หมอกแห่งรัตติกาล

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter__2 วาดรูปอลวน เจอ ชายในฝันพา อลเวง___*-*ตอน 1*-*

            “นี่มันเกิดอะไรกับฉันเนี่ย ทั้งเมื่อคืนและวันนี้”



*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*



   คงเป็นเพราะฉันพูดดังไปหย่อยล่ะมั้งเลยทำให้ยัยเพื่อนซี๊ทั้งสอง รีบแจ้นมาที่ห้องนอนของฉันด้วยความเร็วสูง



“เป็นอะไร / เป็นอะไร”  ทั้งสองคนตะโกนถามด้วยความตกใจพร้อมกันฉันที่นั่งในท่าที่หันหลังให้คนทั้งคู่ต้องหันกลับไปมอง



ทั้งสองคนด้วยใบหน้าที่เปอะเปื้อนด้วยคราบน้ำตา    เมื่อกบและเอ้ เห็นฉันร้องไห้จึงเดินเข้ามาใกล้ๆแล้วนั่งลงบนเตียงข้างๆฉัน



ทั้ง ซ้ายและขวา แล้วพูดปลอบฉัน



“นี่ *-*  ไนท์ แกร้องไห้ทำไมไหนแกบอกฉันซิ”  เอ้พูด



“นั่นสิมีอะไร อ่ะ  ก็บอกพวกฉันซิ  เก็บไว้คนเดียวมันกลุ้มนะแก” ยัยกบช่วยเสริมซะยาว



ค่อยๆเงยหน้ามองหน้าเพื่อนที่เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก  เมื่อเพื่อนยิ่งปลอบก็ยิ่งทำให้ฉันร้องไห้มากขึ้น



“ฮือๆ…..เค้าไปแล้ว….เค้าไปจากฉันแล้ว…กบ…เอ้….เต้าไม่อยู่แล้วๆ…..ฮือๆๆๆ”



ฉันบอกยัยสองคนนั้นและท่าทางของฉันที่ร้องไห้ฟูมฟายพูดอะไรจับไม่ได้ความ  ไม่เป็นประโยค



ยัยกบจับไหล่เขย่าๆ  เหมือนกำลังเตือนว่า(ยัยบ้าแกพูดอะไรฟะไม่รู้เรื่องเฟ้ย) ให้ตั้งสติได้แล้วแล้วพูดต่อ



“นี่แกพูดให้มันรู้เรื่องหน่อยว่า    ใครไป…เค้าเป็นใคร…แล้วไปที่ไหน  (เค้าเป็นใครหนอ เค้ามาจากไหน เค้าทำอะไร)     ถ้าแกโวยวายเหมือนคนบ้า แบบนี้พวกฉันจะช่วยอะไรแกได้ไหม หะ ยัยไนท์”



ยัยกบพล่ามยาวจนฉันที่ร้องไห้ต้องหยุดเพราะเสียงแว๊ดๆของยัยเพื่อนผู้หวังดี      สักพักพอตั้งสติได้ก็เริ่มถามคำถามที่ยัยพวกนี้รู้บ้างเป็นบางส่วน



“พวกแกรู้เรื่องแปลกๆเกี่ยวกับวันเกิดฉันใช่ไหม”



“อืม / ใช่”



“นั่นน่ะแปลกก็จริง……..แต่มีที่แปลกกว่านั้นอีก”     เมื่อได้ฟัง กบ และ เอ้ก็มองหน้ากันคงคิดว่าจะมีเรื่องอะไรที่แปลกไปกว่านี้



“แปลก!!!! / เรื่องอะไร!!!!!” กบ และ เอ้ต่างถามฉันด้วยความงง



“ก็..คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้………………………”



แล้วฉันก็เริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดกับฉันตั้งแต่เด็กกระทั้งปัจจุบันที่ฉันไม่เคยเปิดปากให้ใครรู้มาก่อนเพราะกลัวจะหาว่าฉัน บ้า ยัยสองคนพอ ได้ฟังก็ทำหน้าดีใจบ้าง  ตกใจบ้างล่ะ  แปลกใจบ้างล่ะ  (ยังมีอีกไหมฮะเนี่ยแหมเพื่อนแกนี่มีหลายหน้าจัง)เพราะตั้งแต่เกิดมาจะมีใครบ้างที่ฝันถึงชายที่ไม่เคยเห็นหน้าหรือพบปะกันมาก่อน  แถมยังฝันทุกวันตั้งแต่เด็กจนโตแต่ชายในฝันก็ยังเป็นคนๆเดียวกันทั้งหมด (แหม ยัยนี่มันคิดซะเว่อเลยแฮะ)



