คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Gift 2 : ผมเป็นเทวดา & First Night
ผม...เป็นเทวดา..
โอเค อย่างเพิ่งคิดว่าผมหลุดมาจากโรงละครหรือโรงพยาบาลบ้า ผมหมายถึง ผมเป็นเทวดาจริงๆ แต่ไม่ใช่พวกเทวดามีปีก มีไอ้วงแหวนสีเหลืองๆ กลมๆลอยอยู่บนหัว หรืออะไรเทือกนี้หรอกนะ =_=
พวกเราก็ดำเนินชีวิตเหมือนมนุษย์ที่อยู่บนพื้นดินนั่นแหละ กิน นอน เรียน ทำงาน เหมือนกันหมดแทบทุกอย่าง มีที่ต่างก็แค่...
...งานของพวกเรา...คือดูแลชะตาชีวิตของพวกเขา...
มนุษย์ทุกคนมีชะตาชีวิตของตนเอง ซึ่งไม่ว่าใครก็ไม่สามารถไปเปลี่ยนแปลงอะไรมันได้ แต่มันก็ยังมีไอ้เทวดาบางพวกเนี่ยแหละ ที่ดั๊นมือบอน ไปเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของมนุษย์
...ซึ่งไอ้เทวดามือบอนนั่น...ก็คือผมนี่เอง =_=...
“ทำไมลูกทำอย่างนี้ฮะ!!!”
เสียงตวาดของพ่อของผมซึ่งดำรงตำแหน่งเป็นกษัตริย์ของอาณาจักรสวรรค์แห่งนี้ดังก้องไปทั่วห้องจนผมแอบเห็นว่าเสามันสั่น ใช่ พ่อผมเป็นราชา ผมที่เป็นลูกก็ต้องเป็น...เจ้าชายน่ะนะ...
...แหวะ...ใช้คำเลี่ยนชะมัดเลย...อยากจะอ้วก...
“ผมก็ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยนี่ฮะ”
ผมยังคงตอบไปหน้าตาย ในขณะที่ท่านพ่อดูเหมือนจะอกแตกตายแล้ว จะอะไรกันนักหนานะ ผมก็แค่...
“ไอ้การไปเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตมนุษย์นี่มันเรียกว่าไม่ทำอะไรผิดงั้นเหรอ!!!”
ท่านพ่อใช้คำผิดไปหน่อย ผมไม่ได้ปลี่ยนนะ ก็แค่ ‘เลื่อน’ ให้มันมาถึงเร็วขึ้นต่างหากล่ะ
เรื่องของเรื่องก็มีอยู่ว่า ตอนนั้นผมแอบเข้ามานั่งเล่นในห้องของท่านคิวปิดเนื่องจากว่างจัด ไม่มีอะไรทำ แล้วก็แอบดูนั่นดูนี่ไปเรื่อย จนมาเจอกับ...
...งานวิวาห์อันศักดิ์สิทธิ์...ของหนุ่มสาวคู่หนึ่ง...
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น คึกคะนอง หรืออะไรก็ไม่รู้แหละ ทำให้ผมเพ่งมอง ‘ด้ายแดง’ อันเป็นสัญลักษณะของคนที่เกิดมาคู่กันจากสองคนนั้น
...ไม่มี...
...ว่างเปล่า...
อ้าว ??? งั้นก็หมายความว่า สองคนนี้ไม่ใช่เนื้อคู่กันน่ะสิ!!! แต่งงานกันได้ไม่นาน เตียงต้องหักแน่ๆ ฟันธง!!!
คิดได้ดังนั้น ผมเลยทำการ ‘ขัดขวาง’ งานวิวาห์นั้นโดยการ...
...ทำให้เกิดอุบัติเหตุกับฝ่ายหญิง...จนเธอเสียชีวิต...ต่อหน้าต่อตาแฟนหนุ่มของเธอ
Mission Complete...อย่างนี้เหตุการณ์ดราม่าๆแบบการหย่าร้างก็ไม่ต้องเกิดขึ้นแล้วสินะ อะไรมันจะฉลาดอย่างนี้เนี่ย!!!
แต่ผมคงลืมคิดไป
ว่าการเห็นคนรักตายไปต่อหน้าต่อตา...มันเจ็บยิ่งกว่าตายทั้งเป็น
แถมการตายนั้น...ยังเป็นสิ่งที่เทวดาอย่างพวกผมเข้าไปแก้ไขในภายหลังไม่ได้อีกด้วย
และพอไปถึงหูท่านพ่อเท่านั้นแหละ...เป็นเรื่อง...
