(chankai) PLEASE CARE ME

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

* P'CHANYEOL  VS. N'JONGIN *

#ฟิคงอนง้อ - เอาไว้ไปสครีมในทวิตนะฮะ 

ใครไม่ชอบก็กดออกเลยฮับ งดดราม่า 
 

 

:-Daisy ✿

เนื้อเรื่อง

“จงอิน”

“...........”

“จงอินอาา" ปาร์คชานยอลเรียกชื่อคนรักของเขาอย่างอ่อนหวาน..ในแบบของเขาอ่ะนะ แต่คิมจงอินคนรักของเขาก็ไม่มีท่าทางว่าจะหันมาสนใจมัวแต่นั่งอ่านหนังสืออยู่นั่นแหละ!

“จงอินอาาาา" คราวนี้ลองลากเสียงยาวไปอีกพร้อมกับน้ำเสียงที่อ่อนหวานกว่าเดิม แต่ทว่าคิมจงอินยังคงเงียบตั้งใจอ่านหนังสือไม่ขยับเขยื้อนไม่สนใจอะไรรวมถึงปาร์คชานยอล

“...........”

ไอหนังสือนี่มันมีดีอะไรนักหนานะ!?

คนที่คิมจงอินควรสนใจคือเขาสิ่ไม่ใช่หนังสือนั่น!

ปาร์คชานยอลลอบมองใบหน้าของคิมจงอินที่กำลังเพลิดเพลินกับหนังสือเล่มใหม่ผ่านเลนส์แว่นกรอบดำของเขา ใบหน้าของคิมจงอินนั้นถือว่าเฟอร์เฟค จมูกสันโด่งกับแก้มเนียมนุ่มๆทำเอาชานยอลอยากจะคว้าตัวอีกคนมาฟัดหอมแก้มซักที ถึงแม้จงอินจะมีสีผิวน้ำผึ้ง แต่เขากลับมองว่ามันดูเซ็กซี่และเหมือนเด็กน้อยมากกว่า โดยเฉพาะเวลาที่พวกเขาสองคนทำการบ้านกัน..ผิวสีน้ำผึ้งนั่นทำให้จงอินของเขาดูเซ็กซี่ไม่ใช่น้อย ยิ่งเวลาเหงื่อหยดไหลมาตามร่างกายนะ ... บอกได้คำเดียวอื้อหื้อ! 

ปาร์คชานยอลหันกลับมองหน้าคิมจงอินอีกครั้งแต่คราวนี้พอมองไปได้ซักพัก คนที่ถูกแอบมองก็เลื่อนสายตามาทางเขาพอดี เลยกลายเป็นว่าจงอินและชานยอลกำลังจ้องตากันอยู่ และก็เป็นฝ่ายจงอินเองที่หลบสายตาปาร์คชานยอลไปก่อน แหนะ เขาแอบเห็นนะว่าจงอินแอบแก้มแดงด้วย~

คิมจงอินนี่น้า...น่ารักจริงๆเลย

ทั้งบ่ายในวันนั้นจงอินรู้สึกได้ว่าแฟนหนุ่มของเขากำลังทำตัวเรียกร้องความสนใจจากเขา ไม่ว่าจะเป็นทำอาหารตอนเที่ยงให้เขา (ปกติหน้าที่ทำอาหารเป็นของจงอิน) ออดอ้อนให้เขาเลิกสนใจหนังสือในมือแล้วหันไปสนใจชานยอลแทน ทั้งพยายามแกล้งทำลายสมาธิในการอ่านของเขา เดี๋ยวก็จั็กจี้บ้าง เดี๋ยวก็เอาคางมาเกยบนไหล่เขา เดี๋ยวก็แอบเนียนหอมแก้ม แต่นั่นแหละทุกๆอย่างก็ไม่ได้ผลในเมื่อหนังสือนวนิยายเล่มล่าสุดของนักเขียนที่เขาชื่นชอบมากพิมพ์เล่มออกมาใหม่ แถมเล่มนี้เป็นลิมิเต็ดเชียวนะ เรื่องอะไรกันล่ะที่เค้าต้องพลาด อีกอย่างนะ เขาอยากรู้ด้วยล่ะว่าชานยอลฮยองของเขาน่ะอดทนได้นานแค่ไหนกันเชียว~

