ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : นายเป็นของฉัน...คนเดียว!!!
ก๊อกๆ...(เสียงเคาะประตู)
"ยูจ๋า...เปิดตูให้วี่หน่อยยยยยย....>0<" ราวี่ยืนเรียกคันดะอยู่หน้าห้อง
.....เงียบ.....
"เอ๋?...หลับเเล้วงั้นเหรอ..." ราวี่เกาหัวเเกรกๆ อืม...อย่างยูน่ะเหรอเป็นไปไม่ด้ายยยยย...
แกร็ก!...เนื่องจากเคาะอยู่นานไม่มีเสียงตอบรับ ราวี่จึงเปิดประตูเข้าไปในห้อง
"อ้าว?...ไม่ได้ล็อคห้องเหรอเนี้ย...ไม่ระวังตัวเอาซะเลยนะ" ราวี่เดินเข้ามาในห้องของยู ห้องที่มืดสลัวมีเพียงเเสงไฟจากตะเกียงที่ตั้งอยู่ใกล้กับเตียงเท่านนั้น ที่เป็นเเหล่งกำเนิดของเเสงสลัวๆภายในห้อง
"แกเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง...ไอ้กระต่าย!"เสียงหวานจากคนร่างบางดังมาจากทางด้านหลังของร่างสูงโปร่ง
"ยูจัง...^__^" ราวี่หันหน้าไปหาคันดะเเล้วส่งยิ้มที่เเสนจะหวานหยาดเยิ้มไปให้
"ใครใช้ให้เเกเรียกชื่อฉัน..."นัยน์ตาสีไพรินจ้องนัยน์ตาสีมรกตอย่างขุ่นเคือง
"ฉันใช้เองเเหละ...^____^" ฉีกยิ้มสุดแบบชีวิต>>ราวี่
"แกนี่มัน...=_=^^" เเยกเขี้ยวแบบสุดจะทน>>คันดะ
"นี่ยูไปอาบน้ำมาเหรอ" ราวี่ทำหน้าตาบ้องเเบ๊ว มองไปยังคนหน้าสวยที่อยู่ในชุดยูคาตะ ผมสีรัตติกาลยาวสลวยถูกปล่อยลงมาทำให้รู้ถึงความยาวที่ยาวมาถึงเอว ผิวขาวที่ได้รับการชำระล้างนั่น ทำเอาราวี่ถึงกับต้องกุมจมูกตัวเองเอาไว้ (เลือดกำเดาจะไหลอ่ะ>>ราวี่)
"เป็นอะไรของเเก...เอามือกุมจมูกทำไม?" คันดะมองเเล้วเดินเข้ามาใกล้ราวี่ เเต่จู่ๆราวี่ก็ก้าวถอยหลังหนีอย่างรวดเร็ว
"ยะ...ยู นายอย่าเข้ามาใกล้ฉัน..." ให้ตายเหอะสภาพของยูตอนนี้น่าจับกดชะมัด...>.,<
"ทำไม?" คันดะกอดอกมองคนตรงหน้าอย่างรำคาญปนสงสัย
"ก็นาย..." โถ่โว้ยยยยยย...นายอย่าทำหน้าอินโนเซนส์เเบบนี้จะได้ม๊าย... ฉันจะบ้าตายอยู่เเล้วนะ
"ก็อะไร...พูดมา" ร่างบางเริ่มขยับเข้ามาใกล้ จนร่างสูงโปร่งต้องก้าวถอยหลบอย่างรวดเร็ว เเต่ขาราวี่ดันไปสะดุดกับขาเตียงจนล้มลงไปนอนบนเตียงของคันดะ
"เหวอออออออ..." ราวี่ร้องเสียงหลง เเบบนี้ก็เเย่สิ(เเกเเน่ใจนะว่าคิดเเบบนั้นจริงๆ ห๋า...คุณราวี่>>เจ้าหนูสาคูเอง)
"ถ้าเเกไม่ตอบ ฉันจะเอามุเก็นสับเเกให้เป็นบะช่อเลย" ไม่พูดเปล่าร่างบางหยิบดาบคู่ใจที่หัวเตียงเเล้วพุ่งเข้าใส่ร่างสูงโปร่งอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้คันดะเอามุเก็นจ่อคอหอยของราวี่อยู่ ราวี่กลืนน้ำลาย ที่กลืนน้ำลายไม่ใช่เพราะว่ามุเก็นที่จ่ออยู่ที่คอหอยหรอก เเต่เป็นเพราะร่างบางที่คร่อมอยู่บนตัวเขา เเล้วไหนจะใบหน้าเรียวสวยราวกับหญิงสาวที่อยู่ห่างจากใบหน้าอันคมคายของคนร่างสูงไม่ถึงเซน ผมยาวๆของร่างบางที่ตกลงมาปรกหน้าร่างสูง กลิ่นของเเชมพูและความหอมของกลิ่นกายนั่น ทำเอาราวี่ตกอยู่ในภวังค์...
