รักฤาปรารถนา

ลำดับตอนที่ #7 : เปิดร้าน

                 ตอนที่ 7 เปิดร้าน

         วันนี้เป็นวันเปิดร้านของพวกเรา ฉันได้นำเค้กที่ทำไว้เมื่อคืนมาจัดเตรียม เค้กหลากหลายแบบถูกเรียงไว้ในตู้กระจก ทั้งเค้กผลไม้ เค้กครีม เค้กช๊อกกาแลต ทุกแบบทุกตัดแบ่งอยู่บนแผ่นฟอร์ยและห่อด้วพลาสติกสำหรับนำกลับบ้านได้ทันที

            ฉันรีบแต่งตัว ใส่วิก เสื้อเชิ๊ต กางเกงยีนส์ และผ้ากันเปื้อนที่สกีนคำว่า "คลับโรมิโอ" ก่อนที่คนอื่น ๆ จะมา จริง ๆ แล้ว ฉันอยู่ในนี้เกือบทั้งวัน หลังจากเรียน ไม่ว่าจะเวลาไหนฉันก็จะรีบมาที่ห้องนี้เสมอ จนแทบไม่มีเวลาจะอยู่กับบีมเลย =.=

"ไอ้พวกบ้านั่นไม่มากันซักที ไม่คิดจะมาช่วยกันเลยหรือไงยะ"

"หน้าตาก็พอจะเป็นผู้ชายได้อยู่หรอกน๊า แต่น้ำเสียงของเธอเนี่ย แต๋วแตกสุด ๆ ไปเลยหล่ะ"

         ฉันสะดุ้งเล็กน้อยและหันหน้าไปตามที่มาของเสียงยียวนกวนประสาทนั่น

"นี่นายไม่คิดจะมาช่วยกันบ้างเลยหรือไง นี่ฉันนึกว่าฉันกำลังเป็นมาเป็นทาสนะ ไม่ใช่มาทำงาน"

"ฮ่าๆ เบาๆ หน่อยซิ เดี๋ยวก็มีคนมาได้ยินน้ำเสียงอันหวานแหววของเธอกันหมดหรอกถ้าเป็นเจ้าชิโร่ได้ยินก็คงไม่เท่าไร แต่อย่าลืมนะว่าคนอื่นหน่ะเค้าไม่รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิง"

"รู้แล้วน่า พูดมากน่ารำคาญ มาช่วยหน่อยดิ"

"โอเค ๆ จะไปเดี๋ยวนี้เหละคร๊าบ....."

         ไอ้น้ำเสียงยียวนของนายฉันยังพอรับได้แต่ไอ้ท่าทางกวนประสาทของนายเนี่ยมันทำให้ฉันอยากจะอัดนายจริง ๆ ให้ตายเหอะ

"เอ้ามาเร็วจังเลยนะ อุริว"

"สวัสดีครับรุ่นพี่" ฉันพูดพลางโน้มตัวลงอย่างอ่อนน้อม

"ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะทุกคน >.<" รุ่นพี่ยิ้มแย้ม แจ่มใส เสมอ ผิดกะไอ้ตัวที่ยืนเช็ดแก้วอยู่ข้าง ๆ ฉัน ไอ้นี่เก็กชะมัด ออกแนวหื่น ๆ อีกต่างหาก แหวะ

"ฮ้าววว มาทันอยู่แหะ นึกว่าจะตื่นไม่ทันซะแล้ว" คู่ผีแฝดเข้ามากันแล้ว คู่นี้ก็คงเป็นคู่ป่วนสำหรับคลับนี้มากกว่ามั๊ง ในคลับนอกจากรุ่นพี่ ก็มีแต่อิพวกกวนประสาททั้งนั้น เห้อ ไอ้ขี้เก็กนั้นมันเลือกคนที่ปรกติกว่านี้ไม่เป็นหรือไงน๊า

"ก็นายเหละยามาโตะ ชวนคนอื่นหนีเรียนไปนอนอยู่ได้" นี่ ๆ ถ้าพวกนายมีเวลาว่างขนาดนั้นทำไมไม่ยอมมาช่วยฉันทำงานที่นี่บ้างหล่ะย่ะ

"นายหลับก่อนฉันอีกไม่ใช่เหรอคิซาโตะ ฮ้าว........"

