ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ผู้มาเยื่อน
[ไลร่า]
ภายในห้องที่ดูหรูหราประดับไปด้วยสีเงินและขาวดูเรียบๆ ตรงกลางห้องมีเตียงที่มีหลังคาผ้าสีขาวกับผ้าปูเตียงสีน้ำเงินที่มีเด็กสาวนอนอยู่บนเตียง ผิวที่ขาวของเธอทำให้เด่นบนผ้าปูเตียงสีน้ำเงิน ไม่นานนักเธอก็ตื่นขึ้นและมองสำรวจห้องที่เธออยู่ อย่างมึนงงไม่หายแต่ก็รู้สึกดีขึ้นกว่าเดิมมากแล้ว
แอ๊ดด...
เสียงประตูห้องเปิดออกพร้อมกับคนในชุดพ่อบ้านที่ดูไม่เรียบร้อยซักเท่าไหร่
"เชิญทางนี้ครับคุณหนู"
เขาพูดอย่างสุภาพเพียงแต่เธอฟังไม่ออกได้แต่ทำท่างงๆอยู่บนเตียง เมื่อพ่อบ้านเห็นอย่างนั้นจึงเดินเข้าไปและยืนมือให้เธอ แต่ที่เธอทำก็แค่มองอย่างงงๆต่อไป ในที่สุดพ่อบ้านที่เร่งรีบก็ทนไม่ไหวจึงจับมืเธอแล้วชี้ไม้ชี้มือว่าให้ลุกขึ้นจนในที่สุดเธอก็เขาใจและพยายามลงจากเตียงและด้วยความที่ขาของเธอไม่มีแรงจึงทำให้เธอแทบล้มลงทันที่ แต่ยังดีที่ผู้พ่อบ้านรับทันและประคองเธอเดินออกจากห้อง ผ่านโถงทางเดินจนถึงห้องสมุดซึ่งเป็นเป้าหมาย
ภายในห้องสมุดที่มีหนังสือมากมายหลายประเภทอยู่อย่างเป็นระเบียบ สิ่งเด่นหลาที่อยู่กลางห้องสมุดคือโต๊ะที่มีหนังสือกองเต็มไปหมดกับผู้ชายที่ผมค่อนข้างยาวที่่ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือที่เขามีอยู่บนโตะ เมื่อพ่อบ้านพูดขึ้นเขาจึงรู้ตัวว่ามีคนอยู่ตรงหน้าแล้ว
"พามาแล้วครับ ท่านโคว..."
"ขอบใจ คุณน่ะเป็นอย่างไรบ้าง..."เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือเธอจึงได้เห็นว่าเขามีหน้าตาดูดีทีเดียว ตาสีฟ้าของเขาดูสวยมากดูเข้ากับผมสีดำของเขาอย่างประหลาดถึงสีผิวจะขาวไปหน่อยก็ตาม...
"นี่! คุณ...ได้ยินที่ผมพูดไหม?" เขาถามด้วยความเป็นห่วง
"...................................................." เธอไม่เข้าใจที่เขาพูด...
".........พูดไม่ได้เหรอ?" เขาทำหน้าไม่แน่ใจ
"เธอน่ะพูดได้อยู่แล้วถ้านายฝึกอะน้า" เสียงผู้หญิงดังขึ้นมาอย่างสดใส
เด็กหญิงอายุประมาณ 4 - 5 ปี ในชุดสีชมพูวิ่งเข้ามาอย่างร่าเริงจากทางเดียวกับที่เธอเข้ามาและเข้ามานั้งบนเก้าอี้ข้างๆเขาทำหน้าภาคภูมิใจและพูดอย่างอวดเก่งว่า
"ข้าจัดการเอง!!"
"จัดการได้จริงเหร๊อ...แอเรีย" โควพูดแกมดูถูกพร้อมเล่ตามอง ทำท่าไม่เชื่อเต็มที่
"เชอะ!" เด็กสาวงอนอย่างจริงจัง
"ล้อเล่นน่า จะทำอะไรก็ทำจัดการให้ได้แล้วกัน" โควหันไปจัดการกับหนังสือของตัวเองต่อ..
"ได้เลย!" ว่าแล้วเธอก็จัดการร่ายมนต์บางอย่างลงบนมือ แล้วแตะลงบนตัวของหญิงผู้มาเยื่อน
"โคว! ฉันช่วยนายไม่ได้แล้ว เธอไม่มีความทรงจำอะ" แอเรียพูดพร้อมหัวเราะแหะๆ
".........................." หญิงสาวผู้มาเยือนฟังสิ่งที่เธอไม่เข้าใจอยางงงๆ
"เอางี้ นายก็ตั้งชื่อเธอก่อนสิ"
"แล้วทำไมไม่ตั้งเองละ"
"เจ้าเก็บมาก็ตั้งเอาเองสิ" แอเรียปัดความรับผิดชอบที่ได้รับมาหมาดๆ
"...." เขาเหลือบไปเห็นหนังสือเกียวกับครื่องดนตรีที่เปิดค้างอยู่
"ไลร่า.... เธอชื่อไลร่า"
"โอ ตั้งได้ดีนิ" เธอพูดอยางไม่น่าเชื่อ
"พาเธอไปแต่งตัวซะไหม่ก่อนไป..."เขาพูดพร้อมหลบหน้า
ทั้งพ่อบ้านและแอเรียจ้องไปที่ชุดของเธอที่ตอนนี้เป็นเพียงแค่ผ้าโทรมๆขาดๆพันกันเพื่อไม่ให้เห็นรูปร่างของเธออย่างเงียบๆพร้อมคิดในใจว่าเห็นด้วย....
