รักฤาปรารถนา

ลำดับตอนที่ #2 : ญี่ปุ่นคืออิสระ

                     ตอนที่ 2 ญี่ปุ่นคืออิสระ

        ชีวิตที่อยู่แต่ในกฏระเบียบและความอ้างว้างมาตลอดชีวิตของฉัน ครอบครัวที่มีแต่ฉันเพียงคนเดียว พ่อกับแม่ไม่เคยแม้แต่มีเวลาที่อยู่ทานข้าวด้วยกัน ชีวิตของฉันอยู่กับพ่อบ้านและคนรับใช้นับสิบ ทั้ง ๆ ที่ผู้คนมากมายเดินอยู่ภายในบ้าน แต่มันกลับเหมือนมีแต่ฉันเพียงคนเดียวเท่านั้น สิ่งที่พอจะทำให้ฉันมีความสุขอยู่บ้างก็คือ การทำอาหาร และการสะสมชุดชั้นในลูกไม้ ^ ^ 



"แกต้องไปเรียนต่อที่อเมริกา"

"ไม่มีทาง หนูไม่ไป"

"แกต้องไป แกไม่มีทางเลือกหรอกยัยหนึ่ง แกต้องเดินตามที่พ่อขีดไว้"

"ไม่ หนูทำตามที่คุณพ่อบอกมาตลอด แต่ครั้งนี้หนูจะไปเรียนที่ญี่ปุ่น"

"นี่แก........."

"คุณคะ นี่ก็เพิ่งลูกม.ปลายเองให้ลูกไปเรียนที่ญี่ปุ่นก่อนก็ได้นะคะ ยังไงเราก็มีโครงการที่จะลงทุนที่ญี่ปุ่นเหมือนกัน ถ้าลูกไปก็จะได้ภาษาด้วยนะคะ จบ ม.ปลายแล้วให้ลูกไปเรียนต่อที่อเมริกาก็ได้นี่คะ"

"คุณหน่ะมันให้ท้ายลูกซะจนมันไม่เชื่อฟังผมแล้ว ไอ้ที่ไปเรียนทำอาหารก็เหมือนกันไม่รู้มันจะเรียนทำไมไม่เห็นจะเกี่ยวข้องกับธุรกิจของเราตรงไหน เสียเวลาป่าว ๆ  ก็ได้....ถ้าแกอยากไปนักหล่ะก็ ฉันจะให้แกไป แต่บอกไว้ก่อนหน่ะ แกจะมาใช้เงินฟุ้มเฟือยอย่างที่นี่ไม่ได้ และแก ก็ต้องดูแลตัวเอง ฉันจะไม่ให้พ่อบ้านหรือคนรับใช้ไปอยู่กับแกซักคน บ้านแกจะต้องไปอยู่ก็ต้องเป็นบ้านเช่า เอายังไงหล่ะ มันจะไม่สะดวกสบายเหมือนไปเรียนที่อเมริกาหรอกนะ..."

"ตกลงค่ะ หนูจะไปเรียนที่ญี่ปุ่น แต่หนูขออยู่กะเพื่อนอีกคนที่บ้านเช่า"

"แกจะอยู่กับใคร"

"ยัยบีม คุณพ่อคงไม่คัดค้านอะไรใช่ไหมคะในเมื่อยัยบีมก็เป็นลูกนักธุรกิจหมื่นล้านเหมือนกับคุณพ่อ"

"นี่แก...... ก็ตามใจแก ถ้าแกอยากลำบาก"

  อรรถวุฒิ ผู้เป็นพ่อทั้งโมโหและเหนื่อยใจในความดึงดันของลูกสาวคนนี้ แต่เค้ารู้ดีว่าคนอย่างเป็นหนึ่งไม่ใช่คนที่จะบังคับอะไรได้ง่ายๆ

               

                 และนี่ก็เป็นสาเหตุที่ฉันกับบีมมาที่ญี่ปุ่น ถึงคุณพ่อจะตัดความสะดวกสบายไปจากฉันทุกอย่าง แต่ท่านก็ยังส่งฉันมาเรียนในเซนท์ลุนเบิร์กโรงเรียนของเด็กที่มีฐานะทางบ้านดี เพื่อที่จะได้มีประโยชน์กับธุรกิจในอนาคตข้างหน้าอยู่ ที่จริงแล้วฉันไม่แน่ใจเหมือนกันว่าท่านเป็นห่วงฉันหรือห่วงธุรกิจของท่านมากกว่ากัน

