คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Gift 10 : เฉียด
@ Apartment
1.10 p.m.
จบสักที...การเดินทางที่แสนหวาดเสียวยิ่งกว่านั่งรถไฟเหาะ
ก็ไอ้คนขี่น่ะเซ่!!!...เล่นเกือบแหกโค้งไปซะ 3 รอบ เฉียดตายศพไม่สวยไปเกือบ 2 รอบ หวิดล้มไปอีกไม่ต่ำกว่า 10 รอบ แมร่งงงงงงงงง
“ลู่หานนนนน ยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่าาาา”
“จะตายก็เพราะแกนั่นแหละ ไอ้เทวดาบ้า!”
แหวเสร็จก็เตรียมจะวาดขาลงจากจักรยานตามความเคยชิน...ชินมาก กระดูกลั่นดังกร๊อบเลย เป็นยังไงน่ะเหรอ...ก็เจ็บสิวะ!
“โอ๊ยยยย”
คนชอบทำตามความเคยชินทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นแทบจะในทันทีด้วยความเจ็บ ขาสองข้างที่ใช้มาราวยี่สิบกว่าปีเหมือนจะไม่มีแรงขึ้นมากะทันหัน ขยับท่าไหนก็เจ็บไปหมด ให้มันได้อย่างนี้สิแว๊!!!
“ไหวป่าว”
“ไหวมาก! ลุกไม่ไหวแล้วเนี่ย”
คนลุกไม่ไหวพยายามทรงตัวยืนขึ้นอย่างลำบากยากเย็น โดยมีเทวดาร่างสูงเป็นเสาค้ำให้ กว่าจะยืนได้ก็แทบหมดแรงเพราะไอ้ความเจ็บแปล๊บๆที่ข้อเท้าแมร่งก็แล่นขึ้นมาตลอด แต่จะทำไงได้วะ ห้องอยู่ตั้งชั้น 3 คงมีเทวดาพาเหาะขึ้นไปหรอก!
“ไหวป่ะเนี่ย”
รอบที่ล้านสำหรับคำถามนี้
“ไม่ไหวก็ต้องไหว”
ตอบแบบไม่ค่อยจะเคลียร์สักเท่าไหร่สำหรับคนฟัง ก่อนจะเดินกะเผลกๆช้าๆนำหน้าไป ทิ้งให้คนขาปกติยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่สักพัก
ก่อนจะ...
“เฮ้ยยยยย ทำบ้าอะไรของแก๊!!!!!”
ก่อนจะร้องลั่นด้วยความตกใจเมื่ออยู่ดีๆขาที่ไม่ค่อยจะสมประกอบของตัวเองก็ลอยหวือขึ้นมาแบบไม่รู้ตัวเลยสักนิด
“ก็...นายเดินไม่ไหวไม่ใช่เหรอไง”
“มันก็...แล้วทำไมต้องอุ้มด้วยเล่า!!”
ไม่ใช่ว่าไม่อยากรับน้ำใจที่ร่างสูงอุตส่าห์หยิบยื่นมาให้...แต่กูอายครับ!!! เข้าใจมั๊ยว่ากูอายยยย ผู้ชายตัวควายคนนึงกำลังอุ้มผู้ชายตัวควายๆ (?) อีกคน ถ้านึกภาพไม่ออก ให้นึกเวลาเจ้าบ่าวอุ้มเจ้าสาวเข้าห้องหอ นั่นแหละ ท่านั้นเลย!
คนอื่นมาเห็นเค้าจะคิดกันยังง้ายยยย
“ปล่อยฉันลง”
ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก นอกจากสายตาที่มองมานิดๆของเซฮุน ก่อนจะหันกลับไปแล้วเดินต่อแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้นสักนิด
“ฉันบอกว่า...ปล่อยฉันลงโว้ยยยยยย”
“โว้ยยยย รำคาญ! อยากลงนักใช่มั๊ย ได้!”
ว่าจบ คนพูดก็ทำท่าจะทิ้งคนที่ตัวเองอุ้มอยู่ลงกับพื้น...ซึ่งได้ข่าวมาว่าเป็นบันไดขั้นแรกแบบทันทีทันใด โชคยังดีที่ลู่หานคว้าคอไอ้คนอุ้มเอาไว้ได้ทัน มิเช่นนั้นนอกจากขาจะเดี้ยงแล้ว หน้าก็อาจแหกตามมาด้วย
“เฮ้ยๆๆ อย่าปล่อยนะ!”
