คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1st Act as in the beginning.
1st Act
as in the beginning.
ในสถานที่ธรรมดา
ในช่วงเวลาที่ธรรมดา
ผู้คนธรรมดา
เป็นกิจวัตรเดิมๆที่วนเวียนมาหลายครา
เว้นแต่...
"อ๊ะ…"
ปลายนิ้วแตะกันเพียงบางเบาบนสันหนังสือวรรณกรรม ไม่มีใครสะดุ้งราวกับแตะถูกของร้อน ไม่มีใครชักมือกลับ มีเพียงเสียงอุทานน้อยๆจากร่างโปร่งบางที่ยังคงมองภาพของสันหนังสือสีแดงเข้มที่มีมือของตัวเองและของใครอีกคนที่ยื่นเข้ามาพร้อมกัน เขาเงยหน้าขึ้นเพื่อที่จะมองคนข้างตัว และในจังหวะที่ดวงตาสองคู่สบกันนิ่ง ก็ยังคงไม่มีฝ่ายไหนปริปากพูดอะไร มีแต่ยืนจ้องตากันราวกับว่ามองหาอะไรบางอย่างที่ต่างฝ่ายต่างก็ไม่เข้าใจ
"ชอบอ่านวรรณกรรมเหรอครับ?" เป็นชายหนุ่มร่างโปร่งที่มีความสูงน้อยกว่าเอ่ยปากทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน
"ก็…"
"เชิญครับ ความจริงแล้วเล่มนี้ผมอ่านจบแล้วล่ะ"
มือบางผายไปยังหนังสือเล่มเดิม ดวงตาสวยโค้งไปตามรอยยิ้มบางๆบนใบหน้าขาวจัด ความสงบนิ่งของคนที่สูงกว่าตรงหน้าทำให้เขาไม่พูดอะไรต่อ เรียวขาเล็กถอยหลังไปหนึ่งก้าวแล้วหันกลับไป พยายามที่จะไม่ใส่ใจดวงตาคู่นั้นที่ยังคงมองตามเขาอยู่ ร่างโปร่งบางเดินสำรวจหนังสือเล่มอื่นๆบนชั้นที่ทอดยาวในสถานที่แห่งนี้จะเรียกว่าห้องสมุดก็ไม่ใช่ เพราะเหล่านักศึกษาและคนนอกใช้เป็นที่ติวหนังสือหรือทำงานโดยไม่จำเป็นที่จะต้องเงียบสนิทเหมือนอย่างในห้องสมุดทั่วไป เป็นที่ที่มาบ่อยตั้งแต่สมัยเรียนจนจำได้ว่าหนังสือหมวดหมู่อะไรอยู่ตรงไหน
ร่างสูงโปร่งยืนนิ่งอยู่กับที่ เขาหลุบตาลงมองหนังสือเล่มสีแดงเข้มที่อยู่ในมือแล้วเงยหน้าขึ้นมองตามอีกฝ่ายที่เดินอุ้มหนังสือเล่มใหญ่ไปนั่งลงที่โต๊ะตัวในสุด มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม
ดวงหน้าหวานเหลือบขึ้นมองชายหนุ่มคนเดิมที่พบกันเมื่อครู่ที่มานั่งลงตรงข้ามกันพร้อมกับวรรณกรรมเล่มนั้นและนิตยสารอีกสองสามเล่ม มีทั้งแฟชั่นและแต่งรถ เห็นแค่นี้ก็รู้แล้วว่าคนตรงหน้าไม่ใช่คนชอบอ่านวรรณกรรมหรือนวนิยายเสียหน่อย
"คุณไม่ใช่นักศึกษาที่นี่ใช่ไหม?" เขาตัดสินใจเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาขึ้นมาอีกครั้งในขณะที่มองร่างสูงในเสื้อสูทที่จับต้องกระดาษของหนังสือเล่มสวยอย่างระมัดระมัง
"เปล่าครับ ผมมาเดินเล่นรอรับน้องชายน่ะ" อีกฝ่ายตอบโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา คิ้วเข้มขมวดไปกับตัวหนังสือมากมายที่เห็น เจ้าของคำถามเลิกคิ้วไปกับคำตอบแล้วลอบยิ้มบางๆ
