ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter__3 วาดรูปอลวน เจอ ชายในฝันพาอลเวง ตอนจบ (100%)
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด…………………………
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
“คุณๆ…เป็นอะไรไปครับ”
ฉันเห็นชายหนุ่มที่หน้าตาดีคนนึง ก้มมองมาที่ฉัน และ ถามฉันอย่างตกใจ แต่ภาพที่เห็นนั้นออกจะ เบลอๆ ไม่ค่อยชัด แล้วฉันก็
จำอะไรไม่ได้เลย
2 ชม. ผ่านไป (แหมโกหกหน้าด้านเลยนะแก)
ภายในห้องนอน ของ ไนท์
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น มีอาการปวดหัวแทรกซ้อนมาเป็นระยะ เอ!! ว่าแต่ ฉันมาอยู่ในห้องนี้ได้ไงเนี่ย T๐T หรือว่า เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นฉันฝันไป……..เดินแบบเซๆ ออกจากห้องแล้วลงมาข้างล่าง ขณะเดินเอามือจับขมับ เพราะปวดหัว ฉันเดินมาถึงหน้าประตูห้องรับแขก ปรากฏว่า (ท่านผู้อ่านทุกท่านเชื่อไหมคะ) โอ้จอช มันยอดมากกกกกก….
ในห้องรับแขกนั้นมิได้มีเพียง แม่ และ ยัยกบกับ ยัยเอ้ แต่กลับมี บุรุษ ซึ่งนั่งหันหลังให้ฉัน ตอนแรกฉันก็ไม่คิดอะไรมาก แต่ก็เอะใจเหมือนกัน เพราะเมื่อมองด้านหลังของชายผู้นั้นแล้ว ก็คล้าย ชายในฝันฉัน แต่ก็อาจเป็นเพราะฉันคิดมากไปเองอย่างที่ ยัยเพื่อนสองคนที่แสนจะเป็นห่วงฉัน บอกไว้ก็เป็นได้
เดินเข้าไปข้างในห้องรับแขก
แต่ทว่า………..
ชายคนนั้นกลับเป็นคนเดียวที่ยืนอยู่หน้าประตู พระเจ้า….สรุปแล้ว เรื่องทั้งหมดนี่ มันก็เป็นเรื่องจริงน่ะสิ
(ก็เออนะสิ นางเอกอะไร๊ silly มากๆเลย)
“ห๋า!!!!!!!!!!!!……….นี่ฉันไม่ได้ฝันไปหรอกหรอ\"
นั่งลงกับโซฟาอย่างเข่าอ่อน ด้วยความตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงเบื้องหน้า
แม่เอามือมาจับไหล่ฉันแล้วเขย่าๆๆๆๆ…….T_T( นี่แม่แก ติ๊งต๊องป่าวเนี่ย )
“เป็นอะไรไปลูกหน้าซีดเชียว อ้าวถามแล้วไม่ตอยอย่างนี้ต้อง…..”
ด้วยความที่แม่เป็นคนที่ทำอะไรเกินพอดีอย่างที่บอก
แม่คว้าโทรศัพท์ได้ก็ กดโทรออกหลายทีมาก แต่ความที่ฉัน ช็อก เลยยังไม่ได้ถามแม่ พอตั้งสติได้ ก็โยนคำถามใส่ทันที
\"แม่คะ แม่ทำอะไรอ่ะ\"T๐T
“อ้าวพูดได้แล้วเหรอลูก” แม่ตอบอย่างหน้าตาเฉย
“ค่ะ…หนูไม่ได้เป็นอะไรนี่คะ”
“…”
“แล้วแม่ทำอะไรคะเนี่ย ไนท์เห็นแม่กดโทรออกหลายครั้งแล้ว”
“เอ่อ…แม่…เอ่อ..คือ” แม่ไม่ทันได้ตอบคำถามฉัน ก็มีเสียงๆนึงแทรกเข้ามา
วี๊หว่อๆๆๆ
เมื่อเราทุกคนในบ้านได้ยินก็กรูกันออกไปดูหน้าบ้าน
โอ้แม่เจ้า กำลังมีขบวน รถพยาบาล รถดับเพลิง รถตำรวจ ฯลฯ มาออกันอยู่หน้าบ้านเต็มไปหมด
“แม่คะทำอะไรลงไปเนี่ยT_T”
