คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
kuma "โอ๊ย ! เหี้ยตัวไหนแม่งเตะบอลอัดหน้ากูวะ !” ร่างสูงโวยวายอย่างอารมณ์เสีย แล้วยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดหน้าตัวเองลวกๆ ก่อนจะหันมองไปทิศทางที่ลูกบอลพุ่งตรงมา
“ช่วยไม่ได้ มึงเสือกเอาหน้ามาขวางทิศทางบอลกูเอง” เจ้าของลูกเตะเมื่อครู่กระตุกยิ้มอย่างสะใจ ก่อนจะเดินไปเก็บลูกบอลอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว คนถูกลูกบอลอัดหน้ากระชากคอเสื้ออีกฝ่ายขึ้นมา แล้วต่อยหน้าเข้าไปเต็มแรง แว่นที่เจ้าตัวสวมอยู่กระเด็นลงไปอยู่กับพื้น
“มึง ! หาเรื่องกูแต่เช้านะ !”
“กูเปล่า มึงนั่นแหละมายืนเกะกะเอง” คนตัวเล็กกว่าพูดพลางยักไหล่ ร่างสูงฉุนกึก เงื้อมือหมายจะต่อยอีกครั้ง
“อีกสักหมัดไหมมึง ?”
“ไม่ใช่มึงคนเดียวที่ต่อยเป็นนี่” ร่างบางพูดอย่างท้าทาย ก่อนจะสวนหมัดกลับไป แล้วก้มลงควานหาแว่นที่พื้น
กรอบ กรอบ ..
เสียงวัตถุบางอย่างถูกเหยียบจนแตกละเอียด คนที่ควานหาแว่นอยู่แม้จะมองไม่เห็น แต่ก็พอจะเดาได้ว่าสิ่งที่อีกฝ่ายเหยียบจนเละนั้นคืออะไร
“เชี่ย ! แว่นกู ! มึงไปตายซะ !” ร่างบางพุ่งเป้าหมายไปที่ร่างสูง แม้สายตาจะมองเห็นอะไรไม่ชัด แต่ความแม่นยำในการปล่อยหมัดนั้นก็ไม่ได้ลดลงเลย
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ นายศิลปิน นายณัฐพัชร์ ! พวกเธอสองคนอีกแล้วงั้นหรอ !” เสียงของหญิงสาววัยกลางคนที่ทั้งสองจำได้ดีแว่วมาในโสตประสาท คนที่กำลังเงื้อมือขึ้นต่อย ก็ต้องลดมือลงอย่างจำยอม
“ก่อเรื่องไม่เว้นวัน ! ถ้าวันไหนไม่ได้ต่อยกัน มันจะตายหรือไงหา !” อาจารย์ฝ่ายปกครองตวาดลั่น คนสูงกว่าเอ่ยตอบหน้าตาย
“คงตายครับอาจารย์ ..”
“ณัฐพัชร์ หุบปาก ! ฉันไม่ได้ถาม !”
“เสร่อตอบว่ะมึง” ร่างบางกล่าวเสียงเบาให้ได้ยินเพียงสองคน อาจารย์ฝ่ายปกครองที่หูดีเกินเหตุก็ฟาดมือเข้าที่แขนคนพูดอย่างจัง
“เธอน่ะตัวดีนายศิลปิน ! มีใครที่ไหนเป็นเด็กเรียนดี แต่ทำตัวอันธพาลไปทั่วแบบนี้กัน !”
“ก็มีผมไงครับอาจารย์” ร่างบางยังคงต่อความอย่างไม่ลดละ
“ฉันไม่ได้ถาม !” เสียงตวาดที่ดังกว่าเดิม ทำเอาคนปากดีหุบปากสนิทเลยทีเดียว
“ว่าแต่คราวนี้ทะเลาะอะไรกันอีกล่ะ ต่อยกันอย่างกับโดนฆ่าพ่อแม่ !”
“ศิลปินเตะบอลอัดหน้าผมครับอาจารย์ !” ร่างสูงรีบชิงฟ้องก่อน อาจารย์หันหน้าไปหาอีกคนอย่างคาดโทษ คนถูกมองได้แต่ทำหน้าตาน่าสงสาร แล้วตอบกลับไป
“ผมเปล่านะครับ ใครจะไปรู้ว่าณัฐพัชร์เขายืนอยู่ตรงนั้นกัน”
“มึงตั้งใจ อย่ามาเสือกทำใส่ซื่อนักหนาเลยมึง !” ณัฐพัชร์เอ่ยอย่างหมั่นไส้
“กูเปล่าเหอะ มึงเอาหน้ามึงเข้ามารับเองชัดๆ เสือกมาว่ากูแกล้งมึง สัดเอ้ย !”
“หุบปากกันทั้งสองคนนั้นแหละ นี่ยืนอยู่ต่อหน้าอาจารย์ยังกล้าพูดจาหยาบคายแบบนี้อีกหรือไง !”
“แต่ผมไม่ได้พูดกับอาจารย์นี่นา ..”
“หุบปากไปศิลปิน .. แล้วนั่นแว่นเธอหายไปไหน” หญิงสาววัยกลางคนเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าแว่นกรอบดำที่คนตรงหน้าสวมเป็นประจำนั้นหายไป
“โดนณัฐพัชร์เหยียบแตกครับอาจารย์ นี่ผมมองอะไรแทบไม่เห็นเลยครับ” ร่างบางได้ทีก็ฟ้องบ้าง
“ผมเปล่านะครับอาจารย์ ผมไม่รู้ว่าแว่นมันอยู่ตรงนั้นนี่นา”
“ตอแหลว่ะมึง สัด !”
“พอๆ พอกันทั้งสองคนนั้นแหละ หาเรื่องกันทั้งคู่ !”
“อาจารย์ครับ ! ผมไม่ผิดนะ !” สองเสียงประสานกันเข้าพอดี อาจารย์หันมามองอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะเอ่ยปากทำโทษทั้งสองคนออกไป
“ทะเลาะกันมากนักใช่ไหม ดูสิว่าถ้าต้องอยู่ด้วยกันทั้งวัน จะฆ่ากันตายหรือเปล่า !”
“อาจารย์หมายความว่ายังไงครับ ?” ร่างสูงเอ่ยถามแม้ว่าลึกๆจะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว
“จะหมายความว่ายังไงอีกล่ะ พวกเธอสองคนต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ถ้าฉันเห็นว่าเธอสองคนแยกกันเมื่อไหร่ล่ะก็ ฉันจะสั่งพักการเรียนทันที ดูสิว่าจะต่อยกันจนตายหรือเปล่า” หญิงสาววัยกลางคนเอ่ยทิ้งไว้แค่นั้น ก่อนจะหันหลังกลับไปโดยไม่สนใจเสียงโวยวายของคนที่โดนทำโทษเลยแม้แต่น้อย
.. แล้วใครเล่าจะรู้ว่า การสั่งทำโทษในครั้งนี้ จะมีผลเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์ของทั้งสองไปตลอดกาล
ความคิดเห็น