“อะไร เมื่อกี๊บอกให้ปล่อยไม่ใช่หรือไง”
“ปล่อยดีๆไม่เป็นหรือไงเล่า”
“ฉันว่าแทนที่นายจะเอาเวลามาทะเลาะกับฉันเนี่ย สู้นายยอมให้ฉันอุ้มขึ้นไปดีๆดีกว่า ขืนฉันปล่อยให้นายเดินเองนะ สามชาติคงยังไม่ถึงเลยมั้ง เดินช้ายิ่งกว่าเต่า หัดรู้สังขารตัวเองซะบ้างสิ”
“ไอ้...”
อยากจะอ้าปากด่าที่ถือโอกาสมาสั่งสอนคนอย่างเสี่ยวลู่ แต่พอเห็นแววตาคมๆเอาเรื่องนั่น ปากเจ้ากรรมก็หุบดังฉับ ยอมนอนนิ่งๆ ให้พ่อเทวดาร่างสูงอุ้มขึ้นไปแต่โดยดี ในใจภาวนาอย่าให้ใครเห็นเป็นพอ
อยู่ด้วยกันมาเกือบเดือน เพิ่งจะเคยเห็นเซฮุนโหมดดาร์กก็วันนี้ล่ะว่ะ
“ต๊าย นี่หล่อนไปซื้อชุดนี้มาจากไหนเนี่ยแทนี่ สวยเริ่ดซะไม่มี!”
เสียงสุดแสนจะ...แสลนแป่น (มันเป็นยังไงวะ ???) ที่ดังมาจากบริเวณใกล้เคียงดึงให้เท้าที่กำลังจะก้าวขึ้นบันไดขั้นต่อไปของเซฮุนชะงักค้างไป ไม่ต่างจากลู่หานที่สะดุ้งแทบจะตกจากมือของเทวดา
นั่น...นั่นมัน...
“แพรีสสิยะหล่อน ชุดนี้ฉันเหาะไปซื้อที่แพรีสเลยนะย๊า คิกๆ สวยเริ่ดใช่มั๊ยล่ะฟานี่”
“อ๊ายยยย ขอฉันยืมใส่มั่งสิ”
“ไม่มีวันซะหรอกย่ะ ชุดเนี้ย...แปดหมื่นวอนนะยะ แปดหมื่น! ฝุ่นไรฉันยังไม่ยอมให้ตอมเลยย่ะ”
“กรี๊ดดดด ฉันเป็นเพื่อนเธอนะ...”
นั่นมัน...! แทยอนกับทิฟฟานี่ สองสาวขาเม้าท์ประจำอพาร์ทเม้นต์นี้นี่หว่า!!
ถ้าสองคนนั้นเห็นเซฮุนกับลู่หานในสภาพนี้ล่ะก็...!
‘กรี๊ดดดดดดดด นั่นน้องลู่หาน! น้องลู่หานโดนหนุ่มหล่อหิ้วล่ะฟานี่!!’
‘อ๊ายยยยยย ไม่จริงน่า สองคนนั้นเริ่มคบกันตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย ทำไมฉันไม่รู้!’
‘ฉันก็เพิ่งรู้เหมือนเธอนั่นแหละฟานี่ จะว่าไป...ผู้ชายคนนั้นก็หล่อดีเนอะ’
‘ไม่ได้ๆ เรื่องแบบนี้ต้อง...’
‘ต้อง...’
‘กระจาย!!!’ (X2)
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย TOT
กึก
มือเล็กๆเอื้อมไปดึงเสื้อคนที่ทำท่าจะก้าวขึ้นบันไดขั้นต่อไปเบาๆเรียกให้หันมามอง ก่อนจะส่ายหน้าเป็นพัลวันไม่ให้เซฮุนก้าวขึ้นไป
“ทำไม?”
“สองคนนั้น...ไม่เด็ดขาด” กัดฟันพูดด้วยเสียงกระซิบ
“ทำไม?”
“ก็เพราะ...”
“ฟานี่!!! ฉันลืมของอ่ะ เธอรอตรงนี้แป๊บนึงนะ”
“อะไรของเธออีกเนี่ยแทนี่ โอเคๆ ฉันรอตรงนี้แหละ เร็วๆเข้านะ”
“จ้าๆ”
เหมือนพระเจ้าเข้าข้าง ลู่หานหยุดคำอธิบายทุกอย่างไว้เท่านั้น ก่อนจะเปลี่ยนไปเร่งให้เซฮุนรีบเดินขึ้นบันไดต่อไปทันที
...นี่แหละโอกาสทอง!...
