[SF] Only love with you – จะรักเพียงเทอ YooSu

เนื้อเรื่อง

เรื่อง Only love with you – จะรักเพียงเทอ 

เพิ่งฝึกแต่ง เรื่องสั้นนะค่ะ

ขอแค่เม้นก็ยังดีค่ะ T_______T

....

.... เช้าวันหนึ่งที่ผมลืมตา ....
.... แล้วพบว่า.…
…. ~~~~~~~~~ ….
“ อือออ ... “ ผมอดจะครางออกมาเบาๆไม่ได้ ... ก็ในเมื่อแสงแดดจ้าของวันหยุดอย่างวันอาทิตย์นั้นส่องเข้าที่หน้าของผมพอดีนี่น่า ... ผมพลิกตัวไปทางซ้ายนิดๆ เพื่อจะหลบให้พ้นเส้นทางของแสงแดดที่ส่องเข้ามา ... ความจริงผมลุกไปปิดผ้าม่านแล้วกลับมานอนต่อท่าจะดีกว่า ... แต่ช่างเถอะ ตอนนี้ผมยังไม่อยากลุกไปไหน ..... วันหยุดของผมทั้งทีนี่นะ ขอผมนอนบนเตียงให้นานๆหน่อยละกัน.....

สายตาของผมเหลือบมอง บรรยากาศของห้องนอนในห้องพักแห่งนี้ไปเรื่อยๆ ... ห้องสี่เหลี่ยมที่ถูกแบ่งให้เป็นห้องนอนของผมแห่งนี้ ไม่ได้ใหญ่โตหรูหราอะไรนักหรอกครับ .... เอาเป็นว่าผมจะอธิบายให้เข้าใจกันอย่างคร่าวๆละกันนะครับ ...

ตัวของห้องพักแห่งนี้แบ่งออกได้เป็นสัดส่วนคือ ... 2 ห้องนอน ... 1 ห้องน้ำ ... และห้องรับแขก ... ความจริงดูโดยทั่วไปแล้ว ก็เหมือนเป็นคอนโดฯดีๆนี่เอง แต่อาจจะต่างกันที่คุณภาพนิดหน่อย ... แต่ถึงอย่างนั้นผมกลับรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้กลับมาที่แห่งนี้ ...

.... เกือบจะ .... 4 ... ปีแล้วล่ะครับ ...
.... ที่ผมตัดสินในออกจากบ้านมาเพื่อจะเรียนต่อที่กรุงโซล ....
.... ทั้งๆที่ ... ไม่มีที่พัก.... ไม่มีแม้กระทั่งคนรู้จัก....
.... และถ้าวันนั้นผมไม่ได้เจอกับ “ เค้า ” ที่ตึก 63
.... ชีวิตของผมตอนนี้จะเป็นยังไงนะ ...

ผมที่นอนซุกตัวนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงสักครู่ใหญ่... สายตาของผมก็ไปสะดุดที่นาฬิกาปลุกที่หัวเตียงที่อยู่ไม่ห่างจากตัวผมเท่าไหร่นัก....ตอนนี้ก็ยังไม่สายมาก....ผมว่าผมลุกไปอาบน้ำแล้วไปอ้อนกุ๊กไก่น้อยของผมหน่อยดีกว่า....
..... อ้อ ผมลืมบอกไปว่า ... ผมเลี้ยงไก่ด้วยล่ะครับ ..... ^^

นาฬิกาเรือนใหญ่ที่ถูกติดอยู่กลางห้องพักแห่งนี้ ยังคงทำหน้าที่ไปอย่างปกติ ... บอกให้ผมรู้เวลาว่า ... ผมใช้เวลาอาบน้ำไปเยอะพอควรเหมือนกันนะเนี่ย ... ก็แหม ... ผมอยากจะสระผมด้วยนี่น่า ...

