คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ข้อตกลง...
"คันดะ...O_O" มาริทักทายคันดะ เมื่อเห็นร่างบางเดินเข้ามาที่ห้องอาหาร แต่ก็ต้องตกใจ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นคันดะปล่อยผมถ้าหากว่าอยู่ในชุดเอ็กโซซิสท์
"มีอะไร" คันดะหันมาถามมาริ ด้วยสีหน้าที่เย็นชา ซึ่งมันเป็นเรื่องปกติ เเต่ที่ดูเเปลกในสายตาของมาริกับเป็นเเววตาที่ดูเศร้าหมองของคันดะ
"ทำไมวันนี้ถึงได้ปล่อยผมมาล่ะ นายเคยพูดไม่ใช่เหรอว่าเวลาปฎิบัติภาระกิจถ้าไม่มัดผมมันต่อสู้ลำบาก" มาริถามเพื่อนที่มีอาจารย์คนเดียวกัน เขาอยู่กับคันดะมานาน ไม่เเปลกเลยที่เขาจะมองออกว่าเพื่อนของเขาคนนี้กำลังมีเรื่องไม่สบายใจ
"ไม่มีอะไร" คันดะเดินเลี่ยงออกไปจากห้องอาหาร
"อ้าว...เฮ...คันดะเดี๋ยวสิ" มาริเรียกคันดะที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไป จะเป็นอะไรรึเปล่านะ>>มาริ
คันดะเดินมาตามทางเดิน หึ...ตลกนะว่าไหม...ที่ฉันตอบคำถามที่นายถามฉันไม่ได้ เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะฉันไม่อยากจะพูดถึงมันอีก ที่ฉันปล่อยผมลงมาก็เพื่อที่จะปกปิดร่องรอยของการกระทำของใครบางคนที่ได้กระทำไว้กับฉัน ร่องรอยที่เเม้จะหายไปจากกายเเต่มันไม่มีวันหายไปจากหัวใจของฉันได้ ฉันไม่สามารถบอกเรื่องนี้กับใครได้จริงๆ
คันดะเดินมาหยุดที่หน้าห้องของโคมุอิหัวหน้าเเผนกวิทยาศาสตร์ ที่เขามาก็เพราะเจ้าหัวหน้าเเผนกงี่เง่าให้คนไปตามเขามารับภาระกิจเเต่เช้า... คันดะเปิดประตูเข้าไปในห้อง ก่อนจะกวาดตามองไปรอบๆ
"อ้าว...มาเเล้วเหรอ...คันดะคุง นั่งก่อนสิ" ห้องที่ยังคงเต็มไปด้วยเอกสาร โคมุอิผายมือไปที่โซฟากลางห้อง คันดะค่อยๆเดินไปนั่ง
"คราวนี้ที่ไหน"คนหน้าหวานค่อยขยับริมฝีปากพูดอย่างยากลำบาก เนื่องจากบาดแผลที่ปาก บาดเเผลที่เกิดจากการกระทำของราวี่
"นายเป็นอะไรรึเปล่าคันดะ... ดูเเปลกไปนะ" เเม้เเต่โคมุอิยังมองออกว่ามีบางอย่างที่เเปลกไปในตัวของคันดะ
"ไม่มีอะไร รีบๆว่ามาสิฉันจะได้รีบไป" คิ้วของร่างบางเริ่มขมวดเข้าหากัน วันนี้เขาดูเเปลกขนาดนั้นเลยหรือไง
"คงยังไม่ได้หรอก เรายังต้องรออีกคนหนึ่ง"
"ใคร?"
ปัง...ประตูถูกเปิดออกโดยชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผมสีเเดงเพลิง นัยน์ตาสีเขียวมรกตนั่น...ราวี่
"นี่ไงเพื่อนร่วมภาระกิจของนาย...ราวี่" โคมุอิส่งยิ้มหวานให้คันดะ ที่ตอนนี้ยังคงนิ่งเฉยแต่ภายในกลับรุ่มร้อนเหมือนใครเอาไฟมาสุมในหัวใจของเขา
"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน...ทุกครั้งฉันก็ไปของฉันคนเดียว ไม่จำเป็นต้องมีตัวภาระไปด้วย" คันดะหันไปพูดกับโคมุอิ เเล้วหันหน้ามามองราวี่เมื่อพูดคำว่า...ตัวภาระ...
