เกลียด นัก แต่ ก็ รัก ไม่ น้อย

ลำดับตอนที่ #3 : เมื่อความซวยมาเยือน T____T

“รับอะไรดีคะ มีแซลมอนรมควัน สตูว์ไก่รมควัน และเป็ดสไลด์อบมะนาวค่ะ” ว๊าวมีแต่ของน่ากินทั้งนั้นเลย แถมยังมีเห็ดกิฟฟอร่าที่ฉันโปรดปรานเป็นพิเศษ แต่ไม่ค่อยได้กินนักเนื่องจากมันแพง ฉันนึกไปพลางๆว่าจะกินอะไรดีตอนเสิร์ฟอาหารให้ผู้โดยสารเสร็จ ก็มีเสียงไม่พึงประสงค์ (อีกแล้ว) ดังขึ้นมาอีกแล้ว

“ผมเอาข้าวผัดไก่ใส่หัวใจคุณแอร์ค๊าฟฟฟ” ไม่ต้องบอกก็พอจะเดาได้ว่าเสียงนี้มาจากที่ใด นายเคนหมวยนั่นเอง - - ไม่เบื่อบ้างรึไง แต่ฉันเบื่อ !

“เอ่อ ไม่มีนะคะ รับเป็นอย่างอื่นแทนได้มั๊ยคะ”

“ได้ค๊าบ งั้นขอตัวและหัวใจคุณแอร์แทนละกัน” อ้วก เน่ากว่านี้มีอีกมั๊ย ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ -   -

“สนใจรับพี่ไปแทนมั๊ยหล่ะจ๊ะหนุ่มน้อย” พี่เจนหายตัวมาจากไหนก็ไม่รู้มายืนอยู่ข้างๆฉัน ให้ตายเถอะสงสัยฉันดูแฮร์รี่ พอตเตอร์มากเกินไป

“อะ... เอ่อ... แหะๆ ไม่ครับ ขอบคุณครับ”  555 น่าสงสารนายหมวยนั่น หน้าซีดเชียว

“เธอไปเสิร์ฟ ฝั่งนู้นเถอะ เดี๋ยวพี่เสิร์ฟฝั่งนี้เอง”

“ค่ะ” ฉันเดินไปฝั่งพวกนายริกกี้ทันที (><)ไม่ค่อยเลย

ทั้งนายริกกี้และนายโคเรย์กินแซลมอนรมควัน ถัดมาจากพวกเค้าสองคนก็เป็นเพื่อนนักบาสอีกสองสามคน แล้วก็เป็นผู้จัดการทีมซึ่งนั่งอยู่กับโค้ช

“ไอพวกนี้คงทำคุณแอร์ปวดหัวน่าดูเลยนะคะ” ผู้จัดการทีมตุ้ยนุ้ยพูดขึ้นกับฉัน

“อ๋อ แหะๆ ไม่หรอกค่ะ” ไม่กะผีน่ะสิ ฉันเห็นด้วยเต็มเปาเลยแหละ ว่าแต่ทำไมต้องเต็มเปา เต็มจั่นเจาไม่ได้หรอ >< (ดูมุก มาน... อิอิ)

คุณผู้จัดการทีมตุ้ยนุ้ย ซึ่งฉันไม่เห็นอะไรไปมากกว่าไขมันของเธอ ดูจะเข้าใจจิตใจของฉันเป็นอย่างดี เห็นเธอมองฉันด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์(เอ๊ะ หรือฉันซิปแตกอีกรอบ) ฉันรู้สึกมีกำลังใจในการทำงานขึ้นมาทันที ><

“เอ่อ ในเมนูนี้ไม่มีเห็ดใช่มั๊ยจ๊ะ” ยัยผู้จัดการตุ้ยนุ้ยนั่นถามฉัน ยัยนี่แพ้เห็ดทุกชนิดค่ะ ฉันหล่ะสงส๊านสงสาร ก็ฉันชอบกินเห็ดที่สุดเลยนี่นา เวลาไปกินสุกี้กับเพื่อนๆสมัยมัธยมทีไรนะ เห็ดจะหมดเพราะฉันทุกทีเลย ไม่ว่าจะเป็นเห็ดเข็มทอง เห็นนางฟ้า เห็ดหูหนูขาว เห็ดหอม หรือว่าเห็ดฟางก็ตาม ฉันกินหมด จนเพื่อนๆ เรียกฉันว่าอีเห็ด TOT โฮ...

