หมอกแห่งรัตติกาล

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter__5+-+-+-+เจอกันอีกแล้วนะ เจ้าชาย+-+-+-+ตอนจบ

พอมาถึงที่ประชุม เพราะเวลามีนักเรียนเข้าเรียนใหม่กลางคันก็จะมีการมาแนะนำตัวกันที่นี่ ส่วนใครจะเข้ามาประชุมหรือไม่



ก็ได้ที่นี่ ฟรี สไตน์  ตามใจนักเรียนขอแค่ตั้งใจเรียนเป็นพอ   ยัยสองคนนั้นชะเง้อหน้าชะเง้อหลังมองหานักเรียนใหม่ที่ว่าแต่ทำ



หน้ามุ่ยคงเพราะมองหาไม่เจอล่ะมั้ง



“นี่ ไนท์ แกช่วยพวกฉันหาเค้าสิ เราจะได้ทำความรู้จักกัน” ยัยเอ้หันมาร้องขอให้ช่วย  ฉันล่ะปวดหัวกับไอ้เรื่องที่ต้องแส่ชาวบ้าน



เค้าไปทั่วของยัยซี้ทั้งสองคน







“เออ…เออ…เออ จะช่วยมองก็แล้วกัน แต่ตอนนี้ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”  ฉันพูดไปงั้นแหล่ะเจริงๆแล้วเป็นพราะอยากจะ



ออกมาจากความวุ่นวายตรงนั้น ที่แออัดไปด้วยเหล่านักเรียน ต่างๆ ระดับ





     เฮอ….ออกมาจากห้องประชุมได้สักที  ฉันน่ะเป็นคนที่ไม่ชอบความแออัดเอามากๆเพราะเวลามีคนมากๆมาแย่งอากาศหายใจ



  ณ  ที่เดียวกันนั้น จะทำให้ฉันจับ ลมเอาง่ายๆ (เป็นลมน่ะ)



    

    ในขณะที่เดินจะมุ่งหน้าไปยังหอสมุดของ รร. นั้น ก็พาลคิดไปถึงเรื่องของ  หมอก  ว่าเมื่อไหร่จะได้เจอกับเค้าอีกแต่ก็คงเป็น



ไปได้ยาก    มาจนถึงหอสมุด ฉันก็ดิ่ง ไป แผนก นิยาย เลย ฉันเป็นคนที่ชอบอ่านนิยายมากๆ รู้ทุกเรื่อง และผู้ที่แต่งนิยายนั้นด้วย



ถ้าจับฉันไปเล่นแฟนพันแท้ รับรองได้เลย ว่าฉันชนะขาดรอย







“เอ=__=นิยาย เรื่องรักดั่งเทพนิยาย ของ เจ้าปลาน้อยอยู่ไหนนะ แหมฉันอุตสาห์  ซ่อนเอาไว้อย่างดีแล้วนะ”     ฉันเป็นคนที่เวลา



อ่านนิยายแล้วติดมากๆแต่ไม่อยากยืมกลับบ้าน (ก็ขี้เกียจแบกนั่นแหล่ะ) ก็จะซ่อนแบบว่าแม้แต่บรรณาลักษณ์ก็ยังหาไม่เจอ แต่



คราวนี้มันหายไปไหน  อย่าให้รู้นะว่าใครเอาไป +_+







“เอ๊ะ…นั่นไง หืมมาอยู่นี่เองมีอยู่เล่มเดียวด้วยนะเนี่ย” เมื่อมองไปก็ดันมาเจอวางอยู่บนโต๊ะซึ่งไม่มีใครนั่งอยู่  ก็เลยถือวิสาสะนั่ง



แทน     อ่านๆได้ไม่เท่าไหร่ก็มีคนมา  Speak กับฉัน







“ Sorry” โห สำเนียงอิงลิช โค-ตะ-ระ ด้วยความมีมารยาทฉันจึงกลับหันไปมอง (หน้าด้านมากกว่า : ผู้แต่ง)

  

“คุณ/คุณ” ฉันและหมอกพูดด้วยความตกใจในสิ่งที่เจอตรงหน้า ไม่คิดว่าเราสองคนจะเจอกันที่นี่



“เจอกันอีกแล้วนะครับ คุณ….” หมอกเปิดการสนทนาขึ้นมาหลังจากที่กันทั้งคู่ไปด้วยความตกใจ



“ ไนท์ค่ะ” ฉันยิ้มและบอกชื่อที่เค้าจำไม่ได้



“ขอโทษนะครับที่ลืมชื่อคุณ”  เค้าเอามือลูบหัวเป็นการแสดงถึงควานเขินอาย



“เอ๋…หมอกเรียนที่นี่ด้วยหรือคะ”



“ครับ”  เราสองคนคุยกันได้ถูกคอมากหัวเราะคิกคัก ในเรื่องที่คุยกัน





และแล้วเราก็เจอกันอีกแล้วนะเจ้าชายของฉัน



                           @+@+@+@+@+@+@+@+@+@+@+@





มาแล้วค่ะ ไงๆก็รักคนอ่านค่ะ