[Yaoi] ของขวัญ [HunHan Feat.KrisLay Chanbaek & Exo]

ลำดับตอนที่ #4 : Gift 4 : ง้อ & ปลอบ

01.00 p.m. “ขอโทษ” “ไม่ได้โกรธสักหน่อย” “หน้าบูดเป็นตูดหมาอย่างนี้เนี่ยนะเรียกไม่โกรธ...โกหกตกนรกนะลู่หาน” “...ก็มันน่ามั๊ยเล่า...” “ก็ฉันไม่รู้นี่นาว่ามันทำยังไงอ่ะ” “...” “อย่าทำหน้าแบบนั้นเด่ะ มันรู้สึกผิดนะเฟ้ยยยย” “ช่างมันเหอะ” ลู่หานพูดก่อนจะลุกขึ้นบิดตัวไปมาด้วยความเมื่อยขบแล้วทิ้งตัวลงบนโซฟาอีกรอบ จะไม่ให้เมื่อยได้ยังไงเล่า กว่าจะทำความสะอาดให้มันกลับมาสภาพเดิมเนี่ย...ตั้ง 2 ชั่วโมงเลยนะเฮ่ย “เมื่อยเหรอ” “ไม่เมื่อยมั้ง ลองมาเป็นฉันดูบ้างมั๊ยล่ะ” คนเมื่อยพูดเสียงบูดพลางหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน พอจะเคลิ้มๆหลับหน่อยเท่านั้นแหละ แรงกดเบาๆที่หัวไหล่ก็เรียกสติกลับมาซะก่อน “งืมมม..อะไรอีกอ่ะเซฮุนนนน...เหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ” “ก็บ่นเมื่อยไม่ใช่เหรอ...นวดให้” เห??????????? คนเมื่อยสตั๊นไปสามวิเมื่อรู้ว่าร่างสูงกำลังทำอะไร ดวงตากลมโตเหลือบไปมองมือใหญ่ที่กำลังบีบๆ นวดๆอยู่บนไหล่บางของตน เป็นเครื่องหมายบอกว่าสิ่งที่เทวดาตัวสูงบอกนั้นไม่ใช่เรื่องโกหก “ขอโทษนะ....ฉันไม่ได้ตั้งใจจะให้นายโกรธ ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้นายต้องมาลำบากเก็บกวาดห้องหนักกว่าเดิม ฉันอยากจะช่วยจริง แต่มันทำไม่เป็นนี่...” “...” “ขอโทษที่ทำให้ต้องลำบาก...” “...” “เฮ้ย ช่วยตอบไรบ้างดิ อย่าปล่อยให้ฉันพล่ามคนเดียว =O=^” “...ก...ก็จะให้พูดว่าอะไรเล่า!” เล่นมาพูดขอโทษๆแบบนี้...จะให้ตรูต่อยังไงล่ะว้อยยยย...ไปไม่ถูกเป็นเหมือนกันเฟ้ยยยย “ก็แบบ...ไม่เป็นไร ฉันให้อภัยนายแล้วนะ อะไรแบบเนี้ย เก็ทป่ะ???” “เออๆ นั่นแหละ ถือว่าพูดแล้วละกัน” ว่าไปพลางก็ขยับตัวหนีคนข้างหลังไปพลาง ร่างเล็กเดินมานอนแผ่หลาอยู่บนเตียงนุ่ม ที่เดินหนีนี่ก็ไม่ใช่หมอนั่นนวดไม่ดีหรืออะไรหรอกนะ... ...แต่ว่า... “ไรว้า พูดก็พูดดีๆดิ” “...” “...เสี่ยว ลู่หาน...” “...เออๆ ไม่เป็นไร ฉันยกโทษให้ แต่ทีหลังอย่าทำอะไรอย่างนี้อีกละ เข้าจ๊ายยยยย” แม้จะพูดด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาทจนคนฟังแทบจะเก็บเท้าไม่ให้ไปยันตกเตียงด้วยความหมั่นไส้แทบไม่ทัน -_-;; แต่ดวงตากลมกลับไม่ได้จับจ้องไปทางคนฟังแม้แต่น้อย “ก็แค่นั้น” ร่างสูงพูดพลางยิ้มน้อยๆก่อนจะทรุดตัวนอนแอ้งแม้งอยู่บนโซฟา ดวงตาคมปิดสนิทเหมือนคนจะหลับ แน่ล่ะ เมื่อคืนนอนดึกจะตาย ไม่ง่วงก็แปลก ไม่รู้ว่าคนตัวสูงจะรับรู้หรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ คนพูดน่ะ รับรู้ชัวร์ๆ ก็ไอ้ที่บอกว่า ‘อย่าทำอะไรอย่างนี้อีก’ น่ะ ใช่แค่เรื่องทำห้องเละเทะ เปียกชุ่มโชกอย่างวันนี้แค่นั้นซะเมื่อไหร่ ...