คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Gift 3 : เพื่อนบ้าน & ทำความสะอาด
01/01/XX
10.30 a.m.
ลู่หานตัดสินใจลืมตาขึ้นหลังจากนอนหลับตาอยู่บนเตียงราว 5 นาที ก็แหม หนาวๆอย่างนี้ใครมันจะอยากตื่นล่ะ แถมเมื่อคืนก็นอนตั้งเกือบจะตีสอง ง่วงจะตายชัก ไม่ตื่นเที่ยงก็บุญโขแล้วสำหรับคนขี้เซาอย่างเขาน่ะนะ
ว่าแต่ ทำไมเตียงมันเบียดๆเนอะ???
คนตัวเล็กหันไปมองข้างตัวอย่างงๆ เหมือนคนสมองยังจูนไม่ติด ก่อนที่ดวงตากลมโตจะเบิกกว้างขึ้นเรื่อยๆเมื่อเหตุการณ์เมื่อคืนไหลย้อนกลับเข้ามาในสมอง
...ถ้าไอ้เทวดาตกสวรรค์เมื่อคืนคือไอ้คนข้างๆนี่...
...เรื่องนั้นก็ไม่ใช่ความฝันน่ะสิ!!!...
มือเล็กทั้งตบหน้า ทั้งขยี้ตาก่อนจะหันไปมองคนข้างๆอยู่สามสี่รอบ ก่อนจะพบว่ามันยังไม่เปลี่ยนแปลงหายไปไหน สุดท้ายก็ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ
...เอาเหอะ...แค่เลี้ยงเทวดาอีกคน...ไม่ตายหรอกเว้ย...
ร่างเล็กขยับตัวออกจากเตียงอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้คนข้างๆตื่นก่อนจะวิ่งเข้าไปล้างหน้าแปรงฟันในห้องน้ำแล้วรีบออกมา...มันหนาวววว
หลังจากยืนเลือกของกินเบาๆเป็นอาหารเช้าอยู่นานสองนาน ลู่หานก็เดินออกมาจากครัวพร้อมกับกาแฟร้อนๆ 1 ถ้วยแทนอาหารเช้า ร่างเล็กเดินไปเปิดประตูระเบียงออกอย่างแผ่วเบาก่อนจะก้าวออกไปรับลมอ่อนๆของเช้า (?) วันปีใหม่
...บรื๋อออ หนาววววว...
ซะงั้นไป..=_=;;.
“อ้าว คุณลู่หาน ตื่นซะสายเลยนะครับ ^^”
คนที่กำลังยืนรับลมชมวิวถึงกับสะดุ้งเบาๆเมื่อได้ยินเสียงทักทายจากเพื่อนข้างห้อง ‘คนพิเศษ’...
“ฮะๆ เมื่อคืนดึกไปหน่อยน่ะครับ คุณคริสล่ะ ตาคล้ำเชียว เมื่อคืนคงเยอะเหมือนกันล่ะสิท่า”
‘คริส’ หัวเราะเบาเหมือนยอมรับด้วยท่วงท่าสง่างามซะจนคนคุยด้วยเกือบเพ้อ ยังดีที่เรียกสติตัวเองกลับมาทัน ไม่งั้นอาจถูกส่งโรงพยาบาลบ้าเป็นของขวัญต้อนรับปีใหม่
...อันที่จริง...ของขวัญปีนี้มันไม่มีดีสักอย่างนี่หว่า...
...ตกงานเอย...ผู้อาศัยใหม่เอย...
...แม่ม...สร้างภาระให้ตรูทั้งน้านนนน...
