คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : [OS] Fools | #JackJae
Fools
Line!
You have a new message!
...
W852 : ยองแจ
ว่างคุยมั๊ย
ขอคุยด้วยหน่อยดิ
Line!
CYJ : คอลมาได้มั๊ย
เล่นเกมอยู่ มือไม่ว่าง
Line!
W852 : เฮ้ย งั้นไม่เป็นไร เอาไว้ก่อนก็ได้
“...ไว้
...ค่อย...คุย...กัน...เฮ้ย!”
แจ็คสันสะดุ้งเฮือก
หลังหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่ควรจะเป็นโปรแกรมแชทยอดฮิต กลับมีหน้าแจ้งเตือนเบอร์โทรเข้าจากเพื่อนสนิทขึ้นมา
เพื่อนสนิทจอมติดเกม
ชเวยองแจไง จะใครล่ะ
“ฮ…ฮัลโหล…”
กว่าจะรู้ตัว
มือก็เผลอกดรับและกรอกเสียงสั่นๆนั่นผ่านโทรศัพท์เข้าไปซะแล้ว
พนันได้เลยว่าคนปลายสายจะต้องล้อเสียงติดอ่างของเขาแน่นอน
[มาติดองติดอ่างอะไรของมึงน่ะ]
นั่นไงล่ะ
ทำไมทีซื้อหวยไม่ถูกแบบนี้บ้างนะ
ปลายสายแซวเสียงติดอ่างของเขาแบบไม่ค่อยจริงจังเท่าไหร่นัก
เสียงเกมออนไลน์และเสียงคลิกเมาส์รัวๆที่ดังลอดเข้ามาทำให้เขาเดาได้ไม่ยากว่าอีกฝ่ายคงกำลังสนุกกับเกมแค่ไหน
แต่ถึงกับโทรกลับมาแบบนี้
ถือว่าผิดคาดไปเยอะเหมือนกันแฮะ
[เอ๊า
ไหนบอกมีอะไรจะคุยกับกูไง ทำไมเงียบอ่ะ]
“…เอ่อ…”
[ไม่ต้องมาเอ่อเลย
รีบๆพูดมาเร็ว กูจะโดนตัวบอสแด กหัวแล้วเนี่ย]
“…งั้น…ไว้เดี๋ยวค่อยคุยก็ได้ ให้มึงเล่นเกมก่อ…”
[ไม่เป็นไร
กูอยากรู้มากกว่าว่ามึงมีอะไรจะบอก เร็วๆๆ]
อา…งานเข้าแล้วไงล่ะ หวังแจ็คสัน
พัง! พัง! พัง!
บอกเลยว่างานนี้มีแต่คำว่าพัง
แผนการที่เขาอุตส่าห์อดหลับอดนอนคิดขึ้นมา
ทำใจอยู่ตั้งนานกว่าจะกล้าเริ่มทำตามแผนนั่น ทั้งหมดพังเละแบบไม่เหลือชิ้นดีทันทีอีกฝ่ายตัดสินใจโทรกลับมาหาเขาแบบนี้
ถ้าแค่พิมพ์บอก...มันก็คงจะดีกว่านี้
อย่างน้อยคำพูดของคนเราในห้องแชท
มันก็ไม่มีเสียงนี่นะ
...
