รักฤาปรารถนา

ลำดับตอนที่ #3 : วันแรก(100%)

                     ตอนที่ 3 วันแรก

        แสงอาทิตย์สาดส่องผ่านกระจกข้างห้อง แดดอุ่น ๆ ส่องเข้ามา เสียงนกตัวเล็กส่งเสียงร้องอย่างเริ่งร่า ทำให้ฉันค่อย ๆ ลืมตา ที่นี่อากาศดีจริง ๆ เลยน๊า

"แปดโมง สายแล้ว บีมตื่นเร็ว แปดโมงแล้ว" ฉันรีบตะโกนเรียกบีม

"ห๋า อะไรนะ แปดโมงแล้วเหรอ" บีมรีบลุกขึ้นแล้วก็วิ่งไปที่ห้องน้ำทันที

      ทั้งสองรีบอาบน้ำด้วยความรวดเร็วอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน 

"กระโปรงบ้านี่มันสั้นชะมัดเลย" ฉันเริ่มบ่นหลังจากหยิบมันขึ้นมาใส่

"เอาน่า บีมว่าน่ารักดีออก  ^ ^" บีมออกความคิดเห็นทั้ง ๆ ที่รีบใส่ชุดนักเรียนเหมือนกัน

       ชุดนักเรียนนอกจากชุดลูกไม้สีขาว ชมพู ฟูฟ่องแบบยุโรปที่ใช้ในงานพิธีของทางโรงเรียนแล้ว นักเรียนม.ปลายอย่างพวก เรายังมีชุดนักเรียนม.ปลายที่เป็นเชิ๊ตแขนยาวสีขาว กับกระโปรงลายสก๊อตขาวชมพู ผูกโบว์ลายเดียวกับกระโปรงที่ปกของคอเสื้อ

"ก็ใช่ดิ ก็บีมใส่แล้วน่ารักนี่นา"

"แหมตัวเองใส่ก็น่ารักออก อายหล่ะซิ ก็ตั้งแต่รู้จักกันมาบีมเพิ่งได้เห็นขาอ่อนหนึ่งนี่หล่ะ ^ ^"

"พูดอะไรบ้า ๆหน่ะบีม"

"แหม ก็จริงนี่นา หนึ่งชอบใส่กางเกงมากกว่ากระโปรงนี่ แถมตอนที่ใส่กระโปรงมีแต่กระโปรงนักเรียน - -"

"พูดมากหน่ะ สายแล้วนะ" หนึ่งพูดพลางหยิบ สเก็ตบอร์ด พร้อมกับโรลเลอร์สเก็ตของบีมที่กำลังใส่ถุงเท้าอยู่

"อะไรเนี่ย!!"

"ช่วยไม่ได้นี่นา เราไม่มีรถ แล้วก็นะถ้าวิ่งไปคงไม่ทันหรือว่าถ้าทันก็คงเหนื่อยแน่"

"โหยวันแรก ก็มีงานเลยนะ นึกว่าจะได้เดินจับมือกะบีมไปโรงเรียนซะอีก"

" (* ๐* ") พูดมากน่า รีบไปได้หล่ะ"

"อืม"










"นี่นายคิดยังไงถึงได้ไปรับที่บ้านฉันว่ะอาชิ แล้วยังชวนฉันลงจากรถลีมูซีนมาเดินฟร่ะเนี่ย"

"น่า อย่าบ่นน่าชิโร่ เดียวฉันให้นายหมื่นเยนเป็นค่าเสียเวลา โอเคมะ"

"อันที่จริงก็ไม่ค่อยคุ้มเท่าไร แต่ก็ดีกว่าไม่ได้อะไรเลย"

"( - -") "

"ว่าแต่ทำไมคนขี้เกียจอย่างนายถึงได้อยากเดินเล่นขึ้นมาหล่ะเนี่ย"

"ก็แค่เบื่อ ๆ หน่ะก็เลยคิดจะหาอะไรทำซะหน่อย"

"อย่าบอกนะว่านายจะจ้างสาวมาถ่ายนู๊ดอ่ะ สะสมคอลเลคชั่นใหม่อ่ะ"