"เดินเล่น? คุณแปลกนะที่มาเดินเล่นในที่แบบนี้"
"นั่นสินะ"
สุ้มเสียงที่แสดงถึงความแปลกใจทำให้ร่างสูงยิ้มบางๆ ใช่… ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าเขามาทำอะไรที่นี่ แทนที่จะไปนั่งพักจิบกาแฟหอมๆแล้วเช็คความเคลื่อนไหวของตลาดหุ้น หรือไม่ก็โทรเข้าไปที่บริษัทเผื่อว่ามีงานอะไรเข้ามา จะทำอย่างนั้นตอนนี้ก็ได้ แต่เขากลับเลือกที่จะเงียบ พลิกเปิดหน้ากระดาษถนอมสายตาของหนังสือเล่มสวยแล้วไล่สายตาอ่านตัวหนังสือมากมายในนั้น เขาไม่ใช่คนที่ชอบอ่านหนังสือเป็นกิจวัตร แต่นานๆที ให้สมองได้ใช้งานแบบนี้บ้างก็ดีไม่น้อย คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับหนังสือเล่มหนาดูท่าจะทำได้อย่างง่ายๆทีเดียว
เวลาผ่านไปได้พอประมาณ คนสมาธิดีก็ละสายตาออกมาจากหนังสือเพื่อพักสายตา รอยยิ้มบางเบาปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวยเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเปลี่ยนมาอ่านนิตยสารแต่งรถแทนเสียแล้ว โดยที่มีวรรณกรรมเล่มนั้นวางอยู่ข้างๆ แปลก ทั้งๆที่ไม่ใช่คนชอบอ่านหนังสือแต่กลับมองหาหนังสือเล่มนี้เจอ พร้อมกับเขาเสียด้วย
"น้องชายคุณเลิกเรียนเมื่อไหร่ล่ะ? นี่ก็จะ 6 โมงแล้วนะ" เขาถามขึ้นหลังจากดูเวลาจากนาฬิกาข้อมือตัวเองและเห็นว่าเวลาผ่านมาตั้ง 2 ชั่วโมงแล้ว
"คุณเรียนที่นี่เหรอ?"
"เคยเรียน ผมเรียนจบแล้วครับ"
เจ้าของประโยคเมื่อครู่หัวเราะคิกเมื่อเห็นใบหน้าที่ฉายแววประหลาดใจของอีกคน อาจจะเป็นเพราะเขาใส่เสื้อผ้าแบบสบายๆอย่างเสื้อยืดแขนยาวและกางเกงยีนส์ ผิดกับคนตรงหน้านี้ที่เห็นได้ชัดว่าเพิ่งมาจากที่ทำงาน
"คุณดูเด็กนะ..."
"ผมไม่ได้ทำงานที่ต้องใส่สูทแบบคุณหรอก"
"งั้นก็ฟรีแลนซ์?"
ดวงหน้าหวานกระตุกยิ้มพร้อมกับเลิกคิ้วเมื่อได้ยินคำถาม อะไรบางอย่างทำให้เขารู้สึกแปลกๆอยู่ข้างใน จะเรียกว่าความสนใจก็ได้ จะมีซักกี่คนที่เอ่ยปากถามว่าเป็นฟรีแลนซ์หรือเปล่าขึ้นมาทั้งอย่างนี้ ในขณะที่อาชีพอื่นๆในโลกก็มีอีกตั้งเยอะแยะ เดาเอาหรือเปล่าก็ไม่รู้หรอก แต่นั่นก็เป็นคำถามที่เขาต้องตอบว่า ใช่
ก่อนที่จะได้พูดคุยกันมากกว่านี้ ร่างสูงก็ขมวดคิ้วแล้วล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงสแล็คสีดำ เขาดึงมือถือแบบพับขึ้นมาสะบัดหน้าจอออกก่อนจะกดรับสายโดยที่ไม่จำเป็นต้องดูว่าใครเป็นคนโทรเข้ามาเลยซักนิด
