เกลียด นัก แต่ ก็ รัก ไม่ น้อย

ลำดับตอนที่ #1 : แรกพบสบตา *O* ปิ๊ง ปิ๊ง ปิ๊ง

เอ่อจะว่าไงดีหล่ะ เรื่องนี้มันเริ่มต้นจากตรงไหนก็ไม่รู้ ตอนนี้ฉันรู้ดีว่า ... ที่นี่นั่นคือนรกดีๆ นั่นเอง กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!

เมื่อสามวันก่อนหน้านี้บนเครื่องบินขนาดใหญ่ โบอิ้ง 747 บรรจุผู้โดยสารร่วม ห้าร้อยกว่าชีวิต รวมลูกเรือ ซึ่งนั่นก็หมายรวมถึงฉันด้วย ใช่แล้วค่ะ ฉันเป็นแอร์โฮสเตส สาวไฟแรง อะแฮ่มๆ เพิ่งจบหมาดๆ มาจากมหาวิทยาลัยอินเตอร์แห่งหนึ่ง

ทันทีที่สมัครงานฉันก็ได้รับเข้าทำงานในสายการบินชื่อดังแห่งหนึ่งทันที ตอนแรก ฉันก็คิดแล้วคิดอีกว่า ไองานที่ต้องใช้มารยาทและความอดทนอย่างแรงสูงนี้จะเหมาะกับม้าดีดกะโหลกแถมยังเซ่อซ่าซุ่มซ่าม อย่างฉันหรือเปล่าอยู่ตั้งนานสองนาน แต่ในเมื่อมันเป็นอาชีพในฝัน และฉันก็พร้อมรับมือกับทุกอย่างที่จะเกิดขึ้น จากการตัดสินใจ (ที่แสนจะโง่เขลา) ของฉันไว้แล้ว!!! โว๊ววววว พรไพลินสู้ๆ !!! *O* อ๊ะ ลืมบอกนั่นชื่อฉันเองค่ะ

และงานแรกที่ฉันได้รับมอบหมายนี้ก็คือ... ดูแล พวกชั้น first-class และแน่นอนค่ะ พวกชั้นเฟิร์ส คลาสนี้ต้องเป็นบุคคลที่ มีฐานะมั่งคั่ง และ มีรากฐานที่มั่นคง จะพูดสั้นๆ ก็คือ รวย นั่นเองค่ะ!!! >< ยิ่งพูดก็ยิ่งทนไม่ไหว ฉันตื่นเต้นจะตายอยู่แล้ว เพราะอะไรน่ะ เหรอ เหตุผลที่สาวสวยอย่างฉันรีบมาเป็นแอร์ ทั้งๆที่สาขาที่ฉันจบสามารถเลือกทำอาชีพได้หลากหลายนั้น ก็เพราะ... เพราะ... เพราะ >O< !!! ความใฝ่ฝันอันสูงสุดที่จะได้เจอเนื้อคู่บนที่ที่โรแมนกะติ๊ก (อย่างเช่นในห้องน้ำบนเครื่องบิน มะช่ายย...) รวมทั้งเนื้อคู่ที่ เพอร์เฟกต์ สูง ยาว เข่าดี แรงมี ไม่หมด เอิ๊ก... อย่าเพิ่งคิดไปไกล และตอนนี้... บรรดาว่าที่เนื้อคู่ในอนาคตของฉันก็พากันเรียงคิวเข้ามาให้ฉัน เชยชม... (ว่าไปนั่น...) คิดแล้ว น้าม ยาย ไหล... เอิ๊ก

ว๊าววววววววววว มากันแล้ว... แต่เอ๊ะ ! ทำไม... ทำม๊ายยยย มีแต่อาเสี่ยพุงพลุ้ย หัวบาร์โค้ด หล่ะ +___+ โอย จะเป็นลม... ม๊าย น๊า... หนุ่มๆ ของช้านหายไปไหนกันหมด ฉันรีบพนมมือ สวดวิงวอนต่อพระเจ้า พระอัลเลาะห์ พระยะโฮวา พระอิศวร พระพรหม พระอินทร์ และพระนบีมูฮัมมัด (ตกลงเธอศาสนาอะไรเนี่ยะ -  -) ให้พาผู้ชายหล่อๆ รวยๆ หมวยๆ อึ๋มๆ  เอ๊ย ! หล่อ รวย โง่ เข้ามาให้ฉันหลอก เอ๊ย เข้ามาหาฉันสักที... !