                 ฉันกับบีมอยู่บ้านเช่าหลังเล็ก ๆ บนเนินเขาใกล้กับโรงเรียนแค่พวกเราเดินลงบันได เลี้ยวขวาเดินไปอีก 500 ม. ก็ถึงโรงเรียนแล้ว ถึงฉันจะไม่มีรถยนต์แต่ถ้าเราเลือกที่อยู่ใกล้ ๆ มันก็สะดวกสบายดีเหมือนกัน

"บีมจ๋า......" หนึ่งเรียกขณะที่เธอนอนที่ตักของบีม

"เรียกอย่างนี้ต้องมีอะไรแน่เลย"

"แหม รู้ทันหนึ่งอีกหล่ะ"

"แล้วมีอะไรเหรอ"

"บีมจำสัญญาของบีมตอน ม.1 ได้มะ"

"สัญญาอะไรเหรอ"

"อ้าวก็สัญญาที่บีมบอกว่าถ้าโตขึ้นแล้วบีมจะใส่ชุดชั้นในลายลูกไม้ให้หนึ่งดูไง"

"นี่ยังจำได้อยู่เหรอ"

"อืมจำได้แม่นเลยหล่ะ ^ ^"

"ทะลึ่ง..."

"อะไร พูดอย่างนี้แสดงว่าจะผิดสัญญากับหนึ่งใช่มะ"

"ป่าวซะหน่อย บีมจำได้น่า แต่ว่าบีมไม่มีนี่นาชุดชั้นใน (หน้าแดง) อย่างนั้น"

"งั้นเหรอ งั้นเรามาวัดไซต์กันว่าบีมใหญ่ เอ๊ยใส่ไซต์ไหนกัน"

"บ้าเหรอ"

          หนึ่งแกล้งทำเป็นจับหน้าอก ของบีม

"ไหน ๆ ดูหน่อยซิ"

"อย่านะหนึ่ง บีมเขินนะ"

     

           บีมปัดมือปกป้องเป็นพลันวันจนเสียหลัก

"อุ๊บ....."   หน้าของหนึ่งซุกที่หน้าอกของบีมพอดี

"เอ่อ ... หนึ่งขอโทษนะ"

"ไม่เป็นไร บีมก็ไม่ได้เจ็บอะไรเท่าไร" (หน้าแดงแปร๊ด)

"แหะ ๆ แต่ว่ามันนุ่มดีเนอะอิอิ"

"ว่าแต่ของเค้า ไหนลองจับบ้างเหอะว่านุ่มเหมือนกันหรือเปล่า"

"เอ๊ย ไม่เอาหรอก" หนึ่งรีบลุกขึ้นวิ่งหนี

"จะหนีไปไหน มาให้เอาคืนซะดี ๆ"

            ทั้งสองวิ่งไล่กันจนเหนื่อย ทั้งสองจึงหยุดพัก

"นี่บีม"

"หืม"

"หนึ่งพูดจริง ๆ นะ"

"อืม บีมรู้แล้วน่า"

"งั้นเราไปช๊อปปิ๊งกันเนอะ"

"อืมไปซิ ว่าแต่ หนึ่งก็ต้องใส่ให้บีมดูด้วยนะ"

"ห๋า.... ว่าไงนะ"

"เอาไงหล่ะ ไม่งั้นบีมก็ไม่ให้ดูหรอก"

"โหย ขี้โกงหนึ่งนี่นา ก็บีมสัญญาแล้ว"

"ไม่รู้หล่ะในสัญญาไม่ได้บอกว่าห้ามมีข้อแม้นี่"

"ง่ะ ก็ได้"

"งั้นก็เป็นอันว่าตกลงนะ"

"อืม"

       

"ซื้อมาตั้งเยอะ แล้วเดือนนี้เงินเราจะพอถึงสิ้นเดือนไหมเนี่ย"

            หนึ่งบ่นพึมพำ เพราะอยู่ที่นี่เงินที่พ่อกับแม่ให้ช่างจำกัดเหลือเกิน เทียบกับอยู่ที่ประเทศไทยแล้ว เค้าใช้เงินได้อย่างไม่จำกัดจำนวนเลย

"ทำไมเหรอหนึ่ง"

"เอ่อ ก็หนึ่งเพลินไปหน่อย เลยซื้อของมาซะเยอะเลย เงินเดือนสำหรับเดือนนี้ก็ดูเหมือนจะไม่พอหน่ะ"

"บีมก็เพลินไปหน่อยมาไม่กี่วัน ก็ตกแต่งบ้านใหม่ซะหมด แถมยังช๊อปโน่นนี่จนใกล้จะหมดหล่ะ ถ้าขอเพิ่มตอนนี้มีหวัง ถูกสงสัยแน่"

"งั้นหนึ่งจะหางานพิเศษทำดีไหมนะ"

"งานพิเศษเหรอ?"