เพราะอะไรอีกไม่รู้ที่ทำให้ร่างบางนั่งท้าวคางมองด้วยรอยยิ้มแทนที่จะกลับไปสนใจหนังสือที่อ่านค้างอยู่ สีหน้ายุ่งๆของอีกฝ่ายในขณะที่กำลังเถียงกับคนปลายสายมันเพลินตาดีเหมือนกัน
"น้องชายผมโทรมาตามแล้ว โทรมาหลายรอบแล้วด้วยแต่ผมปิดเสียงไว้ตั้งแต่ตอนประชุม" ร่างสูงเก็บเครื่องมือสื่อสารกลับลงในกระเป๋ากางเกงแล้วเลื่อนชายแขนเสื้อสูทสีเข้มขึ้น เขามองหน้าปัดนาฬิกาสีเงินที่บอกเวลา 6 โมงอย่างที่ได้ยินเมื่อครู่
"คงโมโหแย่แล้วสิครับ โวยวายใหญ่เลย" ร่างบางพูดไปตามจริงจากที่ได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วเล็ดลอดออกมาจากมือถือเมื่อกี้ "อ้อ คุณไม่ต้องเอาหนังสือเล่มนี้ไปเก็บก็ได้ ผมจะยืมกลับบ้าน"
ร่างสูงโปร่งลุกขึ้นยืนพร้อมๆกับเลื่อนหนังสือสีแดงเข้มไปให้ตรงหน้า ดวงหน้าสวยระบายยิ้มให้เล็กน้อยแล้วก้มหน้าลงมองหน้ากระดาษของหนังสือเล่มโต พร้อมที่จะพาตัวเองจมดิ่งลงไปในโลกส่วนตัวอีกครั้ง
"ผมชินอู คุณชื่ออะไร?"
คำถามที่บ่งบอกว่าคนตรงหน้ายังไม่เดินไปไหนพาให้ร่างบางเงยหน้ากลับขึ้นมาช้าๆ ดวงตาคู่สวยมองรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าคมด้วยแววตาที่นิ่งไม่ไหวติง อาจจะเหมือนถูกมนต์สะกด หลังจากคิดอะไรอยู่ซักพักเขาจึงคลี่ยิ้มตอบ และยื่นมือออกไปจับมือด้วย
"จินยองครับ ยินดีที่ได้รู้จัก"
"เอ่อ จริงๆน้องผมกลับบ้านไปแล้วล่ะ ว่าแต่คุณ..."
"ครับ?"
"ถ้าว่าง สนใจไปหาอะไรทานด้วยกันไหม?"
จะมีซักกี่คนที่เดินเข้ามาในสถานที่แบบนี้ในชุดสูทครบเครื่องทั้งๆที่ไม่ได้ชอบอ่านหนังสือ ด้วยรูปร่างที่สูงโดดเด่น แผ่นหลังกว้างที่เหยียดตรง บุคลิกภาพที่ดูสง่าและภูมิฐาน เรือนผมสีดำขลับถูกเซ็ตแบ่งส่วนไปด้านหนึ่ง เปิดใบหน้าคมคายที่นิ่งและมีอำนาจด้วยแว่นตากรอบดำนั้นให้ดูแสนจะสะดุดตา เป็นลักษณะที่ดูแตกต่างจากตัวเขาอย่างสิ้นเชิง และมีรอยยิ้มอ่อนโยนที่ทำให้ใบหน้าขรึมๆนั้นดูน่ามองขึ้นมา
จะมีซักกี่คนที่เอ่ยปากชวนทานข้าวทั้งๆที่รู้จักกันแค่ชื่อ? แต่ก็เหมือนกับหนังสือนั่นแหละ เขาไม่ตัดสินใจอะไรแค่เพียงที่หน้าปก จะลองอ่านดูดีมั้ยนะ? คนปกติอาจจะปฏิเสธ... แต่คงไม่ใช่เขาถ้าลองให้เขาได้หยุดสายตาไว้ที่อะไรแล้วล่ะนะ เป็นนิสัยเสียแก้ไม่หายจริงๆกับทัศนคติที่ว่า กล้าที่จะถาม เขาก็กล้าที่จะสนอง
เอ… แล้วถ้าเป็นมาเฟียขึ้นมา จะทำยังไงดีนะ? ร่างโปร่งบางหัวเราะเบาๆก่อนจะปล่อยตัวเองให้หลุดจากความคิด
"ได้สิครับ ผมรู้จักแถวนี้ดี"
– it's something in your eyes that tell me you're the one.
