ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Traveling | SF / OS [ JackJae ] #การเดินทางของแจ็คแจ

    ลำดับตอนที่ #1 : [SF] Yesterday EP 1 : It's a sunny day | JackJae

    • อัปเดตล่าสุด 21 พ.ค. 59



       ระหว่างอ่านแนะนำให้เปิดเพลงนี้คลอไปนะคะ

    Sunny Day - Kim Jaejoong [JYJ] Feat. Lee Sang-gon



     

    Enjoy Reading ค่ะ ^^

     

    *********************************************************************************************************************

     

     

     

    What I can do is just wonder how you have been…

     

     

     


     

     

     

     

                เช้าแล้ว

     

                ฝนที่ตกยิงยาวตั้งแต่เมื่อเย็นหยุดไปตอนไหนเขาเองก็ไม่แน่ใจ เหลือไว้เพียงรอยเปียกแฉะตามพื้นถนนและหยดน้ำตามยอดหญ้า

     

                ชายหนุ่มตื่นเช้าด้วยความรู้สึกมึนหัวจนแทบลุกไม่ไหว ชัดเจนว่าเป็นอาการแฮงก์จากการดื่มหนักเมื่อคืน ขับรถกลับมาที่คอนโดได้อย่างปลอดภัย ไม่เอาหน้าไปจิ้มตูดรถคนอื่นหรือพุ่งลงข้างทางนี่ก็บุญทับหัวแล้ว

     

                ร่างสูงใหญ่โงนเงนเล็กน้อยหลังพยายามลุกขึ้นยืน ใช้มือข้างหนึ่งเท้ากำแพง พาร่างพังๆของตนเองเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ

     

     

     

                ย่าห์! หวัง แจ็คสัน! ไปเมาเละมาอีกแล้วเหรอ! ให้ตายเถอะ กลิ่นเหล้าหึ่งขนาดนี้...ไม่ต้องเข้ามาใกล้เลยนะ! ไปอาบน้ำแปรงฟันเลยไป ชิ่วๆ!’

     

     

     

                อา...แม้แต่ตอนเพิ่งตื่นนอนแบบนี้...เขาก็ยังตามมาหลอกหลอนผมสินะ...

     

                ...ใจร้ายที่สุดเลย...ให้ตายสิ...

     

     

     

    이제 너를 보낸다 다짐하고 애써봐도 이렇게 눈물만

    I’ll let you go now. I promise and try but only tears fall


               

     

     

                ใช้เวลาไม่นาน ร่างสูงในชุดสีดำสนิททั้งเสื้อและกางเกงก็มานั่งนิ่งๆอยู่ที่โซฟายาวหน้าโทรทัศน์ แจ็คสันตัดสินใจที่จะนั่งนิ่งๆอยู่ที่ห้องอีกสักพักเพราะอาการแฮงก์ มือข้างหนึ่งคว้าถุงขนมขบเคี้ยวที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆมาแกะทานแก้หิว

     

     

     

     

     

     

              ย่าห์! หวัง แจ็คสัน! นั่นมันขนมของแจนะ! มาแย่งกันแบบนี้ได้ไงอ่ะ!’

     

              ‘ก็เฮียอยากกินนี่...เราจะทำไม

     

              อยากกินก็ไปซื้อเองดิ๊ มาแย่งแบบนี้ได้ไงอ่ะ

     

              โอ๋ๆ ไม่เอาไม่ร้องไห้นะยองแจอา มานี่มา เดี๋ยวเฮียป้อน

     

              ไม่อาววว เฮียอย่าแกล้งผมนะ อ๊า นั่นมันจั๊กกะจี้นะเฮีย ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่อ๊าววว ปล่อยยยย

     

     

     

     

     

                บางครั้งแจ็คสันก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าห้องของเขา...เป็นห้องของเขาแท้ๆ...แต่ทำไมกลับมีภาพความทรงจำเกี่ยวกับคนตัวเล็กอยู่เต็มไปหมด

     

                ไม่ว่าจะตอนนั่ง นอน เดิน หรือแม้แต่ตอนที่เราเล่นอะไรปัญญาอ่อนใส่กัน

     

     

                ภาพความทรงจำของระยะเวลาเพียงสี่ปี...มันมากขนาดนี้เลยเหรอ...

     

     

     

     

                สัมผัสชื้นๆบนใบหน้าทำให้ชายหนุ่มยกมือขึ้นแตะมันโดยไม่รู้ตัว...

     

     

                ...น้ำตา...

     

     

     

     

                ...เป็นแบบนี้...ตลอดเลยสินะ...หวัง แจ็คสัน...