แม่ยิ้มแห้งให้ฉัน ฉันก็ยิ้มตอบกลับ
“ดีนะคะที่เรียกมาแค่นี้ ที่ไม่ได้เรียก ปอเต๊กตึ๊ง มาด้วย”
แม่ยิ้มก่อนตอบว่า *__* “เรียกจ้ะ”
“อะไรนะ” นั่นคือเสียงของทุกคนที่ได้ยินคำตอบของแม่ฉัน
“นี่ !ตกลงแม่กะ จะ เอาลูกเข้าโลงเลยหรอคะ” ฉันพูดประชดแม่ ที่แม่เรียกขนาด ปอเต๊กตึ๊งมาด้วย
“เอ่อนี่! พวกคุณจะทะเลาะกันอีกนานไหมครับ” เสียงของผู้ที่มาเยือนคนหนึ่งถามขึ้น
“คะ…เอ่อ…คือไม่มีอะไร…ค…คือต้องขอโทษแทนแม่ของ..ดิฉันด้วยนะคะไม่คิดว่าแม่จะเรียกกันมาเยอะขนาดนี้” และฉันก็เป็นผู้เคลีย
“อ้าว…น้องสาวพูดง่ายๆไปมั้ง ว่า ไม่มีอะไรเนี่ย” และแล้วผู้มาเยือนอีกคนก็แย้งขึ้น
“ค่ะๆ แล้วจะเอาไงคะ” ฉันก็เริ่มยอมๆหน่อย เมื่อดูจากสายตาของผู้มาเยือนทั้งหลาย แบบว่า แกถ้าไม่ทำอะไรสักอย่างตาย..ย…ย..ย
“เอา ค่าเสียเวลาของพวกเรามา”
“เอ่อ…….”
“คนละ 500 OK ไหม” แม่ฉันเป็นคนพูด ฉันเองต้องหันกลับไปมองหน้าแม่ด้วยความใจป้ำของแม่
“OK” โอ้โห โคตะระง่ายเลย แค่ ให้ก็ตอบง่ายๆ ฉันล่ะ เซ็งกับคนพวกนี้จริงๆ
และแล้ววันนี้แม่ก็ต้องควักกระเป๋าจ่ายตังค์กับผู้มาเยือน ใช่ถึงแม่จะมีเงินมากแค่ไหนแต่ถ้าไม่รู้จักออมมีเท่าไหร่ก็คงหมดนี่หล่ะแม่ฉัน ที่แม่ไม่เหมือนใคร ฉันถึงได้รักแม่มากไงถึงจะแปลกๆกับการทำตัวของแม่แต่แม่ก็คือแม่
เรื่องราวยุ่งๆของวันนี้ได้จบแล้วสำหรับผู้มาเยือน แต่ที่เหลือก็เค้าหล่ะ เราทุกคนได้กลับเข้ามาในบ้านทุกคนเหมือนโดนสาปให้พูดไม่ได้ เพราะสถานการณ์ในตอนนั้นมีเพียงแต่ความเงียบกับเงียบ เฮอ!…
“เอ่อ แม่คะตกลงเค้า…เค้าเป็นใครคะ” ฉันทำมือชี้ไปหาชายในฝันที่นั่งอยู่ตรงหน้า
“อ้าว…ก็นักวาดรูปไงลูก…พอดีเค้ามาสายก็เลยมาทีหลัง..เอ๊ะ..ลูกเป็นคนเปิดประตูให้เค้าไม่ใช่เหรอ” แม่ตอบ และ ยิงคำถามกลับมาทันที
“ค่ะ…แต่หนูไม่ได้ฝันหรอคะ”
“ถ้าฝันแกจะเห็นเค้าไหมตอนนี้..งั้น” ใยกบพูไม่ทันจบก็
โอ๊ย.ย…ย..ย..ย..ย
“ใยกบ ฉันเจ็บนะ หยิกมาได้”
“อ้าวก็แกจะไรู้ไงว่าไม่ได้ฝันไป”
“ขอบใจย่ะสำหรับความหวังดี” แล้วฉันก็แยกเขี้ยวให้กับใยเพื่อนซี้สองคนนั้น
ระหว่างที่กัด เอ๊ย หยอกกับเพื่อนสายตาฉันก็กวาดมองรอบๆบริเวณ ต้องตกตะลึงกับการที่เห็นเค้าหัวเราะชอบใจ หมั่นใส่เลยยิงคำถามใส่
“นี่คุณ ขำ อะไร ไม่ ทราบ แล้วมานี่ทำไม มีอะไรไหม” เมื่อยิงคำถามนั้นเสร็จเค้าก็กลับมาเป็นคนสุขุมเช่นเดิม
“ขอโทษ ครับ กับ ปฏิกิริยาที่ไม่ดีเมื่อกี๋ เพราะเห็นว่า คุณน่ารักดี แล้วผมก็มาวาดรูปตามที่ประกาศไว้ครับ”
เค้าตอบเสร็จทำให้ฉันถึงกับหน้าร้อนผ่าวเพียงประโยคที่ว่า เพราะเห็นว่า คุณน่ารักดี
“ค่ะ งั้นเราเริ่มวาดเลยนะ”