“คุณลู่หาน...เป็นอะไรหรือเปล่าครับ สีหน้าไม่ดีเลย”
“อ่า...ไม่มีอะไรมากหรอกครับ ก็แค่...ตกงานต้อนรับปีใหม่น่ะฮะ” ว่าไปพลางหัวเราะเจื่อนๆ
“อ้าว...แล้วงานที่ร้านอาหารล่ะครับ”
“เค้า...ไล่ผมออกน่ะ เห็นบอกเศรษฐกิจตกต่ำอะไรของเค้าก็ไม่รู้ ไม่อยากพูดถึงสักเท่าไหร่น่ะครับ” ใช่ พูดแล้วของมันขึ้น!!!
“ว้า แย่เลย เอางี้มั๊ย เดี๋ยวผมช่วยหางานให้”
“เฮ้ย ไม่ต้องก็ได้ครับ เป็นภาระคุณคริสเปล่าๆ”
“ไม่หรอกครับ เห็นอย่างนี้ผมคนรู้จักเยอะนะ เอาเป็นว่าถ้าได้เรื่องอะไรผมจะมาบอกแล้วกันนะครับ”
“ครับ ขอบคุณมากครับ”
ลู่หานพูดพลางโค้งขอบคุณซะ 90 องศาจนคนถูกขอบคุณโค้งกลับแทบไม่ทัน
...ก็เพราะคุณคริสเป็นอย่างนี้ไงล่ะ...เสี่ยวลู่ถึงได้หลงนักหลงหนา...
...คราวก่อนแค่เค้าเอาของฝากจากต่างจังหวัดมาให้ยังเพ้อไปวันกว่าๆ...
...แล้วนี่เค้าเล่นเสอนความช่วยเหลืออย่างนี้...เสี่ยวลู่ไม่เพ้อไปสามวันสามคืนเลยหรือคร้าบคุณคริสสสสส...
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เพื่อนบ้าน มีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกัน^^”
...อา...เสี่ยวลู่ใกล้จะละลายแล้วครับงานนี้ >///<...
“คุณลู่หานครับ”
“อ๊ะ...555 ไม่มีอะไรครับ ไม่มีอะไร ขอบคุณมากนะครับ”
“เอ่อ ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
“ครับ โชคดีครับ ^^”
ทันทีที่ประตูระเบียงห้องข้างๆปิดไป ‘อาการ’ ที่ร่างเล็ก ‘ปกปิด’ มาตลอดการพูดคุยกว่า 10 นาทีก็ได้ค่อยๆ ‘หลุด’ ออกมา
“อา...คุณคริสนี่เป็นคนดีจริงๆเลยให้ตายเหอะ!!! หล่อก็หล่อ สมาร์ท เท่ แถมยังใจดี มีเมตตา โอบอ้อมอารีย์ มีน้ำใจ อ่อนโยน ยิ่งกว่าเทพบุตรแถวนี้อีก! โอ๊ย!!!...เสี่ยวลู่หานอยากจะ...”
ครืด!!
“เฮ้ย! เงียบหน่อยดิไอ้เจ้าของห้อง จะนอน โอเค้”
ครืด ปัง!
‘เทพบุตรตัวจริง’ พูดก่อนจะปิดประตูด้วยสีหน้างัวเงียสุดจิต ไม่ต้องเดาเลยว่าพอปิดประตูแล้วหมอนี่จะลงไปกองอยู่ที่ไหนต่อ
...ได้ข่าวว่าผมเป็นเจ้าของห้องไงประเด็น =_=^...
...ถ้าไม่ติดว่าหมอนี่แปลงร่างจากแมวมาเป็นคนจริงๆล่ะก็ ผมล่ะไม่อยากจะเชื่อเล้ยยยย ว่ามันเป็นเทวดา...
...คุณคริสยังจะเหมือนซะกว่าอีก...
...รีบๆกลับสวรรค์ไปได้แล้วไป๊ ไอ้เทวดาบ้า!!...
11.00 a.m.
“บะหมี่เหรอ”
“อือ ก็มีอยู่อย่างเดียวนี่หว่า”
“โธ่ น่าเบื่อชะมัด”
“งั้นไม่กินใช่ป่ะ โอเค งั้นฉันเอาไปเก็บก็...”
