ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Gift 8: แปลก
Few days later...
...เดี๋ยวนี้เซฮุนชอบทำตัวแปลก...
...อย่างเช่น...
‘เซฮุนนอนเหอะ ฉันง่วงแล้วอ่ะ’
ลู่หานพูดพลางเดิน (คลาน) ไปขึ้นเตียงด้วยความเหนื่อยล้า วันนี้มันวันอะไรกันนะ ลูกค้าเยอะเป็นบ้า เสิร์ฟแทบไม่หวัดไม่ไหว
ว่าแต่...เมื่อไหร่เซฮุนจะขึ้นมานอนวะ...ง่วงแล้วนะว้อยยย
‘ย่า!!! ขึ้นมานอนสักทีดิไอ้เทวดา ฉันง่วงแล้วนะว้อย’
‘ฉัน...ฉันยังไม่ง่วงนี่ นายก็นอนไปก่อนดิ’
‘ก็นายเล่นเปิดไฟขนาดเนี้ย จะไปหลับลงได้ยังไงล่ะ’
‘ไฟแค่ดวงเดียวเนี่ยนะ’
‘เออ!!! มันแสบตา แล้วก็เปลืองไฟด้วยรู้มั๊ย รีบปิดไฟแล้วมานอนเดี๋ยวนี้เลย’
‘ไม่! หัวเด็ดตีนขาดฉันก็ไม่ขึ้นไปบนเตียงแน่นอน’
‘ย่า!!!!!! ฉันไม่ได้เป็นกลากเกลื้อนนะเว้ย จะกลัวไรนักหนาวะ รีบๆขึ้นมานอนเด้’
‘ม่ายยยยยยยยยยย งั้น...งั้นฉันจะนอนโซฟา’
‘ไอ้โซฟากว้างเท่าขี้มดนั่นอ่ะนะ! นอนไปได้เมื่อยขบตายห่ า เป็นบ้าอะไรของนายวะเซฮุน’
‘...’ เงียบ
ดูม๊านนนน นอกจากจะทำนิ่งไม่ตอบแล้วยังเมินโดยการเดินหนีซะด้วย ด้วยความหงุดหงิดปนหมั่นไส้ ลู่หานจึงจัดการปาหมอน ผ้าห่มครบเซ็ตไปให้คนงี่เง่าก่อนจะคว้าผ้าห่มมาคลุมตัวเองและหลับไปด้วยรมณ์บ่จอยสุดขีด
‘อยากนอนที่โซฟาก็นอนไปเลยไป คนเค้าอุตส่าห์หวังดีอยากให้นอนสบายๆ ชิ’
...แล้วก็...
เช้าอันแสนสดใส ลู่หานเดินเช็ดหน้าออกมาจากห้องน้ำหลังจากล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ ก็เห็นเทวดาร่างสูงกำลังยืนขมวดคิ้วอยู่หน้าตู้กับข้าว เป็นอะไรหว่า???
‘นี่ เป็นอะไรอ่ะ...เฮ้ยยย’
พลั่ก!!!
ผลักกูทำไมวะครับ! ไอ้เทวดาบ้า!!! โอย จุก พูดไม่ออกเลย
‘นาย...ทำไมถึงได้ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ขนาดนั้นเล่า!!!’
ยื่นหน้า??? ตอนไหนวะ???
...หรือจะเป็น...เมื่อกี๊...
‘ยื่นหน้าบ้าอะไร ฉันก็แค่เข้ามาถามว่าเป็นอะไร โรคจิตป่ะนายอ่ะ’
‘ก็...ก็นั่นแหละ! มันใกล้เกิน ฉันไม่ชอบ ขนลุก!!!’
พูดไปพลางก็เดินหนีไปอยู่อีกฝั่งของโต๊ะกินข้าวด้วยสีหน้ายุ่งๆ สรุป ลู่หานผิดที่เข้าไปถามสารทุกข์สุขดิบสินะ ...แมร่งเอ๊ยยย...
...วันนี้ก็เหมือนกัน...
“ย่า!!!!! ลู่หาน ทำอะไรของนายน่ะ!!!!!!”
“???”