แต่รวมทั้งอย่ามาทำท่าทางจ๋อยๆ อ้อนๆแบบนี้อีกนะเฟ้ยยย...น่ากลัว~.... ...น่ากลัว...ต่อหัวใจของเสี่ยว ลู่หานอย่างรุนแรงเลย...รู้ตัวบ้างมั๊ยฮะ... ...ไม่ๆๆๆ....ผมต้องซื่อสัตย์ต่อคุณคริสคนเดียว...คุณคริสเท่าน้านนนนน.... “...ลู่หาน!!!!” “โอ๊ยยย จะตะโกนหาพระแสงของ้าวอะไร ห้องก็มีอยู่แค่เนี๊ย!!” “ถ้านายได้ยินตั้งแต่ฉันเรียก 3 ทีแรก ฉันคนไม่ต้องตะโกนดังขนาดนี้หรอก” คนตัวเล็กยู่หน้าด้วยความไม่พอใจเล็กๆก่อนจะตวัดเสียงถามแบบห้วนๆ “แล้วเรียกน่ะ มีอะไร” ห้ามตอบนะว่ากลัวลืมชื่อ เดี๋ยวเตะแม่งเลย “แค่จะถามว่า คนที่นายคุยด้วยเมื่อเช้า (?) น่ะ ใครเหรอ” เมื่อเช้า...หรืออาจจะเป็นช่วงสายๆนั่นแหละน่า =_=;; ว่าแต่ เขาไปคุยกับใครมาหว่า เท่าที่จำได้ก็เอาแต่หมกอยู่ในห้องนี่นา ร่างเล็กก้มหน้าก้มตาคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถึงบางอ้อ “อ๋อ คนที่ฉันคุยด้วยตรงระเบียงใช่มะ คนนั้นเค้าชื่อคุณ ‘คริส’ อยู่ห้องข้างๆน่ะ” พูดไปพลาง ริมฝีปากบางก็เผลอยกยิ้มบางๆขึ้นมาแบบไม่รู้ตัว...แต่อีกคนน่ะ เห็นแบบเต็มๆ “ชอบหรือไง คุณคริสอะไรนั่นน่ะ” “ก็ใช่น่ะสิ” ลู่หานตอบไปลอยๆเหมือนคนหัวสมองยังจูนไม่ติด แต่กว่าจะรู้ตัวอีกทีว่าพูดอะไรออกไป...ก็สายไปซะแล้ว “จริงดิ!!” “เฮ้ย ไม่ใช่ๆ อย่าๆ ฉันพูดผิด ไม่ใช่นะ คือฉัน...คือ...” คนพูดผิดได้รีบปฏิเสธเป็นพัลวัน “ฉันไม่ได้ชอบคุณคริสสักหน่อย ก็แค่...ก็แค่...แบบว่า...” ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูทำให้บทสนทนาจบลงเพียงเท่านั้น ลู่หานที่ยังหน้าแดงอยู่นิดๆรีบเดินไปเปิดประตู หรืออีกนัยหนึ่งก็คือ...หลบสายตาสอดรู้สอดเห็นเต็มที่ของไอ้เทวดาหน้าหล่อนี่ ...แต่เหมือนนั่นจะเป็นความคิดที่ผิดถนัด...อีกแล้ว... แกร๊ก “อ...คุณคริส!!” เจ้าจอร์จ!!!!!!!! เสี่ยวลู่อยากตายก็ตอนนี้แหละว้อยยยย คนอะไร ตายยากชิบ “ทำไมต้องทำหน้าเหมือนเห็นผีด้วยล่ะครับ??? ผมก็คนนะ” ชายหนุ่มพูดพลางหัวเราะเบาๆ คนตัวเล็กก็ได้แต่หัวเราะแหะๆตามน้ำไป ภาวนาขอให้หน้าขาวๆของตัวเองไม่ขึ้นสีซะจนคนตรงหน้าจับได้เป็นพอ “เรื่องงานน่ะครับ ผมรู้จักร้านกาแฟอยู่ร้านนึง เลยอพาร์ทเมนต์นี่ไปไม่กี่บล็อกเองครับ เค้าขาดเด็กเสิร์ฟอยู่ ผมเลยลองแนะนำคุณไป ยังไงพรุ่งนี้ก็อย่าลืมไปลองสมัครงานดูนะครับ” คริสพูดพลางยื่นนามบัตรร้านกาแฟนั้นใส่มือร่างเล็กพร้อมกับถุงใส่เสื้อผ้าอีก 1 ถุงใหญ่ๆ ลู่หานมองของในมือก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนให้ ...แง...เสี่ยวลู่ซึ้งจายยยยย~... ...พ่อเทพบุตรของลู่หาน~...ไม่มีใครดีเท่าเธออีกแล้วในโลกนี้~... “เอ่อ...