แต่ว่า ไอ้จะวางสายหนีไปแบบดื้อๆก็คงไม่เวิร์คสักเท่าไหร่
แจ็คสันรู้จักกับยองแจมานานพอที่จะรู้ว่าเขาไม่ควรดูถูกความขี้เสือ กของอีกฝ่าย
ยิ่งเขาไปกระตุ้นอีกฝ่ายด้วยคำว่า ‘มีอะไรจะบอก’ แบบนี้ด้วยแล้วน่ะนะ
ไม่มีอะไรที่ชเวยองแจอยากรู้
แล้วจะไม่ได้รู้
นั่นล่ะ คติประจำใจของคุณเขาล่ะ
[เอ๊า
ตกลงมึงจะพูดมั๊ยเนี่ย เปลืองค่าโทรศัพท์กูนะเว้ย]
“ทีมึงเอาเงินไปเติมตังค์ในเกม
ไม่เห็นบ่นงี้บ้างเลย”
[แหน่ะ
มีย้อนกูอีก…ไม่ต้องนอกเรื่องเลยครับเพื่อน เร็วๆ อยากรู้จนตัวสั่นแล้วเนี่ย]
เชื่อหรือยังล่ะ
ว่าความขี้เสือ กของชเวยองแจน่ะ ของจริง
“เออๆ
แป๊บนึง ขอกูทำใจก่อน”
ตอบเพื่อนสนิทไปด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง
แต่ใครจะรู้ ว่าในความเป็นจริงแล้ว หวังแจ็คสันกำลังนั่งหน้าเครียดอยู่บนเตียง
มือที่จับโทรศัพท์แนบหูอยู่ตอนนี้น่ะ
สั่นพอๆกันกับหัวใจที่กำลังเต้นตุบๆอยู่ในอกข้างซ้ายเลยล่ะ
ก็แค่พูด
แค่พูด
มันจะอะไรนักหนาวะ
ก็อุตส่าห์วางแผนมาแล้วไม่ใช่หรือไง
ต้องทำได้ดิ
อย่าป๊อดดิวะแจ็คสัน
ก็แค่พูด...
[เอ้าๆ
ตกลงจะพูดไม่พูดเนี่ย ไม่งั้นกูจะวางแล้วนะ]
แต่เหมือนแจ็คสันจะมัวแต่ทำใจนานเกินไปสักหน่อย
อีกฝ่ายถึงได้ตอบกลับมาแบบนั้น
“ก็ให้กูทำใจก่อนสิ
มันเรื่องสำคัญนี่”
[ทำใจห่
าอะไร น้านนาน]
[...ทำอย่างกับว่าจะมาบอกชอบกูอย่างนั้นแหละ ฮะๆ]
“...”
[...]
“...”
[...ฮัลโหล]
“...”
[นี่มึงยังอยู่ในสายป่ะเนี่ย...]
“...”
[ฮัลโหล...แจ็คส...]
“...เออ...กูชอบมึง...”
[...]
“...”
[ ...]
“...”
[...]
“...จ...จริงๆแล้วคือ...”
[...เออ กูก็ชอบมึง...]
ความรู้สึกที่เสียงมันถูกกลืนหายไปในลำคอเป็นยังไง
วันนี้แจ็คสันเพิ่งเคยสัมผัสเป็นครั้งแรก
ริมฝีปากอ้าออกเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง
แต่กลับไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาสักคำ
นี่ถ้าไม่เกรงใจว่าโทรศัพท์ซื้อมาแพง
ป่านนี้เจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมคงได้หล่นไปนอนแอ้งแม้งอยู่ที่พื้นแล้วเป็นแน่แท้
ม...เมื่อกี๊...
ว่าไงนะ...
แม่ งเอ๊ย
อยากจะสบถออกมาดังๆหลังเจ้าหัวใจไม่รักดีดันเต้นรัวขึ้นมา
เต้นแรงจนน่ากลัวว่าอีกฝ่ายจะไปได้ยินเข้าแบบนี้
[หึ
ถึงกับช็อคเลยเหรอ]
ได้ยินเสียงปลายสายดังแว่วเข้ามาในหูพร้อมๆกับเสียงหัวเราะหึ
ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าที่จริงอีกฝ่ายพูดอะไรมากกว่านี้อีกมั๊ย เพราะตอนนี้สมองของเขามันแทบจะปิดการรับรู้ไปแล้วล่ะ
เออ
กูช็อคมาก
แล้วก็...
ดีใจ...มาก
มีความสุข...มากๆ
กู...
[Happy April
Fools’s day]
[นี่ใช่มั๊ย
เรื่องที่มึงอยากจะบอกกู]
“...”
[ไม่ต้องมาทำเป็นช็อกเลยสัด
โดนเล่นกลับนิดนึงถึงกับช็อกไปเลยหรือไง ฮ่าฮ่าฮ่า]
“...”