โวยวายไปพลางก็รีบยกมือขึ้นปิดตาทั้งสองข้างของตนอย่างไวว่อง คนถูกเรียกก็งงเลยสิครับพี่น้อง กูไปทำอะไรมาเหรอวะ
“เป็นอะไรของนายฮะเซฮุน”
“ทำไมไม่ใส่เสื้อฮะ!!!”
ลู่หานก้มลงมองตัวเองในสภาพผ้าขนหนูที่นุ่งปิดแค่ส่วนล่างอย่างเดียวก็ถึงบางอ้อ “ฉันออกมาเอาสบู่อ่ะ พอดีสบู่หมด เลยขี้เกียจใส่ชุดคลุม โทษทีแล้วกัน”
“รีบๆเลยนะ ฉันไม่ชอบ”
“เออๆ”
ตอบรับอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะรีบหยิบสบู่แล้วเข้าห้องน้ำไป จะไม่รีบได้ไงล่ะ หนาวจะตายชัก~
อ่านจนถึงตอนนี้แล้วคุณคงจะรู้สึกว่า...แล้วมันแปลกตรงไหนวะ ใครเค้าจะชอบมองหน่มน๊มคนอื่นกัน ถึงจะเป็นผู้ชายด้วยกันก็เหอะ
ลองอ่านต่อไปเรื่อยๆสิ...แล้วคุณจะรู้...
ลู่หานอกมาจากห้องน้ำในสภาพชุดคลุมอาบน้ำกับผมที่เปียกชื้นเพราะเพิ่งสระ มือบางจับผ้าขนหนูพลางเช็ดผมตัวเองเบาๆให้แห้งอย่างสบายอารมณ์ มีผิวปากเป็นเพลงคลอไปด้วยนะเออ
...ทำไมลู่หานถึงรู้สึกแปลกๆ...
...อย่างกับมีคนมองอยู่....
ขวับ
ไวเท่าใจนึก เจ้าตัวรีบหันไปมองตามทิศทางที่ความรู้สึกของตนบอกทันที ทว่าก็ต้องพบเพียงแค่...เทวดาโรคจิตที่ยืนลอยหน้าลอยตาอยู่หน้าทีวี...
...ด้วยท่าทางอันสุดแสนจะพิรุธ...
เล่นยืนทำหน้าเอ๋อ ลอยชายไปมา แถมตายังล่อกแล่กๆแบบนี้ ต่อให้เป็นไอ้โง่แค่ไหนยังดูออกเลยเฟ้ยยย
ว่าแล้วก็ลองถามหยั่งเชิงสักหน่อย
“เป็นไร เซฮุน”
“ปล๊าววววว”
น่านนนน มีเสียงสูงอีก ให้ตาย โกหกไม่เป็นเอาซะเลย
“เมื่อกี๊นายแอบมองฉันเหรอ ไอ้เทวดาโรคจิต!!!”
“เฮ้ย!!!!” ร้องด้วยความตกใจ อย่างกับว่าถูกจับได้ “เปล่าๆ เปล่านะ....จริงจริ๊งงงง”
ลู่หานเกือบจะเชื่อไปแล้วล่ะว่าเปล่า...ถ้าไม่มีไอ้ ‘จริงจริ๊งงงง’ เนี่ย
“ไม่จริงอ่ะ เมื่อกี๊ฉันรู้สึกอย่างกับว่ามีใครมองอยู่...” ว่าไปพลางก็ค่อยๆสาวเท้าเข้าไปใกล้เทวดาร่างสูงที่ก้าวถอยหลังไปทีละก้าว
“แล้วในห้องนี้...มันก็มีแค่ฉัน...กับนาย...”
เซฮุนเสียหลักล้มลงไปกึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงด้านหลังในขณะที่คนพูดก็ค่อยๆเคลื่อนกายเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
ลู่หานที่ยังคงอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำยกยิ้มที่มุมปาก คลานเข่าขึ้นไปบนเตียงด้วยท่าทางที่เทวดาหนุ่มไม่สามารถอ่านออกได้ ก่อนจะ...
