รักฤาปรารถนา

ลำดับตอนที่ #4 : งานเข้า

                   ตอนที่ 4 งานเข้า

       พวกเราเดินเข้ามาภายในโรงเรียน มันกว้างใหญ่สมกับเป็นโรงเรียนของพวกคนรวยซะจริง นอกจากตึกที่สูงใหญ่แล้ว สิ่งอำนวยความสะดวกต่าง ๆ ก็มีอย่างครบครัน ไม่ว่าจะเป็นรถพลังงานแสงอาทิตย์ที่ไว้คอยรับส่งนักเรียนระหว่างเปลี่ยนคาบหรือเทคโนโลยีทางการสื่อสาร โรงอาหารติดแอร์ที่มีเชฟไว้คอยบริการ ถึงโรงเรียนที่พวกเราเรียนในเมืองไทยจะมีสิ่งอำนวยความสะดวกไม่ต่างจากที่นี่มากนัก แต่ฉันว่าโรงเรียนนี้หน่ะเว่อร์มากเลยอ่ะ ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพ่อแม่ของคนพวกนี้ถึงได้ส่งลูก ๆ มาเรียนโรงเรียนนี้ ก็แค่โรงเรียนที่สอนให้คนฟุ่มเฟือยขึ้นเท่านั้น (เมื่อก่อนแก่ก็ใช้เงินเป็นเบี้ยไม่ใช่เหรอยัยหนึ่งนี้ถ้าแกไม่โดนจำกัดเงินแกจะคิดอย่างนี้มะเนี่ย) ค่าเทอมก็แพงแสนแพง มันก็แค่โรงเรียนม.ปลายไม่ใช่เหรอ = =

"หนึ่ง คือว่านะ มันไม่ค่อยเหมือนกับแปดโมงเลยเนอะ แบบว่าคนไม่ค่อยมีเลยอ่ะอีกอย่างมันยังดูเช้ามาก ๆ ซะด้วยอ่ะ" บีมพูดเมื่อเห็นว่าภายในโรงเรียนยังมีนักเรียนมากันบางตา

"เอ่อ นั่นดิ"

"เอ๊ย..." ฉันร้องเมื่อมองเห็นหอนาฬิกากลางสระน้ำพุ ที่บอกเวลา 6.40 น.

"โหย แล้วนี่บีมรีบตื่นมาทำไมเนี่ย ดูดิอุส่าห์รีบแต่งตัวผมพันกันไปหมดเลย"

"ขอโทษน๊าบีม - - "

"ไม่เป็นไรหรอก แต่ว่าหนึ่งต้องแก้ตัวด้วยการพาบีมไปหาห้องน้ำแล้วก็เดินดูโรงเรียนนี้ด้วยในระหว่างที่ยังไม่ถึงเวลาเรียน โอเคป่ะ"

"ได้เลยคร๊าบ ^ ^"

          พอบีมแต่งตัวเสร็จ เราก็เดินดูโรงเรียนใหม่ ถึงความกว้างใหญ่ของพื้นและความสะดวกจะพอ ๆ กับโรงเรียนเก่าของเราแต่ความทันสมัย ความสบายหรูหรา และเทคโนโลยียังเหนือกว่าเราอยู่มาก ตึกของโรงเรียนที่นี่ใหญ่โตและมีหลายชั้นแต่ละชั้นจะเป็นของนักเรียนเพียงหนึ่งห้องเท่านั้น

           ฉันเดินกับบีมไปเรื่อย ๆ จนเจอห้อง ๆ หนึ่ง เป็นห้องที่อยู่บนสุดของตึกที่ใหญ่ เป็นห้องกว้างเหมือนห้องจัดเลี้ยงแต่มีชุดโซฟาไม่กี่ชุดเท่านั้น โคมไฟคริสตัลขนาดใหญ่ห้อยระย้าอยู่กลางห้องนั้น ถึงจะยังมีของไม่มากนักแต่ห้องนี้ก็สวยมากเลยทีเดียว

"โห กว้างจังเลยเนอะหนึ่ง"

"อืม นั่นซิ"  ฉันได้แต่มองความกว้างใหญ่ของมันจน.....