คุณลู่หานครับ หน้าผมมีอะไรติดเหรอครับ” “ฮะ...เอ้อ ไม่มีครับไม่มี 555” ร่างเล็กพูดพลางรีบหัวเราะกลบเกลื่อนอาการ ‘หลุด’ ของตนเองเมื่อครู่นี้ “แล้วคุณคริสไปฝากผมแบบนี้ ไม่เป็นไรเหรอครับ” ถึงจะอยากได้งานขนาดไหน แต่เสี่ยวลู่ก็ยังมีความเกรงใจอยู่นะเฮ่ย! “อ๋อ เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอกครับ ก็ร้านนั้นน่ะของแฟนผมเองครับ เพราะงั้นไม่ต้องเป็นห่วง” “อ๋อ ครับ” ...เดี๋ยวนะ... ‘...ก็ร้านนั้นน่ะของแฟนผมเองครับ...’ แฟนงั้นเหรอ!!!!!!!!!!!!!!!! “หมดธุระแล้ว งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” “เดี๋ยว!! เดี๋ยวครับ คุณคริส...เอ่อ...มีแฟนแล้ว งั้นเหรอครับ” ไม่ๆๆๆ คำตอบมันต้องไม่เป็นอย่างนั้นใช่ม้ายยยยยยยยยย T^T “ครับ ก็...คบกันมาเกือบจะ 4 ปีแล้วล่ะครับ” ชายหนุ่มพูดพลางยกมือลูบหัวตัวเองแก้เขิน ใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตร (แต่งตั้งโดยลู่หาน) ขึ้นสีอ่อนๆ อันเป็นเครื่องหมายบอกได้อย่างดีว่า ...ทั้งหมดนี่เป็นเรื่องจริง!!!...ไม่อิงนิยาย~... “ถ้าคุณไปที่ร้านก็ถามหาคนที่ชื่อ ‘จาง อี้ชิง’ แล้วกันนะครับ” “...เอ่อ...ครับ...งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ พอดี..ทำธุระค้างไว้...ในห้อง” “อ๋อ...งั้นผมไม่รบกวนแล้วครับ” เสียงประตูห้องปิดลงพร้อมๆกับร่างที่ทรุดลงกับพื้น ไม่รู้ว่าแรงมันหายไปไหนไม่หมด...ยืนไม่ไหวเลย... ส่วนพวกถุงกับนามบัตรน่ะเหรอ...หลุดมือไปนานแล้วล่ะ... “เป็นไร เพ้อเข้าขั้นหนักเลยหรือไง” “...” “เฮ้ย ถึงกับซาบซึ้งจนพูดไม่ออกเลยเหรอไง” “...” “เฮ้ยยยย ตอบกันบ้างสิเว้ยยย” “คุณคริสเค้า...ฮึก...คุณคริสเค้า...” “เฮ้ยยยย ร้องไห้ทำไมวะ” เซฮุนที่แน่นนอนว่าไม่ได้ยินบทสนทนาเมื่อครู่ถึงกับทำอะไรไม่ถูก เมื่อคนตัวเล็กอยู่ดีๆก็ปล่อยโฮออกมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ...เอ่อ...แล้ว...จะทำไงดีวะเนี่ยยยย... “เป็นอะไรน่ะลู่หาน” “ฮึก คุณคริส...คุณคริสเค้ามีแฟนอยู่แล้วอ่ะ แงๆๆๆ...” ร่างสูงเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กที่นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่หน้าประตูช้าๆพลางนึกคำพูดปลอบใจที่น่าจะดีที่สุดในตอนนี้ “ไม่เอาน่า ไม่ร้อง อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด นายก็ต้องทำใจรับมัน เพราะงั้น...” “นายจะไปรู้อะไรเล่า!!! เทวดาไร้หัวใจที่พรากคนรักกันอย่างนายน่ะ...แงงงงงงงงง” ฉึก!!!! เหมือนมีหอกมาทิ่มแรงๆเข้าที่กลางอก เทวดาหนุ่มโอ เซฮุน ผู้ที่ชาตินี้ไม่เคยมีใครมาด่าตรงๆแบบนี้มาก่อนถึงกับเจ็บจึก “ฉันน่ะ...ฮึก แอบชอบคุณคริสมาตั้ง 2 ปี! แต่เค้ากลับ...