ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Gift 9 :Teaching
ตั้งแต่จำความได้...ลู่หานไม่เคยประสบความสำเร็จในการเป็นครู
ไม่ว่าจะสอนการบ้านเพื่อนสมัยประถม ติวหนังสือให้ลูกพี่ลูกน้อง หรือแม้แต่รับจ๊อบเป็นครูสอนพิเศษ
...ล้วนแต่มีผลตอบรับที่ค่อนข้างจะ...เอ่อ...ซะส่วนใหญ่...
ทำไมวะ ก็มันเข้าใจอ่ะ แต่มันอธิบายไม่ได้ เก็ทป่ะ!!! <<ลู่หาน
นั่นจึงเป็นสาเหตุให้ลู่หานเกลียดการสอนทุกสิ่งทุกอย่าง
แต่วันนี้...
“เอาขาขึ้นดิเซฮุน ไว้ตรงที่ถีบอ่ะ”
“เฮ้ย จะบ้าเหรอ เอาขึ้นฉันก็ล้มดิ”
“ก็เดี๋ยวฉันจับให้ไง”
“ไม่! ตัวเล็กๆอย่างนาย เดี๋ยวก็ได้ล้มไปทั้งสองคน”
“ตกลงเอ็งจะฝึกมั๊ยวะ ไอ้จักรยานเนี่ย!!” เริ่มเม้งแตกแล้วนะเว้ย
“ฝึก!”
“งั้นก็ทำตามที่ฉันบอกสิวะ ไม่งั้นมันจะฝึกได้ไงเล่า ไอ้เทวดาบ้า!!”
“ก็เดี๋ยวมันล้มอ่ะ”
บร๊ะเจ้าช่วย ลู่หานอยากฆ่าตัวตายวันละสามเวลา คนบ้าอะไร อยากฝึกขี่จักรยานแต่ไม่ยอมเอาเท้าขึ้นไปวางบนที่ถีบ
เถียงกันอยู่อย่างเนี้ย สักสิบนาทีได้แล้วมั้ง สงสัยว่าฝึกวันนี้จะไม่ได้เรื่องซะแล้วสิเนี่ย
โธ่ วันหยุดพักผ่อนอันแสนสุขของลู่หาน ต้องมาถูกทิ้งเปล่าๆปลี้ๆฟรีๆแบบนี้เนี่ยนะ ม่ายยยย
“ถ้านายจะขี่จักรยาน นายต้องเอาขาขึ้นไปถีบบนที่ถีบ เข้าใจมั๊ยเซฮุน ไม่งั้นชาติหน้านายก็ยังถีบไม่เป็น”
“ง่ะ แต่เดี๋ยวมันล้มนี่”
“ก็เดี๋ยวฉันจับไว้ให้ไงวะ เข้าใจยัง ถ้าคราวนี้นายไม่เลิกง้องแง้ง ฉันจะเลิกสอนให้แล้ว เบื่อ!”
“เฮ้ยๆ ทำๆ โอเคๆ แต่นายต้องจับดีๆนะ”
“อือ รู้แล้วน่า”
เมื่อได้ยินคำยืนยันจากอาจารย์ (?) เซฮุนก็ค่อยยกขาขึ้นวางไว้บนที่ถีบทีละข้างด้วยสีหน้าหวาดหวั่น
“เหวอๆ มัน...มันจะล้มแล้วลู่หาน”
“ถีบดิถีบ ถีบสิเว้ย”
ลู่หานแทบจะกรี๊ดใส่หูเซฮุน ไม่ใช่อะไรหรอกนะ ถ้าจักรยานมันล้มน่ะ คนแรกที่จะโดนทับก็คือลู่หานเนี่ยแหละ
“ไม่...ไม่...เฮ้ย!!!”
