ปล้นสวาท ทาสบำเรอ

ลำดับตอนที่ #3 : ต่อสู้เพื่ออิสระภาพ

                           “อย่าสะเออะมาเรียกฉันว่าคุณหนูนะ...นี่บอกมาเดี่ยวนี้ว่านายเป็นใคร แล้วที่นี่ที่ไหน” น้ำเสียงหล่อนกล้าแกร่ง ไม่สนแล้วว่าเขาจะเป็นใครมาจากไหน เพราะถึงอย่างไรหล่อนก็รอดออกไปได้ยาก

                “หึๆนี่อย่าบอกนะว่ากลัว”

                “อย่ามาลีลานะ...นายมันก็แค่ไอ้โจรชั่ว เก่งแต่เรื่องลอบข้างหลัง แน่จริงตัวต่อตัวสิ...ถ้าไม่กล้าก็ปล่อยฉันไปซะ นายรู้ไหมว่าฉัน...เป็น...ลูกใคร??” หล่อนมองหน้าเขาเน้นพูดคำยาน

                “กระผมทราบครับ ว่าคุณพ่อคุณหนูใหญ่คับบ้านคับเมือง ใหญ่จนไม่ปราณีใคร...ถ้าผมชั่วนะเขาก็บรมเลวทราม ต่ำช้า ชั่วช้ากว่าผมอีก”

                ลินลดาตากลมโตด้วยความโกรธสุดขีด...มือกำมัดแน่น ในใจร้อนเหมือนไฟสุมอยู่ในอก ทำไมนะ ทำไมต้องเกี่ยวกับบิดาหล่อน

                “...นายกล้าดียังไงมาว่าคุณพ่อฉัน? แล้วฉันก็เชื่อว่าบ้านฉันไม่รู้จักกุ้ยอย่างแก จับฉันมาทำไม?”

                “คุณลินลดา...ผมรู้จักคุณดี ดีมากเลยละ แล้วผมก็อยากจะแนะนำตัวให้คุณได้รู้จักผมด้วย” เขาเดินย่างสามขุมเข้ามาหาหล่อนทันที แต่หล่อนถอยหลังกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว หล่อนลุกขึ้นยืนประจันหน้าอย่างไม่เกรงกลัว ทั้งที่หัวใจนั่นเต้นรัวเป็นจังหวะกลองยาวแล้ว

                “ไม่ว่าแกจะเป็นหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนก็ไม่เกี่ยวกับฉัน พวกแกไม่สำคัญพอ ฉันไม่อยากรู้จักไอ้กุ้ยมากไปกว่านี้ ไอ้กุ้ยอย่างแกกล้าดียังไงมาจับตัวฉัน!!”

                นายหัวใหญ่แห่งเกาะ “อัมรินทร์” เกาะเมืองใต้มองหน้าหญิงสาวอยู่พักใหญ่ แล้วรีบเดินออกมา...เขาปิดประตูกระแทกหล่อนจนต้องกระโดดหนีไม่ให้ตัวโดนประตู

                ไม่นานก็มีผู้ชายร่างเล็กนำอาหารมาให้หล่อน หล่อนพยายามถามเขาแต่ก็มีแต่เสียงเงียบ...นี่เขาสั่งปิดปากลูกน้องทุกคนเลยหรือไงนะ เลวจริงๆ

                หล่อนพยายามจะต้านทานความอดยากของตัวเอง แต่ก็นึกได้ว่าพยศไปก็ไม่ได้อะไร มีคนหายไปจากโลกนี้ไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่แล้วที่พยายามเรียกร้องความสนใจโดยการอดอาหาร สู้กินๆมันเข้าไปเถอะ มีแรงเมื่อไหร่จะได้หาทางหนีเอาตัวรอด...ลินลดากินข้าวทั้งน้ำตา ไม่รู้ว่านี่มันเวลาเท่าไหร่เข้าไปแล้ว แล้วหล่อนสลบไปนานแค่ไหน...แล้วทางบ้านหล่อนละ

                “นายหัวครับ...ผู้หญิงคนนั้นทำทีท่าว่าจะไม่กินครับ” หนุ่มร่างเล็กรายงานเป็นสำเนียงใต้หลังออกมาจากกระท่อมทันทีเมื่อสังเกตอาการของหญิงสาวอยู่นานกับอาหารตรงหน้า

                “ปล่อยเขาไปเถอะ...ถ้าเขาฉลาดพอ เขาจะรู้ว่าต้องทำอะไรเพื่อให้ตนเองมีแรงที่จะหนียามมีโอกาส คอยดูแลผู้หญิงคนนั้นไว้ให้ดีละ ฉันจะไปส่งข่าวถึงยัยปา”

                ลูกน้องคนนั้นก้มหัวให้อย่างจงรักภักดี...ปกรณ์เป็นผู้นำที่คนในแถบนี้และบนเกาะหลายๆเกาะให้ความเคารพนับถือยำเกรงเป็นอย่างมาก

                “อะไรนะค่ะพี่ปอ?...แม่นั่นอยู่กับพี่แล้วหรือค่ะ ต๊าย...ดีใจสุดๆ” เสียงปลายสายใสแจ๋ว บ่งบอกถึงความมีอารมณ์ดี ทำเอาหน้าตาโหดร้ายอย่างปกรณ์ยิ้มออก

                “ใช่ ดีใจ...ว่าแต่เราละยัยปา ไอ้แก่นั่นเป็นยังไงบ้าง ?”

                “ท่าทางจะไม่รอดหรอกค่ะ คงเหลือเวลาให้มันได้เป็นเฒ่าหัวงูตัณหากลับคลองโลกได้อีกไม่นาน”