คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SF] Yesterday EP 3 : Nothing | JackJae
Kiss the rain By Yiruma
Enjoy Reading ค่ะ
************************************************************************************************************
I thought that I was doing fine,
but I’ve just realized that I’m nothing without you
เพราะวันนี้เป็นวันเสาร์ ยองแจจึงเลือกที่จะนอนกลิ้งอยู่บนเตียงต่ออีกสักพักแทนที่จะรีบกระวีกระวาดไปอาบน้ำแต่งตัวเหมือนตลอดห้าวันที่ผ่านมา
ทั้งๆที่เมื่อก่อนเป็นคนขี้เซา นอนตื่นสายโด่งแท้ๆ แต่เพราะตารางชีวิตในวัยทำงาน คนตัวเล็กจึงต้องปรับตัวให้นอนเร็วและตื่นเช้าขึ้นแทน แต่ที่แย่กว่าคือนิสัยพวกนี้ดันติดมาถึงช่วงวันหยุดแบบนี้ด้วย แทนที่เขาจะได้นอนยาวๆ กลายเป็นว่าร่างกายดันตื่นขึ้นมาแบบอัตโนมัติ พอจะให้นอนต่อก็นอนไม่หลับซะแล้วสิ
วันนี้ก็เช่นกัน เสียงนาฬิกาตีบอกเวลาเจ็ดโมงตรงไม่ได้ทำให้คนตัวเล็กรู้สึกกระตือรือร้นขึ้นบ้างเลย ยองแจกลิ้งตัวไปคว้าโทรศัพท์มือถือที่โต๊ะข้างเตียง ก่อนกลิ้งกลับมานอนแผ่จิ้มโทรศัพท์ที่กลางเตียงเหมือนเดิม ซุกตัวลงในผ้าห่มผืนใหญ่ที่ถูกม้วนจนเป็นก้อนกลมๆจนเหมือนแยมโรลชิ้นยักษ์
นิ้วเล็กสไลด์หน้าจอแก้ว กดเข้าแอพพลิเคชั่นนู่นนี่ไปเรื่อย เพราะยังเช้าอยู่ ข่าวสารการอัพเดตจากเพื่อนๆจึงยังไม่มากสักเท่าไหร่ (แน่ล่ะ ก็ยังไม่น่ามีคนตื่นสักคน) ก่อนจะต้องอมยิ้มเมื่อเห็นโพสต์ล่าสุดของหนึ่งในบรรดาเพื่อนสนิท
Mark Tuan updated his profile picture. 7h ago
BamBam, Kim Yugyeom and other 526 people like this.
Comment
BamBam – หล่อตาย
Mark Tuan – หวง?
BamBam – เปล๊า! ถ่ายไรก็ถ่ายดิ โชว์ไรก็เอาเล๊ย ไม่หวง!
Kim Yugyeom – @Mark Tuan ลงใหม่เลยพี่ @BamBam เค้าไฟเขียวแล้ว 555
BamBam – ย่าห์!!! @Kim Yugyeom
Mark Tuan - @BamBam ไหนบอกไม่หวง
BamBam – [อีโมจิเบะปาก]
Mark Tuan – ไปนอนได้แล้ว ดึกแล้ว อย่าลืมห่มผ้าหนาๆด้วยนะครับ @BamBam
Kim Yugyeom – ทำไมผมรู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินของโพสนี้ TT
คอมเม้นท์สุดท้ายที่ยูคยอมโพสต์ทิ้งไว้ทำให้ยองแจหลุดขำออกมา สงสารน้องมันนะ แต่ก็จริงของมัน ฮ่าฮ่าฮ่า
You, BamBam, Kim Yugyeom and other 526 people like this
