ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2
“ฉันบอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าฉันไม่รับรักษาผู้ชาย พูดอะไรหัดจำซะบ้างซิ” จามาลว่าพร้อมกับปิดประตูห้องพยาบาลใส่หน้าสึนะเสียงลั่น ก่อนจะกระชากประตูออกมาด้วยความหงุดหงิดเมื่อเสียงเคาะดังขึ้นอีกครั้ง
“มีอะไรอีกละ!”
“อ..เอ่อ ผมแค่ แค่จะมาขอพลาสเตอร์ปิดแผลนะครับ” สึนะว่าพร้อมกับโชว์แผลถลอกที่ข้อศอกให้ดู “พอจะมีบ้างมั้ยครับ?”
“แผลจิ๊บจ้อยแค่นั้นไม่ต้องใช้พลาสเตอร์หรอก เลียเอาก็หายแล้ว” จามาลพูดด้วยน้ำเสียงของคนกำลังจะหมดความอดทน “แล้วก็ถ้าไม่อยากจะป่วยด้วยโรคประหลาดละก็ อย่า..มา..รบ..กวน..ฉัน..อีก”
สึนะมองประตูห้องพยาบาลตาปริบๆ ก่อนจะพยายามทำตามที่จามาลบอก ใช้แขนข้างที่ไม่เป็นอะไรจับข้อศอกที่ถลอกให้อยู่กับที่ ก่อนที่ใบหน้าเรียวรูปไข่จะยื่นเข้าไปพยายามจะใช้ลิ้นเลียรอยถลอก
“อ..อี๊ออ” สึนะขมวดคิ้วอย่างขัดใจ ทำไมไม่ถึงซักทีนะ “อื๊อออ”
“...ทำอะไรนะ” ฮิบาริที่บังเอิญเดินผ่านมาและสังเกตเห็นการกระทำที่แปลกประหลาดของสึนะอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัย ก่อนที่มุมปากจะยกขึ้นเมื่อเห็นรอยถลอกตรงข้อศอกสึนะ
“โอ๊ยย!” สึนะเผลอกัดลิ้นตัวเองด้วยความตกใจ รีบละลักละล่ำทักทาย “ส..ส.ส.สวัสดีครับ คุณฮิบาริ ว..วัน วันนี้อากาศดีนะครับ” ก่อนที่ดวงตากลมโตจะเบิกกว้างด้วยความหวาดผวา เมื่อฮิบาริไม่พูดไม่จาดึงแขนถลาเข้าหาตัว
“หึ สมเป็นสัตว์กินพืชที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้จริงๆ” ฮิบาริยิ้มเยาะก่อนจะใช้ลิ้นเลียรอยถลอกตรงข้อศอกให้ ดวงตาคมมองใบหน้าสึนะที่กำลังอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง “อา มีที่ลิ้นอีกแผลสินะ?”
+++end+++
“มีอะไรอีกละ!”
“อ..เอ่อ ผมแค่ แค่จะมาขอพลาสเตอร์ปิดแผลนะครับ” สึนะว่าพร้อมกับโชว์แผลถลอกที่ข้อศอกให้ดู “พอจะมีบ้างมั้ยครับ?”
“แผลจิ๊บจ้อยแค่นั้นไม่ต้องใช้พลาสเตอร์หรอก เลียเอาก็หายแล้ว” จามาลพูดด้วยน้ำเสียงของคนกำลังจะหมดความอดทน “แล้วก็ถ้าไม่อยากจะป่วยด้วยโรคประหลาดละก็ อย่า..มา..รบ..กวน..ฉัน..อีก”
สึนะมองประตูห้องพยาบาลตาปริบๆ ก่อนจะพยายามทำตามที่จามาลบอก ใช้แขนข้างที่ไม่เป็นอะไรจับข้อศอกที่ถลอกให้อยู่กับที่ ก่อนที่ใบหน้าเรียวรูปไข่จะยื่นเข้าไปพยายามจะใช้ลิ้นเลียรอยถลอก
“อ..อี๊ออ” สึนะขมวดคิ้วอย่างขัดใจ ทำไมไม่ถึงซักทีนะ “อื๊อออ”
“...ทำอะไรนะ” ฮิบาริที่บังเอิญเดินผ่านมาและสังเกตเห็นการกระทำที่แปลกประหลาดของสึนะอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัย ก่อนที่มุมปากจะยกขึ้นเมื่อเห็นรอยถลอกตรงข้อศอกสึนะ
“โอ๊ยย!” สึนะเผลอกัดลิ้นตัวเองด้วยความตกใจ รีบละลักละล่ำทักทาย “ส..ส.ส.สวัสดีครับ คุณฮิบาริ ว..วัน วันนี้อากาศดีนะครับ” ก่อนที่ดวงตากลมโตจะเบิกกว้างด้วยความหวาดผวา เมื่อฮิบาริไม่พูดไม่จาดึงแขนถลาเข้าหาตัว
“หึ สมเป็นสัตว์กินพืชที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้จริงๆ” ฮิบาริยิ้มเยาะก่อนจะใช้ลิ้นเลียรอยถลอกตรงข้อศอกให้ ดวงตาคมมองใบหน้าสึนะที่กำลังอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง “อา มีที่ลิ้นอีกแผลสินะ?”
+++end+++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น