โครม!!!!!

          ฉันชนอะไรบางอย่างล้มไปหล่ะ ไ่ม๋ซิมันแตกต่างหาก

"โอ๊ย..."

             ก้นของชั้นกระแทกกะพื้นอย่างจัง โอ๊ย เจ็บชะมัดวันแรกก็ซวยเลยวุ๊ย

"เป็นยังไงบ้างอ่ะหนึ่ง"

"เจ็บอ่ะ ซี๊ด..."

"ค่อย ๆ ลุกมา"  บีมพยุงฉันลุกขึ้น

"เอ๊ย นี่พวกเธอทำอะไรหน่ะ นั่นมันแจกัน ล้ำค่าสมัยราชวงค์ชิงเชียวนะ กว่าฉันจะหาซื้อมาประดับที่นี่ได้"

"ขะ..ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันจะชดใช้ให้นะ"

"มีไรเหรอ  อาชิ"

"ก็แจกันที่ฉันซื้อเมื่อวาน ว่าจะเอาลองเอามาประดับร้านของเราหน่ะซิ ยังไม่ทันได้หาที่ว่าง ยัยนี่ก็ทำมันแตกซะแล้ว"

"ก็บอกแล้วไงว่าฉันจะชดใช้ให้หน่ะ มันเท่าไรหล่ะ"

"ฉันซื้อมา ห้าแสนปอนด์อ่ะเท่าไรว่ะชิโร่"

"ไม่ต้องคิดเป็นเงินเยนหรอกว่ะคิดเป็นเงินบาทดีกว่ายัยพวกนี้ไม่คนญี่ปุ่น"

"แกรู้ได้ไงว่ะ" อาชิกระซิบ

"ก็ฉันแอบไปหยิบเอกสารนี้บนโต๊ะประธานนักเรียน มาตอนฉันเข้าไปในห้องคณะกรรมการนักเรียนอ่ะ มีรูปยัยสองคนนี้ด้วย เพิ่งจะย้ายมาเรียนใหม่ว่ะ" ชิโร่กระซิบตอบ

"คิดเป็นเงินไทยก็ราว ๆ 27 ล้านกว่า ๆ" เขาพูดพร้อมกดเครื่องคิดเลขส่งให้หนึ่งดู

"ห๋า!!!! 27 ล้าน"  แจกันบ้าอะไรฟร่ะ แมร่งโครตแพงเลยแล้วฉ๊านก็ไม่ได้มีเงินมากมายขนาดนั้นนะเฟ้ย

"เอ่อ ฉันไม่มีเงินขนาดนั้นหรอกนะ"

"อะไรกันเงินแค่นี้มันเศษเงินเธอไม่ใช่เหรอ" ชิโร่พูดเพราะรู้ฐานะทางบ้านของเธอดี

"เศษบ้าบออะไรหล่ะ"

"ฉันโดนจำกัดเงินเพราะมาเรียนอยู่ที่นี่ แค่เงินกินก็จะไม่พออยู่หล่ะย่ะ"

"สรุปว่าเธอไม่มีเงินใช้หนึ้ใช่ไหม"

"ก็ใช่หน่ะซิ"

"เอาไงหล่ะอาชิ คู่กรณีของนายไม่มีเงินชดใช้ค่าเสียหายหล่ะ"

"ไม่รู้เฟ้ย แจกันของฉ๊าน กว่าจะหาซื้อมาได้เลือดตาแทบกระเด็น ซิก ๆ"(แกร้องไห้ทำไมว่ะไอ้บ้านี่ อีกอย่างแจกันนั่นแกไม่ได้โดนใครเค้าต้มมาใช่มะ?)