“ไม่มีอะไรๆ นายรีบเดินขึ้นไปเถอะ”
“อะไรของนายเนี่ย”
“เออน่า รีบๆเดินด้วย เร็วๆ”
เซฮุนส่ายหัวอย่างระอาพลางเริ่มเดินขึ้นบันไดต่อไป ปล่อยให้ลู่หานนอนลุ้นให้พระเจ้าเข้าข้าง สามารถเดินผ่านจุดนี้ไปได้อย่างปลอดภัย
“มาแล้วๆ โทษทีที่ช้า”
เฮือก!!
“ตลอดเลยเธอเนี่ย จะได้ไปกันสักที”
“พูดอย่างกับว่าเธอไม่...อ้าว สวัสดีจ้ะน้องลู่หาน อุ๊ย”
ไม่ทันแล่ว แล่ว แล่ว แล่วววว
ใครก็ได้ช่วยพาลู่หานไปจากตรงนี้ที ว้ากกกกกกกกกกกก
“แล้วนี่...”
เกิดความเงียบอันน่าอึดอัด (สำหรับลู่หาน) อยู่ชั่วครู่ มือเล็กสะกิดคนตัวสูงยิกๆเป็นเชิงให้ปล่อยตนเองลงกับพื้น แต่เซฮุนหาได้นำพาไม่ ก่อนจะตอบสองสาวนั่นไป
“ผมเป็นเพื่อนของลู่หานน่ะครับ พอดีเค้าขาแพลง ก็เลย...พาขึ้นมาส่ง”
“อ๋อออออ”
สองสาวลากเสียงยาวเหยียดอย่างมีเลสนัยอย่างพร้อมเพรียง ทำเอาคนฟังอย่าลู่หานขนลุกเกรียวกราวไปเป็นแถบๆ
“งั้น พวกพี่ไม่กวนแล้วจ้ะ ไว้เจอกันใหม่นะหนุ่มๆ”
ว่าจบแล้วก็จากไปแบบง่ายๆ ต่างจากที่ลู่หานคิดไว้ลิบลับ คนตัวเล็กจึงหายใจได้ทั่วท้องขึ้นมาหน่อยๆ
รอดแล้ว สงสัยพี่สองคนนั้นคงไม่ติดใจอะไร...
“น้องสองคนนั้นน่ะน่ารักดีเนอะ”
“เมะก็หล่อ เคะก็น่ารักน่ากิน โอ๊ยยย ในอพาร์ทเม้นต์นี้จะมีคู่วายน่ารักๆเยอะไปไหนเนี่ย น้องคริสกับน้องอี้ชิงก็คู่นึงละ แล้วนี่ยังมี โอ๊ยยยย แทนี่ ฉันจะละลายยยย”
“ใจเย็นๆฟานี่ มาๆ เดี๋ยวฉันพาไปนั่งพักก่อนนะ”
...ซะเมื่อไหร่กันล่ะ ฮือ...
หลังจากผ่านเหตุการณ์นั้นมา ลู่หานก็นอนเงียบฉี่ ยอมให้เซฮุนอุ้มเข้ามานั่งพักในห้องแต่โดยดี ไม่มีงอแงแม้แต่น้อย
ไม่ใช่อะไรหรอก...จิตหลุดไปแล้วนั่นเอง
...ผมกับไอ้เทวดานี่ เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยนะโว้ยยยย!!...
...แล้วนั่นอีก ไอ้เคะ ไอ้เมะนั่นน่ะ มันคืออาร๊ายยยยย...
“เป็นอะไรน่ะลู่หาน”
เซฮุนเอ่ยถามขึ้นหลังจากหาอุปกรณ์ทำแผลที่ถูกหมกๆทิ้งไว้แถวๆห้องครัวเจอเรียบร้อยแล้ว ลู่หานสะดุ้งเบาๆก่อนจะตอบไป
“หะ...ฮะ เปล่า...เปล่านี่ ฉันก็...ก็ไม่มีอะไร”
“เหรอ เห็นนั่งเอ๋อ หน้าแดงๆมาตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ว”
...จะ...จริงดิ...
“ผู้หญิงสองคนนั้นพูดอะไรไม่เข้าหูหรือไง”
“มัน...มันก็...”
“ผู้หญิงสองคนนั่น...คิดว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน??”