นิ้วเรียวกดพิมพ์ข้อความบนสมาร์ทโฟนอย่างรวดเร็ว ตั้งใจจะคอมเม้นท์แซวคู่รักแห่งปีคู่นี้สักหน่อย แต่ก่อนเขาจะกดปุ่มส่งข้อความเพียงไม่กี่วินาที การแจ้งเตือนที่เด้งขึ้นมาก็ดึงความสนใจยองแจไปจากข้อความของตนซะก่อน
New Comment
Wang Jackson - @BamBam มาเอามันกลับบ้านทีดิ๊ รกห้อง
นิ้วที่กำลังจะกดปุ่มส่งข้อความชะงักไปเมื่อเห็นว่าเจ้าของคอมเม้นท์ล่าสุดคือใคร
เพราะปกติแจ็คสันไม่ใช่คนเล่นพวก Social Network สักเท่าไหร่ ยองแจถึงไม่ได้ unfollow ไป ยังไงซะแจ็คสันก็คงไม่โพสต์อะไรอยู่แล้ว โพสต์ล่าสุดของเจ้าตัวยังอยู่ที่ปี 2012 โน่นอยู่เลย
ใครจะไปนึกล่ะ ว่าร้อยวันพันปี จะบังเอิญมาเล่นเวลาเดียวกัน...กำลังจะคอมเม้นท์ใต้โพสเดียวกันแบบนี้
ยองแจตัดสินใจไล่ความรู้สึกหน่วงๆออกไป กดลบข้อความทั้งหมดที่กำลังจะส่ง ปิดหน้าจอและลุกขึ้นจากเตียงเพื่อไปล้างหน้าแปรงฟันรับเช้าวันใหม่สักที
กิจกรรมช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ของคนตัวเล็กเป็นไปอย่างเรียบง่ายเหมือนเคย อาหารเช้าในวันนี้ก็คืออาหารเย็นที่ทานเหลือจากเมื่อวาน ยองแจยกอาหารมานั่งทานที่โต๊ะหน้าโทรทัศน์ ตัดสินใจเลือกหนังสนุกๆสักเรื่องมาเปิดดูระหว่างทานอาหาร ตัดปัญหาเจอเหตุไม่คาดฝันแบบเมื่อวาน
...ทำเอาเสียศูนย์ไปเป็นชั่วโมงเลยทีเดียว...
หนัง Feel good เรื่องโปรดยังคงดำเนินไปเรื่อยๆ อาหารในจานหมดไปได้สักพักแล้ว ของกินบนโต๊ะจึงถูกแทนที่ด้วยขนมขบเคี้ยวที่คนตัวเล็กเพิ่งจะเดินไปหยิบมาจากในครัว นั่งกินไปดูไปเพลินๆจนหนังจบ ยองแจถึงจะได้ฤกษ์ลุกขึ้นไปจัดการกับงานบ้านทั้งหลายสักที
เพราะตลอดเวลาห้าวันที่ต้องทำงานประจำ กว่าจะกลับถึงบ้าน จัดการตัวเองเสร็จ เขาก็เหนื่อยจนเป็นอันต้องสลบทันทีที่หัวถึงหมอนแทบทุกครั้ง งานบ้านทั้งหลายไม่ว่าจะเป็นซักผ้า ปัดกวาดบ้าน หรือแม้แต่จัดข้าวของต่างๆที่เหมือนจะล้นออกมานอกตู้ได้ทุกวินาทีจึงตกเป็นภาระในวันเสาร์อาทิตย์แทน
ทีแรกแม่ของเขาก็เคยแนะนำว่าให้จ้างแม่บ้านอยู่เหมือนกัน แต่ยองแจปฏิเสธไปเพราะเขาเองก็อยู่คนเดียว จ้างแม่บ้านก็ดูจะเป็นอะไรที่สิ้นเปลืองไปหน่อย แบบนี้ดีซะอีก อย่างน้อยเขาจะได้มีอะไรทำในวันหยุด ไม่ต้องไปนั่งๆนอนๆอยู่นิ่งๆ เบื่อตายเลย
อีกอย่าง...ก็เป็นอันรู้กันว่ายองแจชอบทำให้ตัวเองยุ่งมากๆขนาดไหน และเพราะ..อะไร...