[มุกนี้น่ะ
มันเชยจะตายไป รู้หรือเปล่า ไปหัดมาใหม่นะครับน้องแจ็คสัน]
“...”
[ฮัลโหล...?
แจ็คสัน..?]
“..อ...เอ้อ
นั่นสิ...มึงนี่ก็นะ เล่นเอากูช็อกไปเลย ฮะๆ”
[...]
“งั้น...กูไม่กวนแล้วละกัน
ตั้งใจจะแค่โทรมากวนตีนมึงเล่นเนี่ยล่ะ...”
ได้ยินเสียงก่นด่าจากคนปลายสายดังแว่วเข้ามาเรื่อยๆ
พอจับใจความได้บ้างว่าอีกฝ่ายคงกำลังก่นด่าที่เขาไปกวนประสาทใส่เจ้าตัว
ตลกดี
ความรู้สึกเหมือนเสียงของอีกฝ่ายค่อยๆห่างออกไปเรื่อยๆแบบนี้
ก่อนหน้านี้แค่ไม่กี่วินาที แจ็คสันก็เพิ่งมีความรู้สึกแบบไปนั้นแท้ๆ
แต่มันกลับต่างกันโดยสิ้นเชิง
ก่อนหน้านี้เขายิ้มกว้างมากแค่ไหน
ให้หารลงไปด้วยสิบ
ก่อนหน้านี้ใจเขาเคยเต้นแรงแค่ไหน
ตอนนี้ เขากลับรู้สึกหัวใจของเขากำลังค่อยๆเต้นช้าลงไปเรื่อยๆ
“เออ...ไว้เจอกันพรุ่งนี้...”
สายตัดไปแล้ว
ป่านนี้ชเว
ยองแจคงกำลังนั่งตีป้อมในเกมมันส์เลยล่ะ
ไอ้เรื่องโกหกเมื่อครู่
คงเป็นเหมือนแค่ลมผ่านหู เป็นแค่เรื่องขำๆสำหรับหมอนั่นงั้นสินะ
หึ
เจ็บดีจัง
ทั้งที่จริงๆแล้ว
นั่นก็เป็นความตั้งใจแรกของเขาเหมือนกันแท้ๆ
เขาตั้งใจอยู่แล้ว...ว่าจะให้มันเป็นแค่เรื่องโกหก
ความรู้สึกของเขานั่นล่ะ
เพราะเป็นคนคิดอะไรก็แสดงออกไปเสียหมด
แต่กับเรื่องนี้...คงเป็นเรื่องแรกและเรื่องเดียวในชีวิตเลยล่ะมั้ง ที่เขารู้สึก...แต่แสดงออกไปไม่ได้
มันก็...อึดอัดนะ
เพราะงั้น
แค่คิดว่าอย่างน้อย ถ้าได้บอกไปสักครั้ง
อย่างน้อย
ถ้าบอกไปแล้ว ความสัมพันธ์ของเรายังเป็นเหมือนเดิม
กะอีแค่ให้ความรู้สึกของเขามันกลายเป็นเรื่องโกหกน่ะ...มันไม่เป็นไรหรอก
แด่ความรู้สึกของผม
"Happy April Fools’ Day”
==Jackson’s part ends==
(ช้าก่อน! อย่าเพิ่งกดปิดนะจ๊ะ เลื่อนลงไปๆ)
“แม่
งเอ๊ย”
ริมฝีปากสบถคำหยาบคายออกมาเป็นรอบที่สิบ
หลังเจ้าตัวพาเพื่อนในทีมแพ้และเพิ่งโดนเตะออกจากกลุ่มมาแบบหมาดๆ
เออ! ได้!
กูไม่เล่นแล้วก็ได้!
แม่ งเอ๊ย!
คอมพิวเตอร์ถูกปิดลงแทบจะพร้อมๆกันกับร่างเล็กที่ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้
มือข้างหนึ่งยกขึ้นก่ายหน้าผาก
คิ้วเรียวขมวดมุ่นราวกับมีเรื่องให้ต้องคิดหนักอยู่ในหัว
เออ
อันที่จริงมันก็มีนั่นแหละ
ยอมรับว่า
สองชั่วโมงที่ผ่านมา เขาแทบไม่มีสมาธิเล่นเกมเลยสักนิด
เล่นห่วยจนโดนเตะออกจากกลุ่มอย่างที่เห็นนั่นล่ะ
[...เออ...กูชอบมึง...]