“แกแอบมองฉันใช่มั๊ย ตายซะไอ้เทวดาโรคจิต!!!! ย้ากกกกกกก”
ก่อนจะทำการ ‘ทึ้ง’ ร่างกายของร่างสูงด้วยความสนุกสนาน อันที่จริงก็ไม่ได้ตั้งใจจะแกล้งหรอกนะ แต่หน้าตาตื่นๆของเซฮุนมันตลกดีนี่นา เลยขอแกล้งนิดนึงแล้วกัน :P
“นี่นายแกล้งฉันเหรอ!!! เดี๊ยะๆ กล้าเล่นของสูงเหรอลู่หาน!!!”
“555 เอาเด้...เหวอ!!!!”
เสียงเล็กๆร้องขึ้นด้วยความตกใจ เมื่ออยู่ดีๆตนเองที่เป็นฝ่าย ‘รุก’ ก็ถูกพลิกให้ไปนอนราบอยู่บนเตียงซะได้
“ปล่อยเว้ยยยย”
“555 คราวนี้นาย...เสร็จ...ฉัน...”
????
ลู่หานที่เมื่อครู่หลับตาปี๋ ดิ้นซ้ายดิ้นขวาให้หลุดจากการเกาะกุมของคนด้านบนแอบหรี่ตามองเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเสียงของเซฮุนเงียบไป
เป็นไรหว่า
แต่ถึงจะลืมตาก็ไม่อาจช่วยให้คนตัวเล็กเข้าใจได้ว่าทำไม เพราะในสายตาลู่หานมันก็เป็นแค่...
เซฮุนที่ตอนนี้นิ่งสนิทไปแล้วนั่งคร่อมอยู่บนตัวของเขา...แค่นั้น
“เซฮุน???”
“เอ่อ...โทษที”
เอ่ยขอโทษเสียงเบาหวิว โดยที่คนรับคำขอโทษเองก็ยังงงว่าไอ้หมอนี่ทำอะไรผิดให้เขา ลู่หานสิน่าจะต้องเป็นฝ่ายขอโทษ เล่นไปแกล้งเค้าซะอย่างนั้น
อาการแปลกๆของเซฮุนยังไม่จบลงเพียงเท่านี้ ร่างสูงลุกออกจากเตียงและจรลีออกจากร่างของลู่หานอย่างรวดเร็วอย่างกับว่า ขืนอยู่ใกล้หมอนี่อีกนิดเดียว เขาอาจจะติดเชื้อโรคบางอย่างจากลู่หานก็เป็นได้
“เป็นไรอ่ะ”
“เปล่า...คือ...ฉันว่านาย...เอ่อ...ไปแต่งตัวให้เรียบร้อยดีกว่านะ...เดี๋ยว...เดี๋ยวจะเป็นหวัด”
“เออว่ะ อืมๆ งั้นเดี๋ยวฉันมานะ”
เล่นๆไปไอ้เราก็ลืมว่าใส่ชุดอะไรอยู่ ไม่น่า มันถึงได้เย็นๆแปลกๆ ~
10 minutes later...
“เซฮุน...ฉันไปทำงานนะ”
“อะ...อืม...โอเค โชคดีนะ”
“อือ”
ปิดประตูห้องพลางเดินลงบันไดไปแบบงงๆกับอาการของเพื่อนร่วมห้อง เป็นอะไรของมันวะ ผีออกแล้วหรือไง อยู่ดีๆถึงได้ดูเอ๋อๆไปแบบนั้น
ลู่หานงงวุ้ย!
19.30 p.m.
กรุ๊งกริ๊งๆ
“ยินดีต้อนรับคร้าบบบบบบบ ^O^” มินซอกผู้แสนร่าเริงกล่าวต้อนรับแขกผู้มาใหม่ด้วยน้ำเสียงสดใส ก่อนจะ...
“คริสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส”
โผเข้ากอดผู้มาใหม่อย่างเต็มรัก (?)
...คุณคริสเหรอ!!.... <<< ลู่หาน
“โห กอดซะเต็มรักเลย พอๆ เดี๋ยว ‘เด็ก’ นายมาเห็นแล้วได้จ้องงาบหัวฉันอีก”
...หืมม??? เด็กเหรอ???...