ยังสวดไม่ทันจบ  กรี๊ด สิ่งที่ฉันภาวนาไว้ก็สำฤทธิ์ผลค่ะ เมื่อมีบรรดาหนุ่มๆ รูปงาม ตัวสูง ชะลูดดดดดดดดดด ไม่ต้องงงค่ะว่าทำไมฉันถึงต้องเน้นคนตัวสูงเป็นพิเศษ ก็เพราะว่าฉันสูงตั้ง 172ซม. แหน่ะ ให้ตายเถอะ เอาเป็นว่าหนุ่มๆพวกนั้นเดินเข้ามาเป็นขบวนกิ้งกือ เอ๊ย ขบวนรถไฟในที่นั่งเฟิร์สคลาส ฉันรีบฉีกยิ้มต้อนรับอวดฟันขาวทันที ^O^ “เชิญค่ะ” ฉันพูดเสียงหวาน

แล้วฉันก็ได้ยินเสียงอันไม่พึงประสงค์ทำให้ฉันต้องรีบหุบยิ้มทันที “อ่าวเฮ้ย เค้าเชิญแล้วหว่ะ สงสัยคืนนี้ไม่ได้นอนอีกแล้วไอริก” นายหัวแหลมคนหนึ่งพูดขึ้นมา กรี๊ดดดด นี่มันอะไรกันนี่ เห็นชั้นเป็นอะไรยะ ถึงจิตใจฉันจะบ้าผู้ชาย แต่ฉันก็เก็บอาการเก่งนะยะ !

นายริกอะไรนั่นค่อยๆหันมามองฉัน... ตอนแรกเค้าหันหลังให้ฉันอยู่เพราะคุยกับนายหัวแหลมนั่น แต่ให้ตายเหอะ พอเค้าหันหน้ามาเท่านั้น... ฉันก็ใจละลาย... ใครก็ได้กระทืบฉันทีให้ฉันแน่ใจว่านี่ไม่ใช่ความฝัน!

ดวงตาที่หวานหยดย้อยเกินผู้ชายเป็นสีน้ำตาลอ่อน ซึ่งถ้าโดนแดดฉันมั่นใจว่ามันจะต้องเป็นสีอ่อนจนเป็นสีทองแน่นอน นี่เค้าใส่คอนแทคเลนส์ตาหวานที่เค้ากำลังฮิตกันอยู่รึเปล่าเนี่ยะ คิ้วของเค้าเข้มยิ่งกว่าชินจัง (ดีกว่านี้ไม่ได้หรอไง-  -) จมูกที่โด่งอย่างเห็นได้ชัด ปากเรียวงามไม่เผยอเหมือนแอนเจลลีน่า โจลี่นั้น... พระเจ้าจอร์จจจจจ เนื้อคู่ฉันกำเนิดแล้วค่ะ !!!!! ไม่น่าเชื่อว่าทุกอย่างบนใบหน้าเรียวของเค้านั้นเหมือนถูกตกแต่งอย่างพิถีพิถัน... -.,- และฉันกำลังหื่นอย่างรุนแรง

“ยัยพร...”

“ยัยพร...!”

“อ๊ะ...” เสียงอุทานเบาๆของฉันที่ถูกดึงมาจากภวังค์ พอหันหน้ามาก็เห็นรุ่นพี่แอร์(กี่) ชื่อพี่เจน (แต่เพื่อนๆ บอกฉันว่าจิงๆ เจ๊แกชื่อจิ๋มก่อนเข้าวงการ แต่ชื่อนี้ค่อนข้าง อ่ะแห่ะ ... ล่อแหลมไปมั๊ย)

พี่เจนเข้ามากำชับฉันให้ดูแลกลุ่มผู้ชายที่หล่อ แต่ปากหมา... กลุ่มนั้นซึ่งตอนนี้เดินไปนั่งกันเรียบร้อยแล้ว ให้ตายเถอะ ฉันทิ้งโอกาสสุดท้าย... โว๊ว โฮว... แทนที่จะยิ้มให้เค้าหน่อย ก็ฉันเคลิ้มจนทำอะไรไม่ถูกเลยหล่ะสิ พี่เจนบอกว่าหนุ่มๆ กลุ่มนั้นเป็นนักบาสทีมชาติไทย (ไม่น่าเชื่อ!) ที่กำลังจะไปแข่งกีฬาที่ประเทศอังกฤษ ลอนดอน (สมมติว่าเป็นอีกสี่ปีข้างหน้าละกันนะ อิอิอิ) ยังกำชับฉันอีกว่าต้องดูแลให้ดีเป็นพิเศษ เพราะว่าพวกเค้ากำลังจะไปทำชื่อเสียงให้กับประเทศไทย (แต่ฉันที่นึกถึงนายหัวแหลมปากมากนั่นแล้ว คิดว่ามันจะไปทำชื่อเสียอยู่อ๊ะป่าว) ฉันรับปากพี่เจนไปว่าฉันจะดูแลพวกเค้าให้ดีที่สุด เอาหน่ะ ถึงแม้จะปากหมา แต่ก็แค่คนเดียวหล่ะว้า... ฉันคิด

ตอนเครื่องกำลังจะออกก็จะมีวีดีโอสาธิตการใช้ร่มชูชีพ การใช้เครื่องช่วยหายใจออกซิเจน ตลอดจนวิธีการอ้วกถ้าเมาเครื่องแบบไม่ให้มีกลิ่น... ไม่ช่ายและ

