คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 10 หนอยแน่ะ! อีนี่! มึงตาย!
Chapter 10 หนอยแน่ะ! อีนี่! มึาย!
แพรวพราวมอหน้าเพื่อนๆแล้ว็บอว่า “เปล่าหรอ แพรวรู้สึปวหัวน่ะ”
“ปวหัวเหรอ เป็นไรมาป่ะ” เพื่อนๆถามอย่าเป็นห่ว
แพรวพราวรีบส่ายหน้า “ไม่เป็นไรมาหรอ้ะ เอ่อ...แพรวอัวลับบ้านเลยนะ”
“เออๆ ไปเหอะ ับรถลับไหวป่ะล่ะ ถ้าไม่ไหวเี๋ยวเราับรถไปให้็ไ้” นราถามพร้อมับอาสา
“ไหว้ะ อบใมานะ้ะ ั้นแพรวลับล่ะ บ๊ายบาย้ะ” แพรวพราวโบมือลาพร้อมับยิ้มให้เพื่อนๆ
“บาย้า พรุ่นี้เอันที่มหาลัยนะ” เพื่อนๆโบมืออบ
แพรวพราวรีบเินไปที่รถทันที หนัเรื่อทีู่ับเพื่อนๆลับำไม่ไ้ว่าเรื่อราวเป็นยัไ แ่ภาพหนัทีู่ับเาลับแ่มัรารึอยู่ในวิ วามรู้สึนั้นยัฝัในรู้สึว่าสอแ้มยัร้อนผ่าวๆ
ใวน้อยเ้นึๆ น้อรีบเินเร็วๆไปที่รถ พอถึรถ หล่อน็รีบเปิประูเ้าไปนั่้าใน
นี่หล่อนเป็นอะไรไป ทำไมถึเห็นภาพัวเอับเาผุึ้นมาในหัวแบบนี้ล่ะ ยิ่ิ็ยิ่สับสน
พอมอแหวนบนมือ็ยิ่ิหนั ทำไมเราะ้อมาเอแ่เรื่อแปลๆแบบนี้ล่ะ
หล่อนพยายามะถอแหวนออ แ่็ถอไม่ไ้ ึไ้แ่ทอถอนใ “เฮ้อ...ถอไม่ออเลยอ่ะ”
หล่อนมอแหวนแล้ว็ัใ “่ามันล่ะัน” อยาะถอแ่มันถอไม่ออ่ะ แ่วามรู้สึลึๆลับยินีปรีาที่เห็นแหวนบนนิ้วนา
านั้นหล่อน็ับรถออาห้าสรรพสิน้า มุ่หน้าลับบ้าน
ับไปไ้ัพั ู่ๆ็มีรถันหนึ่ับปาหน้า “เฮ้ย!” แพรวพราวร้อเสียหล เหยียบเบรหัวทิ่มหัวำ โร้ม!
“ไอ้บ้าเอ้ย! ับรถภาษาไรฟะ” หล่อน่าลั่น เมื่อพี่โฟล๊นท้ายรถันนั้นเ็มๆ ีนะว่าหล่อนาเบลท์ ไม่ั้นัวระแทอัับพวมาลัยแน่ๆ
เ้าอรถันนั้นรีบเปิประูรถลมาูทันที
นีุ่! ับรถยัไอุเนี่ย!” ผู้ายเ้าอรถโวยวาย่อว่าพลาปราเ้ามาหา
แพรวพราวรีบปลสายเบลท์แล้วเปิประู้าวออารถ ไปูพี่โฟล๊ทันที “พี่โฟล๊เป็นไรมามั๊ยน้อ”
หล่อนรีบเินไปู้านหน้ารถ ผู้ายเ้าอรถ็ปราเ้ามาประิัวเอามีี้ที่เอวหล่อนพร้อมับพูว่า “อย่าร้อนะ! ถอแหวนถอำไลส่มาเร็ว!”
“เฮ้ย! ไร่ะ” หล่อนอุทานใ ระทุ้ศอใส่สี้าายนนั้นึ่ลายร่าเป็นโรทันที ปึ๊!
“โอ๊ย!” โรร้อัวอ หล่อนรีบสะบััวออพร้อมับยเท้าถีบใส่ท้อโรัั๊บ! “อุ๊บ!”
“หนอยแน่ะ! อีนี่! มึาย!” โรเ่นเี้ยวแล้วพุ่เ้าใส่พร้อมับมีในมือ
แพรวพราวรีบหลบ โรพลาเป้าไประแทับพี่โฟล๊ ุ๊บ!