“ใครสนล่ะ ฉันไม่สนหมอนั่นเล่า เอาแต่แกล้งกันอยู่ได้! มาอยู่กับคริสดีกว่า ใจดีกว่ากันเย๊อะ”
“โห น้อยใจเลยว่ะได้ยินงี้” บุคคลที่สามพูดขึ้นเสียงดังอย่างจงใจ “สวัสดีครับพี่คริส ไม่ได้มาซะนานนะพี่”
“อืม งานที่บริษัทยุ่งๆน่ะ แต่ตอนนี้ค่อยดีขึ้นหน่อย ถึงได้ปลีกตัวกลับเร็วได้...แต่ก็แทบแย่เหมือนกัน แล้งจงแดล่ะ ทำงานเป็นไง”
“ก็เรื่อยๆแหละครับ” ก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองร่างนุ่มนิ่มที่เกาะร่างชายหนุ่มหน้าตา (โคตร) ดีอยู่ “ถ้าพี่ไม่ยอมปล่อยเอวจากพี่คริสล่ะก็ เย็นนี้อย่าหวังเลยว่าจะได้กินช็อคโกแลตที่แม่ผมเอามาฝาก หมดสิทธิ์!!”
เท่านั้นแหละ ไอ้คนที่บ่นว่าจงแดขี้แกล้งอย่างโน้น ว่าเค้าอย่างนี้ก็รีบวิ่งหางจุกตูดกลับมาหา ‘เด็ก’ ของตนทันที ก่อนจะกอดเอวเด็กหนุ่มอย่างออดอ้อน
“ง่า จงแดอา พี่มินซอกขอโทษน้า พี่มินซอกผิดไปแย้วววว ให้อภัยเค้าน้า”
“...”
“มามะ เกี่ยวก้อยกันเนอะ”
“ถ้าผมไม่เอาช็อคโกแลตมาล่อ พี่ก็จะไม่กลับมาใช่ป่ะ”
“ใช่...เอ๊ย ไม่ใช่ๆ พี่ก็แค่เล่นกับคริสเฉยๆอ่ะ นะๆ คืนดีกันนะ” ว่าไปก็ทำท่าแอ๊บแบ๊ว หวังว่าจะทำให้อีกฝ่ายอารมณ์ดีขึ้น
“...ฮึก...ฮ่าๆๆ พี่น่าจะเห็นหน้าตัวเองนะ โคตรฮา 5555”
...ซึ่งได้ผลดีซะด้วย...
ว่าแต่...ทำไมลู่หานถึงได้รู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินของตอนนี้เลยวะ แม่ ง นึกแล้วว่าไอ้คู่นี้มันต้องมีซัมติง ไม่มีบอกอ่ะ
“คุณลู่หานเป็นยังไงบ้างครับ งานนี้”
“อ้อ...ก็...สบายกว่างานก่อนๆเยอะเลยแหละครับ ต้องขอบคุณคุณคริสคนเดียวเลยเนี่ย” พูดไปก็ยิ้มหน้าบานไป เฮ้อ คุณคริสนี่มองยังไงก็หล่อเนอะ นิสัยก็ดี เฮ้อ อิจฉาคนแถวนี้จัง
“ท่าทางไอ้ซาลาเปานั่นจะทำคุณปวดหัวน่าดูเลยล่ะสิ”
“ซาลาเปา?” ใครวะ งงครับ
“อ๋อ ก็มินซอกน่ะครับ ซาลาเปาเป็นฉายาที่พวกผมตั้งให้เค้าน่ะ”
ว่าไปพลางก็ชี้ให้ลู่หานเห็น ‘ซาลาเปา’ ที่ตอนนี้กำลังคุยอ้อล้อต่อกระซิกกับ ‘เด็ก’ ของตนอยู่ ท่าทางน่าร้ากกก น่ารัก
เออว่ะ ซาลาเปาจริงๆด้วย 55
“รู้จักกันมาก่อนเหรอครับ”
“ครับ ผม มินซอก แล้วก็อี้ชิงรู้จักกันตั้งแต่สมัยมหาลัยน่ะครับ ส่วนจงแดนั่นก็...”
“แฟน?”