โครมมม
เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด
หลังจากจักรยานคันเล็กเริ่มเสียศูนย์ ร่างของเซฮุนก็ลอยละลิ่วลงมากระแทกพื้น โดยมีจักรยานคันที่ว่าทับไว้อีกทีอย่างสวยงาม
ดีนะที่ลู่หานกระโดดหนีออกมาทัน ไม่งั้นคงแบนแต๊ดแต๋แหงมๆ
“เจ็บมะ”
“เจ็บ!!!!” ตอบไปพลางเบ้ปาก
“สมน้ำหน้า” นี่ก็คนดีเหลือเกิน
“ครูบ้าไรวะสมน้ำหน้าลูกศิษย์”
สาบานได้ว่าประโยคนี้เซฮุนตั้งใจจะพูดพึมพำคนเดียว แต่ไม่รู้ว่าลู่หานเกิดหูดีอะไรขึ้นมา ถึงได้รับรู้และจัดการบ้องหูไอ้ลูกศิษย์คนนี้เป็นการตอบแทน
“เดี๊ยะๆ ด่ามากๆเดี๋ยวฉันไม่สอนเลย”
ในเมื่อพูดพึมพำไม่ได้ เซฮุนเลยทำปากขมุบขมิบต่อว่าคนข้างๆในใจแทน แต่ก็ยังขึ้นคร่อมจักรยานและเตรียมรับการฝึกสอน (?) ต่อ
“เอาใหม่ คราวนี้นายเอาขาข้างนึงวางไว้บนที่ถีบ...ข้างไหนก็ได้วางๆไปเหอะน่า”
ท้ายประโยคพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งหงุดหงิดเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ายังมีสีหน้ามึนๆตอบกลับมาไม่หาย
“แล้วไงต่อ”
“ทีนี้ก็เอาขาข้างทีเหลือยันพื้นให้จักรยานเคลื่อนตัวไปข้างหน้า พอล้อมันเริ่มหมุนนะ นายก็ค่อยยกขาอีกข้างขึ้นแล้วก็เริ่มปั่นยาว เก็ทมะ”
“???”
“โอเค งั้นฟังฉันอธิบายดีๆนะ” ตรูล่ะปลงตก
ลู่หานจัดการอธิบายวิธีขี่จักรยานเบื้องต้น (ที่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่ามันถูกหลักหรือเปล่า) ให้เซฮุนอธิบายฟังอีกสองสามรอบ กว่าเทวดาหนุ่มจะพยักหน้าร้องอ๋อออกมาก็เล่นเอาคนอธิบายแทบลมจับ คนอะไร เข้าใจยากชิบ หาย...เออ ลืมไป ไอ้หมอนี่มันไม่ใช่คนนี่หว่า
“เข้าใจแล้วใช่ป่ะ”
“อือ...แต่ฉันสงสัยอยู่อย่าง”
“อะไรอีกล่ะ”
“ทำไม...ที่สอนเมื่อกี๊มันไม่เห็นเหมือนที่นายสอนทีแรกเลยล่ะ”
“...”
“...”
“ฉัน...ลืม”
“ว่าไงนะ”
“ก็บอกว่าลืมอ่ะ เข้าใจมั๊ยวะ ฉันขี่จักรยานเป็นตั้งแต่ปีมะโว้ละ ให้มาย้อนรำลึกวิธีขี่มันก็รำลึกยากอยู่นะเว้ย”
ลู่หานรีบแก้ตัวเป็นพัลวันเมื่อเห็นสีหน้ากึ่งเยาะของคนตรงหน้า ทำไมวะ ลืมแล้วผิดเหรอ ก็เพิ่งมานึกออกทีหลังนี่หว่าว่ามันต้องยกขาขึ้นทีละข้าง
“ฉันควรไว้ใจให้นายสอนต่อมั๊ยเนี่ย”
“แล้วจะเรียนไม่เรียน”
“เรียนครับๆ”
เป็นอีกครั้งที่ลู่หานเอามุกเดิมขึ้นมาขู่ และมันก็ได้ผลเช่นเคย...
การฝึกขี่จักรยานของเซฮุนเริ่มขึ้นตั้งแต่ช่วงสายๆ ราวเก้าโมงสิบโมง จนตอนนี้เวลาได้ล่วงเลยมาจนเกือบถึงเที่ยงแล้ว จักรยานคันเล็กถูกขี่เลยอพาร์ทเมนต์มาเกือบๆจะสองกิโล ไอ้คนขี่น่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่คนคอยจับ คอยวิ่งตามเนี่ยสิ...เหนื่อยโคตร!!
“เจ็บชิบ! ไม่คงไม่ขี่มันแล้ว!!”
คนที่ล้มเป็นรอบที่ 5 พูดพลางเตะจักรยานด้วยความหมั่นไส้ แม่ง จะอะไรนักหนาวะ ขี่ยากชิ บ
“ไอ้บ้า!! ใครให้นายเตะจักรยานอย่างนั้นฮะ ซื้อมาแพงอยู่นะเว้ย!!!”