“ลูกทำไปได้ยังไงน่ะฮะ!!”
“ก็ทั้งคู่ไม่ใช่เนื้อคู่กันสักหน่อย ถึงผู้หญิงจะตายไป ฝ่ายชายก็ไม่ต้องเจ็บปวดมากนี่ครับ เดี๋ยวเค้าก็มีเนื้อคู่ที่แท้จริงมาอยู่ข้างๆแล้ว...”
ผมพูดพลางคิดว่าท่านพ่อต้องเห็นด้วยและเริ่มคล้อยตามก่อจะปล่อยตัวผมออกไป...ซะที่ไหนล่ะ ท่านพ่อกุมหัวทันทีที่ผมพูดจบ ก่อนที่ท่านคิวปิดที่ยืนอยู่ข้างๆจะพาท่านพ่อไปคุยด้วยห่างๆเป็นการส่วนตัว
...ซึ่งผมสงสัยขึ้นมาตะหงิดๆว่ามันต้องเกี่ยวกับผมด้วยแหงๆ...
“เซฮุน...พ่อกับท่านคิวปิดตัดสินใจแล้วว่าเราจะต้องลงโทษลูกสถานหนัก แม้ว่าลูกจะเป็นลูกของพ่อ ที่เป็นจ้าวแห่งดินแดนสวรรค์นี่ก็ตาม...”
“...”
“...ลูกต้องลงไปอยู่บนโลกมนุษย์...”
“...”
“...ในสภาพ’แมว’ ...”
ฮะ!!!!!!!!!! ว่าไงนะ จะให้ผมไปอยู่บนโลกมนุษย์นั่นในร่างของสัตว์เนี่ยนะ O_o
“...จนกว่าจะมีคนเก็บลูกไปเลี้ยง...”
อ้อ อย่างนี้ค่อยโล่งหน่อย แต่ก็ยังช็อคอยู่ดีนั่นแหละน่า!!
“...และลูกจะไม่สามารถใช้ฤทธิ์อำนาจใดๆของเทวดาได้เลยในโลกมนุษย์ เข้าใจมั๊ย”
!!!! OMG ใช้เวทมนตร์ไม่ได้เลยเนี่ยนะ พรเจ้าช่วย ใครๆก็รู้ว่าโลกมนุษย์มันลำบากจะตาย ถ้าไม่มีเวทมนตร์ผมจะอยู่ได้มั๊ยวะเนี่ย
“ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างนั้นเลย ถ้าพ่อให้ลูกสบาย มันจะเรียกว่าการลงโทษได้ยังไงกัน”
“แต่ท่านพ่อ...น่านะ นิดนึงเหอะ”
“...”
“น่า...นะ...”
“...ก็ได้ๆ แต่แค่ 3 ข้อเท่านั้นนะ”
Mission Complete :P แค่สามข้อก็ยังดีว่ะ
“คร้าบผม”
“เข้าใจก็ดี ”
“แล้วผมต้องอยู่บนโลกมนุษย์นั่นนานเท่าไหร่”
คำถามของผมไม่ได้รับการตอบ เสียงรอบกายเงียบไปราวกับมีใครมาหรี่วิทยุ สติของผมเองก็เลือนรางขึ้นเรื่อยๆ...ก่อนจะดับไปในที่สุด
รู้ตัวอีกที...ผมก็มานอนแอ้งแม้งในร่างของแมวขนสีน้ำตาลแซมขาวริมถนนเงียบๆอันแสนหนาวเหน็บแห่งหนึ่ง...
“เมื่อถึงวันนั้น...วันที่ลูกได้รู้จักความรัก...นั่นจะเป็นวันสุดท้ายในฐานะมนุษย์ของลูก...”
“...เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ”
“-O-!!!”