“ครับ ขอให้บรรยายลักษณะมาได้เลยครับ”
แล้วฉันก็เริ่มบรรยาย
“ใบหน้าผู้ชายที่มีใบหน้ารูปไข่ได้รูป ผิวไม่ขาวมาก ในดวงตากลมโตสองชั้นมีความน่าไว้วางใจและน่าอบอุ่น ขนตายาวเป็นแพร คิ้วโก่งสวยดกดำ จมูกโด่งเป็นสันสวยเหมือนชมพู่ ปากเป็นกระจับสีชมพูระเรื่อ ทรงผมสีน้ำตาลเข้มที่ตัดลองหวีดูเป็นผู้ใหญ่ แต่ผิดกลับใบหน้าที่อ่อนหวาน แต่ก็สุขุมรอบคอบ ดูราวกับเป็นคนใจเย็น มีความเป็นบุรุษเต็มตัว….เอ่อบรรยายแค่นี้พอไหวไหมคะ” เมื่อบรรยายเสร็จก็จ้องมองสิ่งที่เค้ากำลังขีดเขียนลงไปบนกระดาษขาว หน้าเค้าจริงจังกับสิ่งที่ตนกำลังทำแสดงให้เห็นถึงความมุ่งมั่นของชายคนนี้ ฉันรู้สึกเพลินกับการวาดรูปของเขาเพราะเค้าวาดได้พริ้วโดยไม่มีการลบลอยเปื้อนแต่อย่างใด
“เสร็จแล้วครับ” เค้าเงยหน้าขึ้นมาเจอกหน้าฉันอย่างจัง เราสองคนสบตากันอยู่นานจนกระทั่ง
“ไนท์ เสร็จรึยังลูก” เสียงแม่ทำให้ฉันและเค้า ตื่นจาก ภวังค์
“ค่ะแม่” เมื่อขานตอบไป แม่ก็เดินเข้ามา
“เหมือนไหมลูก” ฉันมองก้มดูภาพวาดเพื่อตอบคำถามของแม่
“เหมือนจนคิดว่า….เป็นคนจริงๆเลยค่ะแม่”
แม่เอาภาพวาดไปดูและปล่อยมันลงเพราะความตกใจล่ะมั้ง
“นี่ๆมัน…นี่มัน…ภ…ภาพนักวาดรูปคนนี้นี่ลูก^_^” แม่ยิ้มแต่ก็ตกใจนิดๆล่ะมั้งก็แหมจะวาดทำไมเมื่อเค้าคือชายในฝันฉัน
“งั้นผมกลับก่อนนะ ครับ” เค้าพูดจบก็เดินออกไปอย่างมีมารยาท^_^
แม่หันมาแล้วทำท่าให้รู้ว่า ไปส่งแขกสิลูก ฉันก็เลยเดินตามเค้าไป
“เอ่อ…คุณ…ช…ชื่อ …อะไรคะ” ฉันตัดสินใจเปิดสนทนาก่อนกลับ เค้าหันกลับมาแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตร
“หมอกครับ…ผมชื่อหมอก” เค้าตอบแค่นั้นแล้วก็เดินออกจากประตูรั้วบ้านฉันไป ฉันมองตามหลังเค้าจนภาพเค้าเหรอแค่นิดเดียว
^_^_^_^_^_^_^_^_^@@@@^_^_^_^_^_^_^_^
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
“คุณๆ…เป็นอะไรไปครับ”
ฉันเห็นชายหนุ่มที่หน้าตาดีคนนึง ก้มมองมาที่ฉัน และ ถามฉันอย่างตกใจ แต่ภาพที่เห็นนั้นออกจะ เบลอๆ ไม่ค่อยชัด แล้วฉันก็
จำอะไรไม่ได้เลย
2 ชม. ผ่านไป (แหมโกหกหน้าด้านเลยนะแก)
ภายในห้องนอน ของ ไนท์
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น มีอาการปวดหัวแทรกซ้อนมาเป็นระยะ เอ!! ว่าแต่ ฉันมาอยู่ในห้องนี้ได้ไงเนี่ย T๐T หรือว่า เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นฉันฝันไป……..เดินแบบเซๆ ออกจากห้องแล้วลงมาข้างล่าง ขณะเดินเอามือจับขมับ เพราะปวดหัว ฉันเดินมาถึงหน้าประตูห้องรับแขก ปรากฏว่า (ท่านผู้อ่านทุกท่านเชื่อไหมคะ) โอ้จอช มันยอดมากกกกกก….
