Sacred Land

ลำดับตอนที่ #1 : Prologue

=Above=

จากพื้นดินของแดนอันศักดิ์สิทธิ์ เขาแหงนหน้ามองฟ้า...

เบื้องบนมักเป็นสีฟ้าสดใส เมฆขาวลอยเหมือนฟองครีมบนแก้วกาแฟ นานครั้งปีหนจึงจะเปลี่ยนเป็นสีเทาตุ่นๆ และหยดฝนลงมาใส่

ยามที่ฝนพรำลง เขาจะลากเท้าไปหลบใต้ชายคา ไม่ให้เสื้อผ้าที่มีเพียงตัวเดียวต้องเปียก

เขาไม่ป่วยไข้หรอก...ไม่ป่วยด้วยโรคอื่นใดมานานแสนนาน สายฝน แสงแดด ลมแรง หรืออากาศหนาวเหน็บทำอะไรเขาไม่ได้มากไปกว่าให้ข้อขัดแข็งเพียงเล็กน้อย แต่เมื่อขยับตัวหลายๆ ครั้ง มันก็กลับใช้ได้ปกติดังเดิม

เพียงแต่เขาไม่ชอบให้เสื้อเปียก ไม่ชอบความรู้สึกยามเนื้อผ้าแนบผิว และต้องปล่อยให้แห้งไปเอง...จะช้าหรือเร็วก็ตามที่สภาพอากาศต้องการ

แม้จะหลบอยู่ใต้ชายคา กำบังตนจากเม็ดฝนเฉอะแฉะ แต่เขายังไม่วายมองขึ้นไปด้านบน

ชายคานั้นทำจากวัสดุโปร่ง...ไม่ถึงกับใส เพราะมันเก่าแก่แล้ว หากแต่ยังพอให้มองทะลุไปเห็นเบื้องบน
เขาจ้องมอง...ลอดผ่านม่านฝน หากผู้ที่อยู่รายรอบส่งเสียงถามได้ คงมีคำถามมากมาย

มองหาอะไร

มองไปทำไม

ไม่เบื่อบ้างหรือ

เมื่อเห็นแล้ว...จะได้อะไรขึ้นมา

เขารู้ว่าตนตอบไม่ได้และมิได้คิดหาคำตอบเหล่านั้นให้ตัวเองมาแสนนาน สิ่งที่เขามองหาไม่มีชื่อเรียกที่แน่ชัด และสมองอันเชื่องช้าเลอะเลือนก็ไม่อนุญาตให้เขาคิดหาคำใดมาทดแทน

แต่เมื่อผู้ที่แออัดรอบกายไม่อาจเอื้อนเอ่ยคำใด เขาจึงอยู่ในโลกที่มีแต่ตนเอง และสิ่งที่เฝ้ามองหาเรื่อยไป



ฝนหยุดแล้ว...
ผู้อื่นยังยืนโอนเอนอยู่ใต้ชายคา ไม่รับรู้...ไม่ทันรับรู้ ว่าสายน้ำจากบนฟ้าขาดช่วงไป แสงจ้าสาดส่องลงมาอีกครั้ง เขาค่อยๆ ก้าวออกไปทั้งที่ยังแหงนหน้าจนแทบหงายหลัง เดินผ่านผู้ที่ยืนทื่อกลางแจ้งไม่ยอมหลบฝน มองผ่านแสงตะวันที่ไม่ทำให้ดวงตารู้สึกพร่าพรายอีกต่อไป...

แล้วก็ได้เห็น...

บนท้องฟ้าที่มีเส้นโลหะคาดผ่าน สานเป็นตารางให้เหยียบยืน ร่างหนึ่งอยู่บนนั้น ก้าวเท้าข้ามบรรดาคนของแดนศักดิ์สิทธิ์ ทุกฝีก้าวทำให้โครงเหล็กขยับ หยดน้ำที่เกาะพราวร่วงกราวลงใส่ผู้ที่อยู่เบื้องล่าง

เขาจ้องมอง...

โหยหา...

และร่างนั้น...ก็มองกลับลงมา ดวงตาใสกระจ่างสะท้อนภาพของเขาที่ทรุดโทรมจนแทบเป็นเศษขยะ

ดวงตาคู่นั้นที่งดงาม...และโหดร้าย
มันสะกดเขาไว้ สมองที่มึนชาไม่เคยแปลความหมาย ไม่เคยได้หาคำอธิบาย...ไม่เคยอนุญาตให้ได้สังเกตรอยยิ้มเหยียดหยามที่แบ่งบานอยู่ใต้ดวงตา

จากพื้นดินของแดนอันศักดิ์สิทธิ์ เขาแหงนหน้ามองมนุษย์ผู้หนึ่ง
มนุษย์ที่รังเกียจเขาจากก้นบึ้งของหัวใจ...
หากแต่เขาไม่เคยจำได้...ว่าทำไม

 

Happy April Fool's Day


กำลังหลอกตัวเองว่าจะเขียนเหมือนกัน ; w ;