“มันน่าตกใจถึงขนาดนั้นเลยหรือไง =_=^”
ถามมาได้ ใครจะไม่ตกใจบ้างล่ะวะ อยู่ดีๆแมวที่เก็บจากข้างถนนก็แปลงร่างกลายเป็นผู้ชายตัวสูง ที่มาพร้อมกับกกระเป๋าเสื้อผ้าสองใบครบเซ็ต ไม่เป็นลมช็อกตายก็บุญโขแค่ไหนแล้วเฟ้ยยย
นั่นคือสิ่งที่ลู่หานคิดในใจ แต่พูดออกไปไม่ได้ กลัวโดนคนตรงหน้า...เอ่อ หรืออาจะเป็นเทวดา (ถ้าหมอนี่พูดความจริง...ซึ่งก็น่าจะจริงแหละ คนบ้าที่ไหนจะแปลงร่างจากแมวเป็นคนได้กันล่ะ) ต่อยตาแตกซะก่อน
“แล้วทำไมต้องเป็นฉันด้วย คนรวยๆมีเต็มเกาหลี ไปอยู่กับพวกนั้นไป๊ ตัวฉันเองคนเดียวยังจะเอาตัวไม่รอดเลย แล้วจะให้เลี้ยงเทวดาอีกตัว...เอ๊ย...อีกคน เนี่ยนะ...”
“อือ ใช่”
“อยู่กับฉันที่อาหารหรูสุดๆมีแค่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเนี่ยนะ...”
“เออ”
ตูอยากตายวันล่ะ 30 เวลา T^T << เสี่ยวลู่
“แต่ว่า...”
“ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น เพราะยังไงฉันก็ไม่ไปจากที่นี่แน่ ไม่ใช่อะไร มันไม่มีทางเลือก โอเค้ ส่วนนาย...มีหน้าที่ปรนนิบัติ หาข้าวหาน้ำให้ฉันกิน แค่นั้น โอเคมั๊ย”
แค่นั้น...แต่ทำลู่หานแทบทรุดครับท่าน
“แล้วนายจะให้ฉันทำไง ตอนนี้ที่ห้องก็มีแต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป...เฮ้ยยยย บะหมี่!!!”
คนตัวเล็กหน้าเหวอ รีบวิ่งไปดูน้ำร้อนที่ต้มทิ้งไว้ในครัวก่อนจะรีบชักปลั๊กออก โชคยังดีที่ไฟไม่ไหม้ ลู่หานฉีกซองเทบะหมี่และเครื่องปรุงใส่ชาม กดน้ำร้อน แล้วเดินกลับไปที่ห้องนั่งเล่นพร้อมกับบะหมี่ส่งกลิ่นหอมฉุย
“นั่นอะไรน่ะ”
“ข้าวเย็นของฉันน่ะ”
ลู่หานพูดก่อนจะโซ้ยบะหมี่โดยไม่เงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า ความหิวที่เหมืนอจะหายไปเมื่อกี๊กลับมาอีกครั้ง เส้นบะหมี่สีเหลืองๆกับน้ำซุบร้อนๆหายไปภายในเวลาไม่กี่วินาที
“อ้า อิ่มจัง”
โครกกก
คนกินอิ่มชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงอันไม่พึงประสงค์จากตัวคนฝั่งตรงข้ามก่อนจะปล่อยก๊ากออกมาจนคนถูกขำขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ
“หัวเราะอะไร”
“ฮะๆๆ ฉันเพิ่งรู้ว่าเทวดาเองก็ท้องร้องได้เหมือนกัน คิกๆๆ”
‘เทวดา’ ชะงักไปก่อนจะก้มลงมองท้องของตัวเองเหมือนคนเพิ่งนึกออกงว่าตัวเองหิวแค่ไหน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนตัวเล็กที่นั่งอมยิ้มอยู่ตรงข้าม
“ยิ้มอะไร! ไปหาของกินให้ฉันสิ”
“หา เอ้อ ครับๆๆ แล้วนายจะกินอะไรล่ะพ่อเทวดา”
“อะไรก็ได้ทั้งนั่นแหละน่า เร็วๆด้วย หิว!”
ลู่หานเดินไปขำไปเบาๆจนคนหิวมองตาขวางถึงได้เงียบ...แต่ก็ยังไม่วายแอบหัวเราะอยู่ดีนั่นแหละ โธ่ ก็ใครมันจะไปรู้กันล่ะว่าเทวดา ‘หิว’ มันจะดูตลกขนาดนี้ ฮะๆ ดูมองชามบะหมี่ที่เขาเพิ่งกินหมดเข้าสิ ตาละห้อยเชียว 5555
ไม่นาน ร่างเล็กก็กลับมาพร้อมกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอีกชาม คนหิวข้าวก็ไม่รอช้า รีบจับตะเกียบคีบเส้นบะหมี่เข้าปากทันที
“ซู้ดๆๆๆ”
“เฮ้ย เบาๆก็ได้ กระเด็นหมดแล้วเนี่ยไอ้เทวดาซกมก”
“อ้อ อิ๋ว อี่ เอียบ ไอ เอย อาย อ่ะ” <<< ก็หิวนี่ เงียบไปเลยนายอ่ะ
หลังจากจบมื้ออาหาร ลู่หานก็ไล่ ‘เทวดาตกสวรรค์’ ไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย ถึงงจะเป็นเทวดาก็ตามทีเถอะ แต่ถ้าไม่อาบน้ำ อย่าหวังเลยว่าจะได้เหยียบขอบเตียงของเสี่ยวลู่คนนี้!
