ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Gift 6 : เที่ยวกลางคืน
RRRrrr...
เสียงริงโทนโทรศัพท์รุ่นกิ๊กก๊อกของลู่หานดังขึ้นขณะที่เจ้าตัวกำลังนั่งมองคู่รัก (?) ประจำร้านตะโกนง้องแง้ง งุ้งงิ้งๆใส่กันแบบทุกวัน
...ว่าแต่...ใครโทรมาหว่า ???...เบอร์ก็ไม่คุ้นด้วยแฮะ...
“ฮัลโหล”
[พี่ลู่หานนนน!!!!!~]
เสียงตะโกนที่ดังเกินกว่าแปดสิบเดซิเบลทำให้ลู่หานต้องยกโทรศัพท์ห่างจากหูราว 3 ฟุต (เว่อร์ไป) ก่อนจะเอากับมาแนบหูดังเดิม
แน่นอนว่าไอ้คนที่ทักทายกันแบบนี้...มีอยู่คนเดียวเท่านั้นแหละ...
“อ้าว ว่าไงหมาแบค ไม่ได้คุยกันซะนาน”
[พี่อ่า ไม่เคยโทรหาผมเลย งอนนะเนี่ย]
“โทรได้ก็โคตรเทพ แกเล่นเปลี่ยนเบอร์ไปโดยไม่บอกฉัน แล้วฉันจะไปตรัสรู้ได้ยังไงฮะ ไอ้น้องบ้า!”
[555 โทษทีพี่]
เสียงใสๆกลั้วหัวเราะของ ‘บยอน แบคฮยอน’ รุ่นน้องคนสนิทสมัยเรียนมหาวิทยาลัยดังลอดมาตามสัญญาณโทรศัพท์ ซึ่งเรียกรอยยิ้มเอ็นดูของลู่หานได้ไม่น้อยเมื่อนึกถึงใบหน้าสดใสของคนปลายสาย
“แล้วโทรมานี่มีอะไร”
[ผมกะจะชวนพี่ไปฉลองน่ะฮะ]
“เนื่องในโอกาส...”
[โอกาสวันเกิด]
คำพูดของรุ่นน้องทำเอาลู่หานขมวดคิ้วทุ่นอย่างใช้ความคิด วันเกิดใครวะ? จะว่าวันเกิดไอ้คนปลายสายนี่ก็ไม่ใช่ จะเป็นวันเกิดแฟนมันก็ไม่ใช่อีก...
“วันเกิดใครวะ”
[วันเกิด...อยากจะกินอ่ะ 555]
สาบานได้ว่าถ้าแบคฮยอนนั่งอยู่ตรงหน้า ลู่หานอยากจะโบกหัวไอ้คนพูดสักทีให้หายหมั่นไส้ในความกวนตีน แม่ ง
“ไม่เอาๆ พรุ่งนี้พี่ต้องไปทำงานนะ”
[ทำงานอะไรเหรอพี่]
“พี่ทำงานร้านกาแฟน่ะ”
[ง่า...เป็นงั้นไป แต่น้าาา มาฉลองด้วยกันหน่อยไม่ได้เหรอฮะ ไม่ได้เจอหน้าพี่ชายสุดที่เลิฟตั้งน้านนน นาน]
“...”
[นะ น้าาาาา]
เคยบอกไปหรือยังว่าลู่หานเป็นคนใจอ่อน...มาก
“เออๆ ไปก็ไป ที่ไหนล่ะ”
[ร้าน Exotic ที่เดิมพี่ แล้วเจอกัน 3 ทุ่มนะ ห้ามช้าห้ามเลต ไม่งั้นมีทำโทษ เอิ๊กๆ]
“อืมๆ แค่นี้ก่อนนะ พี่ไปทำงานละ”
[คร้าบบบบ บ๊ายบาย เจอกันคับ!!!]
ลู่หานกดตัดสายแล้วเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะฉุกคิดเรื่องสำคัญบางอย่างขึ้นมาได้แบบกะทันหัน...
...เดี๋ยวนะ...ถ้าคืนนี้เขาต้องไปก๊งกับไอ้หมาแบคนั่น...
...แล้วไอ้เทวดาตกสวรรค์ที่ห้องมันจะทำยังไงล่ะเฮ่ยยย...