     

     

                ห้องนี้...ไม่เคยเงียบแบบนี้...มานานแค่ไหนแล้วนะ

     

     

                ...จำไม่ได้เลยจริงๆ...

     

     

                ไม่อยากเชื่อเลยว่าคอนโดขนาดแค่ไม่กี่ตารางวา...จะเงียบเหงาได้ขนาดนี้

     

                เตียงขนาดแค่ห้าฟุต...จะกว้างได้ขนาดนี้

     

                แค่คนคนเดียว...ทำให้หวัง แจ็คสัน...เป็นได้ขนาดนี้...

     

     

     

     

                ...โหยหา...

     

     

     

     

     

     

    거리엔 모습이 가득해서 넘쳐흘러

    The streets are filled with images of you, it overflows

     

     

    햇살이 좋아서 나도 모르게 거리로 나선다

    It’s a sunny day so without knowing, I go out to the streets

     

     

     

     

     

     

                แจ็ค สันตัดสินใจเดินลงมาข้างล่างหลังรู้สึกว่าเขาไม่สามารถทนนั่งอยู่เฉยๆในห้อง โดยมีภาพความทรงจำเก่าๆฉายเข้ามาอย่างกับอยู่โรงภาพยนตร์ได้

     

                โชคดีของเขาที่วันนี้อากาศดีค่อนไปทางดีมาก แดดอ่อนๆกับลมโชยเบาๆทำให้ชายหนุ่มรู้สึกสดชื่นขึ้นบ้าง และเพราะวันนี้เป็นเช้าวันอาทิตย์ จึงไม่มีภาพการจราจรติดขัดแบบที่ควรจะมีในวันธรรมดา

     

                แจ็คสันเลือกซื้อกาแฟสดจากร้านข้างทางแถวๆนั้น ก่อนเดินทอดน่องไปหยุดอยู่ที่สวนสาธารณะใกล้ๆ ไม่ไกลนักเป็นกลุ่มอาจุมม่ากำลังรำมวยจีน ไกลออกไปอีกเป็นสระน้ำพุใหญ่กลางสวน เรือเป็ดสีสันสดใสลอยอยู่ตรงโน้นบ้าง ตรงนี้บ้างเป็นหย่อมๆ

     

     

     

     

              เฮีย...แจอยากถีบเป็ด

     

              ฮะ?’

     

              ‘แจอยากถีบเป็ดอ่ะ เฮียถีบเป็นเพื่อนผมหน่อยดิ

     

              ตลกละยองแจ เฮียเพิ่งออกกำลังกายเสร็จนะ เมื่อยตัวไปหมดแล้วเนี่ย

     

              ก็ออกกำลังกายต่ออีกนิดนึงดิ น้าๆๆๆๆ นะครับเฮียแจ็คสุดหล่อ ถ้ายอมเดี๋ยวแจให้รางวัลเลยเอ้า

     

     

     

     

     

     

     

                ถีบเป็ดมั๊ยครับพี่

     

                เสียงเรียกของพนักงานประจำเรือเป็ดดึงเขาหลุดจากภวังค์ แจ็คสันตอบปฏิเสธไปก่อนเดินเลี่ยงมาอีกทาง เขาไม่รู้ตัวเลยว่าเดินมาจนถึงตรงนี้

     

                จำได้ว่าเจ้าตัวเล็กขอแทบตายกว่าเขาจะยอมนั่งเรือเป็ดด้วย

     

                อันที่จริงแล้วไม่น่ายอมด้วยนะ รางวัลที่ว่านั่นก็แค่จุ๊บแก้มเบาๆจนแทบไม่รู้สึก โคตรจะไม่คุ้มกับอาการปวดขาที่เขาได้รับในเช้าวันต่อมาเลยจริงๆ

     

     

     

                ...ไม่คุ้มเลยสักนิด...