เสื้อผ้ากองไม่เล็กไม่ใหญ่ในตะกร้าเป็นสิ่งแรกที่จะถูกจัดการ ยองแจยกตะกร้าเสื้อผ้าใส่แล้วทั้งหมดจากห้องนอนลงมาชั้นล่างเพื่อเอามาใส่เครื่องซักผ้าที่ตั้งอยู่ในห้องครัว แยกผ้าสีออกจากผ้าขาว ก่อนโยนกองผ้าสีใส่ลงไปในเครื่องซักผ้าเป็นกองแรกและกด Start เครื่อง
ระหว่างรอผ้า คนตัวเล็กเดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่นอีกครั้งพร้อมเครื่องดูดฝุ่นและไม้ถูพื้น จัดการเปิดเครื่องและเดินดูดฝุ่นไปรอบๆชั้นล่าง ไล่ตั้งแต่ห้องนั่งเล่นไปจนถึงในห้องครัว ตามมาด้วยใช้ไม้ม็อบบิดหมาดๆและถูไปจนทั่วบ้าน
กว่าจะทำสองอย่างนี้เสร็จเล่นเอาต้องยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่ผุดพรายขึ้นมาตามใบหน้าทั้งๆที่เริ่มเข้าฤดูหนาวแล้วแท้ๆ
ไม่ต้องแปลกใจเลยว่าทำไมช่วงนี้พี่ๆที่ทำงานทักว่าเขาผอมลงอยู่บ่อยๆ นี่ถ้าแม่มาเห็นคงมีตกใจอ่ะ ตั้งแต่เริ่มทำงานบ้านเองนี่น้ำหนักก็ลดลงไปหลายโลอยู่
พอจับๆแขนขาตัวเองก็รู้สึกแปลกอยู่เหมือนกัน ก็มีไขมันนิ่มๆเกาะประปรายตามแขนขามาตั้งแต่เกิดนี่นา มาผอมลงฮวบฮาบแบบนี้ก็...แปลกๆอยู่เหมือนกัน เหมือนไม่ใช่ตัวเองยังไงก็ไม่รู้สิ
ทีเมื่อก่อนอยากผอมไม่ยักกะผอม พอมาตอนนี้ก็เล่นผอมเอาๆ...เฮ้อ...
‘เฮียยยยย’
‘หืม? อ่อก! ไม่เห็นต้องพุ่งมาทับเฮียเลยนี่หว่า...มีอะไรหรือเปล่ายองแจ?’
‘เฮียยยย’
‘?’
‘เฮียว่าแจอ้วนมั๊ยอ่ะ’
‘…’
‘เฮียอย่าเงียบเด้!’
‘ก็...จะให้เฮียตอบตามความจริง...หรือเอาคำตอบที่แจชอบล่ะ’
‘เฮียอ่ะ!!!’
‘เฮ้ยยย ยังไม่ทันพูดอะไรเลยนะ โอ๊ยๆ อย่าตีเฮียดิ ฮ่าฮ่าฮ่า’
‘เฮียแม่ งชอบแกล้งอ่ะ...แจจริงจังนะ แจอ้วนขึ้นเยอะมั๊ยอ่ะ’
‘…’
‘เฮียยยยยยยย’
‘ก็...อืม...ก็...นิ่มๆขึ้น’
‘จริงอ่ะ เยอะป่ะ’
‘ก็...เยอะอยู่...เฮียพูดแบบนี้นี่จะไม่โดนแจเตะใช่มั๊ย ฮ่าฮ่า’
‘บ้า แจจะเตะเฮียทำไม แจรับความจริงได้น่า...แค่...อาจจะคิดมาก...นิดหน่อย’
‘ทำไมล่ะ’
‘เอ๊า! ก็แจอ้วนขึ้นนะเฮีย! อ้วนขึ้นก็ต้องเครียดดิ...ใครมันจะไปหุ่นเฟิร์มตลอดกาลเหมือนเฮียอ่ะ’
‘อ้าว เฮียโดนด่าอีก’
‘สมละ หมั่นไส้อ่ะ คนไรไม่รู้กินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน ดูแจดิ กินละพุงออกเอาๆ...เฮียว่าแจไปฟิตเนสดีมั๊ย เห็นแบมแบมมันไปเล่นเหมือนกัน’
‘ไม่เห็นต้องไปเลย...ให้เฮียเทรนด์ให้ก็ได้ เฮียนักกีฬาเก่านะเว้ย ไม่อยากจะอวด’
‘ไม่ทันละ อวดไปละ...แต่ให้เฮียเทรนด์ให้เดี๋ยวเฮียก็แกล้งแจอีกอ่ะ เฮียขี้แกล้งอ่ะ…นี่! ไม่ต้องมาเนียนกอดเค้าเลยนะ! เห็นป่ะ! แกล้งน้องอีกแล้ว’