แอร์ทุกคนต้องเดินตรวจดูผู้โดยสารทุกคนว่าคาดเข็มขัด และนั่งกันนิ่งๆ อย่างเรียบร้อยรึเปล่า ในขณะที่ฉันกำลังเดินไปตรวจดูหนุ่มๆกลุ่มนั้น ไม่ใช่ว่าฉันจงใจหรอกนะคะ แต่เป็นเพราะว่านั่นเป็นโซนที่ฉันดูแล (บวกความโชคดีสุดๆ) เพื่อนร่วมงานสาวของฉัน ยัยแพร ได้อีกโซนไปดูแล ยัยนั่นหน้าหงิกอย่างกับมีใครตดใส่หน้า ส่วนฉันก็เริงร่าหน้าบานยิ่งกว่าจานดาวเทียม อิอิอิ

“คุณแอร์สุดสวยคับ ผมปวดฉี่คับ” นายหัวแหลมนั่นเอาอีกแล้ว

“เอ่อ...” ฉันกำลังประมวลผลและ มองหานายริกอะไรนั่นไปด้วย

“คุณแอร์สุดสวยคับ ผมทนไม่ไหวแล้วคับ” นายนั่นพูดขึ้นมาอีกรอบ

“เฮ้ยนั่งลงน่ะ ไอเคน อย่าทำให้คุณแอร์สุดสวยลำบากใจดิ๊”  ฉันหันไปมองต้นเสียง

กรี๊ด ตานี่ก็หล่อไม่แพ้นายริกอะไรนั่นเลย แถมยังหันมายิ้มให้ฉันอีก แต่ฉันก็ยังชอบนายริกมากกว่าอยู่ดี... อ๊ะ นั่นนายริกนั่งอยู่ข้างๆเขาซะด้วย อาการ(หลายใจ)กำเริบ... เห้อ เลือกไม่ถูกเลยแฮะ

 “เฮ้ยไอเรย์ แกน่ะเงียบไปเลยก็ชั้นปวดจริงๆ นะเว้ย ไม่ได้ก่อกวนอะไรเลย” นายหัวแหลม ซึ่งตอนนี้ฉันรู้แล้วว่ามันชื่อนายเคนหมวย ! นั่นตอบ

“คือ ถ้าคุณพอทนไหวพอเครื่องขึ้นแล้วค่อยลุกไปเข้าห้องน้ำได้มั๊ยคะ” ฉันตอบนายหมวยนั่นไป (แอบเก็บสีหน้าอยากกัดหัวไว้ในใจ) แต่ก็ต้องขอบคุณที่ทำให้รู้ชื่อสุดหล่ออีกคน

“อ่อ ก็ได้มั้งครับ แต่พอถึงตอนนั้นแล้วช่วยรบกวนคุณแอร์มาพาผมไปเข้าห้องน้ำด้วยนะครับ” นายหมวยนั่นมองฉันด้วยสายตากรุ้มกริ่ม

“อ๋อคงไม่ได้หรอกค่ะ เพราะว่าของคุณเหม็น เอ๊ย เพราะว่าดิฉันต้องทำหน้าที่อย่างอื่นต่อน่ะคะ เชิญคุณเดินไปเองทางนั้นแล้วกันนะคะ จะบอกให้เพื่อนคุณพาไปก็ได้” ฉันตอบ เกือบไปแล้วมั๊ยหล่ะ

“โห สวยแต่ใจร้ายที่ซู้ดดดด...” นายหมวยนั่นส่งสายตาตัดพ้อต่อว่าให้ฉัน ในขณะที่นายริกก็แอบหันไปหัวเราะกับนายเรย์ เอ่อ... ฉันสงสานนายจริงๆนะนายเคนหมวย ท่าทางชีวิตนายคงถูกเพื่อนล้อมาตลอดชีวิต และเห็นได้ชัดว่านายนี่คงเล่นคำผวนไม่เป็นอีกด้วย

ฉันเดินกลับไปที่นั่งของตัวเองเพื่อไปรัดเข็มขัดนั่นเหมือนกัน ในขณะที่เดินผ่านตรงที่นั่งของนายเรย์และนายริก ฉันรู้สึกได้ว่า ทุกคนมองฉันด้วยสายตาชื่นชม ไม่สิแปลกๆ มากกว่า ฉันคิดเข้าข้างตัวเองไปว่ามันเป็นสายตาแห่งความหลงใหล ในความสวยของฉัน แต่ฉันก็แทบทรุดลงอีกครั้งเมื่อมีเสียงเสียงหนึ่ง ดังขึ้นมาว่า...

“เธอไม่ได้รูดซิปกระโปรงน่ะ” เสียงนั้นเป็นเสียงของนายริกนั่นเอง

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ฉันกรี๊ดดด ค่ะ แต่ทำได้แค่ในใจ Y___Y เมื่อตะกี้คงเดินไปเกี่ยวตรงเบาะเข้า แล้วนายริก(ขี้) อะไรนั่น ก็มาหาว่าฉันลืมรูดซิปกระโปรง กรี๊ดๆๆๆ อย่าให้ถึงทีฉันละกัน!...