“โชคดีหรือโชคร้ายดีวะเนี่ยเรา อยู่ดีก็ดันได้เพื่อนร่วมห้องมาอีกคน แม่มเอ๊ย ภาระพิ่มขึ้น เงินก็ยิ่งร่อยหรอ จะรอดมั๊ยวะเนี่ย งานก็ยังหาไม่ได้ ไหนจะไอ้เทวดานั่นอีก ปัญหาบึมแน่ลู่หานเอ๊ย”
“ร้อน!!!!!!”
ยังไม่ทันขาดคำเลยไง =_=
ลู่หานละมือจากชามที่กำลังล้างอยู่ก่อนจะรีบวิ่งพรวดพราดเข้าไปในห้องน้ำทันที โดยลืมคิดไปว่า...
...คนอาบน้ำ...มันไม่ได้ใส่อะไรเลยนะเฮ้ย...
“มีอะ..ว้ากกกกกกกกก”
“ร้องหาพระแสงอะไร มาช่วยฉันก่อนเซ่ ร้อนเป็นบ้า ไฟนรกหรือไงวะ ร้อนชิบ”
คำสบถด่ามากมายหลุดออกมาจากปากของคนที่บอกว่าตัวเองเป็นเทวดาแบบไม่ขาดสาย หากแต่คนตัวเล็กก็ยังเอาแต่เอามือปิดหน้า ยืนหันหลังอยู่ตรงประตูอยู่นั่นแหละ
“ช่วยหาอะไรมาปิดก่อนจะได้มั๊ยเล่า!!!”
“แล้วฉันจะไปตรัสรู้ได้ยังไงล่ะวะว่ามันปิดตรงไหน ฉันไม่เคยใช้โว้ยยย”
เจริญเถอะ คุยกันคนละเรื่อง =_=^
ลู่หานกลั้นใจ เดินหลับตาปี๋ไปปิดกระแสน้ำร้อนจี๋นั่น ก่อนจะถอนหายใจเบาๆอย่างโล่งอก ร่างเล็กหันหลังไปหาอีกคนที่ยืนหลบกระแสน้ำร้อนจี๋นั่นจนอยู่เกือบติดกำแพง
“เป็นไงบ้าง”
“ก็ร้อนน่ะสิถามได้ เห็นมั๊ยเนี่ย แดงไปทั้งตัวแล้วเนี่ย”
ด้วยความที่ว่าพ่อเทวดาตกสวรรค์คนนี้มีผิวขาวจัด รอยแดงอันเกิดจากความร้อนของน้ำเมื่อครู่จึงขึ้นรอยไว้ชัดแจ้งแดงแจ๋ ตั้งแต่ลำคอ ไหล่กว้าง แผ่นอก หน้าท้อง จนถึง...
...เหมือนว่าลู่หานจะลืมอะไรไปอีกแล้ว...
“เฮ้ยยยย”
คนตัวเล็กสะดุ้งรีบยกมือปิดหน้า หันไปทางอื่นทันที ส่วนตัวต้นเหตุน่ะเหรอ...ยังยืนทำหน้างงอยู่เลยว่ามันจะตกใจอะไรนักหนา ก็แค่รอยแดงเพราะน้ำร้อนลวก
...จนเมื่อรู้สึกว่ามันโล่งๆนั่นแหละ...ถึงบางอ้อในทันที...
“ว้ากกกกกกกกกกกก”
และแล้วการอาบน้ำในครั้งนี่ก็จบลงด้วยเสียงร้องโหยหวนของเทวดาตกสวรรค์นั่นเอง -_-
“แล้วนี่จะให้ฉันนอนไหน”
เทวดาร่างสูงถามขึ้นเมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมนอนเรียบร้อยแล้ว ถ้าถามว่าเสื้อผ้ามาจากไหน...ก็จากในกระเป๋าเสื้อผ้าที่โผล่มาพร้อมกับเจ้าตัวนั่นแหละ
“ก็...นอนบนเตียงไง”
เจ้าของห้องพูดโดยไม่มองหน้าคนถาม ร่างเล็กๆเดินวุ่นไปทั่วเตียงเพื่อจัดที่นอนให้เรียบร้อย ในขณะที่คนฟังอ้าปากหวอไปแล้ว
“เฮ้ยยย จะบ้าหรือไง เดี๋ยวก็ได้ฟ้าผ่าตายหรอก!”