ว่าแล้วก็รีบกดโทรศัพท์กลับไปที่ห้องพักทันที ดีที่ว่าตอนนี้ยังไมเย็นมาก ลูกค้าเลยยังไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ ลู่หานจึงสามารถคุยโทรศัพท์ได้แบบไม่มีใครว่า
หวังว่าเซฮุนมันคงจะรับโทรศัพท์เป็นนะ
[ฮัลโหล]
เฮ้อ โล่งอก ใช้เป็นแฮะ
“เซฮุน นี่ฉันลู่หานเองนะ”
[อ้าว แล้วนายอยู่ไหนอ่ะ ทำไมถึงโผล่มาแต่เสียง???]
“ก็ฉันโทรศัพท์มาไงเล่า ไอ้เทวดาเบ๊อะ”
[โทรศัพท์??? อะไรคือโทรศัพท์???]
ลู่หานถึงกับเอามือกุมขมับ ก่อนจะพยายามอธิบายคำว่า ‘โทรศัพท์’ ให้ไอ้เทวดาฟังอยู่นานสองนาน กว่าจะเข้าใจทำเอาคนอธิบายแทบปางตาย แม่ง
[อ๋อ ไอ้นี่คือโทรศัพท์สินะ...แล้วมีอะไรเหรอ]
“คืองี้...เมื่อกี๊รุ่นน้องฉันโทรมาจะชวนไปสังสรรค์นิดๆหน่อยๆน่ะ”
[ก็เลยจะทิ้งฉันอยู่ที่ห้องคนเดียวงั้นสิ!] คนปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงติดจะงอนๆ
“เอ่อ...ก็ประมาณนั้นแหละ นายอยู่ได้ใช่ป่ะ”
[ไม่ได้]
“โธ่ เซฮุน คืนเดียวเองนะ”
[ฉันอยู่ไม่ได้]
“ง่า...เซฮุนอา ฉันขอเหอะนะ ถ้าหิวนายก็ต้มบะหมี่เป็นแล้วนี่ เครื่องทำน้ำอุ่นก็ใช้เป็นแล้วด้วยนี่นา ทำไมถึงอยู่ไม่ได้ล่ะ”
[ก็ฉันบอกว่าอยู่ไม่ได้ก็คืออยู่ไม่ได้ดิ]
ไอ้นี่...=_=^
“อย่ามากวนประสาทกันได้มั๊ย นี่ฉันซีเรียสนะ”
[ก็ได้! อยากไปก็ไปเลย! ยังไงผู้อาศัยอย่างฉันมันก็ไม่สำคัญอยู่แล้วนี่]
มันเกี่ยวกันมั๊ยเนี่ย ให้ตายเหอะ ลู่หานปวดตับว่ะแม่มมม
“อะไรของนายเนี่ย อย่ามาทำตัวงี่เง่าได้มะ”
[ไม่ได้งี่เง่าสักหน่อย ฉันก็โอเคแล้วไง! แค่นี้นะ กริ๊ง!!!]
เสียงกระแทกโทรศัพท์ถูกกระแทกแรงซะจนลู่หานต้องไว้อาลัยให้มัน 3 วิ จะพังมั๊ยวะโทรศัพท์บ้านตรู T^T
ว่าแต่...ไอ้เซฮุนเป็นบ้าอะไรของมัน??? ทำตัวอย่างกับผู้หญิงเมนไม่มา
“ลู่หานนนน อย่ามัวอู้จิ มาช่วยเค้าเสิร์ฟกาแฟด้วยยย~”
เสียงเรียกของมินซอกดึงให้ลู่หานหลุดออกจากโลกส่วนตัวของตน เขาหันไปพยักหน้าแล้วรีบวิ่งไปช่วยเพื่อนทำงานต่อ
...เอาไว้ก่อนละกัน...ตอนนี้ทำงานก่อน...
20.00 p.m.
...ไปดีมั๊ยะวะ...
...เอ๊ะ...หรือไม่ไปดี???...
...เฮ่ย แต่ว่าไม่ได้เจอน้องมันตั้งนานแล้วนะ...
...แต่เดี๋ยวไอ้เทวดานั่นมันก็งอนอีกอ่ะ...เป็นบ้าอะไรของมันไม่รู้...
...โอ๊ยยยย...ลู่หานปวดตับ...ใครก็ด้วยช่วยลู่หานคิดที T^T...
“พี่ลู่หานเป็นอะไรหรือเปล่าครับ สีหน้าไม่ดีเลย”
อี้ชิงทักขึ้นเมื่อเห็นหนุ่มรุ่นพี่ที่ยืนเช็ดโต๊ะอยู่เดี๋ยวก็ทำหน้าลังเลใจ เดี๋ยวยิ้ม อีกแป๊บนึงก็ทำหน้าบึ้งอีกละ...