แพรวพราวึรีบำหมัึ้นั้ท่าพร้อมับถีบใส่หลัโรเ็มแร ั๊บ!
“โอ๊ย!” โรร้อเ็บระแทใส่พี่โฟล๊อีรั้
แพรวพราวะเ้าไป้ำ แ่็ถูรั้ไหล่เอาไว้ “อย่า้ะน้อแพรว” เสียทุ้มห้ามอย่าอ่อนโยน
แพรวพราวรีบหันวับไปมอทันที “ุน้า!” หล่อนอุทานะลึัน
นาินทร์ยิ้มอ่อนโยนใส่วาสาวน้อยพลาส่ายหน้าห้าม “มิ้อ้ะ พี่ัารเอ” แล้วเา็รั้สาวน้อยไป้าหลัพร้อมับ้าวเ้าไปยืนบัเ้ายอวใเอาไว้
โรหันวับมา หน้าาถมึทึ “มึาย!” แล้ว็้อเบรเอี๊ย! เมื่อเห็นผู้าย้าหน้าเหยื่อสาว
โระััน ้อายหนุ่มรูปามเม็ ในวิิร้ามเรหนุ่มรูปามนายสั่นสะท้านเสียวสันหลัวาบๆ
“อยาไ้อพวนี้นัหรือ” นาินทร์ถามโรน้ำเสียราบเรียบ ามอโรุัน แล้วเา็โบมือวูบ
พลัน! แหวนับำไลนารา็ปราึ้นบนฝ่ามือ
แพรวพราวมออย่าๆ หล่อน้มลมอที่้อมือับนิ้วัวเอึ่ไม่มีทั้ำไลและแหวน็ยิ่หนั
แล้วนาินทร์็โยนอทั้สออย่าให้โรไป “อยาไ้นั็รับไปิ”
โรว้าหมับ! มออย่าๆปนร้ามเร พอ้มลมออในมือ็าลุวาว แล้วโร็รีบวิ่ไปที่รถอัวเอ านั้น็ับออไปอย่ารวเร็ว
นาินทร์หันไปบอับสาวน้อยว่า “ไปันเถอะ้ะ” แล้วเา็ูมือหล่อนพาเินอ้อมไปอี้านอรถแล้วเปิประูให้หล่อนเ้าไปนั่
แพรวพราวมออย่าอึ้ๆๆ หล่อน้าวาเ้าไปนั่ในรถ า็ับ้อมอแ่ใบหน้าามส่าอย่าสับสนุน
นาินทร์ปิประูรถให้หล่อน แล้วเา็เินอ้อมไปเปิประูรถ้านนับ านั้นเา็เ้าไปนั่หลัพวมาลัย
“เอ่อ...ุน้าะ” แพรวพราวเรียเาอย่าๆ นึอะไรไม่ออ
นาินทร์หันไปยิ้มให้อย่าอ่อนโยนแล้วบอว่า “พี่ับรถให้นะ”
“เอ่อ...” แพรวพราวไม่รู้ะพูอะไร เพราะยัๆอยู่
นาินทร์ึหันไปเ้าเียร์แล้ว็ับรถไป ส่วนแพรวพราว็ไ้แ่อึ้ๆๆ มอหน้าเาอยู่อย่านั้น
บรราไทยมุที่อรถูอยู่ พอเห็นรถันที่ถูนรีบับไป แล้วหนุ่มรูปาม็พาหิสาวึ้นรถแล้วับออไป ึพาันแยย้ายันไป โยไม่ทันเห็นเลยว่าหนุ่มรูปามโผล่มาาทาไหน
โรับรถไป แล้ว็เหลือบมอแหวนับำไลที่วาไว้รหน้าอนโลรถ
“ายไ้หลายั์แน่เลยโว้ย! ูมีเินไปบ่อนแล้วโว้ย! วู้!...” เาระหยิ่มยิ้มย่ออย่าีใ แล้ว็รีบับรถไปร้านทอ
พอหาที่อรถไ้ เา็ับเรื่อแล้ว็เอื้อมมือไปว้าแหวนับำไลมา
ับพลัน! แหวนับำไล็ลายเป็นูอาัวให่เลื้อยพันรอบท่อนแนโรั่วพร้อมับแผ่แม่เบี้ยูอ้อหน้าโร
“เฮ้ย! ู!” โรร้อลั่น ะลึใาเหลือแล้ว็อพับออ่อนหมสิารถ านั้นู็เลือนหายไป
นาินทร์ับรถไปนถึบ้านพัอประิ เาวัามอไปที่ประูรั้ว
พลัน! ประูรั้ว็เปิออเหมือนมีมือที่มอไม่เห็นมาเปิให้
แล้วเา็ับรถเ้าไปอหน้าบ้าน ับเรื่อยน์แล้ว็เปิประูลารถแล้ว็รีบเินอ้อมไปเปิประูรถให้แพรวพราว
“ลมาิ๊ะน้อแพรว” เาบออย่าอ่อนโยนพร้อมับยื่นมือไปให้หล่อนับ
แพรวพราวมอมือเาอย่าอึ้ๆๆ “เอ่อ...”