‘ก็เราชอบทำตัวน่าแกล้งทำไมล่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า...แต่เฮียกลับชอบหุ่นเราตอนนี้นะ...นิ่มๆดี’
‘อะไรนิ่มๆ คือไร...เฮียแม่ งลามกอ่ะ ปล่อยแจนะ งื้อ’
‘เรานั่นแหละคิดไร ฮ่าฮ่าฮ่า เฮียหมายถึงว่า หุ่นแจประมาณเนี้ย เฮียชอบ กอดแล้วมันนิ่มๆ เต็มไม้เต็มมือดี...น่าฟัด’
‘ทำตัวเป็นตาแก่ลากมกอีกละ...น่าเกลียดว่ะ’
‘ฮ่าฮ่าฮ่า...แล้วตกลงอยากให้เฮียเทรนด์ให้มั๊ย เทรนด์ฟรีไม่มีค่าใช้จ่ายนะครับคุณลูกค้า’
‘ก็ได้...แต่ถ้าเฮียแกล้งแจนะ...เจอดีแน่’
‘รับทราบครับคุณลูกค้า VIP ฮ่าฮ่าฮ่า’
한참을 잊은 채 살았지
For a long time, I've been living, having forgotten of you
한동안 괜찮은 듯 했어
For a while, I thought I was doing fine
คนตัวเล็กหลุดจากภวังค์หลังสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นบนใบหน้า จะว่าเป็นเหงื่อก็ไม่น่าจะไหลออกมาเยอะขนาดนี้...
...อีกแล้ว...เหรอ...
พยายามกลอกตามองเพดานเพื่อไล่น้ำใสๆกลับไป มืออีกข้างคว้าเอาทิชชู่แผ่นเล็กมาเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้า
หลายครั้งที่คิดว่าคงทำใจได้แล้ว ถ้าเผลอกลับไปนึกถึงอีกก็คงไม่เป็นอะไร
แต่ในความเป็นจริง...ต่อให้จะเป็นเรื่องตลกแค่ไหน...สิ่งสุดท้ายที่เหลืออยู่ นอกจากความคิดถึงก็คือน้ำตา
...เป็นแบบนี้...อยู่ทุกครั้ง...
เหมือนเป็นการตอกย้ำเจ้าตัวไปเรื่อยๆว่าระยะเวลาหลายเดือนที่แยกทางกันไป ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกในใจของเขาเปลี่ยนไปเลย
...เหมือนเดิม...แม้อดีตคนข้างกายอาจจะไม่ได้คิดเหมือนกันก็ตาม...
하지만 시간이 흐르면 깨달아 가고 있어
However I started to realize it as time passed by
너 없이는 나는 안 된다는 걸
That I am nothing without you
หลังทำงานบ้านเสร็จเรียบร้อย ยองแจก็สลบเหมือดคาโซฟากลางห้องนั่งเล่นไปอีกรอบเพราะความเหนื่อย กว่าจะตื่นขึ้นมาอีกทีก็ปาไปสามโมงกว่าเข้าไปแล้ว
สาบานได้ว่านอน...ไม่ใช่ตาย
จริงๆแล้วเขายังอยากจะนอนต่ออีกสักตื่นซะด้วยซ้ำ ติดอยู่ที่ว่าเย็นนี้เขาดันมีนัด reunite กินข้าวเย็นกับรุ่นน้องจากมหาวิทยาลัยอย่างแบมแบมและยูคยอม ยองแจจึงต้องสะบัดตัวไล่ความขี้เกียจและลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่อีกรอบ
การเดินทางจากบ้านมายังร้านอาหารสไตล์ open air ที่นัดกันไว้ใช้เวลาไม่มากนัก ยองแจจัดการจอดรถให้เรียบร้อยและเดินเข้าไปในร้าน กวาดสายตามองหาร่างสูงๆของรุ่นน้องทั้งสองคน
"พี่ยองแจ! ทางนี้!"