“555 คุณลู่หานดูออกด้วยเหรอเนี่ย”
อยากจะตอบไปว่า ‘ดูไม่ออกก็บ้าแล้วเว้ยยย เล่นอ้อล้อต่อกระซิก กุ๊กกิ๊กอยู่ในโลกสีชมพูอมม่วงกันสองคนซะขนาดนั้น’
แต่พอดีว่าคนนี้ยังไม่สนิทเท่าที่ควร เพราะงั้น ตอบแบบรักษามารยาทหน่อยแล้วกันเนอะ
“ครับ ออกจะ...ชัดเจน”
“ฮะๆ ขืนถ้าไอ้ซาลาเปามันรู้คงได้มีอายม้วน เห็นอย่างนี้มินซอกน่ะขี้อายจะตายครับ แซวนิดแซวหน่อยก็อาย มุดหน้าหนีแล้ว”
งั้นไว้ลองดีกว่า 555 <<< ลู่หาน
“ลู่หาน! อย่าไปกุ๊กกิ๊กกับคริสนักดิ เดี๋ยวเจ้าของเค้าจะหวงงงง ~”
“ฮิ้วววว”
คนขี้อายออกปากแซวเจ้าของร้านหน้าสวยที่เดินออกมาจากหลังร้านเป็นคนแรก โดยมีแฟนหนุ่มของตนฮิ้วเป็นลูกคู่ให้
สมแล้วที่เป็นแฟนกัน เข้ากันได้ดีจริงจริ๊งงง
อี้ชิงหันไปถลึงตาน้อยๆให้คนอายุมากกว่าก่อนจะก้าวฉับๆมาหาชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนหล่อเจิดจรัสอยู่ตรงเคาท์เตอร์
“เป็นไงบ้างเรา ไม่ได้เจอตั้งนาน”
“ก็ยังมีชีวิตดีอยู่ครับ”
“ตอบอย่างนี้เดี๋ยวพี่ทำโทษเลยนี่”
ว่าไปก็ทำท่าเหมือนจะคว้าคนตรงหน้าเข้ามากอด ติดเสียว่าร่างบางขยับหนีไปเสียก่อน พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงแกมดุ
“นี่กลางร้านนะครับพี่คริส อายคนเค้าบ้าง”
“ทีมินซอกกับจงแดมันกุ๊กกิ๊กกันยังไม่เห็นเป็นไรเลย”
“ก็...ก็ผมไม่ใช่พี่มินซอกนี่ครับ ทำตัวเป็นเด็กดื้อไปได้ พี่นี่ ยี่สิบสี่แล้วนะครับ”
“ฮึ แล้วเราล่ะ เพิ่งจะยี่สิบสาม ทำตัวอย่างกับคนอายุยี่สิบห้า”
“พี่!! ด่าผมเหรอ”
ลู่หานที่เริ่มรู้สึกว่าตัวเองชักจะเป็นส่วนเกินของสองคนนี้ค่อยๆถอยออกมาช้าๆพร้อมกับรอยยิ้มบางๆที่มุมปาก
...ยิ่งมอง...ยิ่งดูเหมาะสมกัน...
ถ้าถามว่าเจ็บมั๊ย...แน่นอนว่าคำตอบคือ...เจ็บ
แต่มันไม่ได้เจ็บแบบคราวแรกนะ คือ...ยังไงดีล่ะ...มันแค่แบบ แปล๊บๆอ่ะ จี๊ดๆ แสบๆ คันๆ นิดๆหน่อยๆ ไม่ได้ทรมานอะไรมากมาย
แต่ก็ไม่อยากจะยืนอยู่ตรงนี้นานๆเหมือนกันแฮะ
เดี๋ยวน้ำตามันจะพาลไหลออกมาอีก
เอาเหอะ ของแบบนี้มันก็ต้องใช้เวลาในการรักษา...เดี๋ยวมันก็หายเองแหละ
“คุณลู่หานครับ”
“ฮะ...เอ้อ ครับ?”
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ผมเรียกตั้งนาน”
“เอ่อ...ไม่มีอะไร ผมก็แค่...คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ แหะๆ”
“อืม...ผมว่าเราเลิกคุยกันด้วยคำสุภาพแบบนี้ดีกว่า มันดู...ไม่คุ้นปากเท่าไหร่ ดีมั๊ยครับ เพื่อนๆกันทั้งนั้น ไม่ต้องสุภาพมากหรอกเนอะ”
ก็ดีเหมือนกันเนอะ
“ก็ได้ เอาดิ ผม...เอ้ย...ฉันก็ไม่ค่อยชินๆปากเหมือนกัน ฮะๆ”
“พี่คริส! อย่ามัวแต่ไปม่อพี่ลู่หานสิครับ มาช่วยผมเก็บร้านด้วย!”