ในห้องรับแขกนั้นมิได้มีเพียง แม่ และ ยัยกบกับ ยัยเอ้ แต่กลับมี บุรุษ ซึ่งนั่งหันหลังให้ฉัน ตอนแรกฉันก็ไม่คิดอะไรมาก แต่ก็เอะใจเหมือนกัน เพราะเมื่อมองด้านหลังของชายผู้นั้นแล้ว ก็คล้าย ชายในฝันฉัน แต่ก็อาจเป็นเพราะฉันคิดมากไปเองอย่างที่ ยัยเพื่อนสองคนที่แสนจะเป็นห่วงฉัน บอกไว้ก็เป็นได้
เดินเข้าไปข้างในห้องรับแขก
แต่ทว่า………..
ชายคนนั้นกลับเป็นคนเดียวที่ยืนอยู่หน้าประตู พระเจ้า….สรุปแล้ว เรื่องทั้งหมดนี่ มันก็เป็นเรื่องจริงน่ะสิ
(ก็เออนะสิ นางเอกอะไร๊ silly มากๆเลย)
“ห๋า!!!!!!!!!!!!……….นี่ฉันไม่ได้ฝันไปหรอกหรอ\"
นั่งลงกับโซฟาอย่างเข่าอ่อน ด้วยความตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงเบื้องหน้า
แม่เอามือมาจับไหล่ฉันแล้วเขย่าๆๆๆๆ…….T_T( นี่แม่แก ติ๊งต๊องป่าวเนี่ย )
“เป็นอะไรไปลูกหน้าซีดเชียว อ้าวถามแล้วไม่ตอยอย่างนี้ต้อง…..”
ด้วยความที่แม่เป็นคนที่ทำอะไรเกินพอดีอย่างที่บอก
แม่คว้าโทรศัพท์ได้ก็ กดโทรออกหลายทีมาก แต่ความที่ฉัน ช็อก เลยยังไม่ได้ถามแม่ พอตั้งสติได้ ก็โยนคำถามใส่ทันที
\"แม่คะ แม่ทำอะไรอ่ะ\"T๐T
“อ้าวพูดได้แล้วเหรอลูก” แม่ตอบอย่างหน้าตาเฉย
“ค่ะ…หนูไม่ได้เป็นอะไรนี่คะ”
“…”
“แล้วแม่ทำอะไรคะเนี่ย ไนท์เห็นแม่กดโทรออกหลายครั้งแล้ว”
“เอ่อ…แม่…เอ่อ..คือ” แม่ไม่ทันได้ตอบคำถามฉัน ก็มีเสียงๆนึงแทรกเข้ามา
วี๊หว่อๆๆๆ
เมื่อเราทุกคนในบ้านได้ยินก็กรูกันออกไปดูหน้าบ้าน
โอ้แม่เจ้า กำลังมีขบวน รถพยาบาล รถดับเพลิง รถตำรวจ ฯลฯ มาออกันอยู่หน้าบ้านเต็มไปหมด
“แม่คะทำอะไรลงไปเนี่ยT_T”
แม่ยิ้มแห้งให้ฉัน ฉันก็ยิ้มตอบกลับ
“ดีนะคะที่เรียกมาแค่นี้ ที่ไม่ได้เรียก ปอเต๊กตึ๊ง มาด้วย”
แม่ยิ้มก่อนตอบว่า *__* “เรียกจ้ะ”
“อะไรนะ” นั่นคือเสียงของทุกคนที่ได้ยินคำตอบของแม่ฉัน
“นี่ !ตกลงแม่กะ จะ เอาลูกเข้าโลงเลยหรอคะ” ฉันพูดประชดแม่ ที่แม่เรียกขนาด ปอเต๊กตึ๊งมาด้วย
“เอ่อนี่! พวกคุณจะทะเลาะกันอีกนานไหมครับ” เสียงของผู้ที่มาเยือนคนหนึ่งถามขึ้น