ฮึก...ฉันน่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วว่าคนดีๆ เพอร์เฟ็คต์อย่างคุณคริส ฮึก คงมีแฟนไปแล้ว แต่..แต่...แงงงงงงงง ทำม๊ายยยยยยยย TOT” ถึงจะหงุดหงิดกับคำพูดของคนตรงหน้าแค่ไหน แต่เซฮุนก็ยังมีกะใจเดินไปดึงกระดาษทิชชู่สองสามแผ่นส่งมาให้ “เช็ดซะ...หน้าตาดูไม่ได้เอาซะเลยรู้ป่ะ” ลู่หานหันมามองคนตัวสูงตาเขียวปั๊ด แต่อีกมือหนึ่งก็รับทิชชู่ไปเช็ดคราบน้ำตาแต่โดยดี เซฮุนทรุดตัวลงนั่งข้างๆคนที่นั่งเช็ดน้ำตาไป สะอื้นไป ก่อนจะพูดขึ้นมาเบาๆ “ฉันน่ะ...อาจจะไร้หัวใจ เลวทราม ต่ำช้า แต่ฉันก็...” “โหดเหี้ยม ฮึก อำมหิตด้วย เทวดาบ้าอะไร มาทำให้คนรักกันแยกจากกัน” “เออ นั่นแหละน่ะ” เซฮุนพูดเสียงขุ่น “แต่ฉันก็พอรู้ว่าคนอกหักน่ะมันรู้สึกยังไง” “...” “มันเจ็บ ใช่ แต่ถ้าคนคนนั้นเค้าไม่ใช่...ร้องไห้ฟูมฟายไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก” “...” “...สู้ตัดใจ แล้วไปหาคนที่เรารักและรักเราดีกว่า” “...ฉันรู้ ฮึก...” “อ้าว แล้ว...” “แต่ฉัน ฮึก เสียใจนี่หว่า สองปีเลยนะเว้ยสองปี” คนอกหักพูดพลางทำท่าจะปล่อยโฮดังๆอีกรอบ... หมับ! “O_O!!!!” “เมื่อก่อนเวลาฉันร้องไห้ ท่านแม่จะกอดฉันไว้ ท่านไม่ได้พูดอะไรปลอบฉันสักคำ แต่ไม่รู้พอท่านทำแบบนี้ทีไร แป๊บเดียวฉันก็หยุดร้องไห้ทุกที” “...” “ไม่รู้ว่าจะใช้ได้ผลกับนายหรือเปล่านะ แต่ขอบอกไว้อย่าง หน้านายน่ะ ไม่เหมาะกับคราบน้ำตา หรืออะไรพวกนี้เลยรู้มั๊ย...” “...” เซฮุนยังพูดอะไรไม่รู้อีกสองสามประโยค แต่เหมือนประสาทการได้ยินของ ‘คนโดนกอด’ จะพังยับไปแล้วล่ะ หรือไม่ก็...โดนเสียงหัวใจที่เต้นรัวจนน่ากลัวว่าจะกระเด็นออกมาดังกลบก็ไม่รู้สิเนี่ย มือใหญ่ลูบกลุ่มผมนุ่มเบาๆเหมือนแม่กำลังปลอบขวัญลูก โดยไม่ได้รู้ตัวสักนิดว่าคนแถวเนี้ย...จะเปลี่ยนจาก ‘ร้องไห้’ เป็น ‘เขินอาย’ อยู่แล้วนะเฟร้ยยยย เดชะบุญที่ไอ้เทวดาหน้าหล่อนั่นมันมองไม่เห็นหน้าของคนที่เขากำลังกอดอยู่นี้ แต่ถ้าจะให้บรรยายน่ะเหรอ ก็ไม่มีอะไรมากหรอกนะ... ...ก็แค่แดงเถือกไปซะ 80 เปอร์เซ็นต์ แถมยังทำหน้าเหวอๆแบบคนตกใจอีกต่างหาก... ...ส่วนน้ำตาน่ะเหรอ เริ่มจางหายไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้สิ... “เพราะงั้น...หยุดร้องไห้เหอะนะ เอาจริงป่ะ ฉันขนลุกนิดๆเหมือนกันนะ =_=;;;” ลู่หานหลุดหัวเราะออกมาเบาๆปนกับเสียงสะอื้น ไออุ่นที่แผ่ซ่านเข้ามาไม่ได้เพียงทำให้คนตัวเล็กอบอุ่นแค่ร่างกาย ... แต่ลามเข้าไปถึงภายในหัวใจดวงเล็กๆนี้ด้วย โดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่ทันจะรู้ตัวเหมือนกัน... . . . . . TBC. Writer Talk ไม่มีอะไรจะพูด มารับผิดแล้วค่า TOT หายไปสามชาติกว่า ขอโต๊ดดดด