“ก็มัน...!!!”
“ล้มแค่นี้ก็ยอมแพ้ซะละ เทวดาบ้าไร อ่อน!!!”
จงใจพูดแรงๆให้คนตรงหน้าเกิดแรงฮึด...ความจริงไม่ได้อยากดูเป็นคนดีอะไรหรอก คือกูเหนื่อยครับ กูร้อน กูอยากกลับไปนอนโว้ยยยย
ฝ่ายคนถูกดูถูกถึงกับเส้นเลือดในสมองเต้นตุบๆ อยากจะตอบกลับไปว่า ‘เออ กูมันอ่อน หนักหัว?!’ แต่เพราะคำว่า ‘ศักดิ์ศรี’ ที่มันค้ำคอ ทำให้เซฮุนจำใจยกจักรยานคันเล็กมาขึ้นคร่อมอีกครั้ง
...ถ้าคราวนี้ล้มอีกนะ...
...มรึงศพไม่สวยแน่ ไอ้จักรยานเวร!!!!...
คาดโทษกับจักรยาน (ที่ไม่ได้รู้เห็นอะไรด้วยเลยสักนิด) เสร็จก็เริ่มขี่ตามที่อาจารย์ลู่หานสอนอีกครั้งอย่างทุลักทุเล
ทันทีที่ขาข้างที่เหลือยกขึ้นวางบนที่ถีบ จักรยานทั้งคันก็เริ่มเสียศูนย์ ร่างสูงๆของเซฮุนเริ่มโอนเอียงไปตามแรงจนกระทั่ง...
โครมมม
...ซะเมื่อไหร่กันล่ะ...
...เห็นอย่างนี้จักรยานก็กลัวคำขู่นะเออ...
...ทำไมไม่ล้มวะ...
นี่คือความคิดแรกที่โผล่เข้ามาในหัว เซฮุนขมวดคิ้วงงๆพลางคิดว่าลู่หานอาจจะมาช่วยจับให้อยู่มั้ง แต่จะให้หันไปมองข้างหลังก็ไม่กล้า แน่ล่ะ ขี่ก็ยังไม่ค่อยจะแข็ง ยัง ส. ใส่ เกือก หันกลับไปมองข้างหลัง มีหวังได้ตายโหง
“ลู่หาน นายอยู่ข้างหลังฉันใช่ป่ะ”
“...”
“ลู่หาน!”
“...”
“ลู่หาน!!!!”
“เออ!!! อยู่นี่เว้ย เรียกอยู่ได้ กลัวลืมชื่อหรือไงฮะ!!!”
เสียงตะโกนดังแว่วๆจากด้านหลังทำเอาคนขี่จักรยานอยู่ลืมความคิดที่ว่าจะไม่หันกลับไปทันที สิ่งที่เห็นคือ...ลู่หานกำลังนั่งพักอย่างหมดสภาพอยู่บนเก้าอี้ใต้ต้นไม้ใหญ่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากจุดนี้สักเท่าไหร่
งั้นก็หมายความว่า...
ฉัน...
ฉัน...
ฉัน...ขี่จักรยานเป็นแล้วโว้ยยยยยยยยยย” *จุดพลุ*
ไอ้บทจะขี่เป็นแม่ งก็เป็นเร็วจริงวุ้ย
ไม่รอช้า คนเพิ่งขี่จักรยานเป็นแบบสดๆร้อนๆรีบปั่นกลับไปหาคนที่นั่งหมดสภาพอยู่ใต้ต้นไม้เป็นการโชว์พาวทันที
“ลู่หานๆ”
“อะไรล่ะ”
“นี่ๆ”
“ไร? เออ กว่าจะขี่เป็นนะ เฮ้อออ”
พูดจบก็เอนหลังนอนบนเก้าอี้มันนั่นแหละอย่างเหนื่อยอ่อน เดินๆวิ่งตั้งแต่สิบโมงยันเที่ยง ไม่ใช่ไอร่อนแมนกลับชาติมาเกิดสักหน่อยนะ ถึงได้ไม่เหนื่อยน่ะ
แต่เหมือนคนตั้งใจอวดจะไม่ค่อยถูกใจคำพูดของลู่หานสักเท่าไหร่แฮะ
“แค่เนี๊ยะ”
“หืม?”