"หนึ่งรู้นะว่าบีมคิดอะไร คิดว่าคนอย่างหนึ่งเนี่ยพูดเรื่องงานพิเศษเป็นด้วยเหรอ? ใช่มะ! - -"

"แหมก็ไม่ถึงอย่างนั้นหรอก ก็แค่คิดว่าคนอย่างพวกเราเนี่ยนะพูดเรื่องงานพิเศษ"

"นั่นซิ เกิดมาก็ไม่เคยทำอะไรกะเค้าซะด้วย - -"

"- -"

"น่าอย่าเพิ่งคิดเรื่องนี้เลย ตอนนี้ให้เค้าดูก่อนได้ป่ะ"

"บ้าทะลึ่งอีกหล่ะ บอกแล้วไงต้องแลกกันดู ^ ^"

"โหยไรอ่ะ บีมสัญญาแล้วนะ"

"แต่เค้าเสียเปรียบนี่"

"ตรงไหน หนึ่งแค่ดูเฉยๆ นะ"

"เฉย ๆ จริงอ่ะ"

"โหย บีมทะลึ่งอ่ะ"

"ทะลึ่งไร ไม่คิดจะชมบีมหน่อยเหรอว่าใส่แล้วสวยอะไรอย่างนี้ บีมว่าหนึ่งเหละที่ทะลึ่งอ่ะ"

"- - อ้าวเหรอ แหะ ๆ "

"ว่าแต่เอาชุดนี้ก่อนเลย บราสีขาวลูกไม้ กะจีสตริงลูกไม้ตัวจิ๋ว เข้าชุดเนอะ อิอิ"

"ง่ะ ชุดนี่มันเซ็กซี่เกินไปไหมอ่ะ หนึ่ง"

"ไม่ ๆ หนึ่งว่าสวยดีนะ"

"ขอดูหน่อยน๊า"

"อืมก็ได้ เดี๋ยวเค้าไปลองให้ดูน๊า ^ ^"

"อืม ^ ^"


"นี่ๆ ผ้าอันนี้เค้าเอาไว้คาดที่ผมใช่ป่ะ" บีมออกมาจากห้องน้ำ พร้อมกับคาดผมด้วยผ้าระบายลายลูกไม้สีขาว

"นะ...น่ารักจัง น่ารักที่สุดอ่ะ" หนึ่งมองที่ใบหน้าขาวอมชมพูที่สวยได้รูป ผมยาวสวยที่ประดับด้วยที่คาดผมลายลูกไม้สีขาว บราที่เนินอกล้นจนเผยผิวขาว สายบราที่สอดผ่านจีสตริงดึงรั้งกับถุงน่องสีดำบาง ๆ ดวงตากลมโตที่เป็นประกายช่างเหมาะกับชุดลูกไม้พวกนี้มาก

"เอ่อ อย่ามองกันขนาดนั้นซิ เขินยังไงก็ไม่รู้แหะ"

"อะไรกัน คิดอะไรอยู่ในหัวหรือเปล่าเนี่ย บีมมมมมม"

"บ้าเหรอ บีมไม่ได้คิดอะไรซะหน่อย อย่ามาเปลี่ยนเรื่องเหอะ ถึงตาที่หนึ่งจะใส่ให้บีมดูบ้างหล่ะ"

"อะไร หนึ่งเคยสัญญาอะไรแบบนั้นด้วยเหรอ" เธอพูดพร้อมกับจะลุกออกจากเตียงสีขาวสะอาด

"ไม่ให้หนีหรอก สัญญาต้องเป็นสัญญาซิ" บีมพูดพร้อมกระโดดทับบนร่างของหนึ่งจนหงายลงบนที่นอนอันหนานุ่ม แรงกระโดดทำให้ที่นอนเด้งขึ้นลง พร้อมกับหน้าอกของเธอ