...ไม่ใช่อะไรหรอก...อี้ชิงแค่แอบกลัวเบาๆ...เค้าไม่อยากได้พี่มินซอกนัมเบอร์ทูมาอยู่ในร้านนะ...
“ฮะ เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก พี่แค่...คิดอะไรนิดๆหน่อยๆน่ะ”
พูดพลางยิ้มแหยๆก่อนจะกลับไปทำหน้าที่ของตนต่อไป ในขณะที่หัวสมองก็ยังคงคิดไม่ตก แง่ง ตรูจะทำยังไงดีล่ะว้อยยยย
“เอ้อ...พี่ลู่หานครับ ชานมที่ให้ไปเมื่อวาน รสชาติโอเคมั๊ยครับ”
เหมือนคำถามของอี้ชิงจะไปสะกิดบางอย่างในใจลู่หานโดยบังเอิญ ไอเดียดีๆแล่นฉิวเข้าสู่หัวสมองน้อยๆของเขาทันที
...จริงด้วย!!!...
...ใช่แล้ว...ชานมยังไงล่ะ!!!!...
“อี้ชิง!!!”
“เอ่อ...ครับพี่”
คนถูกเรียกผงะไปเล็กน้อยด้วยความตกใจเมื่ออยู่ดีๆรุ่นพี่หน้าหวานก็หันหน้ามาหาตนแถมยังเรียกชื่อซะดัง
“พี่ขอซื้อชานมแก้วนึงสิ...”
“กลับมาแล้วววว”
เงียบ
“ยู้ฮู โอเซฮุน ฉันกลับมาแล้วน้า
เงียบ
ถึงจะถูกตอบกลับมาด้วยความเงียบถึง 2 ครั้ง แต่ลู่หานก็ยังไม่ยอมแพ้ ร่างบางรีบวางข้าวของส่วนตัวของตนไว้ที่เตียงแล้วหยิบแก้วชานมเข้าไปหาคนขี้งอนทันที
“เซฮุนอา~ ฉันซื้อชานมมาฝากด้วยนะ ลองกินดูดิ”
“ฮึ”
นอกจากจะไม่สนใจแล้วยังมีการทำเสียงขึ้นจมูกใส่อีก!! ลู่หานแอบฉุนในใจเล็กๆก่อนจะกดอารมณ์นั้นลงไปให้อยู่ต่ำสุดแล้วเริ่มทำการ ‘ง้อ’ ต่อไป
“น่า ลองกินดูหน่อยน่า นะ”
“จะไปสังสรรค์กับเพื่อนก็ไปดิ ไม่เห็นจะต้องมาสนใจฉันเลย”
ประชดจบก็หันหน้าหนีไปอีกทาง แต่ก็ยังมิวายคว้าแก้วชานมไปดูดแก้หงุดหงิด เอ่อ ตกลงคุณมึงจะยอมรับคำง้อของตรูหรือเปล่าวะครับ เล่นหันหน้าหนีแต่คว้าสินบนไปกินเนี่ยนะ...เอิ่ม
“นี่นายเป็นอะไรของนายฮะ โอ เซฮุน ทำตัวอย่างกับผู้หญิงเมนไม่มาอยู่ได้ เป็นอะไรก็บอกกันดิ”
ใช่!! มันต้องแบบนี้แหละ เปิดอกคุยกันให้รู้เรื่อง ไม่งั้นง้อมันทั้งคืนก็คงไม่จบ
...แต่เหมือนผลตอบรับจะผิดคาดไปหน่อยแฮะ...
“เมน??? อะไรคือเมน???”
...เวรกรรม...
“ช่างมัน เอาเป็นว่านายเป็นอะไร ทำไมวันนี้ทำตัวงี่เง่าเงี้ย”
เซฮุนเงียบไป ริมฝีปากหยักเม้มเข้าหากันแน่นอย่างใช้ความคิดก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง เรียกความสงสัยปนหงุดหงิดจากลู่หานได้มากโข
“ช่างฉันเหอะ”
เออ กูช่างมึงจริงๆก็ได้ ไม่ง้อแล้ววุ้ย คนอะไรไม่รู้ งี่เง่า!
“นายจะไปสังสรรค์กับเพื่อนก็ไปเหอะ ไม่ได้ประชดนะ อันนี้พูดจริง”
เป็นคำพูดที่เรียกความงุนงงกับลู่หานได้อีกครั้ง อะไรของมันวะ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ยิ่งกว่าผู้หญิงเมนไม่มาอีกเว้ย
แต่ที่พูดอย่างนี้ก็หมายความว่า...