“ชมกันแค่เนี๊ยะ ฉันฝึกเลือดตาแทบกระเด็นนะเว้ย”
“โอเค...โอ้โห!!!! สุดยอดมากเซฮุน!!! ไม่เคยมีใครขี่จักรยานเป็นได้รวดเร็วเท่านายเลยนะเนี่ย เกิดมาฉันเพิ่งจะเคยเห็น โคตรเทพอ่ะ!!! เยี่ยมยอด ว้าวววว!!”
“ถ้าจะพูดแบบนี้ ไม่ต้องพูดก็ได้เหอะ”
“555 ล้อเล่นน่า ทำตัวเป็นหัวล้านขี้ใจน้อยไปได้” ว่าไปพลางดึงแขนคนขี้ใจน้อยให้ลงมานั่งพักเหนื่อยด้วยกันข้างๆ
ทำไมถึงรู้ว่าเหนื่อยเหรอ ก็ดูหน้าเข้าสิ โทรมไม่ต่างจากเขาสักนิด ถึงจะไม่มีปริปากบ่นเพราะความพยายามหรืออะดรีนาลีน หรืออะไรก็ช่างหัวมันเถอะก็ตามที
“นี่! ไม่ต้องมาทำปากยื่นปากยาวเลยเซฮุน นายอายุ...เท่าไหร่นะ เออ 22 ใช่มะ ฉันมั่นใจว่าอายุจริงๆของนายต้องมากกว่านั้นเป็นร้อยปี...แต่ก็ช่างมันเหอะ นายโตแล้วนะเว้ย มาทำน้อยใจเป็นเด็กๆไปได้”
“ไม่ต้องมาพูดเลย”
“ก็ฉันเหนื่อยนี่หว่า นายขี่จักรยาน เลยยังพอช่วยทุ่นแรงได้บ้าง แต่ฉันเนี่ย วิ่งตามตลอดทางนะเว้ย แต่ขี่เป็นก็ดีละ เช้าๆจะได้ขับไปส่งฉันที่ร้าน 55”
ลู่หานพูดติดตลก เพราะรู้ว่าไอ้เทวดานี่คงไม่ทำตามหรอก เหอะ ใครอยากจะไปรับไปส่งวะ แฟนก็ไม่ใช่ เพื่อนก็ไม่เชิง
“อือ แล้วนี่...อยากกลับแล้วใช่มะ”
“ก็ดี ฉันอยากจะไปนอนตีแผ่อยู่ที่ห้องเป็นชาติละ”
“ได้ๆ เออใช่ ซ้อนดิ นายจะได้ไม่ต้องเดินด้วย”
ลองเสนอความคิดที่น่าจะดูดีต่ออีกฝ่าย เพราะวินวินทั้งคู่ แต่สิ่งที่เซฮุนได้รับกลับมาคือสายตาไม่ไว้วางใจสักเท่าไหร่ของลู่หาน
“ทำไมทำหน้างั้น ฉันจะให้ซ้อนท้ายนะเว้ย ไม่ใช่พาไปลงนรก”
“นายเพิ่งจะขี่เป็นแหมบๆ ทำซ่าหาคนซ้อนท้าย เดี๋ยวก็ได้ไปลงนรกจริงๆทั้งคู่”
“ไรว้า ไม่เชื่อใจกันหรือไง”
“เออ”
คำตอบตรงๆของลู่หานไม่ได้ทำให้คนฟังรู้สึกเสียเซลฟ์หรือหน้าเสียได้แม้แต่น้อย ยังพยายามดันตัวลู่หานให้ขึ้นไปซ้อนบนจักรยานคันน้อยๆจนได้
“ถ้ามันล้มนะ...”
“เออน่า เชื่อใจได้”
พูดพลางออกตัวจักรยานคันเล็กไปอย่าง...ทุลักทุเล เพราะไม่คิดว่าตัวเล็กๆ บางๆอย่างคนด้านหลัง ‘หนัก’ เอาเรื่องเหมือนกันนะเนี่ย
“เซฮุน ขี่ดีๆสิวะ”
“ก็นายตัวหนักอ่ะ”
และเหมือนสวรรค์กลั่นแกล้ง...ส่งก้อนหินก้อนเล็กมาวางขวางทางจักรยานไว้อย่างพอดิบพอดี...