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

                ปั่นเรือเป็ดลำนึงครับ

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

                แจ็คสันยังจำได้ดีว่าปั่นเรือเป็ดเมื่อวันนั้นเขาเหนื่อยขนาดไหน ให้คูณเข้าไปอีกสามเท่าจะได้ความเหนื่อยที่เขากำลังรู้สึกอยู่ในตอนนี้

     

                ซึ้งเลยว่าที่ปั่นเค้ามีมาให้สองอันก็มีไว้สำหรับคนสองคน...ไม่ใช่ให้คนคนเดียวมาฝืนปั่นให้เมื่อยตุ้ม

     

     

                ชายหนุ่มคิดคนเดียวขำๆในใจหลังตัดสินใจปล่อยเรือให้ลอยตุ๊บป่องอยู่กลางน้ำนิ่งๆ พักขาสักครู่แล้วค่อยปั่นกลับไปที่ฝั่งอีกรอบก็ไม่สาย

     

                บรรยากาศเงียบสงบรอบตัวทำให้ชายหนุ่มเผลอปล่อยตัวเองให้ตกอยู่ในภวังค์อีกครั้งอย่างห้ามไม่ได้ ดวงตาคู่สวยเหม่อมองไปไกล...ชั่วขณะหนึ่ง...เขารู้สึกเหมือนได้ย้อนกลับไปในช่วงเวลานั้น

     

     

                ...ช่วงเวลา...ที่เขามีความสุขที่สุดในชีวิต...

     

                ...ช่วงเวลา...ที่เขาเองเป็นคนจบมัน...

     

                เพราะความงี่เง่า เอาแต่ใจ...ของคนที่โตแต่ตัวอย่างเขา...ทำลายทุกอย่าง...

     

     

     

                ...เป็นเขาเอง...ที่เป็นฝ่ายปล่อยมือที่กุมกันมาตลอดสี่ปี...

     

     

                ...ใคร ว่าหวัง แจ็คสันเป็นคนฉลาด ทันคน...เขาก็แค่ไอ้โง่ที่ไม่เคยรู้ว่าอะไรสำคัญที่สุดสำหรับตัวเอง...จนถึง วันที่ต้องเสียสิ่งนั้นไป...

     

     

     

     

    이제 너를 보냈다 말해보고 속여봐도 또다시 눈물만

    I have let you go now. I say it and try to deceive myself but once again, only tears fall

     

     

     

              เราเลิกกันเถอะ...ยองแจ

     

              เฮีย...เฮียเป็นอะไร...ทำไม...เฮียพูดอะไร...พูดเล่นแบบนี้แจไม่ขำนะ...

     

              ...

     

              เฮีย...อย่าเงียบอย่างนี้สิ...

     

              ...

     

              ...เฮีย...

     

              เฮียแค่...แค่คิดว่า...เราคงไม่เหมาะกัน...

     

              ‘…’

     

              ‘เฮียก็มีไลฟ์สไตล์ของเฮีย ยองแจก็มีไลฟ์สไตล์ของยองแจ...และ...มันไม่ตรงกัน

     

              ‘…’

     

              ‘เฮียไม่โอเคกับการที่เราโทรหาเฮียทุกวันหลังเลิกงานว่าเฮียจะไปไหน กับใคร...เฮียไม่ชอบเวลาเราบ่นเฮียเวลาเฮียกลับมาจากบ้านเมาๆ หรือแม้แต่ตอนเฮียเพิ่งตื่นกำลังแฮงค์...

     

              ...

     

              ...เฮีย...

     

              เฮียพอเถอะ...ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว

     

              ...

     

              ...แจ...แจเข้าใจ...แจเข้าใจว่าเฮียรำคาญ...

     

              ...

     

              ไม่ ใช่ว่าแจไม่รู้สักหน่อย...เรา...เราทะเลาะเพราะเรื่องนี้มาเป็นรอบที่ ล้าน...แต่แจ...แจแค่คิดว่า...เราจะผ่านมันไปได้...แจแค่คิดว่า...เฮียจะ เข้าใจแจ...ว่าที่แจทำไป...เพราะอะไร

     

              ...

     

              ที่ แจโทรหาเฮียทุกเย็น...โอเค แจยอมรับว่าจู้จี้...แต่แจแค่...แค่อยากรู้ว่าเฮียจะไปไหนต่อมั๊ย...บางทีแจ ก็อยากให้เฮียกลับมาที่บ้านไวๆ อยากเจอเฮีย...อยาก...ฮึก...อยากกอดเฮีย...แจมีความสุขเวลาที่เราได้อยู่ ด้วยกัน...ได้กินข้าว นอนดูทีวี...หรือแม้แต่นั่งเล่นเกมส์โง่ๆที่เฮียมักจะชอบอ่อนให้แจตลอด... ฮึก...

     

              ...