...หมอนี่ยอมอยู่คนเดียวแล้วสิ *o*...
“จริงอ่ะ เจ๋ง! งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะเซ...”
ทว่า...ยังไม่ทันที่ลู่หานจะได้วิ่งออกจากห้อง คำพูดต่อไปของเทวดาร่างสูงก็ทำเอาความลั้ลลา ยินดี มลายหายไปจากสมองของเขา
“นายไปได้...แต่ฉันห้องไปด้วย”
@ Exotic Pub
21.30 p.m.
“เมื่อไหร่พี่ลู่หานจะมาอ่า”
ร่างเล็กบ่นด้วยน้ำเสียงที่ติดจะหงุดหงิดเล็กๆเพราะนี่มันเลยเวลานัดมากว่า 30 นาทีแล้ว มือเล็กยกขึ้นกอดอกอันเป็นสัญญาณบอกถึงอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ของเจ้าตัว
“เอาน่า เดี๋ยวก็มาแหละ”
“แต่นี่มันเลยเวลามาครึ่งชั่วโมงแล้วนะ! ฮึ่ย หงุดหงิดเฟ้ยยย”
บยอนแบคพูดพลางยกแก้วช็อตขึ้นดื่มไปอีกอึกหนึ่ง พวงแก้มขาวใสเริ่มขึ้นสีชมพูระเรื่อตามปริมาณแอลกอฮอล์ภายในร่างกาย
“ชานยอลอา~ เมื่อไหร่พี่ลู่หานจะมาอ่า”
“แล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ”
เออว่ะ ก็จริงอย่างที่เค้าพูด เจ้าชานยอลมันจะรู้ได้ยังไงในเมื่อมันก็นั่งอยู่กับเค้าตลอด
“งือออ แต่ว่านี่มัน...”
“นั่นไงๆ พี่ลู่หานมาโน่นแล้ว”
“ฮะ! ไหนๆๆ พี่ลู่หาน!!!”
เนื่องจากเสียงที่ตะโกนออกไปนั้นมีเดซิเบลสูงอยู่ ลู่หานจึงสามารถหาโต๊ะของรุ่นน้องคนสนิทได้อย่างง่ายดาย
“ไงน้องรัก ไม่ได้เจอตั้งนาน”
“ผมงอนพี่แล้ว พี่มาเลทไปตั้งครึ่งชั่วโมง!! ปล่อยให้ผมนั่งจ๋องอยู่กับไอ้หยองนี่อยู่ตั้งนาน เบื่อหน้ามันจะตายอยู่แล้วเนี่ย”
“เดี๊ยะๆ พูดไม่คิดอย่างนี้เดี๋ยวได้โดนหนักนะแบคฮยอน” คนถูกพาดพิงถึงหันมาพูดด้วยน้ำเสียงคาดโทษ ก่อนจะหันไปทักทายผู้มาใหม่ “สวัสดีครับพี่ลู่หาน ไม่ได้เจอกันตั้งนาน เป็นไงบ้างพี่”
“เออ ก็เรื่อยๆแหละ”
“ก็เรื่อยๆเหรอ มีแฟนไม่เห็นจะพามาให้ผมรู้จักบ้างเลยนะ”
คราวนี้น้ำเสียงติดจะล้อเลียนเล็กๆของคนที่บอกว่างอน ทำเอาคนฟังถึงกับสะดุ้งพลางพูดแก้ต่างให้ตัวเองเสียงแข็ง
“บ้าเหรอ!! พี่ยังไม่มีแฟนสักคน จะพาใครมาให้นายรู้จักล่ะ”
“อ้าว แล้วผู้ชายคนนั้นอ่ะ ไม่ได้มาด้วยกันเหรอ”
ว่าแล้วก็ชี้ไปที่ร่างสูงๆที่กำลังยืนเอ๋ออยู่กลางดงสาวน้อยสาวใหญ่ ลู่หานอ้าปากค้าง รีบวิ่งไปฉุดกระชากลากถู ‘ผู้อาศัย’ มาที่โต๊ะทันที
“ทำไมไม่ตามฉันมาเล่า!”
“ก็ฉันมองไม่เห็นนายนี่หว่า ในนี้ก็มืดจะตาย”
“แล้วก็ไปยืนให้เค้ายั่วอยู่อย่างนั้นอ่ะนะ?!!”