“อือ”
“ไม่ชอบเหรอ”
“ก็...ไม่ใช่ไม่ชอบ...แต่แบบ...เออ ใช่ ฉันไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ ก็เราสองคนไม่ใช่ ‘อะไรแบบนั้น’ แบบที่สองคนนั้นพูดนี่ ฉันก็เลย...เอ่อ”
"นายไม่ชอบฉันงั้นเหรอ”
“ไม่ใช่อย่างน้านนน คือแบบ...นายไม่รู้สึกแปลกๆบ้างหรือไง ฉันกับนาย ผู้ชายทั้งคู่อ่ะ แมนๆเงี้ย แต่ดันถูกเข้าใจผิดว่าเป็นแฟนกัน บรึ๋ยยย”
“ทีนายยังชอบนายคริสอะไรนั่นเลยไม่ใช่เหรอไง”
“นั่นมันกรณียกเว้นเฟ้ยยย อีกอย่างฉันไม่ได้ชอบคริสแบบนั้นแล้วด้วยนะ บางทีมันอาจจะแค่ความรู้สึกแบบ ปลื้ม ชื่นชม อะไรเทือกนั้นก็ได้”
“เหรอออ เห็นพอหมอนั่นบอกว่ามีแฟนแล้วนี่ถึงขั้นร้องไห้ อย่างกับจะขาดใจตาย”
“นี่นายจะแขวะฉันไปถึงไหนวะไอ้เทวดานี่! ชักยั๊วะแล้วนะเว้ย...โอ๊ยยย”
คนเริ่มยั๊วะทำท่าจะลุกขึ้นเดินไปตบหัวคนตรงหน้าด้วยความหมั่นไส้สักที แต่คงจะลืมตัวไปนี๊ดดดว่าสังขารของตนตอนนี้เป็นอย่างไร ผลเลยเป็นเช่นนี้แล
“สมน้ำหน้า นั่งลงดีๆ เดี๋ยวฉันดูให้”
พูดตัดบทพลางวางอุปกรณ์ทำแผลลงบนพื้น พร้อมกับตัวของเขาเองที่ค่อยๆนั่งลงแทบเท้าของลู่หาน มือหนาจับเข้าที่ข้อเท้าของคนตัวเล็กเบาๆ ทำเอาลู่หานสะดุ้ง ทั้งตกใจ ทั้งเจ็บ
“ทำอะไรของนายน่ะเซฮุน!”
“ฉันเคยดูใน...มันเรียกว่าอะไรนะ...ไอ้กล่องๆนั่นน่ะ”
“ทีวี?”
“เออ ทีวีนั่นแหละ ฉันเห็นเค้ารักษาคนขาแพลงแบบนี้ ก็เลยจะลองดู”
ลอง!! โอเค งั้นตรูก็เป็นหนูทดลองสินะ แมร่งงงงง
“ยู๊ดดดดด แล้วนายทำเป็นหรือไงฮะ”
“...”
“เซฮุน”
“...ไม่”
“=[]=!!”
“เอาน่า ถ้าฉันทำขานายเป็นอะไรไป เดี๋ยวฉันเสกกลับเหมือนเดิมให้”
“แล้วทำไมนายไม่ใช้เวทมนตร์อะไรนั่นตั้งแต่แรกเลยล่ะวะ”
“ก็ฉันอยากลองดูอ่ะ”
“ขาฉันไม่ใช่หนูทดลองนะเว้ยยยย”
“เอาน่า ไม่เจ็บหรอก ไม่เจ็บๆ หนึ่ง สอง สาม!!”
กร๊อบ!!!
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ตามมาด้วยเสียงร้องโหยหวนของลู่หาน
และอาการเจ็บแล้วจำไปตลอดกาลว่า ‘อย่าให้เซฮุนรักษาขาแพลงอีกเป็นอันขาด!!!!!’ โคตรไม่เจ็บเลยไอ้เทวดาบ้า!!!!!!
“เจ็บนะเว้ยยยยยย”
“เฮ้ย ฉันขอโทษ มือหนักไปหน่อย”
นี่หน่อยเหรอวะ!!!!!!! อยากจะตะโกนด่าออกไป แต่เจ็บจนพูดไม่ออก แง่งงงง
“โอเค ทีนี้นายลองขยับขาดิ๊ เออ แบบนั้นแหละ”
ลู่หานมองหน้าเซฮุนอย่างชั่งใจ ก่อนจะลองขยับขาตามคำบอกของเทวดาหนุ่มด้วยความไว้ใจเพียง 10%
ฮึบ!!!
...เงียบ...