เป็นแบมแบมที่กวักมือเรียกเขาด้วยเสียงสดใสตามสไตล์ของเจ้าตัว โต๊ะที่รุ่นน้องทั้งสองเลือกเป็นโต๊ะเกือบในสุดของร้าน แต่เพราะเป็นบรรยากาศแบบ open air จึงไม่ทำให้อากาศอบอ้าวมากนัก
"โห่ กว่าพี่จะมา ผมกับแบมมารอพี่ตั้งนาน"
"อย่ามามั่วเด็กยักษ์ อยากมาเร็วเองนี่ แบมยังไม่เห็นบ่นพี่สักคำ"
ว่าพลางเบะปากใส่เด็กยักษ์ขี้บ่นอย่างหมั่นไส้ เจอกันครั้งสุดท้ายกวนตี นยังไง ตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิม ยูคยอมนี่มันยูคยอมจริงๆ
"แล้วนี่สั่งไรกันยัง"
"สั่งแล้วพี่ พี่อยากสั่งอะไรเพิ่มอีกมั๊ย สั่งได้เลยนะ มื้อนี้ยูคยอมบอกมันจะเลี้ยง ฮ่าฮ่าฮ่า"
"เฮ้ย! บอกตอนไหนวะว่าจะเลี้ยง ไอ้แบม ตลกละๆ วันนี้พี่มาร์คไม่ได้มาเป็นแบ็ค อย่าเฮ้วให้มากๆ"
ยูคยอมคาดโทษเพื่อนสนิทตัวเล็กเสียงเหี้ยม ทว่าแทนที่จะกลัว กลับเรียกเสียงหัวเราะสดใสจากผู้ร่วมโต๊ะอีกสองคนแทน
"งั้นพี่จะสั่งเเพงๆเลย โอเคนะแบม ฮ่าฮ่าฮ่า...โอ๋ๆ เด็กยักษ์คยอมมี่ ไม่เอาๆ ไม่มองพี่ยองแจตาเขียวแบบนั้นน้า ฮ่าฮ่าฮ่า"
คนแก่สุดล้อเลียนน้องเล็กพลางหัวเราะเสียงใสชนิดที่ว่าถ้าคนนอกมองมาคงนึกว่าทั้งโต๊ะนี้เป็นเพื่อนสนิทกัน ไม่ใช่รุ่นพี่รุ่นน้องแบบในความเป็นจริง
ถามยองแจ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้รู้สึกสนิทใจกับรุ่นน้องสองคนนี้ขนาดนี้...สนิทกว่าเพื่อนรุ่นเดียวกันอีกล่ะมั้ง เพื่อนหลายคนพอจบจากมหาวิทยาลัยก็แทบไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย เหลืออยู่แค่ไม่กี่คน และหนึ่งในนั้นก็มีเจ้าเด็กสองคนนี้อยู่ด้วยนั่นแหละ
"เอ้อ! ว่าแต่ ทำไมวันนี้พี่มาร์คไม่มาล่ะแบม ปกตินัดกินข้างแบบนี้ไม่น่าพลาดนี่"
ยองแจว่าพลางเริ่มตักอาหารเข้าปาก ปกติเวลามีนัดกินข้าวแบบนี้ พี่มาร์คก็มักจะตามมาคุมแฟนตัวเล็กตลอด ถึงจะมากินกับคนที่เห็นหน้ากันมาแต่ไหนแต่ไรแบบเขาและยูคยอมก็เถอะ คนอะไรก็ไม่รู้ หวงแฟนเป็นบ้า
“อ่า...คือว่า...”
ทั้งที่เป็นคำถามทั่วๆไป แต่ท่าทางกระอั่กกระอ่วนใจที่จะตอบของรุ่นน้องทั้งสองคนก็ทำยองแจอดสงสัยไม่ได้ พอแบมแบมจะตอบ ยูคยอมก็ทำท่าเหมือนจะห้าม...อะไรของเด็กสองคนนี้นะ
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ มีอะไรที่พี่รู้ไม่ได้หรือเปล่าเนี่ย?”
“ก็...ไม่ถึงกับ...รู้ไม่ได้หรอกฮะ”
“แล้ว?”