...และเหตุการณ์ทุกอย่างก็ดำเนินไปตามเสต็ป...
“เฮ้ยยยย”
“ว้ากกก”
ฟิ้ววว โครม!!!
ไอ้เซฮุนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ไหนเอ็งบอกไม่ล้มร้อยเปอร์เซ็นต์ไงแว๊!!!!!!!!!!!
อยากจะตะโกนออกไป...แต่ก็พูดได้เพียงในใจ
ไม่ใช่เพราะอะไร...กูจุกเว้ยยยยย...พูดไม่ออก
“โอยยย เจ็บจัง ลู่หาน เป็นไงบ้าง เจ็บมากมั๊ย”
คนจุกพูดไม่ออก ทำได้เพียงพยักหน้าหงึกๆให้คนถาม ไม่เจ็บได้ไงวะ พื้นคอนกรีตนะเว้ย ไหนจะโดนจักรยานทับ แม่ ง ครบเซ็ต
“ลุกไหวมั๊ย มานี่มา”
เซฮุนพูดขึ้นหลังจากยกจักรยานขึ้นตั้งเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงยื่นมือออกไปดึงแขนคนที่นั่งแหมะอยู่กับพื้นให้ลุกขึ้นมา
“โอ๊ยยยยย”
“เฮ้ย เป็นไรน่ะ”
“เจ็บ!!”
“เจ็บอะไร”
“ขาเว้ยยยย ขาแพลงแหงๆอีหรอบนี้”
บ่นไปน้ำตาก็เล็ดไป โคตรป๊าโคตรม๊าเจ็บครับ นะจุดนี้แอบไม่เข้าใจ ทำไมนางเอกนิยายน้ำเน่าถึงได้ชอบขาแพลงกันวะ เจ็บก็เจ็บ แลกกับการอ่อยผู้ชายเนี่ยนะ แม่ ง คุ้มเหรอครับเนี่ย เจ็บเว้ยยยย
“เจ็บๆๆๆ”
“รู้แล้วน่า เลิกบ่นสักทีดิ ทีฉันล้มยังไม่เห็นบ่นเลย”
“เรอะ”
“...ก็...ก็น้อยกว่านายแล้วกันน่า เงียบเหอะ แล้วงี้จะกลับยังไงเนี่ย”
ความเงียบบังเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อทั้งคู้จมอยู่กับความคิดของตน สักพักได้ เซฮุนถึงเงยหน้าขึ้นมามองคนตรงหน้าด้วยสายตา...รู้สึกผิดเล็กๆ
“มีทางเดียว นายต้องซ้อนท้ายฉันกลับ”
“จะบ้าเหรอ!! ไม่เห็นหรือไงสภาพขาฉันอ่ะ”
“แล้วจะให้ทำไง”
“นายก็...ขี่จักรยานกลับไปเก็บที่อพาร์ทเม้นต์ก่อน แล้วค่อยย้อนกลับมาแบกฉันกลับไง!”
“เรื่องอ่ะ มันใกล้ๆกันซะที่ไหน ซ้อนไปเหอะน่า”
“แค่ขาฉันแพลงยังไม่พอ?”
“คราวนี้สัญญาว่าจะไม่ทำล้มแล้ว”
“เมื่อกี๊ก็สัญญา!”
“เออน่า คราวนี้สัญญาจริงๆละ เกี่ยวก้อยเลยเอ้า”
คนบาดเจ็บมองนิ้วก้อยสลับกับหน้าเจ้าของนิ้วอย่างไม่ค่อยมั่นใจ แต่ก็ตัดใจยอมเกี่ยวก้อยไปด้วย พ่อแก้วแม่แก้วโปรดคุ้มครองลูกช้างด้วยเท๊อญญญ
“จะไปล่ะนะ เกาะดีๆล่ะ”
“อืม ขี่ดีๆนะเว้ย”
พูดย้ำเป็นรอบที่ล้าน จักรยานคันน้อยออกตัวอย่างนิ่มๆ แตกต่างจากครั้งแรกลิบลับ แม้ว่าจะทุลักทุเลเล็กน้อยตามประสาคนเพิ่งขี่เป็น แต่ก็ถือว่าปลอดภัยในระดับหนึ่ง
...จะว่าไปก็น่าสนให้ไปรับ – ส่งทุกวันนะเนี่ย 55...