"ยู....นายผิดเองนะ...ที่มายั่วอารมณ์ฉัน"
ราวี่ดึงเเขนของคันดะ จนร่างบางเสียหลักล้มลงมา ร่างสูงอาศัยจังหวะที่ร่างบางล้มลงมาใกล้ ประกบปากกับร่างบางทันที ร่างบางพยายามเเข็งขืน เเต่กลับถูกร่างสูงจับท้ายทอยเเล้วบังคับไม่ให้ร่างบางหันหน้าหนี ลิ้นร้อนพยายามควาญหาความหวานภายในโพรงปากของร่างบาง ยิ่งนานรสจูบของราวี่ก็ยิ่งซาบซ่านมากขึ้น ทำเอาคันดะเริ่มจะหายใจไม่ออก มือที่ในตอนเเรกดันอยู่ที่แผ่นอกของราวี่ตอนนี้กลับกำเสื้อของราวี่เสียจนยับยู่ยี่
"อา...เเฮ่กๆ" เมื่อร่างสูงถอนจูบร่างบางถึงกับหอบ เพราะหายใจไม่ทัน เรี่ยวเเรงก็ดูจะเหือดหายไปหมดจนต้องซบลงที่อกของร่างสูง
"ถึงกับหมดเเรงเลยเหรอ...ยู" ร่างสูงกระซิบข้างหูของร่างบางอย่างแผ่วเบา ทำเอาพวงแก้มใสของคันดะขึ้นสีเเดงระเรื่อ
"หุบปากไปเลย...ไอ้กระต่ายโรคจิต" คันดะที่ยังคงซบอยู่ที่อกของราวี่พูดขึ้น
"เห็นทีฉันต้องเด็ดขาดกับนายสักทีล่ะนะ...คุณเเมวเหมียวจอมดื้อ" ราวี่พูดจบไม่ทันที่คันดะจะตั้งตัว ร่างสูงก็พลิกตัวมาคร่อมร่างบางแทน
"แกจะทำอะไร"
"อย่าถามเรื่องที่เเม้เเต่ทารกก็รู้สิจ๊ะ...ที่รัก^____^" (ทารกบ้านเเกสิที่รู้เรื่อง....น่ะ>>เจ้าหนูสาคู)
"คะ...ใครเป็น...อุ๊บ!" ริมฝีปากบางถูกประกบอีกครั้งโดยคนร่างสูงที่จู่โจมมาโดยที่ร่างบางยังไม่ทันจะตั้งตัว ลิ้นร้อนที่พยายามลัดเลาะเข้าไปหาความหวานภายในโพรงปากของร่างบางอีกครั้ง เเต่คราวนี้กลับนานเเละรุนเเรงกว่าเดิม
"อือ..." เสียงหวานของร่างบางครางออกมา เมื่อเริ่มหายใจไม่ออก มือเรียวพยายามดันกายร่างสูงให้ออกห่าง เมื่อเห็นว่าร่างบางเริ่มไม่ไหว ราวี่ก็ถอนจูบแล้วค่อยๆพรมจูบไปทั่วใบหน้าเรียวสวย ไล่จากหน้าผาก ลงมาที่จมูก เเล้วหันไปคลอเคลียที่พวงเเก้มใสที่ถูกเเต่งเเต้มด้วยสีเเดงของอาการเขินอาย สักพักก็เริ่มไปซุกไซ้ที่ซอกคอขาวของร่างบาง ก่อนที่จะทำการทำเครื่องหมายของการเป็นเจ้าของไว้
"ปล่อย..." คันดะที่ตอนนี้เเทบจะไม่มีเรี่ยวเเรงที่จะต่อต้านราวี่ เอยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ราวกับกระซิบ
เเต่ราวี่ตอนนี้ไม่รับรู้อะไรอีกเเล้ว เขายังกระทำในสิ่งที่ตนต้องการ ลิ้มรสความหวานที่อยู่ภายในตัวของร่างบางให้ได้มากที่สุด ยูคาตะที่เคยปกคลุมร่างกายของคันดะ ตอนนี้ถูกคนร่างสูงปลดเปลื้องออกอย่างไม่ใยดี ร่างสูงเริ่มพรมจูบเเล้วทำเครื่องหมายไปทั่วร่างของร่างบาง...