ผมที่เดินออกมาจากห้องน้ำ ผ่านหน้าห้องนอนของเจ้ากุ๊กไก่น้อยน้อยของผม ... ผมอดจะยิ้มขึ้นมาไม่ได้ ... ถ้าถามถึงสาเหตุ ...ผมก็ตอบไม่ได้เหมือนกันครับ ... มือข้างที่ถนัดของผมถูกยกขึ้นเช็ดผมไปเรื่อย ... ก่อนที่ผมเปิดประตูห้องนอนของผมเข้าไปทำธุระส่วนตัว ...

ไม่นานผมก็ออกมาพร้อมชุดสบายๆ ... ผมเหลือบไปมองนาฬิกาเรือนใหญ่อีกครั้ง ... เกือบจะ 10 โมงกว่าแล้ว ... ไก่ขี้เซา จะตื่นหรือยังน๊า ... ผมอดจะคิดแบบนั้นไม่ได้ ... ความจริงปกติแล้วเค้าจะเป็นคนมาปลุกผมด้วยซ้ำนะ ... แต่วันนี้กลับไม่มีวี่แววเลยแฮะ ... เมื่อวานเค้าก็กลับมาซะดึก ผมที่ตั้งใจไว้ว่าจะรอเค้าซะหน่อย ... กลับเผลอหลับไปได้ซะนี่ ... หวังแค่ว่าเค้าคงไม่งอนผมจนไม่ยอมออกมาจากห้องหรอกนะ....

ผมที่ยืนคิดอยู่ได้ไม่นานก็ไปสะดุดกับ กระดาษสีขาวแผ่นเล็กๆแผ่นนึงที่โต๊ะ ที่อยู่ไม่ไกลจากที่ผมยืนเท่าไหร่นัก ... สองมือผมเอื้อมไปหยิบมาแทบจะทันที ...

~ ถึง .... โลมาน้อย ... จุนซู
กว่านายจะตื่นแล้วอาบน้ำแต่งตัวก็คง 10 โมงกว่าแล้วใช่มั้ย ?? ~

ผมที่อ่านเนื้อความจดหมายมาถึงตรงนี้.... อดจะชะงักมองนาฬิกาอีกรอบไม่ได้
.... 10 โมงกว่า จริงๆ ด้วยแฮะ.... อะไรกัน.... หมอนี่ไปเป็นหมอดูตั้งแต่เมื่อไหร่กันนี่....
~ สงสัยใช่ม้า ว่าผมรู้ไง.... ~

... ผมชะงักไปอีกครั้ง เมื่ออ่านประโยคถัดมา ... อดมองไปรอบๆห้องไม่ได้ว่า
หมอนี่อยู่ข้างๆผมหรือป่าว ทำไมถึงรู้ไปหมด.... (ถ้าอยู่ข้างๆแล้วมันจะเขียนได้ยังไงล่ะลูกเอ๋ย - -)

~ อยากรู้ก็ ... เดินตามแผนที่ ที่ผมเขียนไว้อีกแผ่นนึงนะ
อ้อ ... ไม่ต้องมัวแต่ยืนคิดล่ะว่าผมเล่นอะไรอยู่ ... เร็วๆนะครับโลมาน้อย
อย่าให้ผมต้องรอนาน ... คิดถึงจัง ...

จาก.... กุ๊กไก่น้อยซุกซน ยูชอน

.... อือ ... ทั้งๆที่ผมว่าผมจะไปนั่งคิด ... ว่าเจ้ากุ๊กไก่น้อยของผมเล่นอะไรอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่มุมห้องซะหน่อย ... แล้วเขียนดักมาอย่างนี้ ผมคงได้แต่ทำตามสินะ ...

ผมเดินไปคว้าเสื้อโค้ทที่พาดอยู่ตรงเก้าอี้นั้น มาสวมไว้อย่างหลวมๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องพักแห่งนี้ไป ... โดยที่ไม่ลืมหยิบกระดาษสองแผ่นนั้นมาด้วย....