ยองแจว่าพลางเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม แบมแบมส่งสายตาถามเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างขอความช่วยเหลือ แต่สิ่งที่ได้มากลับเป็นใบหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ตักข้าวเข้าปากหน้าตาเฉยของยูคยอม
...ให้ตายเถอะ...ไม่ช่วยกันเลยเว้ย!...
“คือ...พี่มาร์ค...”
“?”
“...พี่มาร์ค...ไปหาพี่แจ็คสันน่ะฮะ...”
ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ยองแจถึงได้รู้สึเหมือนมีใครมาตบหน้าแรงๆทุกครั้งที่เห็น หรือได้ยินชื่อนี้
...เมื่อเช้าก็ทีหนึ่งแล้ว...
...วันนี้มันวันอะไรของเขากันนะ...
“...เหรอ...”
ทั้งที่สั่งตัวเองให้พูดตอบน้องไปมากกว่านี้ เป็นธรรมชาติกว่านี้ แต่เหมือนยองแจคงจะโดนร่างกายจะทรยศเข้าให้ คำตอบโง่ๆที่ฟังผ่านๆยังรู้เลยว่าไม่ธรรมชาติขนาดไหน...
แค่ได้ยินชื่อ...เนื้อความในประโยคแทบไม่มีอะไรเลยด้วยซ้ำ แต่ทำไมถึงมีผลกระทบต่อจิตใจได้ขนาดนี้ แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
“...แล้ว...เป็นยังไงบ้าง...”
“.?.”
“...ฮ...พี่หมายถึง...พี่แจ็คสัน...น่ะ...”
รีบเอ่ยขยายความให้รุ่นน้องฟังจนเกือบเผลอหลุดสรรพนามที่เคยใช้เรียกอีกคนจนชินปาก คงจะดีกว่าถ้าใช้สรรพนามแบบที่คนอื่นๆเรียกกัน
...ก็...ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วนี่...
...ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว...
...แค่คิดก็เจ็บดีชะมัด...ฮะฮะ...
“พี่แจ็คสันก็...ปกติดีฮะ...เวลาผมไปหาที่บ้านก็ปกติดี ยังขี้เล่นเหมือนเดิม”
...งั้นเหรอ...
...เฮีย...สบายดีสินะ...
...ดีจัง...
...แค่ได้รู้ว่าเฮียสบายดี...แจก็ดีใจแล้ว...
...เฮียคงจะ...ไม่ได้ร้องไห้...หรือว่าเสียใจแบบแจใช่มั๊ย...
...เฮีย...มีความสุข...ใช่มั๊ย...
...คนที่ต้องร้องไห้...แค่แจคนเดียวก็พอแล้ว...
...เฮีย...อย่าร้องไห้เลยนะ...
...เฮีย...
“พี่...พี่ยองแจ...พี่ยองแจ”
“ฮ..ฮะ...เมื่อกี๊ว่าไงนะ”
เจ้าของชื่อหลุดจากภวังค์หลังถูกรุ่นน้องทั้งสองคนเรียกซะเสียงดัง ก่อนจะต้องชะงักสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นบนใบหน้าเป็นครั้งที่สองของวัน คนตัวเล็กรีบลนลานคว้ากระดาษทิชชู่มาเช็ดน้ำตาออกไปอย่างรวดเร็วพลางเอ่ยขอโทษขอโพยรุ่นน้องที่อยู่ดีๆก็ร้องไห้ออกมา
ทั้งยูคยอมและแบมแบมได้แต่มองหน้ากันด้วยความรู้สึกกระอักกระอ่วนในใจ เพราะทั้งสองคนต่างรู้ดีว่าสิ่งที่แบมแบมพูดออกไปเมื่อครู่...ไม่ใช่ความจริง...ไม่มีเค้าความจริงเลยสักนิดด้วย
แต่จะให้พูดใส่หน้ารุ่นพี่ตัวเล็กไปน่ะเหรอว่า
