ปล้นสวาท ทาสบำเรอ

ลำดับตอนที่ #4 : แผนการสุดร้ายกาจ

                           “อย่าเพิ่งทำอะไรถ้าพี่ไม่ได้สั่ง เข้าใจไหม แล้วก็ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะ อย่าให้ไอ้แก่นั่นจับได้และอย่าให้มันทำอะไรเราได้เหมือน...เหมือน เอ่อ” เสียงปลายสายเงียบไป เหมือนอยากพูดแต่มันช้ำใจ เลยต้องคอยกดดันอารมณ์เอาไว้

                “เอ่อ...พี่ปอค่ะทางปาไม่มีปัญหาอยู่แล้วค่ะ ว่าแต่ทางนั้นละค่ะ นังลินลดานั่นนะสวยหยาดเยิ้มยิ่งกว่านางฟ้า พี่ปออย่าไปหลงเสน่ห์มันเข้าละกัน” เสียงเขาเงียบไป นึกถึงใบหน้านวลเนียนขาวใสไร้ที่ติของลินลดาแล้วหล่อนช่างน่ารักน่าถะนุถนอมมากมาย แต่เมื่อเธอคือคนที่หมากตัวสุดท้ายที่จะแก้เกมของเขาได้ เขาจึงต้องเกลียดชังหล่อนมากขึ้นเป็นเท่าตัว

                “ไม่มีทางหรอกน้องปา...ยัยคุณหนูนั่นนะไม่ใช่สเป็กพี่หรอก”

                “ใครจะไปรู้ละค่ะ คนเราตั้งสเป็กไว้เท่าไหร่ พอถึงเวลาเจอคนที่เรารักเข้าจริงๆ ไม่เห็นจะตรงสเป็กเลยสักอย่าง นังลินลดามันคงเหลวเหลกเหมือนพ่อมันแหละ...คงร่านมาตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ ไปอยู่เมืองนอกเมืองนาคงผ่านสมรภูมิรบมาเยอะแล้วแหละ เออ...ดึกแล้ว งั้นปาไปนอนก่อนนะค่ะ...พรุ่งนี้ไอ้แก่นั้นจะให้ลูกน้องมันออกตามหาตัวแม่นั่นค่ะ ระวังตัวด้วยนะค่ะ ฝันดีค่ะพี่ปอ...”

                ปาลิตา น้องสาวคนสุดท้องของครอบครัว อัมรินทร์ วางสายไปแล้ว แต่ปกรณ์ท่าทางจะเครียดจัดเมื่อนึกถึงใบหน้าของยัยคุณหนูตัวร้ายนั่น ว่าจะจัดการกับหล่อนยังไงดี...ปาเข้าไปวันที่สองแล้วที่หล่อนมาอยู่ที่นี่ ไม่รู้ว่าทางบ้านของท่านรององอาจจะครึกครื้นแค่ไหนที่บุตรสาวคนเดียวที่หวงอย่างจงอางหวงไข่หายตัวไป

                “ใครหาตัวแล้วพาลูกข้ามาได้ รับไปเลยหนึ่งล้าน ต่อให้พลิกแผ่นดินหาก็ต้องหาให้เจอ แต่ห้ามให้เป็นข่าวเด็ดขาด ถ้าพวกแกบอกนักข่าว พวกแกเตรียมตัวตายได้เลย ไป...”

                สิ้นเสียงประกาศิตของท่านรององอาจ ไพบูลย์บริรักษ์ ลูกน้องที่อยู่ในบริวารทุกคนต่างก้มหัวอย่างจงรักภักดีและเกรงกลัวอำนาจบารมีอย่างหาที่สุดไม่ได้จริงๆ แต่ละคนก็แยกย้ายไปสั่งการ ประสานงานเรื่องคุณหนูลินลดาซึ่งเป็นบุตรธิดาคนเดียวของพญาราชสีห์ตนนี้

                “ร้ายกาจนัก ใครมันช่างกล้าทำการอุกอาจได้ถึงเพียงนี้นะ เลวทรามจริงๆ ป่านนี้ยัยหนูจะอยู่ยังไงนะ ใครจะดูแล” ท่านรององอาจไม่เป็นอันไปทำงานได้แต่สบถออกมาอย่างทำอะไรไม่ได้

                 “ยังหาคุณหนูไม่เจออีกเหรอค่ะท่าน นี่ก็ปาเข้าไปเป็นวันที่สามแล้ว จะทำไงกันดีค่ะ หาคนนะไม่ง่ายเลยนะค่ะ อีกอย่างแผ่นดินนี้ออกจะกว้าง แอ๊ะ...หรือว่า พวกมันจับตัวคุณหนูไปเรียกค่าไถ่ค่ะ”

                 สิ้นเสียงปาลิตา ท่านรองถึงกับชะงัก...หรือว่าจะใช่ แล้วมันเป็นใครกัน หรือจะเป็นศัตรูทางการเมืองก็ไม่น่าใช่ ทำไมต้องเล่นกับลูกสาว

                  “ฉันก็อยากจะคิดอย่างนั่นนะจ๊ะหนูปา แต่มันสามวันเข้าไปแล้วนะ มันยังไม่ติดต่อมาเลย มันจะเก็บตัวยัยหนูไปบ่มไว้หรือยังไง?”

                 “ไม่ใช่มั้งค่ะท่าน...พวกมันคงต้องการให้ท่านร้อนใจมากกว่าค่ะ เดี่ยวนี้พวกโจรมันใจเย็นแล้วค่ะ ไม่นานพวกมันคงติดต่อมาถ้ามันอยากได้เงิน”

                  “แล้วถ้าระหว่างนี้มันทำอะไรยัยหนูละ...”

                  “โธ่ท่านค่ะ...มันยอมเอาเงินค่าไถ่ตัวก็แสดงว่ามันต้องรอ พวกมันคงไม่พาคุณหนูไปทำบริการตามซ่องหรอกค่ะ เงินก็ได้น้อย มันต้องประคบประหงมลูกสาวท่านเป็นอย่างดีค่ะ เพื่อเงิน” ปาลิตาเข้าไปลูบไล้ท่านรององอาจอย่างใจเย็น นี่คือเหตุผลที่ท่านรองไม่ยอมปล่อยปาลิตาไปเพราะไม่ใช่คนใจง่ายที่ใครจะมากอดรัดฟัดเหวี่ยงได้ง่ายๆ หล่อนเป็นคนถือเนื้อถือตัว จึงทำให้ท่านรองรู้ว่าผู้หญิงมีค่าแค่ไหน