“มาิ๊ะ” เาบอแล้วลี่ยิ้มให้อย่าอ่อนโยน
แพรวพราวมอมือเา แล้ว็เอื้อมมือไปับมือนั้นอย่ามึน
นาินทร์ูมือหล่อนออารถแล้ว็ปิประูรถ านั้นเา็พาหล่อนเ้าบ้าน ประูบ้านเปิออ้วยอิทธิฤทธิ์นาราแล้ว็ปิับเมื่อทั้สอเินผ่านไป
เาูหล่อนไปนั่ที่โฟา แล้ว็นั่ล้าๆ
“หายใรึยั๊ะ” เาถามอ่อนโยน
“่ะ” แพรวพราวอบแล้วมอเาอย่าๆ
นาินทร์แบมือรหน้าหล่อน พลัน! แหวนับำไล็ปราึ้นบนฝ่ามือ
“เฮ้ย!” แพรวพราวอุทาน ะลึแล หล่อนมออทั้สออย่าแบบอึ้ๆๆ
แล้วอทั้สอสิ่็ลอยวูบามือเา สวมับ! ลับสู่เ้าอัเิม
แพรวพราวึไ้เห็นแล้วว่าำไลปริศนาวนั้น สวมบน้อมือหล่อนไ้อย่าไร
“เอ่อ...” หล่อนมออทั้สออย่าแล้ว็หันไปมอหน้าเา
“น้อแพรวมิเป็นอะไรแล้ว ถ้าเ่นนั้นพี่ลับล่ะ น้อแพรวะไ้พัผ่อน” เาบอพร้อมยิ้มให้อย่าอ่อนโยน แล้ว็หายัวไป
“เฮ้ย!” แพรวพราวอุทานใ ะลึอีรอบ พอั้สิไ้หล่อน็นึไ้ว่ายัไม่ไ้อบุเาเลย
สอวัน่อมา สนามบินแม่ฟ้าหลว ัหวัเียราย
นาินทร์ นรินทร นาา และนานาี ำลัยืนส่นารินทร์รหน้าประูทาเ้าห้อผู้โยสาราออ
“ท่าน้อูแลัวเอีๆนะเ้าะ ถ้ามีอะไร็รีบส่ระแสิหา้านะเ้าะ ้าะรีบไปหาท่านทันทีเลยเ้า่ะ” นานาีบอพร้อมับอร่าระหแน่น
“่ะอานา ไม่้อห่วนะะ รินูแลัวเอไ้่ะ ถ้ามีอะไรรินะรีบบออานาแน่ๆ่ะ” นารินทร์อพระพี่เลี้ยแน่น แล้ว็หอมแ้ม้ายวาเอาใ
านั้นหล่อน็หันไปลา้าวอา นานาีถอยออไปยืนเบื้อหลัผู้เป็นนาย
“ส่หลานแล้ว อา็ะลับบาาลล่ะ ทิ้ทานั้นมานานแล้ว มิรู้ว่าป่านนี้ะเป็นเ่นไรันบ้า” นรินทรบอพร้อมับึหลานเ้าไปอ แล้ว็หอมแ้มนุ่มอย่าเอ็นู
“่ะ้าวอา ไว้รินลับมาแล้ว ้าวอา็มาหารินอีนะะ” นารินทร์บอแล้ว็หอมแ้ม้าวอาอย่าเารพรั แล้วหล่อน็ผละออหันไปพูับนาาว่า “อานาา ูแล้าวพ่อีๆนะะ”
“อรับ้าวริน มิ้อห่วอรับ” นาาบอพร้อมับ้อมหัวให้ผู้เป็นนาย
แล้วนารินทร์็หันไปลาพระบิา “้าวพ่อะ รินไปล่ะ่ะ”
นาินทร์ึลูเ้ามาอพร้อมับบออย่าอ่อนโยนว่า “ูแลัวเอีๆนะ๊ะ”
“่ะ้าวพ่อ” นารินทร์ออบพร้อมับหอมแ้มพระบิา้วยวามรั
นาินทร์็หอมแ้มลู้วยวามรั แล้ว็ปล่อยลูเมื่อเห็นว่าบรราเพื่อนๆอลูเินมาหา
“ริน ไปันเถอะ ใล้ะไ้เวลาึ้นเรื่อแล้วนะ”
“้า” นารินทร์หันไปอบเพื่อน แล้ว็หันมาไหว้พระบิา ้าวอา อานา แล้ว็อานาา “รินไปล่ะ่ะ”