"งั้นเธอก็ต้องมาทำงานในร้าน"

"เอ๊ย ทำงั้นได้ไงว่ะชิโร่ ร้านนี้ต้องเป็นโฮส หนุ่มหล่อนะเฟ้ย"

"แล้วแกจะเอาไง หรือจะยอมเสียเงินฟรี"

" - - * "(หน้าของอาชิ) โฮสที่ฉันเฝ้าฝัน ซิก ซิก

"ก็ได้ แล้วนายจะให้ฉันทำอะไร"

"เห็นในประวัติเธอชอบทำอาหารและก็ขนม เธอพอจะทำเค้ก กับชงกาแฟเป็นหรือเปล่า"

"ก็เป็น ทำไมเหรอ"

"งั้นก็ดีงั้นเธอก็รับผิดชอบในส่วนของขนมและสอนพวกเราชงกาแฟโอเคไหม"

"แล้วถ้าพวกนายชงกาแฟเป็นแล้วฉันก็หมดหนี้ใช่ไหม"

"จะบ้าเหรอ เธอก็ต้องทำขนมเค้กในร้านนี้ต่อ ค่าทำขนมเค้กฉันจะให้เป็นรายเดือน ส่วนที่สอนพวกเราชงกาแฟแบบต่าง ๆ หน่ะ จะให้เป็นค่าสอนตามชั่วโมงหล่ะกัน เธอต้องทำจนกว่าจะใช้หนี้ 27 ล้านนี้หมด"

"หาจะบ้าเหรอ 27 ล้าน ต่อให้ฉันเรียนอยู่ที่นี่สักห้าปียังใช้หนี้ไม่หมดเลย ลดกันไม่ได้เหรอ"

"หึหึ เธอคิดว่าโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนของเด็กธรรมดาหรือไงหา เด็กพวกนี้หน่ะลูกคนรวยทั้งนั้นนะ ถ้าเธออยากจะปลดหนี้ไว ๆ ก็มาโอสกะพวกเราซิ"

"หา !!"

"ไม่อยากหรอกน่าก็แค่นั่งคุยเป็นเพื่อนแขกที่มาในร้านเอาใจเค้าหน่อยก็แล้วกัน"

"งั้นให้ฉันช่วยเพื่อนฉันทำงานได้หรือเปล่า"

"ขอโทษนะ เรารับยัยนี่เพราะทำขนมเป็นแล้วก็ยัยนี้เป็นคนทำแจกันแตก แล้วที่จริงร้านนี้จะเปิดเป็นโอสเพราะฉนั้นจึงไม่มีนโยบายรับบุคคลอื่นที่เราไม่ได้เลือกตัวเอาไว้ บอกตรงๆ ไม่อยากให้งบการเงินของร้านเราบานปลายไปมากกว่านี้"

" - -* ขอโทษนะหนึ่งบีมช่วยหนึ่งไม่ได้เลย"
 
"ไม่เป็นไรหรอกบีม หนึ่งเป็นคนทำเรื่องนี้เองนี่นา"

"งั้นฉันจะเริ่มทำงานเมื่อไหร่"

"อาทิตย์หน้า รอให้ฉันรับอนุมัติจากการขอห้องนี้จากทางโรงเรียนก่อนพร้อมกับสมาชิกเหล่าโฮสมาให้ครบก่อน"


        และแล้วเรื่องวุ่นวายก็เข้ามาให้ชีวิตของฉันซะแล้ว ชีวิตที่ฉันสงบสุขของฉันในญี่ปุ่น มันชักจะเริ่มไม่สงบสุขซะแล้ว นี่ฉันคิดถูกใช้ไหมที่มาเรียนที่นี่




อิอิจบตอนนี้ซะทีหลังจากที่ดองไปนานหลังจากนี้จะอัพเมื่อไรก็คงขึ้นอยู่กับอารมณ์ลั๊ลลาของนักเขียนนะคะ

รักผู้อ่านทุกคนค่ะ