“คะ…เอ่อ…คือไม่มีอะไร…ค…คือต้องขอโทษแทนแม่ของ..ดิฉันด้วยนะคะไม่คิดว่าแม่จะเรียกกันมาเยอะขนาดนี้” และฉันก็เป็นผู้เคลีย
“อ้าว…น้องสาวพูดง่ายๆไปมั้ง ว่า ไม่มีอะไรเนี่ย” และแล้วผู้มาเยือนอีกคนก็แย้งขึ้น
“ค่ะๆ แล้วจะเอาไงคะ” ฉันก็เริ่มยอมๆหน่อย เมื่อดูจากสายตาของผู้มาเยือนทั้งหลาย แบบว่า แกถ้าไม่ทำอะไรสักอย่างตาย..ย…ย..ย
“เอา ค่าเสียเวลาของพวกเรามา”
“เอ่อ…….”
“คนละ 500 OK ไหม” แม่ฉันเป็นคนพูด ฉันเองต้องหันกลับไปมองหน้าแม่ด้วยความใจป้ำของแม่
“OK” โอ้โห โคตะระง่ายเลย แค่ ให้ก็ตอบง่ายๆ ฉันล่ะ เซ็งกับคนพวกนี้จริงๆ
และแล้ววันนี้แม่ก็ต้องควักกระเป๋าจ่ายตังค์กับผู้มาเยือน ใช่ถึงแม่จะมีเงินมากแค่ไหนแต่ถ้าไม่รู้จักออมมีเท่าไหร่ก็คงหมดนี่หล่ะแม่ฉัน ที่แม่ไม่เหมือนใคร ฉันถึงได้รักแม่มากไงถึงจะแปลกๆกับการทำตัวของแม่แต่แม่ก็คือแม่
เรื่องราวยุ่งๆของวันนี้ได้จบแล้วสำหรับผู้มาเยือน แต่ที่เหลือก็เค้าหล่ะ เราทุกคนได้กลับเข้ามาในบ้านทุกคนเหมือนโดนสาปให้พูดไม่ได้ เพราะสถานการณ์ในตอนนั้นมีเพียงแต่ความเงียบกับเงียบ เฮอ!…
“เอ่อ แม่คะตกลงเค้า…เค้าเป็นใครคะ” ฉันทำมือชี้ไปหาชายในฝันที่นั่งอยู่ตรงหน้า
“อ้าว…ก็นักวาดรูปไงลูก…พอดีเค้ามาสายก็เลยมาทีหลัง..เอ๊ะ..ลูกเป็นคนเปิดประตูให้เค้าไม่ใช่เหรอ” แม่ตอบ และ ยิงคำถามกลับมาทันที
“ค่ะ…แต่หนูไม่ได้ฝันหรอคะ”
“ถ้าฝันแกจะเห็นเค้าไหมตอนนี้..งั้น” ใยกบพูไม่ทันจบก็
โอ๊ย.ย…ย..ย..ย..ย
“ใยกบ ฉันเจ็บนะ หยิกมาได้”
“อ้าวก็แกจะไรู้ไงว่าไม่ได้ฝันไป”
“ขอบใจย่ะสำหรับความหวังดี” แล้วฉันก็แยกเขี้ยวให้กับใยเพื่อนซี้สองคนนั้น
ระหว่างที่กัด เอ๊ย หยอกกับเพื่อนสายตาฉันก็กวาดมองรอบๆบริเวณ ต้องตกตะลึงกับการที่เห็นเค้าหัวเราะชอบใจ หมั่นใส่เลยยิงคำถามใส่
“นี่คุณ ขำ อะไร ไม่ ทราบ แล้วมานี่ทำไม มีอะไรไหม” เมื่อยิงคำถามนั้นเสร็จเค้าก็กลับมาเป็นคนสุขุมเช่นเดิม
“ขอโทษ ครับ กับ ปฏิกิริยาที่ไม่ดีเมื่อกี๋ เพราะเห็นว่า คุณน่ารักดี แล้วผมก็มาวาดรูปตามที่ประกาศไว้ครับ”