"ชุดพวกนายอยู่ในตู้เสื้อผ้าอ่ะนะ เปลี่ยนแล้วมาช่วยกันจัดร้านหน่อยนะ ^ ^"

"คร๊าบ.....>.<....." เขาสองคนพูดพร้อมกัน ผีแฝดนี่ชอบทำอะไรพร้อม ๆ กันซะจริงๆ เล๊ย

         และแล้วก็ถึงเวลาเปิดร้าน นักเรียนหญิงมากันเต็มไปหมด ฉันรับหน้าที่ชงกาแฟละจัดขนมให้พวกเขาไปเสริฟกันก่อน เพราะเจ้าพวกนี้ยังชงกันไม่ได้เรื่องจริงๆ สักคน คงต้องทำหน้าที่แทนไปก่อน ก่อนที่จะแยกเป็นของใครของมัน เค้กและขนมถูกเสริฟไม่ขาดระยะ แถมได้ทิปนักๆ ทั้งนั้น ชั๊ลเองก็ได้ออกไปคุยกับสาว ๆ พวกนั้นเหมือนกัน

          ฉันลงมานั่งคุณหนูนักเรียนชั้นม.4  ทั้งชวนคุย ป้อนอาหาร และส่งยิ้มหวาน ๆ ให้เสมอ แต่หน้าของฉันก็ซีดลงทันที เมื่อเห็นบีมยืนมองฉันอยู่ บีมยืนนิ่ง ราวกับโดนสต๊าฟเอาไว้ ฉันเองก็รู้สึก ไม่สบายใจแปลกๆ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้รู้สึกผิดกับบีม ทั้ง ๆ ที่เราเป็นเพื่อนกัน

         ฉันลุกขึ้นและขอตัวออกมาจากโต๊ะ เพราะหัวใจฉันบอกว่าต้องออกไปหาบีมเดี๋ยวนี้ซะแล้ว

"ผมขอตัวสักครู่นะครับ เดี๋ยวจะรีบกลับมาคุยด้วยนะครับคุณหนู"

"ค่ะ อุริว"

         ฉันรีบเดินตรงไปหาบีมที่กำลังตะลึง และทำอะไรไม่ถูก

"ยินดีต้อนรับครับคุณหนู"  หนึ่งพูดพร้อมน้อมตัวต่ำลง

"คะ...ค่ะ"

"เชิญด้านในครับ"

"อะ....เอ่อไม่เป็นไรหรอก หนึ่งทำงานเถอะ เดี๋ยวบีมจะกลับแล้ว"

"เป็นอะไรหล่ะบีม เข้ามารอหนึ่งในร้านก่อนซิ" ฉันกระซิบข้าง ๆ หู ทำเอาสายตาของคนในร้าน หันมามองหลายคู่

"ทำอะไร คนเค้ามองกันหมดแล้วนะ"

"นี่ถ้าไม่ยอมเข้าร้าน จะหอมแก้มโชว์เลย"

"ทำอะไรของหนึ่งเนี่ย คนเค้ามองกันอยู่นะ"

"จุ๊ฟ ...... >.<" ชั๊ลหอมลงไปที่แก้มของบีม แต่อีกฝ่ายกลับตัวแข็งทื่อไปเลย

         ตอนนี้บีมจับแก้มที่โดนจูบไว้ หน้าเธอแดงขึ้นจนเห็นได้ชัด หรือว่าจะเขิลที่โดนฉันจุ๊ฟแก้ม ฉันหันไปยิ้มให้กับคนที่หันมามองและพูดให้พวกเขาเข้าใจว่า

"บริการพิเศษสำหรับลูกค้าท่านสุดท้ายของผมในวันนี้ครับ ^ ^"

">.<" ทุกคนหันกลับไปแล้วยิ้มทำท่าเหมือนจะอายแทนผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าฉันตรงนี้ซะอีก ฉันจูงมือของบีมมานั่งที่โต๊ะด้านใน ขยับเก้าอี้ให้บีมนั่งแล้วชงกาแฟรูปหัวใจเสริฟให้เธอ

"บีมเดี๋ยวหนึ่งมานะ หนึ่งติดคุยกับลูกค้าอีกคนหน่ะเค้าซื้อเวลาหนึ่งไว้ รอหนึ่งแปบนะจ๊ะ ^ ^"