คำว่า ‘ม่อ’ ของอี้ชิงทำเอาคนฟังทั้งสองคนสะดุ้งก่อนจะได้แต่หัวเราะแห้งๆให้กันแล้วแยกย้ายไปช่วยกันเก็บร้าน ถึงจะได้ยินคริสพูดมาดังแว่วๆว่า ‘พี่เป็นลูกค้านะ ง้องแง้งๆ’ ตามมาทีหลังก็ตามที
‘ม่อ’ เหรอ
ฮะๆ ตลกละอี้ชิง
มีแต่พี่เนี่ยสิที่จะไป ‘ม่อ’ คริสเค้า (ฮา)
หลังจากยกๆเก็บๆข้าวของในร้านได้เกือบหมดก็ถึงเวลากลับบ้านสักที
“ให้พี่ไปส่งมั๊ยอี้ชิง”
“ผมบอกแล้วนี่ครับว่าผมกลับได้ ไม่ต้องห่วงเรื่องอันตรายด้วย ผมไม่ได้ไปคนเดียวสักหน่อย ไปกับพี่มินซอกแล้วก็จงแดนะ”
“ก็แหม...พี่อยากไปส่งอี้ชิงบ้างนี่นา”
“ไว้โอกาสหน้าดีกว่านะครับ นี่ก็สองทุ่มนิดๆแล้ว บ้านผมกับห้องพี่ก็อยู่กันคนละทิศ พรุ่งนี้พี่คริสต้องไปทำงานนะครับ น่านะ...ไว้คราวหน้านะ ผมสัญญา ให้เกี่ยวก้อยเลยอ่ะ”
“จริงอ่ะ”
“อื้อ”
หลังจากได้สัญญาเกี่ยวก้อยจากคุณแฟนเรียบร้อยแล้ว คริสก็เดินมาที่หน้าร้านด้วยอาการที่ไม่ต้องบอกว่าแฮบปี้ลั้ลลาแค่ไหน
“หน้าบานเชียวนะ”
“55 หน้าฉันมันแสดงออกขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ยิ้มจนปากจะฉีกถึงรูหูอยู่แล้วนายน่ะ”
ลู่หานพูดกลั้วหัวเราะพลางเริ่มเดินไปบนหิมะ มือสองข้างซุกเข้าไปในเกระเป๋ากางเกงพลางรีบจ้ำให้ถึงห้องพักเร็วๆ
ที่ต้องเดินกลับก็เพราะเมื่อเช้าก่อนจะออกมาจากห้อง มีคนรู้จักในอพาร์ทเมนต์มาขอยืมจักรยานไปใช้วันนึง เห็นว่าจะต้องรีบไปสมัครงานหรืออะไรก็ไม่รู้แหละ ตอนนั้นไอ้เราก็ไม่ได้คิดอะไร เห็นว่าที่ทำงานเราก็อยู่ใกล้ๆ เดินแป๊บเดียวก็ถึงเลยให้เค้ายืมไป ไม่ทันนึกถึงตอนขากลับเนี่ยสิว่ามันจะหนาวแค่ไหน แมร่ง ระยะทางเกือบๆจะกิโลอย่างกับสักสามกิโล หนาวเป็นบ้า
“นายเดินกลับเหรอ”
“อื้อ พอดีวันนี้มีคนยืมจักรยานไปน่ะ”
“อ๋อ...งั้นนั่งรถกลับด้วยกันป่ะล่ะ ฉันก็จะกลับห้องเหมือนกัน”
เป็นความคิดที่ดีเลิศประเสริฐศรี
ณ เวลานี้ ไว้ตัวไม่ไหวแล้วครับ เพราะอากาศข้างนอกนี่ก็ช่างหนาวทรมานจิตเหลือเกิน ลู่หานรีบพยักหน้าหงึกหงักแล้ววิ่งดุ๊กๆไปที่รถของคริสทันที
อ้า อุ่นจัง
ด้วยความที่เป็นรถยนต์ ใช้เวลาไม่ถึง 10 นาทีลู่หานและคริสก็เดินทางมาถึงอพาร์ทเมนต์โดยสวัสดิภาพ
