ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ก่อนเริ่มการเดินทาง
นาฬิกาตีดังบอกเวลาตีหนึ่ง ในสวนของคฤหาสยังมีเด็กสาวคนนึงกับหนังสือของเธอในมือ
"เอ--- อะไรละเนี่ย หนึ่งเดียวกับสายลม เวทสำหรับเดินทาง อืม ลองก่อนแล้วกัน"
เธอเริ่มตั้งสมาธิ สะกดจิตตัวเอง ไม่นานนักตัวเธอก็กลายเป็นสายลม เธอเริ่มลองวิ่งไปวิ่งมา
"อืม ถ้าเป็นสายลมแล้วจะบินขึ้นไปบนท้องฟ้าได้ไหมนะ?" เธอพูดพึมพำกับตัวเอง ว่าแล้วก็ลองบินขึ้นไปจริงๆ ตัวเธอเริ่มลอยขึ้นจริงๆ
"โห!!! สุดยอดเลย!"แล้วตาก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง
"ว่าไง" จูเลียตทัก
"เหวอ!!!" เธอพยายามลงจอดให้นุ่มนวลที่สุดแต่เธอก็ล้มก้นกระแทกพื้นอยู่ดี
"ดึกขนาดนี้ คุณหนูในชุดนอนมาทำอะไรตรงนี้"เขาถามพร้อมยืนมือไปให้
"อย่าบอกใครนะ ถ้าคนอื่นรู้ฉันคงโดนจับขึ้นตระแกงเผาทั้งเป็นแน่นๆเลย นะๆๆ" พีโอล่าเมือลุกขึ้นได้ก็ลืมทุกอย่างจับมือขอร้องจูเลียตอย่างเอาเป็นเอาตาย
".........."เขาไม่ตอบอะไร เพียงแต่จ้องมือที่ถูกกำไว้แน่นโดยเด็กสาว และคิดว่าช่างมีบุคลิกที่แต่ต่างกับคนที่เขารู้จักเมื่อบ่ายจริงๆ
"เออ....อะ ขอโทษคะ"เมื่อเห็นเขาจ้องเธอก็รีบปล่อยมือทันทีและพูดคำสุภาพ
"ไม่ต้องสุภาพก็ได้ ฉันไม่ค่อยชอบ ส่วนเรื่อนนั้นฉันไม่บอกใครหรอก"เขาพูดอย่างไม่คิดมากซึ่งปกติก็ไม่เคยคิดมากกับอะไรเท่าไรอยู่แล้ว
"ขอบคุณ เอ๊ย! ขอบใจ"เธอรีบเปลียนคำพูด
"ไม่เป็นไร..."เขาพูดยังไม่ทันจบสายลมผู้อยู่ไม่นิ่งก็วิ่งไปไม่ฟังเขาอีกแล้ว
"อะ! "เธอเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างอีกแล้ว นกสีขาวตัวหนึ่งตกอยู่บนพื่นพยายามจะบีนแต่ดูเหมือนว่าปีกของมันจะหัก
"ฉันว่าฉันไม่ได้ชนมันนะ ใช่ไหม" พีโอล่าหันไปถามจูเลียด แต่เขาก็ยักไหลเป็นเครื่องหมายว่าเขาไม่เห็น
เมื่อรู้ว่าชายตรงหน้าไม่ช่วยเจ้านี่แน่ๆ เธอก็เลยจะจับนกสีขาวสะอาดตัวนั้นเพื่อให้มันอยู่นิ่ง แต่มันกลับพยายามจิกเธอซะงั้น เธอพยายามจะจับมันให้แน่นเพื่อดูอาการบาดเจ็บ "อยู่นิ่งๆไม่เป็นหรือไงนะ จิกอยู่ได้ แน่ะ!ยังจะจิก เดี๋ยวเถอะแม่จะจับย่างกินให้"จูเลียตขำกับคำบ่นไปด้วยขู่ไปด้วยของเธอ ในที่สุดนกตัวนั้นก็ยอมแพ้ยอมให้เธอจับจนได้
"เฮ้อ! ทำอย่างนี้ตั้งแต่เเรกก็ไม่เหนื่อยแล้ว"เธอพูดอย่างผู้ชนะ
"ฮะๆๆ ฉันว่าเธอไปนอนเถอะพรุ่งนี้เราต้องออกเดินทางนะส่วนนกนั่นเอาขึ้นไปพยายาลข้างบน"
"อืม"เธอลืมไปเสียสนิดว่าคนที่เป็นคู่หมั่นของเธอยืนดูอยู่ตรงนี้
"ให้ไปส่งที่ห้องไหม?"
"ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ต้องหรอก"เธอลนลาน
"ตกลงๆ ไม่คำเดียวก็พอแล้วน่า"
"ฉันไปนอนดีกว่า..."คนตัวเล็กรีบพูดแล้วเดินออกไปกับนกสีขาวและหนังสือในมือเมื่อเธอก็ลับตาไป เขาก็พูดอะไรบางอย่าง
"ออกมาเถอะครับ ผมรู้ว่าท่านอยู่ตรงนั้น"
"โธ่ คิดว่าจะไม่เห็นแล้วเชียว"หญิงสาวพูดอย่างเสียดาย
"มาแอบดูเธอทุกวันเลยหรือเปล่าครับเนี่ย ท่านโนเวล"
"ก็นะ เห็นแล้วใช่ไหมเวทมนต์นั้น"
"ครับ ช่วยอธิบายด้วย ผมไม่เข้าใจเวทมนต์แบบนี้จริงๆ"เขายิ้ม
"โลกที่ไม่มีเวทมนต์ไม่มีแม้ในอากาศ ในต้นไม้ หรือในตัวคน ทำให้พีโอล่าซึ่งมีเวทอยู่ในตัวต้องปรับตัวเพราะไม่สามารถใช้เวทมนต์ออกมาได้ จนบางครั้งพลังเวทย์ก็เอ่อล้นจนทำให้ไม่สบายบ่อยๆ ในตัวของเด็นคนนี้จึงปรับเปลียนอะไรบางอย่าง ทำให้ที่สามารถใช้ในโลกนี้ได้ และพ่อของเขาก็คงรู้อยู่แล้วจึงคิดค้นเวทต่างๆทิ้งใว้ให้ ซึ่งฉันก็สามารถใช้มันได้บางอย่างเหมือนกัน เวทแบบนี้ส่วนใหญ่จะใช้จิต และใช้หลักการที่ทำให้อยู่กับธรรมชาติได้อะไรประมาณนั้นน่ะ ไม่ค่อยมีเวทสำหรับโจมตีซักเท่าไหร่"โนเวลอธิบาย
"แล้วถ้าเธอไปที่ นั่นเธอจะสามารใช้มันได้ไหมครับ"
"ไม่รู้ แต่ว่าเธอน่ะไปนอนได้แล้วเดียวพรุ่งนี้ต้องเดินทางไปที่นั้นไม่ใช่เหรอ" เธอพูดบัดๆไปก่อนที่จะหายเข้าไปในคฤหาส...
"เอ--- อะไรละเนี่ย หนึ่งเดียวกับสายลม เวทสำหรับเดินทาง อืม ลองก่อนแล้วกัน"
เธอเริ่มตั้งสมาธิ สะกดจิตตัวเอง ไม่นานนักตัวเธอก็กลายเป็นสายลม เธอเริ่มลองวิ่งไปวิ่งมา
"อืม ถ้าเป็นสายลมแล้วจะบินขึ้นไปบนท้องฟ้าได้ไหมนะ?" เธอพูดพึมพำกับตัวเอง ว่าแล้วก็ลองบินขึ้นไปจริงๆ ตัวเธอเริ่มลอยขึ้นจริงๆ
"โห!!! สุดยอดเลย!"แล้วตาก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง
"ว่าไง" จูเลียตทัก
"เหวอ!!!" เธอพยายามลงจอดให้นุ่มนวลที่สุดแต่เธอก็ล้มก้นกระแทกพื้นอยู่ดี
"ดึกขนาดนี้ คุณหนูในชุดนอนมาทำอะไรตรงนี้"เขาถามพร้อมยืนมือไปให้
"อย่าบอกใครนะ ถ้าคนอื่นรู้ฉันคงโดนจับขึ้นตระแกงเผาทั้งเป็นแน่นๆเลย นะๆๆ" พีโอล่าเมือลุกขึ้นได้ก็ลืมทุกอย่างจับมือขอร้องจูเลียตอย่างเอาเป็นเอาตาย
".........."เขาไม่ตอบอะไร เพียงแต่จ้องมือที่ถูกกำไว้แน่นโดยเด็กสาว และคิดว่าช่างมีบุคลิกที่แต่ต่างกับคนที่เขารู้จักเมื่อบ่ายจริงๆ
"เออ....อะ ขอโทษคะ"เมื่อเห็นเขาจ้องเธอก็รีบปล่อยมือทันทีและพูดคำสุภาพ
"ไม่ต้องสุภาพก็ได้ ฉันไม่ค่อยชอบ ส่วนเรื่อนนั้นฉันไม่บอกใครหรอก"เขาพูดอย่างไม่คิดมากซึ่งปกติก็ไม่เคยคิดมากกับอะไรเท่าไรอยู่แล้ว