“ยั่ว??? ยั่วคืออะไร???”
ลู่หานกัดริมฝีปากพลางกรอกตาอย่างข่มอารมณ์โกรธ ก่อนจะเดินกระทืบเท้าปึงปังกลับมากระแทกตัวนั่งลงบนโซฟาตัวเล็กโดยมีเซฮุนเดินงงๆตามมาติดๆ
“เป็นอะไร”
“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร ไม่ต้องมายุ่งเลย”
“ไม่ได้เป็นอะไรแล้วขมวดคิ้วทำไม ทำหน้าบูดอย่างนั้นทำไม โกรธอะไรฉันเหรอ”
...โกรธเหรอ...
...เออ...นั่นสิ...แล้วเขาไปโกรธอะไรไอ้เซฮุนมันวะ ???...
“พี่ช่วยออกจากโลกส่วนตัวสีชมพูอมม่วงแล้วหันมาสนใจเด็กน้อยตาดำๆอย่างพวกผมบ้างได้มั๊ยครับพี่ครับ ผมจะอ้วกออกมาเป็นน้ำตาลอยู่แล้วครับ”
ไอ้คำพูดกวนประสาทปนเหน็บแนมเล็กๆแบบนี้ ไม่ต้องบอกก็คงรู้ว่าใครพูด ลู่หานหันขวับมาส่งสายตาอันตรายให้รุ่นน้องตาสวยที่นั่งจ๋องอยู่ฝั่งตรงข้ามทันที
“แล้วเมื่อกี๊บอก ไม่จริ๊งงงงง พี่ยังไม่มีแฟนสักหน่อย”
แบคฮยอนว่าพลางแกล้งดัดเสียงเล็กๆให้เหมือนรุ่นพี่ที่ตอนนี้เริ่มมีเส้นประสาทปูดตุบๆ ส่วนไอ้คนที่นั่งข้างๆอย่างปาร์ค ชานยอลน่ะ นอกจากมันจะไม่ห้ามแล้ว ยังแอบก้มหน้าขำอีกด้วย แม่มมม กูเห็นโว้ยยย กูเห็น!!
“อยากตายหรือไงไอ้บยอนแบค หา!”
“งืออ ยอลๆ เค้ากลัวอ่ะ พี่ลู่หานจะฆ่าเค้าอ่ะ ยอลๆช่วยเค้าด้วย T^T”
ว่าพลางเข้าไปออเซาะแฟนหนุ่มรูปร่างสูงโย่งของตน ซึ่งชานยอลก็รับมุขอย่างดีโดยการเอามือลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ ลู่หานหมั่นไส้โว้ยยย
“ฟังดีๆนะไอ้แบค ฉัน! ไม่! ได้! เป็น! แฟน! กับ! เซฮุน! โว้ยยย”
“หือ นายชื่อเซฮุนเหรอ นี่ๆ ฉันชื่อบยอน แบคฮยอนนะ ส่วนนี่ปาร์ค ชานยอล”
ขอบคุณ...ไม่ได้สนใจใจความสำคัญที่ตรูจะบอกเล้ยยยยย
“เอ่อ...ครับ”
“เฮ้ยยย ไม่ต้องมาคงมาครับหรอก เพื่อนกันๆ ว่าแต่นายอายุเท่าไหร่เหรอ”
คำถามง่ายๆสำหรับคนอื่นของหมาแบคทำเอาเซฮุนคิดหนัก ก็เขาเป็นเทวดา จะไปมีอายุเหมือนคนปกติได้ยังไงเล่า!! ขืนบอกอายุจริงไปคงได้ช็อกตายกันพอดี
“เอ่อ...22..มั้ง”
“โหหหห เด็กจังเลยอ่ะ นี่พี่ลู่หานกินเด็กเหรอเนี่ย”
“พอเหอะแบคฮยอน คิกๆ”
ชานยอลพยายามจะหยุดแฟนหนุ่มของตนให้เลิกแกล้งรุ่นพี่หน้าหวานคนนี้เสียที ก็ดูหน้าพี่แกสิ อย่างกับองค์ลง...
...แต่ก็ยังมิวายหลุดขำอยู่ดี...ก็แหม...มันตลกดีนี่หว่า 555...