     

              ...แจ ไม่ชอบให้เฮียดื่มหนักมากๆ...เพราะแจไม่ชอบกลิ่นพวกแอลกอฮอล์นั่นก็ใช่ แต่ที่มากกว่านั้นคือความเป็นห่วง...ร้านประจำที่เฮียชอบไปกินกับพวกเพื่อนๆ อยู่ไกลจากคอนโด และแจรู้ว่าเฮียไม่ยอมขึ้นแท็กซี่หรือติดรถเพื่อนกลับแน่ๆ...เฮียรู้มั๊ย... บางคืนที่เฮียกลับดึกมากๆ...แจถึงขั้น...ถึงขั้นต้องภาวนา...ขอให้เฮียกลับ มาอย่างปลอดภัย ขอให้เฮียไม่เป็นอะไร ไม่มีอุบัติเหตุเพราะแจรู้ดีว่าเฮียดื่มหนักแค่ไหน...

     

              ...

     

              ...แจรู้ว่าสิ่งที่แจทำมันทำให้เฮีย...ทำให้เฮีย...รำคาญ แต่แจก็พยายามปรับตัว...แจพยายาม...ฮึก...แล้วจริงๆนะ...แต่...มันคงไม่พอ...ใช่มั๊ย

     

              ‘…’

     

              ‘แจโอเค...ถ้าเฮียต้องการจะไป...ให้ตายเถอะ...ทำไมน้ำตาถึงไหลไม่หยุดแบบนี้นะ ฮะๆ...

     

              ...

     

              สี่ ปีที่ผ่านมา มันแสดงให้เห็นแล้วว่า...ปัญหานี้...เป็นปัญหาที่คาราคาซังมาตลอด...เรา ทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้เป็นพันๆครั้ง...เพราะ...เพราะงั้น...ถ้าเฮียจะจบ ปัญหานี้ด้วยกัน...เลิก...แจ...แจก็โอเค...แจจะ...เคารพ...การตัดสิน ใจ...ของเฮีย...

     

              ...

     

              มี...อย่างนึง...ที่...ที่แจ...อยาก...จะขอเฮีย...

     

              ...

     

              ...ถ้า...ถ้าเฮีย...ตัดสินใจ...จะเลิก...แจขอให้เฮีย...อย่ามาเจอหน้ากันอีก...ได้มั๊ย

     

              ...

     

              ...ถ้าแจ...เจอเฮียอีก...แจคง...ฮึก...ทนไม่ได้...แน่ๆ...เพราะงั้น...

     

              ...

     

              ฮึก...เพราะงั้น

     

              ‘...

     

     

     

                ...เราอย่าเจอกันอีกเลยนะ...แจขอร้อง

     

               

     

     

     

     

     

     

     

     

                ตลกดีมั๊ย ที่คำพูดของยองแจ กลับมาเข้าตัวเขาเต็มๆ

     

                ห้าเดือนแล้วที่ยองแจหายไปจากชีวิต...และเป็นห้าเดือน...ที่หวัง แจ็คสันคิดถึงชเว ยองแจแทบบ้า...

     

     

     

     

                ...อย่ามาเจอกันอีกงั้นเหรอ...ขี้โกหกจริงๆ...

     

     

                ...ถ้าไม่ต้องมาเจอกัน...แล้วจะมาวิ่งเล่นอยู่ในหัวเขาแบบนี้ทุกวันทำไม...

     

                ...จะโผล่เข้ามาทุกครั้งเวลาที่เขาเหม่อ...แล้วหายไปทุกครั้งที่ได้สติ...ทำไม...

     

     

     

                ...ทำไม...

     

     

     

                ...ทั้งๆที่ผมเป็นคนปล่อยเขาไป...แต่กลับเป็นฝ่ายโหยหาเขาขนาดนี้...

     

     

     

                ...150 วันที่ผ่านมา...ไม่มีวันไหนเลย...ที่ในหัวของผมไม่มีภาพของผู้ชายตัวเล็กๆที่ชื่อ ชเว ยองแจ...

     

     

     

     

    오랜만이야 요즘 어떻게 지내

    It’s been a while, how are you doing these days?

     

    요즘 어떻게 살아 수줍게 웃는 모습 그대론데

    How is life these days? Your shy smile is still the same

     

     

     

     

     

                เขาจะเป็นยังไง

     

                ใช้ชีวิตแบบไหน

     

     

     

                หลังจากวันนั้น ผมไม่เคยได้รับรู้อีกเลย

     

     

                ตลกดีเนอะ ทั้งๆที่เมื่อก่อน คนที่รู้จักเขาดีที่สุดคือผมแท้ๆ

     

     

     

     

     

     

     

                ...ผมคิดถึงเขา...