“ขอบคุณคริสมากนะที่มาส่ง” ลู่หานพูดขึ้นเมื่อมาถึงหน้าห้องพักของตน
“เฮ้ยไม่เป็นไร ทางเดียวกัน ช่วยๆกันแหละ”
“ยังไงก็ขอบใจละกัน เจอกันนะ”
“อื้อ”
ยืนยิ้มโบกมือบ๊ายบายจนร่างสูงที่ตอนนี้เลื่อนขั้นจากคนรู้จักเป็นเพื่อนบ๊ายบายหายแว้บเข้าไปในห้องเรียบร้อยแล้ว ถึงได้ค่อยเปิดประตูเข้าห้องของตนไป
“กลับมาแล้ว”
“หมอนั่นมาส่งเหรอ”
ลู่หานผงะไปเล็กน้อยเมื่ออยู่ดีๆเซฮุนก็ยิงคำถามมาแบบไม่มีปี่ขลุ่ย “คริสน่ะเหรอ...อ่าฮะ”
“ทำไม??”
“ก็...วันนี้เค้าไปหาแฟนเค้าที่ร้าน...เจ้าของร้านน่ะนะ แล้วพอดีวันนี้ฉันไม่ได้เอาจักรยานไปเพราะพี่ชางมิน...คนรู้จักที่อยู่ห้องข้างล่างเรานี่แหละยืมไปน่ะ เห็นว่าต้องรีบไปสมัครงานอะไรก็ไม่รู้ เค้าเลยให้ฉันติดรถกลับมาด้วย”
พยักหน้าช้าๆอย่างเข้าใจก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัว ลู่หานก็ถือโอกาสวางข้างของทั้งหลาย จำพวกกระเป๋า มือถือ บลาๆ ไว้บนโต๊ะหน้ากระจก
“อ่ะ ทำเผื่อไว้ให้ ดีที่ยังไม่อืด”
ลู่หานเลิกคิ้วเล็กน้อยอย่างแปลกใจกับชามบะหมี่ที่คนตรงหน้ายื่นมาให้ เออว่ะ ร้อยวันพันปีไม่เคยทำอะไรให้ วันนี้เป็นอะไรของมันวะ ตั้งแต่เมื่อเช้าละ
“อือ ขอบใจ”
รับชามบะหมี่ร้อนๆมาพลางพึมพำขอบคุณ ลู่หานรีบโซ้ยบะหมี่อย่างหิวโหยโดยไม่ได้สังเกตสีหน้าครุ่นคิดของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“ลู่หาน”
“หือ?”
“ฉันตัดสินใจแล้ว”
“ว่า???”
“พรุ่งนี้นายต้องสอนฉันขี่จักรยาน”
“ฮะ???”
ให้ตายเถอะ ใครเอาอะไรผิดสำแดงให้โอเซฮุนกิน ช่วยบอกลู่หานทีเหอะ
.
.
.
.
.
TBC.
Writer
ยู้ฮู~ ยังมีคนอ่านอยู่มั๊ยเนี่ยยยย อย่าเพิ่งหนีน้า เค้ากลับมาแย้ววววว
แฮ่ๆ ชมหายไปหลายวัน ขออภัยด้วยค่ะ (คาดว่าคงเป็นแบบนี้อีกบ่อยๆ การบ้านเยอะมว้าก)
หายไปอัพสต๊อกนั่นเอง ขออภัยที่หายไปนานนะคะ
อย่าเพิ่งทิ้งกันไปน้า ยิ่งไม่ค่อยมีคนจะอ่านอยู่ 55
ขอบคุณทุกวิว และทุกเม้นมากๆนะคะ
ถึงมันจะน้อย แต่ชมก็มีความสุขและมีกำลังใจทุกครั้งที่ได้อ่านนะ
เอาล่ะ พร่ำเพ้อมานาน ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ บ๊ายบายยยย ^O^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น