ดวงตาเรียวของคนผิวแทนสีน้ำผึ้งลอบมองใบหน้าของปาร์คชานยอลที่นอนยาวทอดออกไปโดยใช้ตักของจงอินเป็นหมอน แว่นสายตากรอบดำที่ปกติเจ้าตัวมักจะใส่เวลาทำงาน ตอนนี้หล่นลงไปถึงปลานสันจมูกโด่ง ชานยอลกำลังหลับ.. สงสัยว่าทั้งวันเจ้าตัวจะใช้พลังงานกับการอ้อนจงอินมากเกินไป ถึงได้นอนหลับเป็นเอาตายขนาดนี้ จงอินปิดหนังสือวางมันลง ตอนนี้เขามีอะไรน่าอ่านมากกว่าหนังสือเสียอีก ร่างส่วนสูงเกินร้อยแปดสิบเซ็นติเมตรของปาร์คชานยอลขยับตัวเล็กน้อยพร้อมเสียงครางอือในลำคอ มือทั้งสองข้างเอื้อมมาโอบเอวบางของจงอินไว้ทำเอาจงอินร้องเหวอออกมา

ขนาดตอนนอนยังเนียนได้อีกนะ..

จงอินล้วงมือไปในกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดไปยังแอพพลิเคชั่นถ่ายรูป ชูขึ้นมาเหนือหัวนิดๆ ก่อนที่จงอินก้มหัวลง จมูกชนกับจมูกอีกฝ่าย สัมผัสหยุ่นของริมฝีปากปาร์คชานยอลทำเอาจงอินอดไม่ไหวทีจุ๊บเบาๆไปทีนึง เสียงแชะจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้นเมื่อมันถ่ายรูปเสร็จ ร่างบางจุ๊บปากร่างหนาอีกทีก่อนค่อยผงกหัวขึ้นมาดูรูปที่แอบถ่ายไว้

อืมมมมมม ฝีมือดีเหมือนกันนะคิมจงอิน !

“นี่...จงอินแอบถ่ายพี่หรอหืม” อยู่ดีๆคนที่น่าจะหลับอยู่กลับเปิดตาขึ้นมองเขาด้วยสายตากรุ้มกริ่ม มือหนากระชับเอวที่โอบเอาไว้แน่น

“ป..เปล่า ใครแอบถ่ายกันมั่วละๆ” จงอินปฎิเสธพลันวัน ขืนบอกว่าเขาแอบถ่ายปาร์คชานยอลได้ล้อเขาไม่จบชัวร์

“หรอ แต่พี่รู้สึกนะว่าเหมือนมีคนมาแอบจุ๊บปากพี่ ใครกันน้า~”

“จะไปรู้ไหมล่ะ..อื้ออออ”

พูดยังไม่ทันจบชานยอลก็กระชากเขาลงไปตัวประทับริมฝีปากสีอมส้มนั้นอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว สัมผัสหยุ่นที่ริมฝีปากกำลังทำให้เขารู้สึกเพลิดเพลิน ปาร์คชานยอลมอบความหวานให้กับเขาผ่านลิ้นร้อนที่แทรกเข้ามา ไม่หวือหวา แต่อ่อนโยน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาทั้งสองจูบกัน แต่ไม่ว่าจะจูบกันกี่ครั้งปาร์คชานยอลก็ทำคิมจงอินจะละลายได้ทุกที

“อืออ ..พอ..ล..แล้ว”

จงอินผลักปาร์คชานยอลออก เพราะรู้สึกมันชักจะเกินไป .. หมายถึงมือที่ล้วงมาในเสื้อน่ะ มันเกินไป! ร่างสูงเด้งตัวขึ้น นั่งหันหน้าเข้าหาอีกฝ่าย แลบลิ้นเลียรอบริมฝีปากตัวเอง ส่งสายตากรุ้มกร้ิมมาให้อีกคนไม่หยุด

“อะไรกัน ทีพี่ยังไม่ได้ลงโทษเด็กดื้อไม่ยอมสนใจพี่แถมยังแอบถ่ายพี่อีก” ปาร์คชานยอลย้ิมอย่างทะเล้น ยกมือขึ้นมากอดอกพูดด้วยน้ำเสียงตัดเพ้อ มองดูแฟนหนุ่มจงอินที่ทำท่าตื่นตระหนก

“ก็...ผมอยากอ่านนิยายเล่มใหม่อ่ะ!”