มือบางกระชับเสื้อโค้ทที่ใส่ทับบนเสื้อแขนยาวเมื่อต้องกับลมเย็นๆภายนอก เรียวขาเล็กก้าวเดินนำอีกคนไปเล็กน้อยเพื่อที่จะพาไปยังย่านที่รู้จักดีตามที่ตัวเองออกปากไว้ก่อนหน้านี้ แต่เพราะอีกฝ่ายตัวสูง ขาก็ยาว จึงก้าวขึ้นมาเดินเคียงกันได้ไม่ยาก จินยองเหลือบมองใบหน้านิ่งๆแล้วก็ต้องแอบอมยิ้ม คนคนนี้เป็นคนยังไงกันนะ? เหมือนพยายามปั้นสีหน้าให้ขรึมเพื่อป้องกันตัวเองจากภายนอก ทั้งๆที่ยิ้มแล้วดูดีกว่าตั้งเยอะ
"คุณชอบอาหารฝรั่งไหม?" จินยองเอ่ยถามขึ้นในขณะที่ผ่อนฝีเท้าลง ราวกับกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง และกลัวที่จะเดินเลยไป
"ผมยังไงก็ได้"
"งั้นก็ร้านนี้... เป็นร้านที่ผมชอบ"
ร่างสูงโปร่งเงยหน้าขึ้นมองพิจารณาร้านที่ถูกตกแต่งอย่างเรียบง่ายด้วยโทนสีขาวและมีกระจกทึบเป็นแนวยาว ก่อนจะไล่สายตาไปยังป้ายชื่อร้านที่เป็นตัวเขียนสวยงามเป็นภาษาอังกฤษ เขาสะดุดไปกับชื่อที่เหมือนว่ามันจะเกี่ยวโยงเข้ากับอะไรหลายๆอย่างแล้วในวันนี้ ปกหนังสือเล่มนั้นก็มีสีเดียวกัน... ดวงตาของคนข้างกายเองก็มีประกายเหลือบเหมือนกับ...
Burgundy
โทนสีแดงเหลือบม่วงอมน้ำตาล หรือที่รู้จักในอีกชื่อก็คือสีของไวน์
ดึงดูดและมีเสน่ห์
"ชื่อของไวน์ฝรั่งเศสใช่ไหม?"
"ใช่ครับ ถ้าเป็นไวน์แดง... ก็ต้องที่นี่"
ชินอูยืนตัวตรงโดยที่สองมือก็ล้วงกระเป๋ากางเกง ใบหน้าคมคายหันไปมองคนข้างกายที่ระบายยยิ้มมาให้ เขาไม่ปฏิเสธว่าร่างโปร่งบางคนนี้... น่าสนใจมากทีเดียว แต่งตัวก็ธรรมดา ดูเป็นคนสบายๆ แล้วยังเป็นฟรีแลนซ์ แต่อะไรบางอย่างจากลักษณะนิสัยที่สังเกตุมา ทั้งใบหน้าและสีผิวที่ขาวจัดบ่งบอกเขาว่าจินยองไม่ใช่คนธรรมดา หรือไม่ก็คงถูกเลี้ยงดูมาดีพอตัว
มองคนจากภายนอกไม่ได้จริงๆ
"ว่ายังไงล่ะครับ?
"คุณรสนิยมดีนะ"
"เหรอครับ? มีหลายคนที่พูดแบบคุณ เราจะเข้าไปกันหรือยัง?"
ชินอูคิดว่าถึงจินยองจะถามหรือไม่ถาม ก็คงตั้งใจอยู่แล้วว่าจะมาที่นี่ แล้วก็รู้ด้วยว่าเขาจะไม่เรื่องมาก ทุกๆคำพูดของจินยองมันฟังดูเหมือนกับว่าถูกวางเอาไว้ล่วงหน้าเรียบร้อยแล้ว ทั้งๆที่เขาไม่เคยเดินตามหลังใคร แต่ทำไมถึงรู้สึกราวกับว่าเขาเดินตามเกมของอีกฝ่ายมาตลอดตั้งแต่ในวินาทีแรกที่สบตากัน
"Second Bite of An Apple?"