"นายนี่หวานไปทั้งตัวเลยนะ...ยู"
"หะ...หุบ...ปาก...ไปเลยไอ้กระต่ายลามก" คันดะพยายามขยับตัวหนีราวี่ ที่ตอนนี้กลายร่างจากกระต่ายเป็นหมาป่าไปซะเเล้ว
"เอ๋...ฉันลามกตรงไหนกัน...เเต่ถึงฉันจะลามกก็คงจะเป็นกับยูคนเดียวล่ะนะ" ร่างสูงส่งยิ้มที่เเสนจะจริงใจให้ร่างบาง (เเต่ดูจะหื่นซะมากกว่า>>คันดะ ยู) คันดะขยับหนีราวี่ เเต่ร่างสูงก็ขยับตามมาจนร่างบางหมดหนทางหนี
"จะหนีไปไหนจ๊ะ..ที่รัก..."
"ออกไป..." ร่างบางตะหวาดลั่น
"ไม่...."
"เเกจะมายุ่งกับฉันทำไม"
"ก็เพราะนายเป็นของฉัน"
"ฉันไม่ใช่สิ่งของ เเละก็ไม่ได้เป็นของๆเเกด้วย!"
"เป็น!...นายเป็นของฉัน...ของฉันคนเดียวเท่านั้น!" ราวี่กระชากคันดะเข้ามาใกล้เเล้วพรมจูบไปทั่วร่างของร่างบาง ไม่มีความอ่อนโยนเลยสักนิดกับการกระทำของคนร่างสูงโปร่งที่กระทำต่อร่างบาง
'ทำไมกัน...ทำไมนายถึงต้องทำกับฉันเเบบนี้ ราวี่...ฉันไปทำอะไรให้นาย นายถึงได้มาสร้างความเจ็บปวดทั้งร่างกายเเละก็หัวใจของฉัน...นายทำเเบบนี้ทำไมกัน'
+++++++++++++++++++++++++++
จากใจคนเขียน....
.......ถึง.........
คนอ่านที่น่ารัก....
เจ้าหนูสาคู...^______^
"ยูจ๋า...เปิดตูให้วี่หน่อยยยยยย....>0<" ราวี่ยืนเรียกคันดะอยู่หน้าห้อง
.....เงียบ.....
"เอ๋?...หลับเเล้วงั้นเหรอ..." ราวี่เกาหัวเเกรกๆ อืม...อย่างยูน่ะเหรอเป็นไปไม่ด้ายยยยย...
แกร็ก!...เนื่องจากเคาะอยู่นานไม่มีเสียงตอบรับ ราวี่จึงเปิดประตูเข้าไปในห้อง
"อ้าว?...ไม่ได้ล็อคห้องเหรอเนี้ย...ไม่ระวังตัวเอาซะเลยนะ" ราวี่เดินเข้ามาในห้องของยู ห้องที่มืดสลัวมีเพียงเเสงไฟจากตะเกียงที่ตั้งอยู่ใกล้กับเตียงเท่านนั้น ที่เป็นเเหล่งกำเนิดของเเสงสลัวๆภายในห้อง
"แกเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง...ไอ้กระต่าย!"เสียงหวานจากคนร่างบางดังมาจากทางด้านหลังของร่างสูงโปร่ง
"ยูจัง...^__^" ราวี่หันหน้าไปหาคันดะเเล้วส่งยิ้มที่เเสนจะหวานหยาดเยิ้มไปให้
"ใครใช้ให้เเกเรียกชื่อฉัน..."นัยน์ตาสีไพรินจ้องนัยน์ตาสีมรกตอย่างขุ่นเคือง
"ฉันใช้เองเเหละ...^____^" ฉีกยิ้มสุดแบบชีวิต>>ราวี่
"แกนี่มัน...=_=^^" เเยกเขี้ยวแบบสุดจะทน>>คันดะ
"นี่ยูไปอาบน้ำมาเหรอ" ราวี่ทำหน้าตาบ้องเเบ๊ว มองไปยังคนหน้าสวยที่อยู่ในชุดยูคาตะ ผมสีรัตติกาลยาวสลวยถูกปล่อยลงมาทำให้รู้ถึงความยาวที่ยาวมาถึงเอว ผิวขาวที่ได้รับการชำระล้างนั่น ทำเอาราวี่ถึงกับต้องกุมจมูกตัวเองเอาไว้ (เลือดกำเดาจะไหลอ่ะ>>ราวี่)