"เเต่ครั้งนี้มันอันตรายจริงๆนะ นายไปคนเดียวไม่ได้หรอก" โคมุอิเเสดงสีหน้าลำบากใจ
"ฉันจะไปคนเดียว...บอกมาว่าอินโนเซนส์อยู่ที่ไหน" คันดะจะเดินเข้าไปหาโคมุอิ เเต่ถูกราวี่ดึงเข้าไปใกล้ ก่อนที่ร่างสูงจะกระซิบที่ข้างหู
"ถ้ายูจังไม่อยากถูกกระทำอย่างเมื่อคืนล่ะก็...อยู่นิ่งๆจะดีกว่านะเเมวน้อยของฉัน" ราวี่ผละออกจากคันดะก่อนจะพูดกับโคมุอิด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม...
"ยูจังเขาตกลงเเล้วล่ะ...งั้นก็บอกรายละเอียดของภาระกิจมาได้เลย" โคมุอิดูจะอึ้งนิดหน่อยที่คนอย่างคันดะ ยู จะยอมอะไรง่ายๆ เเต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร
"หน่วยค้นหาตรวจพบปฎิกิริยาอินโนเซนส์ที่...อิตาลี"
หลังจากรู้สถานที่เเละข้อมูลที่สำคัญเกี่ยวกับการปฎิบัติภาระกิจในครั้งนี้ ทั้งราวี่เเละคันดะก็รีบออกเดินทาง ตอนนี้ทั้งสองได้นั่งอยู่บนรถไฟซึ่งมุ่งหน้าไปยังประเทสอิตาลี คันดะนั่งกอดอกมองไปนอกหน้าต่าง ราวี่จ้องมองใบหน้าหวานของคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม ก่อนที่จะนึกถึงเรื่องที่ปู่บุ๊คเเมนพูดกับเขาเมื่อเช้า...
'ราวี่...ถึงเวลาที่ข้าจักต้องรู้เสียที่ ถึงการมาที่นี่ของพวกเรา' บุ๊คเเมนหันหน้ามาพูดกับทายาทลำดับที่ [49]
'เอ๋....?'
'การที่เรามาเข้าร่วมกับทางศาสนจักรเเห่งความมืดได้นั้น เพราะมันมีความเป็นไปได้ที่สงครามครั้งนี้ ทางศาสนจักรอาจจะเป็นผู้มีชัย เเละการที่เราเข้ามาอยู่ที่นี่ได้ เพราะข้าได้ทำข้อตกลงกับหัวหน้าเเผนก'
'ข้อตกลงอะไรเหรอปู่'
'เจ้าจักต้องเเต่งงานกับน้องสาวของหัวหน้าเเผนก...รินารี่ ลี เพื่อเป็นการสร้างความเชื่อมั่นระหว่างเรากับศาสนจักร' คำตอบของบุ๊คเเมน ทำเอาราวี่ถึงกับช็อค นี่มันข้อตกลงบ้าอะไรกัน
'อย่ามาล้อเล่นหน่าปูเเพนด้า...ฮ่ะๆๆๆๆ'ราวี่หัวเราะกลบเกลื่อนอาการตกใจของตน
'เจ้าเห็นหน้าข้าเป็นตัวตลกหรือไงกัน หากเจ้าไม่ต้องการทำข้าก็ไม่บังคับ แต่เราจะออกจากที่นี่ทันทีหากเจ้าตอบว่า...ไม่...'
'มะ...หมายความว่าไง'
'มันก็หมายความว่าเราจะไปเข้าทางฝ่ายโนอาห์เเทนยังไงเล่า...เพราะหากทางนี้ไม่ไว้ใจเรา ข้อมูลที่ได้รับมันก็ไม่ควรค่าเเก่การจดจำ ข้าต้องการคำตอบหลังจากที่เจ้ากลับมาจากการทำภาระกิจในครั้งนี้' บุ๊คเเมนทิ้งคำพูดที่ทำให้ชายหนุ่มร่างสูงคิดไม่ตก... นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน...!