“นี่มันไม่ใช่ นิยายนะแก ที่ฝันเห็นคนที่ไม่รู้จักทุกๆวันน่ะ”  ยัยกบ เสนอความคิดเห็นเป็นคนแรก



“นั่นสิ  แล้วมันก็แปลกที่แกจะมาหยุดฝันเอาตอนนี้  ไอ้ที่ฝันบ่อยๆเนี่ย เป็นเพราะแกอ่าน นิยายรักๆมากไปป่าวเนี่ย แกเลยเพี้ยนๆ ฮ้าฮา…” ยัยเอ้ช่วยเสริม



แหมไอ้เสริมก็ไม่ว่าหรอกนะคะ แต่ที่มาว่ากันว่าฉันเพี้ยนนี่สิ (ก็มันจริงนี่หว่า) แหมแถมขำขันอีกตะหากไม่เป็นฉันบ้างก็แล้วไป

แหมก็ฉันพูดเรื่องจริงนี่นา  ยังจะมาว่ากันอีกยัยพวกนี้นี่



“ตกลงพวกอ่ะ ฟังเรื่องฉันแล้วซ้ำเติมใช่ม๊ะ”ฉันพูด



ยัยสองคนกลั้นขำเล็กน้อยแล้วพูดต่อ “ ป่าวๆ^_^! แค่พวกฉันคิดว่าไม่น่าจะมีเรื่องแปลกไปมากกว่านี้อีกแล้ว”

ยัยเอ้พูดจบยัยกบก็เสริมขึ้นมาทันควัน



“อีกอย่าง นายคนนั้นน่ะ  เค้าหน้าตาเป็นยังไง  หล่อแค่ไหน  แล้วแกพอจะวาดออกมาให้ดูได้ไหม”   กบพูด



(แหมยัยนี่ก็ถามซะยาวเชียวใครเค้าจะตอบทันเนี่ย)^_^



“นี่ถ้าฉันวาดรูปเก่งก็ดีน่ะสิ  แหม!T_T ถามมาได้ว่าวาดให้ดูได้หรือป่าวฝีมือการวาดของฉันเด็กอนุบาลอ่ะยังถอยเลย”



“อ๋อ…เก่งกว่าใช่ไหม”



“ป่าวหรอก แต่ดูไม่รู้เรื่องยิ่งกว่าเด็กอนุบาลอีก”



แล้วยัยเอ้ก็นำเข้าเรื่อง



“เออๆT_T เข้าเรื่องสักทีสิ   แม่แกอ่ะแค่เอ่ยปากว่าอยากได้อะไรก็จัดให้แกแล้ว” เอ้เสนอความเห็น

ด้วยความที่เป็นลูก อกตัญญูเอ๊ย  กตัญญูค่ะ  กตัญญูเลยตอบเพื่อนที่ร๊ากกกกกกกกกกไปว่า



“ไม่เอาหรอก  รบกวนแม่เปล่าๆ  ฉันเกรงใจแม่แค่งานที่บริษัทก็จะท่วมหัวอยู่แล้ว”



ฉันพูดไม่ทันขาดคำ  แม่ก็เข้ามาแล้วพูดว่า



“ไม่เป็นไรหรอกลูกแม่ได้ยินหมดแล้ว  แม่โทรไปบอกลูกน้องที่บริษัทให้จัดหานักวาดรูปที่เก่งๆทั่ว กทม. คัดให้มาบ้านเราแล้วลูก เดี๋ยวก็แห่กันมา”



แม่ทำหน้าระรื่นใส่ฉันและเพื่อนสนิทเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น



“ห๋า / ห๋า / ห๋า !!!!!!!!!!!”       พวกฉันอุทานออกมาพร้อมกันเพราะตกใจในสิ่งที่แม่ทำ ถึงแม้การกระทำนั้นจะเกิดขึ้นอยู่บ่อยครั้ง