"เป็นอะไรของเเก...เอามือกุมจมูกทำไม?" คันดะมองเเล้วเดินเข้ามาใกล้ราวี่ เเต่จู่ๆราวี่ก็ก้าวถอยหลังหนีอย่างรวดเร็ว
"ยะ...ยู นายอย่าเข้ามาใกล้ฉัน..." ให้ตายเหอะสภาพของยูตอนนี้น่าจับกดชะมัด...>.,<
"ทำไม?" คันดะกอดอกมองคนตรงหน้าอย่างรำคาญปนสงสัย
"ก็นาย..." โถ่โว้ยยยยยย...นายอย่าทำหน้าอินโนเซนส์เเบบนี้จะได้ม๊าย... ฉันจะบ้าตายอยู่เเล้วนะ
"ก็อะไร...พูดมา" ร่างบางเริ่มขยับเข้ามาใกล้ จนร่างสูงโปร่งต้องก้าวถอยหลบอย่างรวดเร็ว เเต่ขาราวี่ดันไปสะดุดกับขาเตียงจนล้มลงไปนอนบนเตียงของคันดะ
"เหวอออออออ..." ราวี่ร้องเสียงหลง เเบบนี้ก็เเย่สิ(เเกเเน่ใจนะว่าคิดเเบบนั้นจริงๆ ห๋า...คุณราวี่>>เจ้าหนูสาคูเอง)
"ถ้าเเกไม่ตอบ ฉันจะเอามุเก็นสับเเกให้เป็นบะช่อเลย" ไม่พูดเปล่าร่างบางหยิบดาบคู่ใจที่หัวเตียงเเล้วพุ่งเข้าใส่ร่างสูงโปร่งอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้คันดะเอามุเก็นจ่อคอหอยของราวี่อยู่ ราวี่กลืนน้ำลาย ที่กลืนน้ำลายไม่ใช่เพราะว่ามุเก็นที่จ่ออยู่ที่คอหอยหรอก เเต่เป็นเพราะร่างบางที่คร่อมอยู่บนตัวเขา เเล้วไหนจะใบหน้าเรียวสวยราวกับหญิงสาวที่อยู่ห่างจากใบหน้าอันคมคายของคนร่างสูงไม่ถึงเซน ผมยาวๆของร่างบางที่ตกลงมาปรกหน้าร่างสูง กลิ่นของเเชมพูและความหอมของกลิ่นกายนั่น ทำเอาราวี่ตกอยู่ในภวังค์...
"ยู....นายผิดเองนะ...ที่มายั่วอารมณ์ฉัน"
ราวี่ดึงเเขนของคันดะ จนร่างบางเสียหลักล้มลงมา ร่างสูงอาศัยจังหวะที่ร่างบางล้มลงมาใกล้ ประกบปากกับร่างบางทันที ร่างบางพยายามเเข็งขืน เเต่กลับถูกร่างสูงจับท้ายทอยเเล้วบังคับไม่ให้ร่างบางหันหน้าหนี ลิ้นร้อนพยายามควาญหาความหวานภายในโพรงปากของร่างบาง ยิ่งนานรสจูบของราวี่ก็ยิ่งซาบซ่านมากขึ้น ทำเอาคันดะเริ่มจะหายใจไม่ออก มือที่ในตอนเเรกดันอยู่ที่แผ่นอกของราวี่ตอนนี้กลับกำเสื้อของราวี่เสียจนยับยู่ยี่
"อา...เเฮ่กๆ" เมื่อร่างสูงถอนจูบร่างบางถึงกับหอบ เพราะหายใจไม่ทัน เรี่ยวเเรงก็ดูจะเหือดหายไปหมดจนต้องซบลงที่อกของร่างสูง
"ถึงกับหมดเเรงเลยเหรอ...ยู" ร่างสูงกระซิบข้างหูของร่างบางอย่างแผ่วเบา ทำเอาพวงแก้มใสของคันดะขึ้นสีเเดงระเรื่อ
"หุบปากไปเลย...ไอ้กระต่ายโรคจิต" คันดะที่ยังคงซบอยู่ที่อกของราวี่พูดขึ้น
"เห็นทีฉันต้องเด็ดขาดกับนายสักทีล่ะนะ...คุณเเมวเหมียวจอมดื้อ" ราวี่พูดจบไม่ทันที่คันดะจะตั้งตัว ร่างสูงก็พลิกตัวมาคร่อมร่างบางแทน
"แกจะทำอะไร"
"อย่าถามเรื่องที่เเม้เเต่ทารกก็รู้สิจ๊ะ...ที่รัก^____^" (ทารกบ้านเเกสิที่รู้เรื่อง....น่ะ>>เจ้าหนูสาคู)