“เลยไม่สนใจพี่เลยสินะครับ?”

“ไม่ใช่แบบนั้นนะ .. งื้อ” จงอินทำปากยื่นใส่ชานยอล เขาไม่เคยคิดที่ไม่สนใจชานยอลจริงๆนะแต่แค่วันนี้เขาแค่อยากอ่านนิยายเล่มเท่านั้นเองอ่ะ งื้อออ

“ไม่รู้ล่ะ พี่โกรธ และเราต้องง้อพี่ด้วย” ปาร์คชานยอลหันหน้าไปอีกทาง เป็นนัยว่าเขากำลังโกรธอยู่นะ และจงออินก็ต้องง้อพี่ด้วย

“พี่ชานยอลอ้ะ !” จงอินร้องอย่างไม่พอใจแต่สุดท้ายก็ยอมคลานไปหาอีกฝ่าย นั่งลงบนตักหนาหันหน้าเข้าหาใบหน้าเรียวที่กำลังงอนอยู่ จมูกโด่งฝังลงไปที่แก้มหยาบของปาร์คชานยอล แถมให้อีกฝั่งอย่างออดอ้อน

“คิดว่าแค่นี้พ่ีจะหาย?” ชานยอลหันหน้ากลับมาถามเสียงแข็ง ถึงแม้ความจริงเขาจะหายงอนตั้งแต่จงอินคลานเข้ามาแล้วล่ะนะ แต่ของแบบนี้มันหายาก งอนต่ออีกซักครู่จะเป็นอะไรไป

คิมจงอินอมยิ้มเอาไว้ ดึงแว่นของปาร์คชานยอลออกวางลงบนพื้นใกล้ๆโอบรอบคอร่างสูงเข้ามา จุ๊บเบาๆไปทั่วใบหน้า เริ่มจากหางคิ้ว เม้มเบาๆบนซอกคอ หน้าผาก จมูกโด่งที่ชอบคลอเคลียบ่อยๆ เกิดเสียงจุ๊บดังทั่วห้อง ตบท้ายด้วยจูบหวานๆที่หยุดริมฝีปากหนาเป็นพิเศษ

“หายโกรธผมเถอะนะครับ~”
 

“หายก็ได้ครับ” ร่างสูงของชานยอลโอบกอดกระชับอีกคน กลิ่นหอมครีมอาบน้ำอ่อนๆลอยกระทบจมูก ชานยอลคลอเคลียอยู่กับซอกคอหอมของจงอินได้ซักพัก เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของชานยอลก็ดังขึ้นมา มือหนารีบกดรับสายขอตัวออกไปคุยนอกระเบียง ปล่อยจงอินนั่งงงอยู่คนเดียว

ฮึ พอมีคนโทรเข้ามารีบรับสายเชียวนะไอพ่ีปาร์คชานยอล

ไม่เป็นไรกลับไปอ่านนิยายต่อก็ได้..