ใช่ค่ะแม่ก็หยั่งเงี๊ย  ถึงไม่อยากให้ช่วยไง



ไม่นานก็มีนักวาดรูปแห่เข้ามาที่บ้านฉันกันใหญ่



ติ๊งต่องๆ………



นั่นล่ะค่ะเสียงออดบ้านฉันเอง   ฉันก็ต้องเป็นคนไปเปิดประตูให้พวกเขา เข้ามาในบ้าน   โอ้โห! มากันเป็น(ฝูง)ขบวน สิบยี่สิบก็ว่าได้   ฉันเพื่อนและแม่ ไม่รู้จะทำไงดีก็มาแล้วนี่นาให้กลับไปก็ออกจะเกรงใจเลยต้องใหเข้ามาวาดพร้อมกันทั้งหมด  โดยให้พวกเขาฟังการบรรยายลักษณะหน้าตาของชายฝันฉันแล้ววาดออกมา   ใครวาดได้เหมือนที่สุดจะได้เงินรางวัล 1000 บาท ส่วนที่ไม่เหมือนก็ ให้ค่าตอบแทนที่มา 500 บาท (เป็นค่ารถกลับบ้านก็ว่างั้นแหล่ะ)





ฉันนั่งบรรยายลักษณะชายในฝันให้กับผู้เป็นคนวาดทั้งหลายฟัง และ ให้เวลาเขาวาดรูปจนเสร็จ



ทุกคนต่างส่งรูปที่ตนวาดมาให้ฉันดู  ทุกภาพสวยมากแต่ทว่าไม่ใครที่วาดเหมือนชายในฝันฉันสักคน  แม่จึงให้เงินค่าเสียเวลากับพวกทั้งหลาย    ก็น่าแปลกนะคะที่มีคนวาดรูปเก่งๆมากมายมาวาดให้แต่ก็ไม่มีใครสามารถวาดรูปเขา(ชายในฝัน)ให้เหมือนได้สักคน



“แปลกดีนะ อืม ไม่มีใครวาดเหมือนเลยหรอ” ยัยเพื่อนกบ ถาม



“ก็จะไปวาดได้ไง  ก็ชายคนนั้นไม่มีตัวตน”   ยัยเอ้ เสริมขึ้นมา



ถอนหายใจยาวแล้วพูดต่อ    “เฮอ!!!!……….ก็นั่นสินะ แล้วเขายังจะมาหายไปจากฝันฉันอีก”



นั่งหน้าเศร้าแล้วออดที่บ้านก็ดังอีกรอบ



ติ๊งต่องๆ………



“นี่สงสัยนักวาดรูปเค้าคงลืมของเอาไว้มั้ง” ยัยกบพูด



ฉันมองหน้ายัยสองคนนั้นทำทีว่า ตาแกไปเปิดบ้างแล้วล่ะ  แต่ยัยสองคนก็ที่ว่านี่ฉันกินคุ๊กกี้ที่แกทำอยู่ แกนะแหล่ะไปเปิด  ฉันก็ยังนั่งอยู่อย่างนั้น



ติ๊งต่องๆ………



“แกน่ะแหล่ะไปเปิด / แกน่ะแหล่ะไปเปิด”  แหมยัยสองคนผสานเสียงกันเชียวนะ



สุดท้ายก็ฉันนี่แหล่ะไปเปิด “เออๆ….ไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ”



แล้วฉันก็ไปเปิดประตู    แต่  ทว่า  คนที่ยืนอยู่หน้าประตู  เค้า…..คือ….เค้าคือ…….คือ……คือ ชายในฝันฉันนั่นเอง



แล้วฉันก็



กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!



######################################



มาลงแล้วค่ะ มาอ่านกัว เร๊ว  มามะมามะ



ก็เหมือนเดิมค่ะขอเม้น เยอะนะคะอยากรู้ความคิดเห็นของคนอ่านบ้างอ่ะค่ะ



สุดท้ายขอขอบพระคุณนักอ่านทุกท่านะคะ  รัต  จะไม่ลืมพระคุณเลยค่ะ สี๊ดT_T ชึ้งค่ะ