“เฮ้ยยย กินๆๆๆ ยังไม่บอกสักคำว่าไม่กินอ่ะ แค่นี้ทำงอนไปได้”
เซฮุนบ่นประโยคหลังเสียงเบาเพื่อไม่ให้ ‘เจ้าของห้อง’ ได้ยินก่อนจะก้มหน้าก้มตาซดบะหมี่ดังซู้ดๆด้วยความหิว ยิ่งหนาวๆอย่างนี้ มีบะหมี่ร้อนๆมากิน...โอ้ว สุขจายยยยย
“ไม่กินอ่ะ”
คนที่บ่นว่าเบื่อบะหมี่แต่ดันซัดไปกือบหมดชามภายในเวลาไม่นาน เอ่ยถามร่างเล็กที่เอาแต่ยืนนิ่งอยู่หลังเก้าอี้
“กินดิ”
ร่างเล็กพูดพลางหย่อนก้นนั่งบนเก้าอี้ มือข้างหนึ่งจับตะเกียบคีบเส้นเข้าปากอย่างไวว่อง น้ำซุปเย็นขึ้นมานิดหน่อยเพราะวางทิ้งไว้นาน แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาในการกินสักนิด
ส่วนเมื่อกี๊ที่ยืนอยู่ไม่ยอมกินน่ะ ก็ได้แต่ยืนอมยิ้มมองเทวดาตดสวรรค์กระซวกบะหมี่อยู่น่ะสิ
...เพิ่งรู้ว่านั่งมองเทวดากินบะหมี่ในจะเพลินตาขนาดนี้...
...ก็ดูดิ กินอย่างกับเด็กๆ...ซู้ดเอาซู้ดเอา...น้ำบะหมี่กระเด็นหมด...แถมยังมีเลอะปากอีกแหน่ะ...เฮ้อ...ตกลงนี่ผมเลี้ยงเทวดาหรือเลี้ยงเด็กสามขวบวะ...
“มองไรฮะ”
คนถูกหาว่าเป็น ‘เด็กสามขวบ’ พูดเสียงฉุนๆหลังจากรู้สึกได้ว่ามีสายตามองมาจากฝั่งตรงข้าม ลู่หานหัวเราะเบาๆพลางโบกมือปัดไปปัดมาเหมือนจะบอกว่า ไม่มีอะไร ช่างมันเหอะ
“พิลึกคน”
“อะไรนะ =O=^”
“แอบมองคนเค้าแล้วก็นั่งหัวเราะ บ้าป่ะ”
“เดี๋ยวถีบส่งเลยนี่”
คนตัวเล็กพูดเสียงเขียวก่อนจะก้มหน้าก้มตากินบะหมมี่ต่อ แต่ไม่รู้ทำไม เมื่อกี๊โดนด่าแท้ๆ แต่คนถูกด่าอย่างลู่หานกลับ...หุบยิ้มไม่ได้ซะงั้นอ่ะ...ทำไมกันน้า
...หรือเราจะเป็นพวกมาโซคิสวะเนี่ย???...
หลังจากโซ้ยบะหมี่กันจนอิ่ม ลู่หานก็จัดการเก็บจานไปล้างตามเดิม ทิ้งให้เทวดานั่งอืดอยู่บนโซฟา...เอิ๊กกก...ก็มันอิ่มนี่หว่า ใครจะทำไมไม่ทราบ!...