"จะมองหน้าฉันอีกนาน...ไหม" น้ำเสียงของคันดะปลุกราวี่ให้ตื่นจากภวังค์
"อะ....เออ...ขอโทษทีพอดีฉัน..." ยังไม่ทันทีราวี่จะพูดจบ คันดะก็ลุกขึ้นยืน
"ฉันจะไปนั่งอีกห้องหนึ่ง"
"ดะ...เดี๋ยวสิ...ยู" ราวี่รั้งข้อมือของคันดะไว้
"เอามือสกปรกของเเก...ออกไปจากมือฉัน" คันดะมองราวี่ด้วยสายตาของความเกลียดชัง
"ยู...คือฉัน..." ราวี่ไม่ฟังที่ร่างบางพูดเลย
เขารู้สึกได้ถึงความเกลียดชังจากคันดะ เเต่เขาเองก็ไม่สามารถตอบตัวเองได้เลยว่า...ทำไมเขายังคงรั้งคนๆนี้เอาไว้ คงเพราะคำว่า...รัก...ที่ทำให้เขาไม่สามารถปล่อยมือจากคนๆนี้ไปได้ คนที่เขารักตั้งเเต่ครั้งเเรกที่พบเจอ เเต่เขากลับไม่สามารถบอกคำๆนี้ให้กับคนที่เขารักได้เลย ยังคงได้เเค่เอื้อนเอยอยู่เเค่ภายในหัวใจเท่านั้น ฉันรักนายนะยู...
"ฉันบอกให้..."ร่างสูงออกเเรงดึงร่างบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอด
"ยู...อย่าเกลียดฉันเลยนะ" น้ำเสียงของราวี่ดูเศร้าจนคันดะที่อยู่ในอ้อมกอดถึงกับตกใจ
"ปล่อยฉัน"
"ฉันจะปล่อยก็ต่อเมื่อนายเลิกเกลียดฉัน"
"ไม่มีวัน...คนอย่างฉันถ้าเกลียดอะไรเเล้ว ไม่มีทางที่ฉันจะหันกลับมาชอบได้หรอก"
คันดะพยายามหากทางออกจากอ้อมกอดของคนร่างสูง เเต่สภาพของคันดะตอนนี้ไม่สามารถต่อต้านราวี่ได้เลย ตัวของร่างบางที่นั่งอยู่บนตักของร่างสูงทำให้ร่างสูงได้เปรียบเป็นอย่างมาก...
"ยู..."
"แกอาจจะไม่รู้สึกอะไรกับสิ่งที่แกได้กระทำกับฉัน เเต่ฉันไม่มีวันลบความรู้สึกเลวร้ายนี้ออกไปได้เลย พอสักทีเถอะราวี่ พอสักที่..."
คันดะซบใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาที่ไหลลงมาอาบเเก้มเนียนทั้งสองข้าง เสียงสะอื้นของร่างบางในอ้อมกอดของร่างสูงถึงจะไม่ดัง เเต่ก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดของร่างบาง...
'เป็นเพราะฉันสินะยู ที่ทำให้นายต้องเป็นเเบบนี่ เป็นเพราะฉันที่ไม่กล้าเเม้เเต่จะพูดคำว่ารัก ทำเหมือนนายเป็นของเล่น ทำให้นายต้องเจ็บปวด ฉันมันก็เเค่คนขี้ขลาด...'
ราวี่โอบกอดร่างบางเอาไว้ กระชับอ้อมเเขนให้เเน่นขึ้นราวกับกลัวว่าร่างบางจะสลายหายไป ไม่อยากเลย...ไม่อยากที่จะคลายอ้อมกอดนี้... ราวี่ซบหน้าลงที่ไหล่ของคันดะ
'ฉันจะต้องทำยังไงถึงจะได้โอบกอดนายอย่างนี้ตลอดไป...ช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหม...ยู'
+++++++++++++++++++++++++++++++++
ติดามตอนต่อไป...
ความคิดเห็น