในวันวาน         เก็บเวลาที่เลยผ่านไว้ในใจ

เธอผู้เดียวที่ทำฉันไหวหวั่น                      เธอที่ฉันจะมอบชีวิตให้

เธอคนเดียวที่ฉันยังห่วงใย                        จะรักเธอตลอดไปไม่อาจลืม

=========================================================

อ่านแล้วรู้สึกเศร้ากันบ้างไหมครับ อาจไม่ซึ้งก็ต้องขออภัยด้วย ผมทำดีที่สุดได้แค่นี้