สายลมอ่อนๆ พัดผ่านหน้าของผมไปเพียงครู่ ... เมื่อผมมาถึงชั้นล่างของห้องพักแห่งนี้ ... ผมสูดหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนจะเริ่ม ... ปฏิบัติการลับ ที่ผมเพิ่งคิดชื่อได้เมื่อตะกี้นี้เอง ...
- ตามล่าหากุ๊กไก่น้อยซุกซน - ... น่ารัก ... ซะไม่มี.....ดี....

ผมเหลือบสายตาลงมองกระดาษในมือ ... แผนที่ที่ถูกวาดด้วย จิตรกรจำเป็นนั้น ... ดูๆแล้วก็น่ารักเหมือนกันนะ เมื่อคิดถึงหน้าเจ้าของผลงานในขณะที่วาด ... คงหงุดหงิดกับเส้นต่างๆน่าดู ... ก็รอยลบของยางลบ ที่ดูเหมือนจะลบแล้วลบอีก เพราะเส้นมันเบี้ยวน่ะ ... เห็นเด่นชัดซะขนาดนี้นี่นะ ...

ผมเดินตรงไปตามทางเท้าเรื่อยๆ ... ก่อนจะเลี้ยวไปทางซ้าย ตามลูกศรในแผ่นที่นั้น ...
ผมเดินต่อไปอีกสักพัก ก่อนจะไปเจอกับ ... กวางเรนเดียร์ .... ?? ....
.... นี่ไม่ใช่เดือนธันวาคมซะหน่อย ... แล้วไหงกวางเรนเดียร์มาเดินเล่นแถวนี้ได้ล่ะ ...
ผมอดคิดต่อไม่ได้ว่า ... ถ้าผมเดินต่อไปอีก ลุงซานต้าจะมาตามกวางเรนเดียร์ตัวนี้มั้ยเนี่ย?? ....
แต่ผมก็ต้องหยุดคิด เมื่ออยู่ๆเจ้ากวางก็เดินตรงลิ่วมาทางผมเนี่ยน่ะสิ ...
...... ผมไม่มีอาหารกวางให้หรอกนะครับ ......... ~~

“ อ๊ะ ... ให้ผมเหรอครับ ?? ” ผมถามขึ้นหลังจากที่อยู่ๆเจ้ากวางเรนเดียร์ก็ยื่น กล่องกระดาษสีเหลืองอ่อนไม่ใหญ่มากนักมาใส่มือผม
“………… ” เจ้ากวางได้แต่พยักหน้าให้ผมสองที ก่อนจะวิ่งจากผมไปอย่างกับจะกลัวผมจับพิรุธได้อย่างนั้นล่ะ ... ผมเกาหัวตัวเองเล็กน้อยก่อนจะก้มลงมามองสองสิ่งในมือผมตอนนี้ ...

ข้างขวาคือสิ่งที่ผมหยิบติดตัวมาจากห้อง ... แผนที่
ส่วนข้างซ้ายคือ กล่องกระดาษที่ผมเพิ่งได้มาเมื่อสักครู่ ...
ข้างในจะมีอะไรน๊า ... ผมล่ะอยากจะเปิดดูจริงเชียว.... ถ้าไม่ติดว่าหน้ากล่อง
จะติดตัวหนังสือไว้ว่า ~ ห้ามเปิด ก่อนได้รับอนุญาต ~
สรุปคือผมต้องถือไปด้วย เพื่อไปขออนุญาตจากใครสักคนใช่มั้ยนี่..... - -

เอาเถอะๆ ... ผมไม่อยากเสียเวลามากนัก ... ผมล่ะอยากรู้จริงๆว่า
ปลายทางที่รอผมอยู่นั้นมีอะไร ....