เค้าตอบเสร็จทำให้ฉันถึงกับหน้าร้อนผ่าวเพียงประโยคที่ว่า เพราะเห็นว่า คุณน่ารักดี
“ค่ะ งั้นเราเริ่มวาดเลยนะ”
“ครับ ขอให้บรรยายลักษณะมาได้เลยครับ”
แล้วฉันก็เริ่มบรรยาย
“ใบหน้าผู้ชายที่มีใบหน้ารูปไข่ได้รูป ผิวไม่ขาวมาก ในดวงตากลมโตสองชั้นมีความน่าไว้วางใจและน่าอบอุ่น ขนตายาวเป็นแพร คิ้วโก่งสวยดกดำ จมูกโด่งเป็นสันสวยเหมือนชมพู่ ปากเป็นกระจับสีชมพูระเรื่อ ทรงผมสีน้ำตาลเข้มที่ตัดลองหวีดูเป็นผู้ใหญ่ แต่ผิดกลับใบหน้าที่อ่อนหวาน แต่ก็สุขุมรอบคอบ ดูราวกับเป็นคนใจเย็น มีความเป็นบุรุษเต็มตัว….เอ่อบรรยายแค่นี้พอไหวไหมคะ” เมื่อบรรยายเสร็จก็จ้องมองสิ่งที่เค้ากำลังขีดเขียนลงไปบนกระดาษขาว หน้าเค้าจริงจังกับสิ่งที่ตนกำลังทำแสดงให้เห็นถึงความมุ่งมั่นของชายคนนี้ ฉันรู้สึกเพลินกับการวาดรูปของเขาเพราะเค้าวาดได้พริ้วโดยไม่มีการลบลอยเปื้อนแต่อย่างใด
“เสร็จแล้วครับ” เค้าเงยหน้าขึ้นมาเจอกหน้าฉันอย่างจัง เราสองคนสบตากันอยู่นานจนกระทั่ง
“ไนท์ เสร็จรึยังลูก” เสียงแม่ทำให้ฉันและเค้า ตื่นจาก ภวังค์
“ค่ะแม่” เมื่อขานตอบไป แม่ก็เดินเข้ามา
“เหมือนไหมลูก” ฉันมองก้มดูภาพวาดเพื่อตอบคำถามของแม่
“เหมือนจนคิดว่า….เป็นคนจริงๆเลยค่ะแม่”
แม่เอาภาพวาดไปดูและปล่อยมันลงเพราะความตกใจล่ะมั้ง
“นี่ๆมัน…นี่มัน…ภ…ภาพนักวาดรูปคนนี้นี่ลูก^_^” แม่ยิ้มแต่ก็ตกใจนิดๆล่ะมั้งก็แหมจะวาดทำไมเมื่อเค้าคือชายในฝันฉัน
“งั้นผมกลับก่อนนะ ครับ” เค้าพูดจบก็เดินออกไปอย่างมีมารยาท^_^
แม่หันมาแล้วทำท่าให้รู้ว่า ไปส่งแขกสิลูก ฉันก็เลยเดินตามเค้าไป
“เอ่อ…คุณ…ช…ชื่อ …อะไรคะ” ฉันตัดสินใจเปิดสนทนาก่อนกลับ เค้าหันกลับมาแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตร
“หมอกครับ…ผมชื่อหมอก” เค้าตอบแค่นั้นแล้วก็เดินออกจากประตูรั้วบ้านฉันไป ฉันมองตามหลังเค้าจนภาพเค้าเหรอแค่นิดเดียว
^_^_^_^_^_^_^_^_^@@@@^_^_^_^_^_^_^_^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น