“ขึ้นอืดเชียว ไหนบอกเบื่อบะหมี่ๆ”
“ยุ่ง!”เซฮุนพูดใส่คนที่กำลังขำคิกๆเบาๆเสียงเขียว “แต่มันก็น่าเบื่อจริงนี่ เมื่อคืนก็บะหมี่ เช้า(?)มาก็บะหมี่ แล้วมื้อเย็นนี่ก็คงเป็นบะหมี่อีกใช่มั๊ยเนี่ย”
“อย่ามาๆ เมื่อคืนฉันก็บอกแล้วไม่ใช่หรือไงว่าหรูสุดๆของฉันก็คือบะหมี่”
“แล้วนายกินบะหมี่อย่างนี้ทุกวันเลยหรือไงเล่า”
“ก็เกือบน่ะแหละ ของกินดีๆมันแพงจะตาย มีแค่นี้ก็กินแค่นี้น่ะแหละ”
ลู่หานพูดพลางเดินวุ่นไปวุ่นมาทั่วห้องเหมือนจะหาอะไรสักอย่างจนไม่ทันสังเกตถึงสายตาของเทวดาขึ้นอืดที่มองมา
...กินแต่บะหมี่ ไม่น่า...ถึงได้ผอมแห้งแรงน้อยขนาดนี้...ดูเอวสิ...บิดทีก็หักแล้วมั้งน่ะ...
...ตัวบางจะตายชัก...อย่างกับโครงกระดูกเดินได้...
“มองไร ไอ้เทวดาโรคจิต”
“หา???”
“ก็นายนั่นแหละ มองฉันอยู่ได้ ตั้งแต่เมื่อกี๊แล้วนะ ชอบฉันหรือไง”
สาบานได้ว่าเสี่ยวลู่เองก็ขนลุกซู่เหมือนกันตอนพูดประโยคสุดท้าย ให้มีผู้ชายตัวเท่าควายแบบนี้มาชอบเนี่ยนะ...บรึ๋ยยยย...
...แต่ยกเว้นคุณคริสไว้คนนึงแล้วกันเนาะ...คริๆ...
“บ...บ้าป่ะ ต๊องละ เดี๋ยวก็ได้โดนฟ้าผ่าตายทั้งคู่หรอก!”
เซฮุนที่สตั๊นไปสามวิพูดเสียงดังขึ้นมาแก้เก้อ ก็...ใครมันจะไปคิดเล่าว่าหมอนั่นจะพูดเงี้ย ถึงจะตัวเล็ก ผอมบาง หน้าหวาน แต่ยังไงก็ผู้ชาย แค่คิดก็..เอ่อ...=_=;;
“ฮะๆ หน้านายเวลาตกใจนี่ตลกดีแฮะ” ลู่หานพูดขำๆก่อนจะโยนไม้กวาดอันหนึ่งไปให้ร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟา “ถึงเป็นเทวดา แต่ตอนนี้นายก็เป็นผู้อาศัย เพราะงั้นมาช่วยฉันเลย”
“อะไรเนี่ย”
“ไม้กวาดไง ใช้กวาดพื้น ทำความสะอาดห้องอ่ะ ไม่รู้จักเหรอ?? อย่าบอกนะว่าบนสวรรค์ไม่มีไม้กวาด”
ร่างสูงได้แต่ส่ายหน้ายิกๆพลางมองไอ้สิ่งที่เรียกว่า ‘ไม้กวาด’ งงๆ ก็เวลาอยู่บนสวรรค์ อยากได้อะไร อยากทำอะไร ใช้เวทมนตร์เสกสรรก็ได้แล้วนี่นา ไม่ต้องมาเสียเวลาลงแรงเองอย่างนี้หรอก
“เฮ้อ เครียดเลยว่ะ” ลู่หานก้มหน้ากุมขมับ ก่อนจะตัดสินใจเรียกให้ร่างสูงลุกขึ้นมาเพื่อจะสอนวิธีกวาดไม้กวาด
“ทำตามฉันนะ สมมุติว่าตรงนี้มันมีขยะ นายก็ต้องกวาดมันออกมาแบบนี้ แล้วก็เอามากองไว้รวมกันแบบนี้”
คนไม่รู้เรื่องมองคนข้างๆก่อนจะพยายามทำตามอย่างตั้งใจ...แต่เหมือนว่าจะไม่ถูกใจร่างเล็กสักเท่าไหร่แฮะ เพราะตอนนี้เสี่ยวลู่เอามือกุมขมับอีกแล้ววว
...เครียดเลยงานนี้...กวาดบ้านอย่างกับจะไปตีกอล์ฟ...ให้ดิ้นตายเหอะว่ะ...