“อะไรเล่า ชานยอล ฉันกำลังสนุกได้ที่เลย”
ว่าไปก็ปัดมือของคนข้างๆทิ้งแล้วหันมาให้ความสนใจกับ ‘ของเล่น’ ชิ้นใหม่แทน แบคฮยอนทำหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยิงคำถามใหม่ออกมา
“แล้วนายรู้จักพี่ลู่หานได้ยังไงน่ะ ฉันรู้จักกับพี่แกมาตั้งหลายปี ก็เพิ่งเคยเห็นหน้านายวันนี้นี่แหละเป็นวันแรก”
“เอ่อ...คือ...”
เซฮุนหันไปมองร่างเล็กที่นั่งหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ข้างๆอย่างขอความช่วยเหลือ ทำให้ลู่หานจำต้องพับเอาอารมณ์ขุ่นๆของตนในตอนนี้เก็บไปก่อนแล้วรีบกลับมากู้สถานการณ์ก่อนที่ความจะแตก!
“อ้อ...หมอนี่...หมอนี่เป็นเพื่อนของเพื่อนของลูกของญาติของพ่อของเพื่อนพี่น่ะ พอดีว่าเค้าเพิ่งมาจากต่างจังหวัด ไม่มีที่พัก เลยมาอยู่กับพี่ชั่วคราว”
ลู่หานพูดตอบไปเร็วปรื๋อพลางมองหน้าคนฟังที่เริ่มมึนตั้งแต่เพื่อนของเพื่อนแล้ว แต่ขอเหอะ อย่าให้ลู่หานพูดอีกทีนะ รับรองว่าไม่ซ้ำกันสักรอบ!
“เอ่อ...เพื่อนของใครนะครับพี่”
นั่นไง! พูดยังไม่ทันขาดคำว่าอย่าถาม ชานยอลก็เปิดปากถามเป็นคนแรกทันที ทำให้ลู่หานต้องรีบพูดปัดเป็นการเปลี่ยนเรื่อง
“เอาเป็นว่าหมอนี่น่ะมาจากต่างจังหวัด ไม่มีที่พัก เลยมาอยู่กับพี่ โอเค๊ มีไรจะถามอีกมั๊ย”
“อืม เพิ่งอายุ 22 แสดงว่ายังเรียนอยู่ใช่ป่ะ แล้วนายเรียนมหาลัยอะไร คณะอะไรเหรอ”
หัวสมองลู่หานแล่นติ้วๆๆ มหาลัยในโซลมีเป็นสิบ ยิ่งคณะไม่ต้องพูดถึง แต่ทำไมตอนนี้เขาถึงนึกไม่ออกสักชื่อวะ แม่งเอ๊ย
“นายจะถามเอาโล่ห์หรือไงฮะ”
“เอ๊า ก็พี่บอกว่ามีอะไรจะถามอีกมั๊ย ผมก็เลยถามให้ไง”
“พอๆ เลิกถามๆ วันนี้พี่อุตส่าห์มาไม่ได้มาให้แกซักประวัติเซฮุนนะเฟ้ย มาๆ สักแก้วๆ”
“ดื่มอย่างนี้ พรุ่งนี้ไปทำงานไหวเหรอครับพี่” คนที่โย่งที่สุดในกลุ่มถามด้วยความเป็นห่วง
“เออน่า นิดเดียวไม่ถึงกับเมาหรอก เอ้า ชนแก้ววว~”
.
.
.
.
.
TBC.
Merry Christmas & Happy New Year พี่ๆ น้องๆ ทุกคนนะคะ ปีใหม่นี้ก็ขอให้พบเจอสิ่งดีๆกันถ้วนหน้านะค้า ^^
ชมจะไม่อ้างอะไรทั้งสิ้น ยอมรับผิดอย่างเดียว ฮือ ขอโทษที่หายไปนะคะ แบบ...มัวแต่ฉลองเพลิน 55 วันนี้เลยไถ่โทษด้วยการอัพ 3 ตอนรวด (เหงื่อตก สต๊อกใกล้หมดแล้วเรา -_-;;)
ขอบคุณทุกๆท่านที่ติดตาม ทุกคนที่อ่าน ทุกเม้น (บัดนาว มี 4 เม้น >< ตอนชมอ่านน้ำตาจะไหล Oh god ทำคนเม้นฟิคกรูแร้ววว *ลอย*) นะคะ เป็นยาชูกำลังชั้นดีให้ไรท์เตอร์มือใหม่อย่างชมมากมายเลยค่ะ
ที่สำคัญ!!! Happy Birthday Sungmin Oppa!!! 1St Jan 2013 ขอให้โอป้ามีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรงนะ พวกเราเป็นกำลังใจให้นะคะ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น