“นี่ ยังคุยไม่เสร็จอีกหรอ?” ประตูระเบียงเปิดออกโดยคิมจงอินคนเดิม ผ่านไปเกือบชั่วโมงแล้วชานยอลยังคุยโทรศัพท์อยู่นอกระเบียง จนในที่สุดนิยายเล่มใหม่ก็อ่านจบแต่ชานยอลยังคุยไม่จบ

“อา..ยังเลยครับ จงอินหิวหรอ? กินข้าวไปก่อนเลยก็ได้ครับ”

“ไม่เอา พี่ชานยอลเข้ามาได้แล้ว มาคุยในห้องก็ได้” จงอินดึงแขนปาร์คชานยอลกลับเข้าไปในห้อง ชานยอลนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่กลางห้องตามด้วยจงอินที่นั่งพิงไหล่ของชานยอลนอนดูทีวี

“อาครับ แล้วไงต่อนะ? พรุ่งนี้หรอ?...พี่ยังไม่รู้เลยว่าจะว่างหรือเปล่านะ”
 

"ครับๆ แล้วโซราอยากไปไหนละ?"ชื่อบุคคลปริศนาทำเอาจงอินหันขวับไปมองแฟนหนุ่มทันที




 “พี่ชานยอล”

“ครับ?”

จงอินเรียกปาร์คชานยอลเสียงหวานขยับตัวเองไปนั่งบนตักแฟนหนุ่ม (อีกครัั้ง) คนเป็นพี่ผละออกจากโทรศัพท์มองหน้าคนรักแล้วยิ้มหวานมือหนาโอบเอวจงอินให้เข้ามาชิด ก้นนิ่มของจงอินเสียดสีกับต้นขาชานยอลอย่างจงใจ จงอินรั้งคอหนามาใกล้ งับจมูกโด่งเบาๆ

'พี่ชานยอลคะ??' เสียงผู้หญิงในสายของชานยอลดังขึ้นเมื่อเธอไม่ได้ยินเสียงชานยอลตอบกลับมา

“จงอินอา คือ...”

“ฮัลโหลครับ? พี่โซราใช่ไหมครับ ขอโทษด้วยนะครับ พอดีพี่ชานยอลพรุ่งนี้ไม่ว่างครับ...มะรืนก็ไม่ว่างครับ อยู่กับผมไปไหนไม่ได้หรอกครับ สวัสดีนะครับ บาย”

จงอินคว้าโทรศัพท์ชานยอลมาพูดรัวใส่ปลายสายแล้ววางสายปิดเครื่องทันที กอดอกมองหน้าอีกฝ่ายเขม็งแต่ชานยอลกลับอมยิ้มอย่างอารมณ์ดี ปล่อยจงอินทำหน้าบูดอยู่คนเดียว

“ยิ้มอะไร”

“เปล่า” ชานยอลตอบ จงอินซุกลงในอ้อมกอดชานยอลอีกครั้ง ครั้งนี้คงไม่มีใครมากวนอีกล่ะมั้ง? ชานยอลที่แอบมองคนเป็นน้องก็ลอบยิ้มออกมา กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นไปอีก

“วันหลังพี่ชานยอลห้ามคุยกับคนอื่นนะ”

“ก็จงอินไม่สนใจพี่ก่อนอ่ะ” ชานยอลบ่นอุบอิบเอาคางเกยบนหัวทุยของจงอิน โยกตัวไปมาเหมือนกับเด็ก

“ผมง้อพี่แล้วนะ”

“โอเคหายกัน” ชานยอลโน้มลงมาหอมแก้มจงอินฟอดใหญ่ๆทั้งสองข้าง

“นี่”

“ครับ?” จงอินเงยหน้าตามเสียงเรียก

“รักนะครับ”

“อื้อ”

“อื้ออะไร?”

“ก็อื้อไง รู้แล้ว”

แฟนหนุ่มชานยอลขยับตัวออกจากอ้อมกอดชานยอล ลังเลซักพักแต่สุดท้ายดันตัวเองขึ้นมากระซิบเบาๆที่ข้างหูชานยอล และทั้งสองก็ยิ้มให้กันอย่างรู้ความหมายประโยคนั้น

“พี่ผมไม่อยากอ่านหนังสือแล้วอ่ะ..”

.

.

.

.

.

บางทีคนสองคนอาจจะไม่ต้องการคำพูดอะไรมาก

เพราะการกระทำ มันสำคัญกว่า♡

ps.

“พี่ชานยอล!!!ใครให้พี่เอารูปนั้นตั้งดิสไลน์!?”

“ของดีดี มีไว้โชว์สิจงอินอา~”

END

#ฟิคแก้บน