"ขอบคุณ เอ๊ย! ขอบใจ"เธอรีบเปลียนคำพูด
"ไม่เป็นไร..."เขาพูดยังไม่ทันจบสายลมผู้อยู่ไม่นิ่งก็วิ่งไปไม่ฟังเขาอีกแล้ว
"อะ! "เธอเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างอีกแล้ว นกสีขาวตัวหนึ่งตกอยู่บนพื่นพยายามจะบีนแต่ดูเหมือนว่าปีกของมันจะหัก
"ฉันว่าฉันไม่ได้ชนมันนะ ใช่ไหม" พีโอล่าหันไปถามจูเลียด แต่เขาก็ยักไหลเป็นเครื่องหมายว่าเขาไม่เห็น
เมื่อรู้ว่าชายตรงหน้าไม่ช่วยเจ้านี่แน่ๆ เธอก็เลยจะจับนกสีขาวสะอาดตัวนั้นเพื่อให้มันอยู่นิ่ง แต่มันกลับพยายามจิกเธอซะงั้น เธอพยายามจะจับมันให้แน่นเพื่อดูอาการบาดเจ็บ "อยู่นิ่งๆไม่เป็นหรือไงนะ จิกอยู่ได้ แน่ะ!ยังจะจิก เดี๋ยวเถอะแม่จะจับย่างกินให้"จูเลียตขำกับคำบ่นไปด้วยขู่ไปด้วยของเธอ ในที่สุดนกตัวนั้นก็ยอมแพ้ยอมให้เธอจับจนได้
"เฮ้อ! ทำอย่างนี้ตั้งแต่เเรกก็ไม่เหนื่อยแล้ว"เธอพูดอย่างผู้ชนะ
"ฮะๆๆ ฉันว่าเธอไปนอนเถอะพรุ่งนี้เราต้องออกเดินทางนะส่วนนกนั่นเอาขึ้นไปพยายาลข้างบน"
"อืม"เธอลืมไปเสียสนิดว่าคนที่เป็นคู่หมั่นของเธอยืนดูอยู่ตรงนี้
"ให้ไปส่งที่ห้องไหม?"
"ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ต้องหรอก"เธอลนลาน
"ตกลงๆ ไม่คำเดียวก็พอแล้วน่า"
"ฉันไปนอนดีกว่า..."คนตัวเล็กรีบพูดแล้วเดินออกไปกับนกสีขาวและหนังสือในมือเมื่อเธอก็ลับตาไป เขาก็พูดอะไรบางอย่าง
"ออกมาเถอะครับ ผมรู้ว่าท่านอยู่ตรงนั้น"
"โธ่ คิดว่าจะไม่เห็นแล้วเชียว"หญิงสาวพูดอย่างเสียดาย
"มาแอบดูเธอทุกวันเลยหรือเปล่าครับเนี่ย ท่านโนเวล"
"ก็นะ เห็นแล้วใช่ไหมเวทมนต์นั้น"
"ครับ ช่วยอธิบายด้วย ผมไม่เข้าใจเวทมนต์แบบนี้จริงๆ"เขายิ้ม
"โลกที่ไม่มีเวทมนต์ไม่มีแม้ในอากาศ ในต้นไม้ หรือในตัวคน ทำให้พีโอล่าซึ่งมีเวทอยู่ในตัวต้องปรับตัวเพราะไม่สามารถใช้เวทมนต์ออกมาได้ จนบางครั้งพลังเวทย์ก็เอ่อล้นจนทำให้ไม่สบายบ่อยๆ ในตัวของเด็นคนนี้จึงปรับเปลียนอะไรบางอย่าง ทำให้ที่สามารถใช้ในโลกนี้ได้ และพ่อของเขาก็คงรู้อยู่แล้วจึงคิดค้นเวทต่างๆทิ้งใว้ให้ ซึ่งฉันก็สามารถใช้มันได้บางอย่างเหมือนกัน เวทแบบนี้ส่วนใหญ่จะใช้จิต และใช้หลักการที่ทำให้อยู่กับธรรมชาติได้อะไรประมาณนั้นน่ะ ไม่ค่อยมีเวทสำหรับโจมตีซักเท่าไหร่"โนเวลอธิบาย
"แล้วถ้าเธอไปที่ นั่นเธอจะสามารใช้มันได้ไหมครับ"
"ไม่รู้ แต่ว่าเธอน่ะไปนอนได้แล้วเดียวพรุ่งนี้ต้องเดินทางไปที่นั้นไม่ใช่เหรอ" เธอพูดบัดๆไปก่อนที่จะหายเข้าไปในคฤหาส...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น