ไม่มีเสียงกรีดร้อง ไม่มีเสียงกระดูกลั่น ไม่มีความเจ็บปวดแล่นปรี๊ดขึ้นไปถึงสมอง...
คนเคยเจ็บขาขยับขาไปมาอย่างอัศจรรย์ปนฉงนใจ เป็นไปได้ยังไง ที่เซฮุนจับขาเขาแบบมั่วๆ แต่กลับทำให้อาการขาแพลงหายได้ซะงั้น
...ถึงจะเจ็บโคตรพ่อโคตรแม่ก็ตามทีเหอะ...
“ไง หายแล้วดิ คนมันเจ๋งก็เงี้ย”
“เจ๋งบ้าอะไร ฉันเจ็บจะตาย”
“แต่ก็หายไม่ใช่หรือไง”
ลู่หานเบะปากพลางบ่นงุ้งงิ้งๆคนเดียวเบาๆด้วยความหมั่นไส้ความขี้โอ่ของไอ้เทวดาร่างสูตรงหน้านี่ แมร่ง ได้ทีแล้วทำเป็นโอ่ โด่ๆ
พอกัดๆ จิกๆเทวดาตรงหน้าจนพอใจ ก็เปลี่ยนเป็นนั่งมองคนที่กำลังหยิบขวดยาสองสามขวดในกล่องปฐมพยาบาลขึ้นมาดูแบบเพลินๆ ก็ไอ้เทวดานี่มันหล่อนี่หว่า มองไปมันก็เพลินๆตาดี
...อย่า...อย่าคิดว่าลู่หานเป็นโฮโม...ขอร้อง...
ก็แค่ชอบมองคนสวยๆ หล่อๆ แบบคริสเงี้ย ผิดหรือไง!
มองไปนานๆถึงได้สังเกตว่าหน้าผากของเทวดาหนุ่มมันผูดขึ้นมาเล็กน้อย สงสัยว่าอาจจะได้รับอานิสงค์ตอนจักรยานล้ม
“เฮ้ย นายหัวโนนี่เซฮุน”
“หืม ตรงไหนอ่ะ”
ว่าไปก็เอามือคลำๆหน้าผากตัวเอง แต่คลำไม่ถูกจุดสักที ลู่หานเลยจัดการจิ้มเบาๆไปที่จุดนั้นซะจนเจ็บร้องโอดโอย (นี่เบา?)
“โอ๊ยย เจ็บนะเว้ยยย”
“เออ ก็จะได้รู้ไงว่ามันโนตรงไหน คลำมั่วอยู่ได้ นั่งอยู่นี่นะ เดี๋ยวฉันไปหาน้ำแข็งมาประคบให้”
คนขาเพิ่งหายเดี้ยงลุกขึ้นจากเตียง เดินด๊อกแด๊กๆไปเปิดตู้เย็นแล้วหยิบน้ำแข็งมาสองสามก้อน ห่อด้วยผ้าสะอาดๆ ผืนเล็กๆ อีก 1 ผืน ก่อนจะเอาไปให้เทวดาร่างสูงที่เพิ่งจะรู้สึกว่าหัวของตัวเองมันเจ็บๆ
เซฮุนมองของในมืองงๆ ก่อนจะถามขึ้น
“อะไร?”
“ก็เอาไปประคบหน้าผากนายไง”
“ประคบ?”
“มันก็คือการ...อธิบายไม่ถูกว่ะ เอางี้ เดี๋ยวฉันทำให้แล้วกัน นายนั่งนิ่งๆนะ”
ด้วยส่วนสูงที่ต่างกัน ทำให้ลู่หานต้องเดินไปนั่งบนเตียงและให้เซฮุนนั่งอยู่ที่พื้น มือบางหยิบลูกประคบที่ทำจากน้ำแข็งก้อนห่อผ้าขึ้นมาและประคบที่หน้าผากของคนด้านล่างอย่างแผ่วเบาที่สุดเท่าที่ตนจะทำได้
“โอ๊ย”
“เจ็บเหรอ โทษทีๆ”
เซฮุนเบ้หน้าให้ความเจ็บที่แล่นริ้วขึ้นมา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้ร่างเล็กตรงหน้าสามารถทำงานได้สะดวกขึ้น
โดยไม่ได้รู้เลยว่านั่นมัน...ผิดมหันต์!