ผมเดินไปตามทางที่แผนที่บอกไปเรื่อยๆ ... รอบๆทางเดินผมดูคุ้นเคยอยู่ไม่น้อย
อาจเป็นเพราะยังอยู่ในระแวกที่พักของผมด้วยละมั้ง ...
และแล้ว .... สิ่งที่ผมคิดไปเมื่อสักครู่นี้ ... ก็เกิดขึ้นจริงๆล่ะครับ ...
.... ลุงซานต้า .... กะลังเดินตรงลิ่วมาทางผมอีกแล้วครับ ....
ในใจตอนนี้ผมอยากจะหยิบปฏิทินขึ้นมาดูเสียนี่กระไร ... มันเดือนธันวาคม แล้วหรือ ?????

“ อ๊ะ .... ของผมเหรอ “ผมถามขึ้นอีกครั้ง เมื่ออยู่มือข้างที่ถือกระดาษแผนที่อยู่นั้น ถูกบางสิ่งยัดมาแทนที่ ... กล่องขนาดเท่ากับกล่องแรก แต่สีเขียวอ่อน ถูกวางไว้บนมือผม
“......... “และแน่นอนว่า ลุงซานต้าไม่คิดจะตอบผมเช่นเดียวกับเจ้ากวาง ... และ
แน่นอนอีกเช่นกันว่า ลุงซานต้าพยักหน้าสองทีเป็นคำตอบ ก่อนจะวิ่งลิ่วหนีผมไปทางเดียวกันกับเจ้ากวางเรนเดียร์มีพิรุธนั่นแหละ .... ในใจผมล่ะอยากจะตะโกนไล่หลังเค้าไปจังว่า ...
~ ถ้าจะไปตามเจ้ากวางเรนเดียร์ ... อย่าลืมเลี้ยวขวานะครับ ~
แต่ผมก็ไม่ได้พูดไป ... ผมก้มลงมาบนกล่องนั่นอีกครั้ง ... กระดาษแบบเดียวกัน
ถูกแปะไว้เช่นเดียวกับกล่องแรก หากแต่เขียนไว้ว่า ...

~.... ที่สนามหญ้า ... หาฉันให้เจอ โลมาน้อย ~

ผมอ่านแล้วอดจะขมวดคิ้วไม่ได้ ... หมอนี่เล่นอะไรกันแน่น๊า ...
เดี๊ยวหาเจอก่อนเถอะ ... ถ้าไม่มีคำอธิบายดีๆให้ผมพอใจละก็ ... นายเจอดีแน่ไก่บ้า

ผมเดินตรงไปตามทางเดินอีกนิด ...
ตรงหน้าผมก็พบกับ สนามหญ้ากว้าง ... ลมอ่อนๆ พัดผ่านหน้าผมไปอีกครั้ง ...
บรรยากาศสดชื่นสมกับเป็นวันหยุดจริงๆ ... ผมสูดหายใจลึกๆ ก่อนจะเริ่มเดินหา ...

ผมตัดสินใจเดินไปที่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง ...
ต้นที่ไม่สะดุดตาอะไรเลย ... หากแต่ให้ความรู้สึกที่ผ่อนคลายและอบอุ่น