‘พี่แจ็คสันดื่มหนักมากเลยฮะ แถมพอดื่มก็เพ้อหาแต่พี่ยองแจ พอสร่างเมาก็ทำตัวเหมือนคนไร้วิญญาณ ทำงานให้พอผ่านไปวันๆจนพี่มาร์คทนไม่ไหวต้องขอไปอยู่เป็นเพื่อนเพราะกลัวแจ็คสันจะเผลอทำอะไรบ้าๆลงไป’
แม้จะเศร้าใจกับสิ่งที่เห็น แต่ทั้งคู่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะเรื่องของคนสองคนไม่ใช่เรื่องที่คนนอกอย่างพวกเขาจะเข้าไปแทรกแซง
พวกเขาก็ไม่แน่ใจว่าเหตุผลที่แท้จริงคืออะไรเพราะทั้งคู่ไม่เคยพูดถึงมันอีกและไม่มีใครกล้าเอ่ยถาม แต่เพราะรุ่นพี่ทั้งสองคนต่างก็เป็นผู้ใหญ่ มีวุฒิภาวะแล้วทั้งคู่ คงไม่ตัดสินใจจบความสัมพันธ์ลงเพราะอารมณ์ชั่ววูบ ทุกอย่างคงมีเหตุและผลของมัน เช่นเดียวกับทุกปัญหาที่ย่อมมีทางออกเป็นของตัวเอง
...และนี่...ก็คงเป็นสิ่งที่ทั้งคู่เลือก...และตัดสินใจแล้ว
ถึงจะสงสารแค่ไหน แต่คนนอกอย่างพวกเขาก็ไม่มีสิทธิทำอะไรได้นอกจากคอยพยุงคนทั้งสองคนให้ลุกขึ้นยืน และก้าวต่อไปได้อีกครั้งเท่านั้น
Yesterday EP 3 : Nothing - Fin
13/5/2016
3:50 am
Continue reading in EP 4
Cr.เพลง : Kiss The Rain By Yiruma
One Year Later By Jessica & Onew [Shinee]
Cr. เนื้อเพลง (One Year Later)
เนื้อภาษาเกาหลี : https://www.siamzone.com/board/view.php?sid=1083288
คำแปลภาษาอังกฤษ : http://www.soshified.com/forums/topic/21011-06-1%EB%85%84-%E5%BE%8Cone-year-later/Let's Talk
ต้องขอโทษจริงๆ ตอนแรกเค้าก็ตั้งใจจะให้จบแค่ 3 ตอน แต่พอเขียนแล้วมันบานปลายมากเลยง่ะ จะ 60 หน้า word แล้ว ยังไม่ถึงฉากสุดท้ายเลย แง TT เลยต้องขอตัดตอนแล้วกันนะคะ กลัวว่าจะเยอะไป แล้วพอตัดแบบนี้ เราอ่านเองยังรู้สึกเลยว่ามันแบบ ค้างๆไงไม่รู้อ่ะ ต้องขอโทษจริงๆ ไม่รู้จะตัดตรงไหนเหมือนกัน ฮือ
ตอนนี้ค่อนข้าง เรื่อยๆ เอื่อยๆ หวังว่าจะไม่เบื่อกันนะคะ เพราะใจจริง เรื่องนี้เราอยากเน้นให้เห็นความรู้สึกของตัวละครค่ะ พยายามเค้น ดึงความรู้สึกออกมา เลยไม่ค่อยเน้นไลน์เรื่อง จะไปช้านิดนึงนะคะ
สุดท้ายนี้้ ก็ขอขอบคุณทุกวิว ทุก Fav ทุกคอมเมนท์ และทุกคนที่ไปรี ไป Fav ทวิตโปรโมตฟิคเรื่องนี้นะคะ ซึ้งใจจริงๆฮือ
อ้อๆ เกือบลืม เราเพิ่งคิดแท็กฟิคได้ค่ะ จะขอใช้แท็กว่า #การเดินทางของแจ็คแจ นะคะ ถ้าต้องการจะพูดถึง แสดงความคิดเห็น หรือวิจารณ์ฟิคเรื่องนี้บนทวิตเตอร์ รบกวนติดแท็กนี้ด้วยนะคะ แฮ่ๆ (ไม่รู้ว่าจะมีใครใช้มั๊ย คิดเผื่อไว้ก่อน 555)
ขอบคุณทุกๆคนมากนะคะ สัญญาว่าจะรีบมาต่อให้จบค่า ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ ^^
Pupu
ความคิดเห็น