"ไอ้บ้าไม่ใช่เฟ้ย แต่ก็ใกล้เคียงหน่ะ แต่ว่าอันนี้ได้ตังค์ด้วย นายสนใจมะ"

"อะไรว่ะ แต่ถ้าได้เงินด้วยก็น่าสนอ่ะนะสำหรับฉัน"

"ฉันว่า จะเปิดโฮสคลับ ในโรงเรียนว่ะ"

"ห๋า ไอ้ชั่วเอ๊ย"

"เอ๊ยฟังก่อนดิว่ะ"

"เราก็เปิดในนามชมรม ขายกาแฟ ขนมหวานคิดดูน๊าเฟ้ยเงินทั้งนั้นอ่ะ เพราะเด็กโรงเรียนเรามีแต่ลูกคนรวยทั้งนั้นอ่ะ"

"ก็ช่าย แต่สาเหตุมันไม่ได้อยู่ที่เงินช่ายมะเรื่องเงินเนี่ยแกเอามาล่อฉัน แต่สำหรับแกจะได้จี๊จ๊ะกะสาว ๆ โดยที่ไม่ต้องเขาไปหม้อแถมยังคุยได้ทีละหลาย ๆ คนอีกใช่หม่ะ"

"555 สมกับเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กแต่เล็กแต่น้อย"

"แต่ตอนนี้ใหญ่แล้วว่ะ"

"555 เออ ก่อนอื่นนะ ต้องหาคนเข้าชมรม หน้าดี ๆ ที่พอจะเข้าชมรมของเราได้ ดีนะที่พวกเราเกิดมาโครตหล่ออ่ะ 555(ชมตัวเองก็เป็น - -) สวนสถานที่ฉันเลือกห้องชั้นบนสุดของตึกใหญ่ เพราะนอกจากห้องนั้นจะกว้างแล้ว ตอนนี้มันก็ไม่ได้ใช่อะไรด้วย ตกแต่งอีกนิดหน่อยก็ใช้ได้หล่ะ" 

"เห็นด้วย งั้นเดี๋ยวฉันจะทำเรื่องขอใช้ห้อง ส่วนเลือกคนเดี๋ยวพวกเราค่อยดูกันอีกทีหล่ะกัน"

"โอเค แต่ไม่รู้ว่าทางโรงเรียนจะอนุญาติให้ใช้หรือเปล่านี่ซิ"

"เรื่องนั้นเป็นหน้าที่ฉันเอง ก็แค่อ้างว่าเป็นการทดลองทำธุรกิจจริง แล้วเราก็เอารายได้ส่วนหนึ่งบริจาคให้โรงเรียนด้วย เท่านี้ก็หมดปัญญา"

"สมกับเป็นแกว่ะ ชิโร่ พอพูดเรื่องเงินหล่ะก็ปัญหาอะไรก็แก้ได้หมดเชียว"

"555 นั่นฉันถือเป็นคำชมนะอาชิ"

"ถ้าแกคิดงั้นก็ตามใจ 555"








         ฉันกับบีมเล่นกีฬา x-tream ตั้งแต่เด็กแล้วฉันเริ่มเล่นมันพร้อมกับการเรียนการต่อสู้ มันก็แค่กีฬาแก้เบื่อของเด็กสองคนที่ไม่มีอะไรจะทำนอกจากเวลาเรียนพิเศษเท่านั่น หลังจากเรียนพิเศษที่พ่อกับแม่ของพวกเราจับยัดซะแน่นเอียดแล้ว แต่พวกเราก็ยังหาช่วงเวลาสั้น  ๆ เล่น x-tream มันเป็นสิ่งเดียวในไม่กี่อย่างที่พวกเรามีสิทธิ์ที่จะเป็นคนเลือกทำ ส่วนใหญ่แล้วสิ่งที่เราเรียนหรือสิ่งที่เราทำ พ่อกับแม่ของเราก็จะไปคนกำหนดให้ทั้งสิ้น 


"บีม"