“พ่อมึงเหอะ”
คำหยาบคายหลุดออกจากริมฝีปากเป็นรอบที่ล้าน...เอาเป็นว่ายองแจขี้เกียจจะนับมันแล้ว...
“เฮ้อ...”
พอๆกันกับเสียงถอนหายใจนั่นล่ะ
“คิดว่าเป็นวันเมษาหน้าโง่แล้วมึงจะโกหกอะไรก็ได้อย่างงั้นเหรอ
หวังแจ็คสัน”
ริมฝีปากพึมพำออกมาเบาๆอย่างเหนื่อยใจต่อเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้
เขาว่ากันว่า
ในคำโกหกมักจะมีความจริงซ่อนอยู่ในนั้นเสมอ
มันน่าตลกดีนะ
ทั้งๆที่เป็นวันโกหก แต่คนเรากลับพูดความจริงกันในวันนี้มากกว่าคำโกหกเสียอีก
อย่างน้อยๆก็เขาคนนึงนั่นล่ะ
“คิดว่าโกหกเป็นคนเดียวหรือไง
ไอ้บ้าเอ๊ย”
ถ้าแจ็คสันสามารถโกหกได้แบบสบายๆว่าชอบเขา
กะอีแค่ทำให้ความรู้สึกของตัวเองกลายเป็นแค่เรื่องโจ๊กขำๆน่ะ
ยองแจก็ทำได้อยู่แล้วล่ะ
เดิมที
ยองแจไม่มีความคิดจะบอกเรื่องความรู้สึกบ้าๆนี่ให้ใครรู้อยู่แล้ว
พวกที่เอาแต่พูดๆกันว่าถ้าไม่บอก
โอกาสของคุณจะเท่ากับศูนย์ทันทีน่ะ...คนพวกนั้นคงไม่รู้หรอกมั้ง ว่าความรู้สึกเวลาโอกาสของเรามันถูกติดลบให้น้อยซะยิ่งกว่าศูนย์น่ะ
มันเป็นยังไง
มันอาจจะไม่มีอะไรยืนยันว่าคุณจะได้คนรักกลับมาหรือเปล่า
แต่ที่แน่ๆคือคุณอาจจะต้องเสียเพื่อนที่ดีที่สุดคนหนึ่งไป
แน่นอน
คนป๊อดๆอย่างยองแจน่ะ ไม่มีทางทำอะไรแบบนั้นหรอก
มันเสี่ยงเกินไป
แล้วในเมื่อเป็นแบบนี้มันก็ไม่ได้แย่อะไรสักเท่าไหร่
มันก็...โอเคแหละนะ
“พรุ่งนี้เจอแน่
หวังแจ็คสัน เวลาจะโกหกอะไร หัดมีศิลปะบ้างเหอะ”
คนตัวเล็กพึมพำกับตัวเองเป็นประโยคสุดท้าย
พร้อมๆกับหมอนหนุนใบโตที่ลอยไปกระแทกเจ้าตุ๊กตาเต่าเซนิกาเมะจนหล่นลงมาจากหัวเตียง
ก่อนเจ้าตัวจะปัดความคิดฟุ้งซ่านในหัวทิ้งไปและได้ฤกษ์ลงไปทานข้าวเย็นข้างล่างสักที
Behind every lie, there’s always a truth.
แด่ความป๊อดของคนสองคน
Happy April Fools’ Day.
Fin.
#การเดินทางของแจ็คแจ
#AprilFoolsDay
อนึ่ง หมาจิ้งจอก มักถูกใช้เป็นสัญลักษณ์ของความเจ้าเล่ห์ ในความเชื่อของชาวเอเชียตะวันออก
April Fools' Day ย้อนหลังกันสักสองสามวันนะคะ 5555
Enjoy Reading ค่ะ ^^
ความคิดเห็น