ทั้สี่รับไหว้พร้อมับมออย่ารัและเอ็นูปนห่วใย
านั้นนารินทร์็สะพายเป้แล้วเินไปสมทบับเพื่อนๆ เินเ้าไป้านใน
นาินทร์และอีสามนึเินไปยัุที่สามารถมอเห็นเรื่อบินเทออฟไ้ แล้วเฝ้ารอนระทั่เรื่อบินลำที่นารินทร์โยสารเทออฟออาสนามบิน
านั้นทั้สี่็พาันลับ
พอลับมาถึเรือนศิลา นรินทร็ลาพี่ายทันที
“้า้อลับแล้วล่ะเ้าพี่” นรินทรบอพร้อมับ้มราบแทบเท้าพี่าย
นาินทร์ยอบัวลบบ่าน้อายแล้ว็บอว่า “ไปเถิ นารินทร์ลับมาเมื่อไหร่้าะส่่าวไป”
“อรับเ้าพี่” นรินทรอบพร้อมับยิ้มให้
นาินทร์ยิ้มให้น้อแล้ว็ละมือออ นรินทร็หายัวไป
านั้นนาินทร์็หายัวไปหาเ้ายอวใ ลู็มิอยู่ น้อ็ลับไปแล้ว ะอยู่เฝ้าเรือนผู้เียวให้เหาใทำไมล่ะ
มหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลว แพรวพราวำลันั่เรียนอยู่ในห้อ
นาินทร์ปราายึ้นบนเ้าอี้แถวสุท้ายรมุมห้อแล้ว้อมอแ่เ้ายอวิอย่าห่วหาอาวร์
แพรวพราวรู้สึเหมือนมีใรมออยู่ึหันไปมอ พอเห็นนาินทร์นั่ออพิพนัเ้าอี้อยู่รมุมห้อหล่อน็ะลึ! หยึ๋ย...มาไ้ไอ่ะ ใวน้อยเ้นแรึๆ พร้อมับรู้สึอบอุ่นใอย่าประหลา
“แพรว มอไร่ะ” อรสาึ่นั่้าๆสะิแนระิบถาม เมื่อเห็นเพื่อนหันไปมอรมุมห้อแล้วทำหน้าื่น
แพรวพราวสะุ้! รีบหันลับมามอเพื่อน “เอ่อ...”
“มอไรเหรอ” อรสาระิบถามอีรั้
“ปะ...เปล่านี่” แพรวพราวอบเพื่อนแล้ว็รีบหันไปมออาารย์ึ่ำลับรรยายอยู่หน้าห้อ
อรสาเห็นเพื่อนไม่อยาอบึไม่เ้าี้แล้ว็หันไปสนใฟัอาารย์่อ
แพรวพราวลอบมอไปทานาินทร์บ่อยๆ ท่าทาเหมือนะสนใฟัอาารย์บรรยาย แ่ิใลับ่ออยู่แ่ับเา มาไ้ไอ่ะ แล้วมาทำไมน้อ หล่อนเฝ้าถามัวเอวนเวียนไปมา นระทั่หมาบเรียน
“ไปเินห้าันมั๊ยแพรว” หนึ่อน์หันมาถาม
“พวเธอไปันเถอะ แพรว้อรีบลับบ้านน่ะ” แพรวพราวอบพลาเ็บอ
“้ะ ถ้าั้นพวเราไป่อนนะแพรว พรุ่นี้เอัน้า” หนึ่อน์โบมือให้ แล้ว็ลุึ้นหันไปหาเพื่อนนอื่น านั้นแ๊สามสาว็พาันเินออาห้อไป
แพรวพราวนั่รอนนอื่นๆออไปาห้อนหม หล่อน็ปรี่เ้าไปหานาินทร์ทันที
ิาม่าวสารและพูุยับไรเอร์ไ้ทาเพ readfree.in ่ะ
ทาเว็บไ์ www.readfree.in ่ะ
และทา Line Official Account : https://lin.ee/ qEBuZvK
อบุรีเอร์ทุท่านที่เ้ามาอ่าน่ะ
ความคิดเห็น