“คิดอะไรของนายเนี่ย! ฉันหมายถึง นอนเฉยๆนะ ไม่ได้หมายถึงอะไรแบบนั้นสักหน่อย เทวดาเค้าลามกแบบนายทุกคนป่ะเนี่ย” คนตัวเล็กพูดขำๆ
“ก็นั่นแหละ เตียงก็เล็กจะตาย”
“ก็ปกติฉันนอนคนเดียวนี่หว่า เลือกเอาละกัน จะนอนพื้นหรือนอนเตียง”
“งั้นนายก็ไปนอนพื้นดิ ให้ฉันนอนเตียง”
“บ้าหรือไง ฉันเจ้าของห้องนะเฟ้ย นายอ่ะผู้อาศัย รู้ตัวไว้ซะบ้าง”
ลู่หานพูดพลางกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียงก่อนจะซุกตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มหนาๆ ร่างสูงมองภาพนั้นอย่างลังเล ก่อนจะตัดสินใจหย่อนก้นลงบนเตียงช้าๆ
“ไง จะนอนด้วยกันเหรอ”
“ก็มันมีทางเลือกมั๊ยล่ะ เขยิบไปเลยนายน่ะ กินที่”
“เดี๋ยวถีบตกเลยนี่ =O=^”
ร่างสูงซุกตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนหนา ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านเข้ามาทำให้เขารู้สึกสบายตัวไม่น้อย แน่ล่ะ อุณหภูมิตอนนี้มันเกือบติดลบ 5 องศาแล้วนะ
แต่ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรานั่นเอง เซฮุนก็เพิ่งจะนึกเรื่องสำคัญบางอย่างขึ้นมาได้
“เออใช่...นายชื่ออะไรน่ะ ฉันลืมถาม”
“อะไรเนี่ย อยู่กันมาตั้งสองสามชั่วโมง ยังไม่รู้จักชื่อฉันอีกเหรอ” คนข้างๆบ่นเสียงอู้อี้ ก็นายไม่พูดนี่หว่า ใครมันจะไปตรัสรู้วะ “ฉันชื่อเสี่ยว ลู่หาน แล้วนายล่ะ”
“อะไรเนี่ย อยู่กันมาตั้งสองสามชั่วโมง ยังไม่รู้จักชื่อฉันอีกเหรอเนี่ย”
เทวดาร่างสูงถือโอกาสเลียบนแบบคำพูดคนข้างๆจนร่างเล็กพลิกตัวหันมามองตาขวาง...ซึ่งนั่นถือเป็นความคิดที่ผิดถนัด
ด้วยความใกล้ชิดหรืออะไรไม่ทราบ ทันทีที่ลู่หานพลิกตัวกะจะมาด่าไอ้เทวดาตกสวรรค์นี่สักหน่อย ปลายจมูกของทั้งคู่ดันสัมผัสกันอยู่พอดิบพอดี ไอร้อนจางๆแผ่ซ่านขึ้นมาบนใบหน้า พร้อมๆกับเสียงก้อนเนื้อในอกที่เริ่มเต้นระรัว
...เกิด....เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ยยยย...
“เอ้อ ฉัน...ฉันชื่อเซฮุน...โอ เซฮุน”
“อ่ะ...อืม อ่าฮะ งั้น...งั้นฉันนอนแล้วนะ ราตรีสวัสดิ์เซฮุน ”
“อืม”
‘เซฮุน’ ตอบไปเสียงเบา เขามองคนข้างๆที่พลิกตัวหนีมาอีกข้างแล้วหลับตาลงช้าๆเช่นกัน
.
.
.
.
TBC.
Writer Talk
ทักทายค่าาาา
ทักบ่อยจัง คนอ่านจะเบื่อมั๊ยหนอ 55
ช่วงนี้อัพถี่นิดนึงค่ะ เนื่องจากเรายังมีสต๊อก (ถ้าสต๊อกหมดเมื่อไหร่ก็คง...)
เป็นยังไง ติชมได้นะคะ ชมพู่ไม่กัดจ้า (ฉีดยาเรียบร้อยแล้ว เอิ๊กๆ)
ไปละค้า Enjoy Reading น้า
ความคิดเห็น