“อ๋อ ค่ะ ดิฉันเอาออกให้แล้ว” ฉันจำได้เลยเอาเห็ดกิฟฟอร่าออกจากกล่องให้ยัยตุ้ยนุ้ยนี่แล้ว

อาหารมื้อที่ฉันกำลังเสิร์ฟอยู่นี้เป็นอาหารมื้อสุดท้ายของพวกผู้โดยสารพวกนี้แล้ว... ไม่อย่าเพิ่งคิดว่าเครื่องบินจะตก >< ฉันหมายถึงเป็นอาหารมื้อสุดท้ายบนเครื่องบินลำนี้ตะหาก เพราะว่าเครื่องบินจะถึงจุดหมายในอีกครึ่งชั่วโมงข้างหน้านี้แล้วฉันล่ะดีใจ๊ดีใจ จะได้หมดทุกข์หมดโศก หมดเวรหมดกรรม แล้วก็ได้ไปเที่ยวหลั่นล้า ที่ลอนดอน รอเครื่องกลับในอีกสิบวันข้างหน้านี้

ฉันวางแผนไว้ว่าจะไปเที่ยวที่สำคัญๆต่างๆ อย่างเช่นพระราชวังบักกิ้งแฮม แล้วก็พิพิธภัณฑ์หุ่นขี้ผึ้งที่ฉันเคยมาตอนเด็กๆกับป๊ะป๋า หม่าม๊า ระลึกอดีตซักหน่อย แล้วยังได้ไปเยี่ยมลุงปิ๊กที่เปิดร้านอาหารไทยอยู่ที่นั่นอีกด้วย ^^ คิดถึงลุงปิ๊กจังเลย

ว่าแต่ตอนนี้ง่วงจังเลย... หาที่งีบหน่อยดีกว่า

“ยัยพร!!! ยัยพร...   ยัยพร! ตื่นเร็ว เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!!!” มีเสียงเรียกฉันให้ตื่นจากภวังค์ เป็นเสียงพี่เจนนั่นเอง ฉันงีบไปยังไม่ถึงห้านาทีเลยนะ -  -ZZZzz

“คะ...” ฉันตอบด้วยความงัวเงีย

“ยัยพรเกิดเรื่องใหญ่แล้วนะ”

“งืม... ซู้ดด...” อันหลังเป็นเสียงสูดน้ำลายของฉันเองค่ะ

“อี๋ ยัยพร ฉันบอกให้ตื่น” แล้วฉันก็สะดุ้งสุดตัวทันที เพราะพี่เจนเล่นแหกปากดังลั่นอย่างกับกินโทรโข่งเข้าไปสิบอัน (เวอร์ดี ^^)

“คะ เกิดอะไรขึ้นหรอคะพี่เจน”

“เธอรู้มั๊ย ว่าในน้ำเกรวี่ราดแซลมอนสเต๊กน่ะ มีส่วนผสมของเห็ดกิฟฟอร่าอยู่ด้วย

“เอ่อ... ก็อร่อยนี่คะ” ฉันตอบด้วยความเอ๋อ+โง่+งัวเงีย

“แล้วเธอรู้มั๊ยว่าตอนนี้ยัยผู้จัดการนั่นกำลังแย่”

*____* ฉันใช้เวลาประมวลผลชั่วครู่แล้วก็... กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ฉันกรี๊ดในใจ ให้ตายเถอะ! ลืมไปเลย! ฉันลืมไปจริงๆว่าในนั้นมีส่วนผสมของ เห็ดกิฟฟอร่า และยัยผู้จัดการตุ้ยนุ้ยนั่นก็แพ้เห็ดทุกชนิด T_____T ให้ตายเถอะ อย่าบอกนะว่ายัยนั่นกินเห็ดเข้าไปแล้วไอค่อกแค้กออกมาเป็นเลือด แล้วตามมาหลอกหลอนฉันอย่างกับหนังสี่แพร่งนั่น

ม่ายน๊า......!!! ฉันรีบพนมมือสวดอ้อนวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ T____T ช่วยปกป้องคุ้มครองลูกด้วยเถิด ปากก็ขมุบขมิบเพราะกำลังท่องบทสวด (แบบมั่วๆ) อยู่

“เธอเป็นอะไรน่ะ” -  -? พี่เจนถามฉันด้วยความเป็นห่วง

“เอ่อ... นู๋กลัวค่ะ กลัวเค้ามาหลอก”

“อะไรของเธอน่ะ ฉันมาเรียกเธอให้ไปดูแลคุณผู้จัดการนั่นต่างหาก เค้าท้องเสียยกใหญ่เลยรู้มั๊ย”

อ่าวท้องเสียหรอ โล่งไป -.,- ฉันเกือบถูกหักคอแล้วมั๊ยหล่ะ T____T

โชคดีนะเนี่ยะ...

(หรอ...)