"....." บีมไม่ได้ตอบเธอแค่พยักหน้าให้หนึ่งเท่านั้น หนึ่งเลยเดินไปที่โต๊ะลูกค้าคนก่อนหน้า

"นึกว่าจะลืมยูริซะแล้วนะคะ ทิ้งยูริเกือบครึ่งชั่วโมงเลยนะคะอุริว"

"ผมไม่มีทางจะลืมคุณหนูได้หรอกครับ ถ้ายังไงครั้งหน้าผมจะเพิ่มเวลาให้ครึ่งชั่วโมงก็ได้ครับ"

"ยูริไม่อยากรอครั้งหน้านี่คะ เปลี่ยนเป็นหอมแก้มอุริวแทนได้หรือเปล่าคะ"

"อะ เอ่อ......"

"คงไม่เป็นไรใช่ไหมหล่ะคะ เพราะเมื่อกี๊คุณยังหอมแก้มลูกค้าได้เลยนี่คะ อีกอย่างยูริก็กำลังจะกลับแล้ว"

"อ่ะ......ครับคุณหนู"

         หนึ่งลุกขึ้นยืน และเดินมาขยับเก้าอีกออกให้ยูริ หลังจากนั้นเธอก็หอมที่แก้มของหนึ่งอย่างแผ่วเบา และเดินออกไป หนึ่งจึงเดินไปนั่งที่โต๊ะของบีม

"ทำงานอย่างนี้ก็ดีนะ มีแต่คนรัก โดนหอมแก้มรู้สึกยังไงบ้างหล่ะ"

"ก็ไม่ยังไงนะ บีมโดนหนึ่งหอมแก้มรู้สึกยังไงหล่ะ ^ ^ ตอนหอมแก้มบีมมีความสุขกว่าอีก"

">.< พูดอะไรหน่ะ....บีมแค่จะมาถามว่าจะกลับพร้อมกันหรือเปล่า"

"บีมรอหนึ่งหน่อยนะ เดี๋ยวเก็บของเสร็จ ก็จะกลับด้วยนะ วันนี้หนึ่งอยากเดินกลับกับบีม"

"อื้ม"

         เราเดินจับมือกันกลับบ้านโดยที่เปลี่ยนชุดของร้านออกใส่ถุงกลับมาบ้าน เราแวะที่ร้านราเมงก่อนเข้าบ้าน นานๆ เราจะได้กลับบ้านด้วยกันแบบนี้เพราะตั้งแต่ทำงานฉันก็วุ่นๆ เรื่องทำขนม เวลาของฉันเกือบทั้งหมดของฉันเป็นของที่ร้านไปแล้ว แต่เพราะบีม ไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหน ฉันก็ยังอยากมีเวลาให้กับบีม

"วันนี้ ทำไมทำแบบนั้นหล่ะ"

          บีมเอ่ยถามทันทีที่เราเข้าบ้าน

"ไม่รู้ซิ หนึ่งรู้สึกไม่ดีตอนที่เห็นบีมมองอยู่ พอเดินเข้าไปหา ก็รู้สึก อยากจะหอมแก้มบีมขึ้นมาหน่ะ โกรธหนึ่งไหม?"

"ไม่เลย บีม..... บีมรู้สึกดีนะ"

           แค่บีมพูดหนึ่งก็ทิ้งถุงเสื้อผ้าที่อยู่ในมือทันที แล้วดันบีมชิดกำแพง จนบีมเองก็ตกใจ

"ไม่รังเกลียดหนึ่งนะ"

"......" บีมได้แต่ส่ายหัวเล็กน้อย ก้มหน้าลงหลบสายตา

           หนึ่งจึงเชยคางขึ้นประทับริมฝีปากลงบนปากเรียวบางนั้นจนเผยอออก  เป็นจังหวะเดียวกับที่หนึ่งสอดสิ้นเข้าไปในริมฝีปากบาง ลิ้นตวัดโดยไร้ทิศทางแต่ยาวนานจนหนึ่งเริ่มสอดมือเข้าไปเสื้อเชิ้ต และเปลี่ยนไปไซร้ที่ซอกคอ

5555 จบที่ตรงนี้ก่อนน ครั้งหน้าจะได้ตามอ่านกันค่ะ ^.^