“พอๆๆ งั้นนายนั่งรอฉันกวาดพื้นแป๊บ นั่งเฉยๆนะเฮ่ย โอเค้”
“อืมๆ”
เซฮุนพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะไปนั่งบนโซฟาอย่างว่าง่าย ดวงตาคมมองไปยังคนตัวเล็กๆที่กำลังกวาดพื้นอย่างเชี่ยวชาญพลางนึกฉงนในใจ
...เมื่อกี๊ผมก็ทำอย่างนั้นนะ...แค่ยกไม้สูงไปหน่อยเอง =_=...
“เสร็จสักที”
ลู่หานพูดพลางถอนหายใจออกมาเบาๆ ไม่ได้ทำความสะอาดมาร่วมสองอาทิตย์ ดีที่ไม่สกปรกมากนะเนี่ย
คิดไปพลางก็เดินไปหยิบถังน้ำมารองน้ำถังไปพลาง
...หวังว่าคงถูพื้นเป็นนะ...
...ไม่เห็นมีอะไรยากเลย...แค่ชุบน้ำ...บิด...แล้วก็ถู...
....เสี่ยวลู่คิดผิด...
“ทำบ้าอะไรของนายฮะ!”
ลู่หานร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อเห็นสภาพห้องที่...เอ่อ...ยากจะบรรยาย
จำได้ว่าเมื่อ 5 นาทีก่อน เค้าสอนเซฮุนถูพื้ก่อนจะลงไปซื้อของที่มินิมาร์ทข้างล่างนิดหน่อย...จำได้ว่าสอนไปแล้วนะเฮ้ย
...แต่ทำไมกลายเป็นว่าห้องมันถึงได้...เปียกชุ่มโชกอย่างนี้ล่ะว้อยยยยย...
...เสี่ยวลู่อยากตายวัยละ 48 เวลา T^T...
“ก็...ฉันลืมอ่ะว่ามันบิดน้ำยังไง เลยถูมันไปอย่างนั้นเลย...ฉัน...ขอโทษ...”
“...”
“เฮ้ อย่ามองฉันด้วยสายตางั้นเด้ ฉันขอโทษแล้วนะเฟ้ยยย..”
“...”
“...เอ่อ...”
“ออกไป...”
“ฮะ??”
“ออกไปรอหน้าห้องเดี๋ยวนี้เลยโว้ยยยย...แม่ ง ทำเองก็ได้วุ้ย”
เซฮุนแทบจะถีบส่งตัวเองออกมายืนหน้าห้อง...ก็ใครมันจะไปนึกว่าตัวบางๆ...หน้าหวานๆแบบนั้นน่ะ...
...วีนแตกขึ้นมาแล้วน่ากลัวชิบหายวายวอด...
“น่ากลัวชิบ...แต่ก็ขอโทษแล้วนี่หว่า...ทำไมต้องโกรธขนาดนั้นด้วยวะ...”
...โธ่ เค้าไม่ถีบยอดหน้าก็บุญแค่ไหนแล้วฮุนเอ๊ยยยย ไปทำห้องเค้าซะเละขนาดนั้นน่ะนะ...
.
.
.
.
.
TBC.
Writer Talk
สวัสดีค่าาา เจอกันอีกแบ๊ว 55
พี่คริสล้อหล่อเน้ออออ อยากได้เพื่อนข้างห้องแบบนี้บ้างอ่ะ!! แง่ง
โอเคๆ ชมไม่เวิ่เว้อละ เดี๋ยวคนอ่านเบื่อ ไปละค่า Enjay Reading น้า บายค่า ^^
ความคิดเห็น