ภายในห้องที่ดูหรูหราประดับไปด้วยสีเงินและขาวดูเรียบๆ ตรงกลางห้องมีเตียงที่มีหลังคาผ้าสีขาวกับผ้าปูเตียงสีน้ำเงินที่มีเด็กสาวนอนอยู่บนเตียง ผิวที่ขาวของเธอทำให้เด่นบนผ้าปูเตียงสีน้ำเงิน ไม่นานนักเธอก็ตื่นขึ้นและมองสำรวจห้องที่เธออยู่ อย่างมึนงงไม่หายแต่ก็รู้สึกดีขึ้นกว่าเดิมมากแล้ว
แอ๊ดด...
เสียงประตูห้องเปิดออกพร้อมกับคนในชุดพ่อบ้านที่ดูไม่เรียบร้อยซักเท่าไหร่
"เชิญทางนี้ครับคุณหนู"
เขาพูดอย่างสุภาพเพียงแต่เธอฟังไม่ออกได้แต่ทำท่างงๆอยู่บนเตียง เมื่อพ่อบ้านเห็นอย่างนั้นจึงเดินเข้าไปและยืนมือให้เธอ แต่ที่เธอทำก็แค่มองอย่างงงๆต่อไป ในที่สุดพ่อบ้านที่เร่งรีบก็ทนไม่ไหวจึงจับมืเธอแล้วชี้ไม้ชี้มือว่าให้ลุกขึ้นจนในที่สุดเธอก็เขาใจและพยายามลงจากเตียงและด้วยความที่ขาของเธอไม่มีแรงจึงทำให้เธอแทบล้มลงทันที่ แต่ยังดีที่ผู้พ่อบ้านรับทันและประคองเธอเดินออกจากห้อง ผ่านโถงทางเดินจนถึงห้องสมุดซึ่งเป็นเป้าหมาย
ภายในห้องสมุดที่มีหนังสือมากมายหลายประเภทอยู่อย่างเป็นระเบียบ สิ่งเด่นหลาที่อยู่กลางห้องสมุดคือโต๊ะที่มีหนังสือกองเต็มไปหมดกับผู้ชายที่ผมค่อนข้างยาวที่่ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือที่เขามีอยู่บนโตะ เมื่อพ่อบ้านพูดขึ้นเขาจึงรู้ตัวว่ามีคนอยู่ตรงหน้าแล้ว
"พามาแล้วครับ ท่านโคว..."
"ขอบใจ คุณน่ะเป็นอย่างไรบ้าง..."เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือเธอจึงได้เห็นว่าเขามีหน้าตาดูดีทีเดียว ตาสีฟ้าของเขาดูสวยมากดูเข้ากับผมสีดำของเขาอย่างประหลาดถึงสีผิวจะขาวไปหน่อยก็ตาม...
"นี่! คุณ...ได้ยินที่ผมพูดไหม?" เขาถามด้วยความเป็นห่วง
"...................................................." เธอไม่เข้าใจที่เขาพูด...
".........พูดไม่ได้เหรอ?" เขาทำหน้าไม่แน่ใจ
"เธอน่ะพูดได้อยู่แล้วถ้านายฝึกอะน้า" เสียงผู้หญิงดังขึ้นมาอย่างสดใส
เด็กหญิงอายุประมาณ 4 - 5 ปี ในชุดสีชมพูวิ่งเข้ามาอย่างร่าเริงจากทางเดียวกับที่เธอเข้ามาและเข้ามานั้งบนเก้าอี้ข้างๆเขาทำหน้าภาคภูมิใจและพูดอย่างอวดเก่งว่า
"ข้าจัดการเอง!!"
"จัดการได้จริงเหร๊อ...แอเรีย" โควพูดแกมดูถูกพร้อมเล่ตามอง ทำท่าไม่เชื่อเต็มที่
"เชอะ!" เด็กสาวงอนอย่างจริงจัง
"ล้อเล่นน่า จะทำอะไรก็ทำจัดการให้ได้แล้วกัน" โควหันไปจัดการกับหนังสือของตัวเองต่อ..
"ได้เลย!" ว่าแล้วเธอก็จัดการร่ายมนต์บางอย่างลงบนมือ แล้วแตะลงบนตัวของหญิงผู้มาเยื่อน
"โคว! ฉันช่วยนายไม่ได้แล้ว เธอไม่มีความทรงจำอะ" แอเรียพูดพร้อมหัวเราะแหะๆ
".........................." หญิงสาวผู้มาเยือนฟังสิ่งที่เธอไม่เข้าใจอยางงงๆ
"เอางี้ นายก็ตั้งชื่อเธอก่อนสิ"
"แล้วทำไมไม่ตั้งเองละ"
"เจ้าเก็บมาก็ตั้งเอาเองสิ" แอเรียปัดความรับผิดชอบที่ได้รับมาหมาดๆ
"...." เขาเหลือบไปเห็นหนังสือเกียวกับครื่องดนตรีที่เปิดค้างอยู่
"ไลร่า.... เธอชื่อไลร่า"
"โอ ตั้งได้ดีนิ" เธอพูดอยางไม่น่าเชื่อ
"พาเธอไปแต่งตัวซะไหม่ก่อนไป..."เขาพูดพร้อมหลบหน้า
ทั้งพ่อบ้านและแอเรียจ้องไปที่ชุดของเธอที่ตอนนี้เป็นเพียงแค่ผ้าโทรมๆขาดๆพันกันเพื่อไม่ให้เห็นรูปร่างของเธออย่างเงียบๆพร้อมคิดในใจว่าเห็นด้วย....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น