ปล้นสวาท ทาสบำเรอ

ลำดับตอนที่ #2 : ชะตากรรมผิดคน

                           ร่างบางค่อยๆขยับเขยื้อน  ดวงตากลมโตขนตาเป็นแพงอนค่อยๆเบิกกว้างพร้อมกระพริบตาถี่ๆเมื่อเจอแสงสว่าง...ที่นี่ที่ไหน เอ๊ะ!หล่อนมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง                 

                            หล่อนจำครั้งสุดท้ายก่อนสติจะดับวูบไป หล่อนยืนอยู่หน้าบ้าน กำลังจะขับรถเบนซ์คันหรูออกจากบ้านหลังกว้างใหญ่ เพื่อจะไปบริหารงานที่บริษัท...แต่กลับมีรถตู้มาจากไหนไม่รู้มาจอดขวางรถหล่อนไว้ หล่อนเลยต้องออกมาสั่งสอนหน่อย โทษฐานที่บังอาจมาขัดขวางการไปทำงานของบุตรสาวท่านรององอาจ รองอธิบดีกระทรวงกลาโหม และยังมีธุรกิจอสังหาริมทรัพย์เป็นบริษัทให้หล่อนบริหารงาน บิดาหล่อนเล่นการเมืองมาตั้งแต่ยังไม่เจอกับมารดาของหล่อน ทั้งตระกูลอยู่กับแวดวงการเมืองมาตั้งแต่บรรพบุรุษ นับว่าเป็นครอบครัวที่เก่าแก่ มีหรือใครที่จะไม่รู้จักนามสกุล ไพบูลย์บริรักษ์ หลังจากเผชิญหน้ากันแล้วนั้น สติหล่อนก็ดับวูบ                 

ณ ตอนนี้ บิดามารดาหล่อนช่วยอะไรไม่ได้เลย ต่อให้มีอำนาจมากมายสักแค่ไหน หล่อนทรมาน ต้องการความช่วยเหลือ มีใครบ้างไหมจะเดือดร้อน หล่อนคิดถึงมารดาเหลือเกิน...       

                หล่อนกำพร้ามารดาตั้งแต่อายุยังไม่ถึงยี่สิบปี บิดาจึงให้หล่อนไปเรียนต่อที่ต่างประเทศเป็นเวลาสี่ปีเต็ม จนบัดนี้อายุหล่อนก็ปาเข้าไปยี่สิบสี่ปีแล้ว เมื่อจบปริญญาตรีหล่อนก็บินกลับมาบริหารงานที่เมืองไทย พร้อมรับรู้ว่าบิดาหล่อนซ่อนเขี้ยวเสือไว้มากมาย...ซึ่งเป็นสิ่งที่หล่อนเกลียดมากเมื่อใครๆต่างเรียกบิดาหล่อนว่า เสือผู้หญิง

                หล่อนเหยียบเท้าเข้ามาบ้านหลังนี้ ก็พบว่าบิดาหล่อนมีผู้หญิงสาวๆสาวคราวหล่อนมากหน้าหลายตายืนเรียงรายเต็มไปหมด ทุกคนมองหล่อนด้วยความไม่พอใจ เพราะคิดว่าหล่อนคงเป็นผู้หญิงอีกคนที่ท่านรององอาจเรียกตัวมาพบอีกคน...

                หล่อนไม่ต้องการได้แม่ใหม่ โดยเฉพาะผู้หญิงข้างทางไร้ยางอายแบบนี้...บิดาหล่อนไม่ฟังคำทัดทานหรือข้อโต้แย้งของหล่อนเลยแม้แต่น้อย...บอกแค่เพียงความสุขของบิดายามใกล้ฝั่ง

                หล่อนรู้แค่ว่าตอนนี้บิดาหล่อนมีผู้หญิงล้อมหน้าล้อมตามากมาย โดยเฉพาะผู้หญิงที่ชื่อว่าปาลิตา มีเสน่ห์ที่บิดาหล่อนไม่อาจถอนตัวถอนใจได้เลย อาจถึงขึ้นแต่งงานมีครอบครัวไปเลยก็เป็นได้ แต่หล่อนยังไม่เคยพบเลยว่าหน้าตาจะยังไง แต่หล่อนจะไม่มีวันให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแน่นอน                 
                               เสียงดังโครมครามมาแต่ไกล...มองไปรอบๆบริเวณห้องและภายในนอกหน้าต่างมืดครึ้ม หล่อนอยู่ในกระท่อมเล็กๆกลางป่าลึก ได้ยินเสียงน้ำ...ที่อยู่หล่อนใกล้ธารน้ำใส เสียงผู้คนมากมายดังโหวกเหวกโวยวาย ซึ่งหล่อนไม่สามารถนับจำนวนได้ว่ามันเท่าไหร่ หล่อนอยากลุกไปดูนอกหน้าต่างแต่พบว่าร่างกายมันไม่มีเรี่ยวแรงจะตอบสนองเลย...

                “ให้ตายเถอะ...นี่เป็นเวลาตื่นของคุณหนูลินลดา ไพบูลย์บริรักษ์ เหรอนี่ ?”

                  ปรากฏร่างใหญ่หน้าประตู เขาสูงใหญ่น่ากลัว กล้ามเป็นมัดๆ หน้าตาคมเข้ม หล่อเหล่าใช่ย่อยแต่ดูโหดร้ายมีแต่หนวดเครารกรุงรัง น่ากลัวมากสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างหล่อน

                หล่อนขยับตัวจะถอยหนี แต่เขาก้าวใหญ่เพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวหล่อนแล้ว...หล่อนมองสายตาที่คม ดุดันของเขา เคราเขาดูสกปรก ขยะแขยงเป็นที่สุด...เขารู้จักหล่อน เขาคือคนที่จับตัวหล่อนมาแน่นอน

                “นาย...นายรู้จักฉัน นายเป็นใคร นายจับตัวฉันมาใช่ไหม?” เสียงหล่อนแหบพร่าแถมสั่น กลัวเขาจะกระชากวิญญาณหล่อนออกเป็นผงได้ในพริบตา เขาหันมามองหน้าหล่อน พร้อมหัวเราะหึๆในลำคอ...เสียงนี้สร้างความทรงอำนาจให้เขาเป็นอย่างมาก...เขาจับหล่อนมาเพื่อนประการใดนะ

                “พูดดีกับเขาก็เป็นเหรอคุณหนู...”