"คะ...ใครเป็น...อุ๊บ!" ริมฝีปากบางถูกประกบอีกครั้งโดยคนร่างสูงที่จู่โจมมาโดยที่ร่างบางยังไม่ทันจะตั้งตัว ลิ้นร้อนที่พยายามลัดเลาะเข้าไปหาความหวานภายในโพรงปากของร่างบางอีกครั้ง เเต่คราวนี้กลับนานเเละรุนเเรงกว่าเดิม
"อือ..." เสียงหวานของร่างบางครางออกมา เมื่อเริ่มหายใจไม่ออก มือเรียวพยายามดันกายร่างสูงให้ออกห่าง เมื่อเห็นว่าร่างบางเริ่มไม่ไหว ราวี่ก็ถอนจูบแล้วค่อยๆพรมจูบไปทั่วใบหน้าเรียวสวย ไล่จากหน้าผาก ลงมาที่จมูก เเล้วหันไปคลอเคลียที่พวงเเก้มใสที่ถูกเเต่งเเต้มด้วยสีเเดงของอาการเขินอาย สักพักก็เริ่มไปซุกไซ้ที่ซอกคอขาวของร่างบาง ก่อนที่จะทำการทำเครื่องหมายของการเป็นเจ้าของไว้
"ปล่อย..." คันดะที่ตอนนี้เเทบจะไม่มีเรี่ยวเเรงที่จะต่อต้านราวี่ เอยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ราวกับกระซิบ
เเต่ราวี่ตอนนี้ไม่รับรู้อะไรอีกเเล้ว เขายังกระทำในสิ่งที่ตนต้องการ ลิ้มรสความหวานที่อยู่ภายในตัวของร่างบางให้ได้มากที่สุด ยูคาตะที่เคยปกคลุมร่างกายของคันดะ ตอนนี้ถูกคนร่างสูงปลดเปลื้องออกอย่างไม่ใยดี ร่างสูงเริ่มพรมจูบเเล้วทำเครื่องหมายไปทั่วร่างของร่างบาง...
"นายนี่หวานไปทั้งตัวเลยนะ...ยู"
"หะ...หุบ...ปาก...ไปเลยไอ้กระต่ายลามก" คันดะพยายามขยับตัวหนีราวี่ ที่ตอนนี้กลายร่างจากกระต่ายเป็นหมาป่าไปซะเเล้ว
"เอ๋...ฉันลามกตรงไหนกัน...เเต่ถึงฉันจะลามกก็คงจะเป็นกับยูคนเดียวล่ะนะ" ร่างสูงส่งยิ้มที่เเสนจะจริงใจให้ร่างบาง (เเต่ดูจะหื่นซะมากกว่า>>คันดะ ยู) คันดะขยับหนีราวี่ เเต่ร่างสูงก็ขยับตามมาจนร่างบางหมดหนทางหนี
"จะหนีไปไหนจ๊ะ..ที่รัก..."
"ออกไป..." ร่างบางตะหวาดลั่น
"ไม่...."
"เเกจะมายุ่งกับฉันทำไม"
"ก็เพราะนายเป็นของฉัน"
"ฉันไม่ใช่สิ่งของ เเละก็ไม่ได้เป็นของๆเเกด้วย!"
"เป็น!...นายเป็นของฉัน...ของฉันคนเดียวเท่านั้น!" ราวี่กระชากคันดะเข้ามาใกล้เเล้วพรมจูบไปทั่วร่างของร่างบาง ไม่มีความอ่อนโยนเลยสักนิดกับการกระทำของคนร่างสูงโปร่งที่กระทำต่อร่างบาง
'ทำไมกัน...ทำไมนายถึงต้องทำกับฉันเเบบนี้ ราวี่...ฉันไปทำอะไรให้นาย นายถึงได้มาสร้างความเจ็บปวดทั้งร่างกายเเละก็หัวใจของฉัน...นายทำเเบบนี้ทำไมกัน'
+++++++++++++++++++++++++++
จากใจคนเขียน....
.......ถึง.........
คนอ่านที่น่ารัก....
เจ้าหนูสาคู...^______^
ติดตามตอนต่อไปนะครับ^____^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น