"ชื่อหนังสือเล่มนี้น่ะ คุณรู้ไหมว่ามันหมายความว่าอะไร?"
จินยองถือหนังสือเล่มสีแดงเข้มขึ้นมาเผยให้เห็นชื่อหนังสือที่เป็นตัวพิมพ์สีทองด้วยวลีภาษาอังกฤษที่ฟังแปร่งหูในทีแรก หนังสือเล่มนี้สะดุดตาก็เพราะสีที่โดดเด่นแล้วก็ชื่อของมันนี่แหละ ชินอูนิ่งคิดไปซักพักก่อนจะต้องหายใจเข้าลึกเมื่อสบตาเข้ากับคนที่มองตรงมาที่เขาอย่างท้าทาย
"มันไม่ได้ถูกใช้ทั่วไปใช่ไหม? เพราะผมเคยได้ยินแต่ประโยคที่คล้ายๆกัน" ชินอูตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบไปตามความเป็นจริง ไม่รู้ ก็คือไม่รู้ จินยองเผยรอยยิ้มบางๆแล้วเก็บหนังสือลงในกระเป๋าตามเดิม
"คุณคงเคยได้ยิน Two bites at the cherry ที่หมายถึงการให้โอกาสที่สอง แต่ชื่อหนังสือนี้เป็นแอปเปิ้ลแทน ไม่คุ้นบ้างหรือครับ?"
คำถามของจินยองหยุดอยู่แค่นั้นเมื่อบริกรวางแก้วทรงสูงลงกับโต๊ะสองใบแล้วรินเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์อย่างระมัดระวัง ร่างโปร่งบางยิ้มให้ราวกับว่าบริกรคนนี้เป็นคนคุ้นตา มือขาวจัดหยิบแก้วขึ้นมาวนเป็นวงกลมโดยที่ท้าวคางกับอุ้งมือของตัวเอง มองของเหลวสีเบอกันดีใสด้วยรอยยิ้มบางๆ
"ผลไม้ต้องห้ามยังไงล่ะครับ ทั้งๆที่รู้ว่ากัดเข้าไปแค่คำเดียวก็ถือเป็นการฝืนกฏแล้ว คำที่สองก็เหมือนกับเป็นการยินยอมโดยสิ้นเชิงที่จะเข้าไปเสี่ยงอันตราย นั่นคือประเด็น"
คำอธิบายวลีนั้นของจินยองมันถูกต้องทุกอย่าง ธรรมชาติของมนุษย์ที่ถูกตีแผ่มาจากนิยายปรัมปรา ชินอูแลบเลียริมฝีปากที่แห้งผากของตัวเองเก็บเกี่ยวรสชาดของไวน์แดงชั้นดีที่ติดค้างอยู่ ดวงตาคมจดจ้องไปยังคนตรงหน้าที่ช้อนตาขึ้นสบตาด้วยดวงตาคู่นั้น แก้วตาสีน้ำตาลเข้มที่ต้องแสงไฟและมีประกายสีของไวน์อ่อนๆ ทั้งชีวิตนี้เขาก็คงไม่มีวันเข้าใจความคิดของคนชอบอ่านหนังสือ
ตอนที่พูดถึงแอปเปิ้ล...
ชินอูอดคิดไม่ได้ว่าจินยองกำลังพูดถึงตัวเองอยู่หรือเปล่า?
แต่แล้วความคิดของเขาก็ต้องถูกตัดฉับเมื่อได้ยินเสียงเพลงดังขึ้นรบกวน จินยองควานหามือถือของตัวเองจากในกระเป๋าแล้วก็ต้องถอนหายใจเมื่อเห็นชื่อคนที่โทรเข้าบนหน้าจอ
"ขอโทษนะครับ ผมต้องรับสายนี้" จินยองยิ้มให้เป็นเชิงขอโทษ ซึ่งชินอูก็ไม่ได้คิดมาก เขาพยักหน้ารับแล้วเหลือบมองตามร่างโปร่งบางที่ลุกไปคุยโทรศัพท์ที่ริมกระจก
.
.
.
"ฉันหวังว่านายจะมีเหตุผลดีๆที่โทรมาเวลานี้นะ กงชาน"
つづく。
ความคิดเห็น