     

     

     

    나는 여기 있는데 여전히 사랑해

    I’m still right here and I still love you

     

     

     

     

                ใบหน้าเปื้อนน้ำตา กับตัวที่สั่นเทาเพราะสะอื้นจนแทบตัวโยนยังคงติดตาผมจนถึงทุกวันนี้

     

                และคงหลอกหลอนผมด้วยความรู้สึกผิดไปอีกชั่วชีวิต

     

     

     

                บางครั้งผมก็รู้สึกว่ายองแจโชคดีเหลือเกิน...ที่ได้ไปจากชีวิตผู้ชายเฮงซวยอย่างผมสักที...

     

     

                ผมได้แต่หวัง...ให้เขาได้เจอกับคนที่ดีกว่า

     

     

     

                คนที่พร้อมจะดูแลเขา

     

                รักเขา

     

                ห่วงใยเขา

     

     

                เหมือนกับที่เขาห่วงใยคนที่เขารัก

     

     

     

     

     

                ทว่าอีกใจหนึ่ง

     

                ความเห็นแก่ตัวของผม...กลับเรียกร้องอยู่ในใจ

     

     

     

     

     

                ...ผมอยากเจอเขาอีกครั้ง...

     

     

     

    오늘도 이렇게 우연을 준비해

    Again today, I get ready for a coincidence

     

     

                ผมอยากจะ...แก้ไข...สิ่งที่ผมทำผิดพลาด...

     

     

     

                ...ผมอยากขอ...โอกาส..

     

     

     

    다려

    I’m waiting for you

     

     

     

                แก้ไข...อะไรๆที่มันผิดพลาด...

     

                ...รัก...ให้มากกว่าเดิม...

     

     

     

                ...รัก...แบบที่จะไม่ยอมเสียไปอีกเป็นครั้งที่สอง...

     

     

                ...รัก...อีกครั้ง...

     

     

     

     

                เฮียรักนาย...ยองแจ

     

     

     

    사랑해

    I love you

     

     

                ...ผมทิ้งโอกาสพวกนั้นไปหมดแล้ว...

     

     

     

    Yesterday  EP 1 : It's a sunny day - Fin

    4/5/2016

    1:02

     

    Continue reading in EP 2

     

     

    Cr.เพลง :  Sunny day BY Kim Jaejoong (JYJ) feat. Lee Sang-gon

    Cr. เนื้อเพลง

    เนื้อภาษาเกาหลี : https://www.siamzone.com/board/view.php?sid=3815966

    คำแปลภาษาอังกฤษ : http://www.kpoplyrics.net/jaejoong-sunny-day-lyrics-english-romanized.html

     

     

     

    Let's talk

     

    สวัสดี และยินดีต้อนรับนักอ่านทุกท่านเลยนะคะ เราชื่อชมพู่ค่ะ เป็นไรท์ของเรื่องนี้เอง อายุอานามก็ 18 ค่ะ เรียกพี่เรียกน้องกันได้ตามอัธยาศัยเลยค่ะ ^^

     

    เรา ยังถือว่าตัวเองเป็นมือใหม่มากในวงการนี้นะคะ ถึงจะฝึกปรือฝีมือมานานแล้ว แต่ก็ยังไม่ปังสักที ขอเรียกตัวเองว่ามือใหม่ไปก่อนละกันนะคะ แล้วก็ ขอบคุณทุกๆท่านด้วยที่เข้ามาอ่าน คอมเม้นต์ กด Fav เราดีใจหมดค่ะ แค่เข้ามาอ่านก็ดีใจแล้ว จริงๆนะ555

     

    สำหรับ SF เรื่องนี้ อันที่จริงตอนแรกตั้งใจจะให้เป็นแค่ OS จบในตอนนี้แหละค่ะ แต่อารมณ์ค้างไง พอมีพาร์ทพี่แจ็ค ก็อยากจะเขียนพาร์ทของแจบ้าง สุดท้ายก็เลยคลอดออกมาเป็น EP 2 จนได้ ติดตามได้ที่ตอนต่อไปเลยนะคะ แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเขียนได้ดีเท่ากับตอนนี้มั๊ย เพราะตอนที่เขียน EP นี้ อารมณ์มาเต็มมากค่ะ อินมากกกกกก ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ทั้งๆที่ก็ไม่เคยมีแฟนกับเค้านะ 55555

     

    ยังไงก็ ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่เข้ามาอ่าน มาติดตาม กด FAV มาคอมเม้นต์ ขอบคุณหมดแหละค่ะ รักนักอ่านทุกคน เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^

     

    Pupu

     

    Edit คำผิด + แก้ไขบางประโยค + ขยายตัวอักษรเป็น 18 ให้อ่านง่ายขึ้นค่ะ
    5/13/16  02.39 am

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×