"อืม" บีมพยักหน้ารับเมื่อเธอเห็นบันไดที่เป็นทางผ่านไปโรงเรียน

"เดี๋ยวหนึ่งรอรับนะ"

"โอเค" 

           หนึ่งโดดขั้นราวบันไดพร้อมกับสเกตบอร์ดอันโปรด

"ครื๊ด......"  สเกตครูตกับราวบันไดเลื่อนลงไปด้วยความรวดเร็ว แล้วหนึ่งก็ตีลังกาลงพื้นได้อย่างสวยงาม

"เอาหล่ะลงมาซิ"

"อืม ฝากด้วยนะ แต่ว่าท่าลงหน่ะสวยจริง ๆ สมแล้วที่เรียนยิมนาสติกด้วย"

"อย่าเพิ่งชมน่า สายหล่ะนะ"

"จ้า ๆ"

           บีมกระโดดขึ้นราวบันไดตามหนึ่งลงมา หนึ่งรับเธอแล้วเหวี่ยงตัวเธอ ปล่อยลงพื้น 

"เอารีบตามมาซิ หนึ่ง"

"อ่านะ ได้ทีนะ"

"แหม อะไรกัน แต่ว่าเมื่อกี๊อ่ะนะ เค้าเห็นนะว่าหนึ่งหน่ะใส่ลายลูกไม้สีดำช่ายมะ อิอิ"

"อะ... บ้า ว่าแต่เค้าเหอะ ตัวเองหน่ะใส่ลูกไม้สีขาวช่ายป่ะหล่ะ"

"อ่ะคนโรคจิตแอบมองเค้าเหรอหนึ่ง"

"ตัวเองก็แอบมองของเค้าเหมือนกันอ่ะ"

"555" ทั้งคู่หัวเราะ




"เมื่อกี๊ถ่ายได้หรือเปล่า"

"หึหึ ฝีมือระดับไหนแล้ว ว่าแต่แกให้รูปละเท่าไรว่ะ"

"50000 เยน"

"อืม พอได้ ถือว่าไม่ขาดทุน"

"โหย นั่นมันกำไรต่างหากเฟ้ย ไอ้งก"

"ช่วยไม่ได้นี่หว่ากลิ่นเงินมันหอมอ่ะนะ ว่าแต่มีสองแบบลูกไม้สีขาวกับลูกไม้สีดำ ถ้าแก่เลือกสองอย่างน้อย ก็แสนเยนรวมกับที่ลากฉันมาเดิน อีกหมื่นเย็น  ก็หนึ่งแสนหนึ่งหมื่นเยน แต่รูปที่ถ่ายเนี่ยนะมีตั้งหลายใบหน่ะซิ ถ้าแกอยากได้ทุกรูปก็เสียเยอะหน่อยนะเพื่อน"  ชิโร่พูดพร้อมกับกดปิดเครื่องคิดเลข

"นายนี่มันขี้งกสุด ๆ ว่ะ ซื้อตั้งเยอะไม่เคยยอมลดให้เรย"


       และนี่ก็เป็นเป็นสาเหตุที่ชิโร่ชอบพกกล้องและเครื่องคิดเลขติดตัว เพราะมีลูกค้าประจำอย่างอาชิ ที่ชอบสะสมคอลเลคชั่นภาพ สาวเซ็กซี่ และที่สำคัญ ขายให้ในราคาที่น่าพึงพอใจไม่เสียค่าเหนื่อยฟรี ๆ เพราะขายได้ครั้งเดียวมันก็แพงหน่อยเหละ ก็อาชิหน่ะไม่ชอบภาพที่มีอยู่ทั่วๆ ไปหน่ะซิ




             จบตอนค่ะเรื่องวุ่น ๆ ของพวกเขากำลังจะเริ่มขึ้นค่ะ ติดตามกันในตอนหน้านะคะ อดใจรอกันหน่อยนะ แล้วจะมาอัพแน่นอนค่ะ เรื่องอื่น ๆ ก็เหมือนกัน คะ วันนี้ขอตัวหล่ะนะคะ บะบายค่ะ ผู้อ่านที่รักทุกท่าน ^ ^