"คิดจะทำอะไรหน่ะบีม จะข่มขืนกันหรือไง"

"ห๋า.." เธออึ้ง ๆ กับคำพูดของหนึ่งเล็กน้อย หนึ่งจึงพลิกตัวกลับทำให้เธอเป็นฝ่ายนอนหงายอยู่บนที่นอนนั้นบ้าง

"เอ่อ อะ จะทำอะไรหน่ะหนึ่ง..." บีมถามหลังจากที่หน้าของหนึ่งเริ่มโน้มมาใกล้เธอทุกที จนเธอต้องกลับตาปี๋

"อ่ะ คิดทะลึ่งจริง ๆ ด้วย เห็นมะ 555" หนึ่งลุกออกจากร่างของบีม พร้อมกับเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง


             เมื่อกี๊มันอะไรกัน แว๊บนึงที่ฉันรู้สึกอยากจะจูบบีม ตอนที่เห็นหน้าอกที่กระเพื่อมไปมาก็กำเดาก็แทบจะทะลักออกมาจากจมูกให้ได้ บ้าหล่ะ! นี่ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย เราเป็นผู้หญิงเหมือนกันนะ ฉันจะไปรู้สึกอย่างนั้นได้ยังไง หรือว่าฉัน เป็นพวกเลสเบี้ยนเหรอเนี่ย!!!!




             อะไรกัน เมื่อกี๊ฉันรู้สึกร้อนไปทั้งตัว แค่สายตาที่หนึ่งมองร่างกายของเราเท่านั้นฉันก็ รู้สึกแปลก ๆ อย่างบอกไม่ถูก ทำไมรู้สึกหน้าร้อน  ๆ นี่ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ เลย ดึกแล้ว นอนดีกว่าพรุ่งนี้ต้องไปเรียนแต่เช้า ถ้าสายหล่ะก็แย่แน่ ๆ เลยพรุ่งนี้เปิดเรียนวันแรกซะด้วย

"ฝันดีนะ หนึ่งงง"

"ยัยบ้า บอกแล้วไงเล่าว่าอย่าตะโกน"

"ก็กลัวไม่ได้ยินนี่นา"

"จะไม่ได้ยินได้ยังไงหล่ะ ก็หัวเตียงมันหันชนกันนี่นา แล้วก็นะ มันแค่กันด้วยกระดาษบาง ๆ นี่เองนะ แค่กระซิบก็พอ ว่าแต่นะไอ้เตียงของพวกเราเนี่ย มันดูไม่เข้ากะบ้านแบบญี่ปุ่นเท่าไรเลยน๊า"

"ก็ช่วยไม่ได้นี่นา ก็บีมไม่ชินกับการนอนกับพื้นนี้"

"ก็ช่าย แต่มันไม่ใหญ่เกินไปหน่อยเหรอ"

"ก็บีมกลัวนอนกลิ้งตกนี่"

"นี่เธอจะกลิ้งขนาดนั้นเลยเหรอ"

"น่านอนเหอะ ยังไงบีมก็ซื้อมาแล้ว แล้วก็ถ้าไม่รีบนอนเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ตื่นสายหรอก"

"อื้ม"


          ไม่รู้ว่าฉันคิดผิดหรือเปล่าที่ลากยัยนี่มาลำบากด้วย สำหรับฉันหน่ะไม่เท่าไรหรอกเพื่อแลกกับการที่จะได้เป็นอิสระบ้าง อะไรฉันก็ทนได้ แต่ว่า ยัยนี่ซิไม่รู้ว่าจะทนได้หรือเปล่า เฮ่อ......




     จบตอนซะทีโอ้ว รู้สึกเหมือน ได้คลอดลูกเรยแหะ ว่าแต่นี่ฉันเคยคลอดลูกตอนไหนว่ะ ถึงได้รู้ว่ามันรู้สึกยังไงอ่ะ เฮ่ออออออออออออออ


ปล. ต้องขออภัยทุกท่านที่ตัวอักษรอาจจะไม่ถูกหลักไวยกรณ์เพราะว่าขอเอาแต่ใจนิสนึงเพราะเรื่องก่อน ๆ มัวแต่ยึดติดกะเรื่องโน่นเรื่องนี้มากไปเลย ออกจะเครียดนิดนึง เรื่องนี้เรยขอสบาย ๆ หน่อยหล่ะกันค่ะ