ดวงตากลมโตที่จ้องมองมาตรงๆ ทำเอาหัวใจของเทวดาหนุ่มแกว่งแรงๆไปทีหนึ่ง ก่อนจะเริ่มแกว่งถี่ขึ้นเรื่อยๆเมื่อใบหน้าหวานนั้นเคลื่อนเข้ามาใกล้
“พอมามองใกล้ๆมันก็ปูดมากเหมือนกันนะเนี่ย สงสัยกว่าจะหายหลายวันแหงๆ ทนๆไปก่อนละกันนะ ช่วยไม่ได้นี่ นายอยากทำจักรยานล้มเอง ไม่ใช่ความผิดฉันสักหน่อย แล้วก็จำไว้เลยนะ คราวหน้าอย่าหวังเลยว่าฉันจะยอมซ้อนจักรยานนาย ไอ้เทวดา เสี่ยงตายโคตรเลยรู้ป่ะ เฮ้ย คุยกันบ้างดิ อย่าให้ฉันพล่ามอยู่คนเดียวเข้าใจม้ายยยย”
ลู่หานทิ้งลูกประคบไว้บนเตียงแล้วใช้มือดึงแก้มของเทวดาหนุ่มจนยืดย้วยออกมาพลางหัวเราะคิกคัก
“ฮะๆๆ นายนี่แก้มย้วยเหมือนกันนี่ เซฮุน...”
เสียงพูดเกาหลีสำเนียงจีนสะดุดไปเมื่อสัมผัสได้ถึงบรรยากาศแปลกๆ เหลือเพียงดวงตาสองคู่ที่สบกันท่ามกลางความเงียบงัน
หัวใจอยู่ดีๆเหมือนจะเต้นถี่รัวขึ้นมาแบบไม่มีสาเหตุ มือที่เคยจับแก้มร่างสูงไว้เมื่อครู่เปลี่ยนเป็นถูกคนตัวสูงกุมไว้เมื่อไรก็ไม่อาจทราบได้
ลู่หานเหมือนตาพร่าเลือนแปลกๆ เขาเห็นเหมือนหน้าของเซฮุนค่อยๆหายไปจากจุดโฟกัส สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดใบหน้า
...ใกล้...
...ใกล้เกินไปแล้ว...
พลั่ก!!
“ฉะ...ฉัน...ฉันนึกขึ้นได้ว่า...เอ่อ...คือ...ฉัน...ฉัน...ฉันขอตัวก่อนนะ!”
ผลักคนตรงหน้าออกปุ๊บก็รีบจ้ำอ้าวออกมาจากตรงนั้นทันที ลู่หานเดินเซๆเหมือนคนไม่มีสติเข้าไปในครัว ก่อนจะพิงตัวเข้ากับผนังเบาๆอย่างหาทีพึ่ง
ตึกตักๆๆ
...เมื่อ...เมื่อกี๊...
...ถ้าเราไม่ได้สติก่อนล่ะก็...
ตึกตักๆๆ
...โอ๊ยยย...นี่กูทำเวรอะไรลงไปวะเนี่ย!!!...
...แล้วแกจะมาในเต้นห่าเหวไรตอนนี้วะ...ว้ากกกกกกกกกก...
ตึกตักๆๆ
...ให้ตาย...ไอ้เทวดาบ้านั่นมันต้องเสกมนตร์อะไรใส่ผมแหงๆ...หัวใจถึงได้เต้นแรงขนาดนี้...
...ใช่...ใช่แน่ๆ...ไม่มีทางเป็นเหตุผลอื่นหรอก...
...มันต้องไม่ใช่ไอ้เหตุผลพยางค์เดียวนั่นหรอก...แน่นอนเลย!!...
.
.
.
.
.
.
TBC.
Writer Talk
กลับมาแล้วค่าาาา อะฮี่ๆ <<เป็นอะไรของมัน -_-;;
เมื่อตอนนู้นพี่ฮุนเค้ามึนๆ อึนๆไปละ คราวนี้ตาพี่ลู่บ้างเนอะ เพื่อความเท่าเทียม ฮี่ๆ
ส่วนคนอ่านก็คงต้อง...ลุ้นต่อไปนะคะ เพราะชมฟันธงว่าคู่นี้เค้า (น่าจะ) ยังไม่จุ๊บกันเร็วๆนี้แน่นอน 555
ช่วงนี้ชมคงอัพช้าหน่อยนะคะ เพราะติดสอบและ สต๊อกหมด กรี๊ดดดดด ปัญหาโลกแตกมาก TT
แต่ช่วงปิดเทอมคาดว่าน่าจะอัพถี่ขึ้นค่ะ
ไปละน้า ขอบคุณทุกเม้นทุกวิวค่าาาา ^^
ความคิดเห็น