“เจ็บขาอยู่มั๊ย”
“เจ็บดิ ถามได้”
“งั้นฉันจะรีบปั่นแล้วกันนะ เกาะแน่นๆล่ะ”
“เฮ้ยยยย ไม่ต้องรีบก็...ว้ากกกกกกก เซฮู๊นนนนนนนน”
คนซ้อนท้ายหวีดร้องเสียงแหลมที่สุดเท่าที่เพศชายจะทำได้พลางคว้าเอวคนข้างหน้ามากอดตามสัญชาติญาณ ก็เมื่อกี๊เซฮุนเหมือนจะเสียหลักมั้ง จักรยานเลยเขวไป...เยอะเลยแหละ แม่ ง น่ากลัว ยิ่งกว่ารถไฟเหาะ
“โทษทีๆ”
“เกือบได้ตายหมู่!”
“แฮ่ๆ ขอโทษน่า แล้วก็...”
คนพูดหยุดไปเล็กน้อย ก่อนจะเสี่ยงตายปล่อยมือจากแฮนด์จักรยานข้างหนึ่งมาจับมือเล็กๆที่กุมกันอยู่รอบเอวของเขาไว้หลวมๆ
“...กอดไว้แบบนี้ก็ดีนะ ชอบ อุ่นดี”
ลู่หานแทบชักมือออก ถ้าไม่ติดว่าบนนี้คือจักรยาน แถมคนขี่คือมือใหม่ป้ายแดงแบบสดๆร้อนๆ ที่สำคัญคือไอ้คนพูดมันก็ไม่ยอมปล่อยมือที่กุมไว้สักที
ให้ตาย! นี่มันหน้าหนาวนะ ทำไมมันร้อนงี้ฟะ!! มันควรจะหนาวยะเยือกเหมือนในซีรีย์เซ่!
ร้อนๆๆๆๆ งืออออ
“นี่! ปล่อยมือได้แล้วน่า ไปจับจักรยานไป๊ เดี๋ยวก็ล้มหรอก”
พอหาทางออกให้กับอารมณ์แปลกๆที่เกิดขึ้นมาไม่บ่อยสักเท่าไหร่ในชีวิตไม่ได้ ก็จัดการหันไปดุไอ้คนทำแก้เก้อซะนี่
ลมเย็นๆพัดโกรกมาเป็นพักๆ...ซึ่งก็ดีแล้ว เพราะพัดมาทีแทบจะแข็ง
แต่ว่า...
จะว่าไปแล้ว...ได้กอดเอวเซฮุนนี่...ก็อุ่นดีเหมือนกันนะ...
.
.
.
.
.
TBC.
Writer Talk
ทักทายค่า รีดเดอร์ทุกๆท่านนน :D กลับมาเจอกันอีกครั้งพร้อมด้วยการสอนจักรยานของพี่ลู่ที่...เอ่อ...-_-
ขอบอกว่าไอ้เรื่องสอนคนไม่เป็นเนี่ย ตัวชมเลยค่ะที่เป็น 55 ไม่เคยไปสอนพิเศษหรอกนะ แต่คือ...ไม่เคยสอนอะไรใครแล้วคนนั้นเข้าใจแบบได้เรื่องได้ราวอ่ะ เราเข้าใจอยู่คนเดียว 555
ตอนนี้พี่ฮุนทำพี่ลู่เขิน again & again อิ๊อ๊ะ เขินจุง เมื่อไรเราจะมีโอกาสแบบนั้นบ้าง *เพ้อ*อย่าไปสนใจมากค่ะ แม้ว่าเดือนนี้จะเป็นเดือนแห่งความรักก็ตาม กระซิกๆ
พอๆ ชักเวิ่นเว้อ ยังไงชมก็ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามานะคะ ทุกวิว ทุกเม้น ทุกๆอย่างเป็นกำลังใจให้ชมยังสามารถแต่งฟิคเรื่องนี้ต่อไปได้ ขอบคุณมากๆค่า เจอกันใหม่ตอนหน้านะคร้าบบบบ จุ๊บๆ >3< (รีดเดอร์จะหนีก็เพราะไอ้จุ๊บๆนี่แหละ -_- )
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น