“ ออกมาได้แล้ว ยูชอน ... เล่นอะไรน่ะ ... ” ผมพูดก่อนจะว่างกล่องสองกล่องที่ผมถือมาเกือบตลอดทางลงกับพื้นหญ้านุ่มช้าๆ
“ อรุณสวัสดิ์ครับโลมาน้อย ” ผมอดสะดุ้งไม่ได้ ... ก็อยู่ๆเค้าก็ออกมาทางด้านหลังผม แถมขโมยหอมแก้มผมไปอีกซะนี่ ....
“ อรุณ .... อะไรกันเล่ายูชอน นี่มันเกือบจะเที่ยงแล้วนะ ” ตอนแรกผมเกือบจะเผลอตอบอรุณสวัสดิ์เค้ากลับไปซะแล้วเชียว ... หากแต่ความรู้สึกร้อนผ่าวที่หน้าของผมดูเหมือนจะทำให้สติของผมจดจ่ออยู่กับความรู้สึกนี้มากกว่า
“คร๊าบๆ .... ไม่อรุณก็ได้ ... ” เจ้าตัวยังจะมีอารมณ์พูดกลับผมด้วยใบหน้าร่าเริงนั้นอีก
“ยูชอน ... นายเล่นอะไร .... บอกได้หรือยัง ” ผมแกล้งทำเสียงเครียดๆถามเค้าไปงั้นแหละครับ
“โลมาน้อยโกรธเหรอครับ ... ฉันก็แค่อยากฉลองกะจุนซูแค่นั้นเอง” กุ๊กไก่น้อยของผมพูดพลางก้มหน้าหงอยๆ ... น่ารักชะมัด ... ผมละอยากจะขำออกมาจริงๆเลย ...
“ฉลอง ?? ... เนื่องในโอกาสอะไรเหรอ... ?? ... ยังไม่ถึงวันเกิดนายไม่ใช่เหรอ ... ส่วนวันเกิดของฉันก็ยังไม่ถึงนี่?” ผมเอียงคอถามเค้ากลับอย่างสงสัย ... ผมว่าผมไปซื้อปฏิทินมาซะเดี๋ยวนี้เลยดีมั้ยเนี่ย ... ทำไมสับสนวุ่นวายกะเรื่องเดือนจังเลยแฮะ ....
“ไม่ใช่วันเกิดของฉัน และ ก็ของนาย .... ” เค้าตอบกลับผมยิ้มๆ
“แล้ววันอะไรล่ะ ?? ”
“วันที่ฉันเจอนายไง” เค้าบอกผมอย่างชัดถ้อยชัดคำ ... ผมอดจะอึ้งไปเล็กน้อยไม่ได้ ...

เรื่องเล็กน้อยอย่างนี้ ... จะกลายเป็นเรื่องสำคัญของเค้าด้วยหรือนี่ ... ผมอดจะดีใจมากๆเสียไม่ได้ ... ตอนนี้ผมยิ้มซะจนหุบไม่ลงแล้วล่ะครับ ...

“ปาร์ค ยูชอน ... ขอบคุณนะ”
“ครับ ... แต่ขอเปลี่ยนคำขอบคุณเป็น ......... ได้มั้ย ”

ช่องว่างที่ถูกเว้นไปสักครู่ ... ถึงแม้จะเพียงไม่กี่นาที กลับตราตรึงใจทั้งสองฝ่าย
“ฉันยังไม่ได้บอกว่าจะให้ซะหน่อย” ผมพูดตอบกลับไปหน้าดำหน้าแดง ... ก็เล่นมาขโมยจูบผมแบบไม่ได้ตั้งตัวแบบนี้ ผมก็เขินเป็นนะ ... ไก่เจ้าเล่ห์นี่ ...

“ครับๆ .... เอาไว้ค่อยกลับไปงอนที่บ้านนะ ... ตอนนี้มาฉลองกันก่อนเนาะ .... หิวแล้วล่ะ ... “ไก่น้อยของผมพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงก่อนจะดึงข้อมือผมให้นั่งลงบนพื้นหญ้าใต้ต้นไม้แห่งนี้
“ อื้อ เที่ยงแล้วนี่นะ ... มัวแต่ตามหานาย เลยลืมนึกเรื่องกินไปเลย ” พูดด้วยเสียงติๆ เจ้าตัวหน่อยๆ แต่ดูจะไม่ค่อยสะทกสะท้านเลยแฮะ ... - -“ ....
“ นี่ไง .... มีตั้งสองกล่อง ... อิ่มแน่นอนครับ ” เค้าว่าพลางเปิดกล่องสองกล่องที่ผมได้มาระหว่างทางจากคู่ซึ้ตัวป่วนวันคริสมาส

..... ผมเพิ่งรู้ตอนนี้เองว่า **สองตัวที่ผมเจอระหว่างทางเนี่ย .... เพื่อนตัวดีของผมเองล่ะครับ ... ผมว่าถ้ากวางเรนเดียร์จะเปลี่ยนไปใส่เป็นหมีหน้าเล็ก .... คุณลุงซานต้าจะเปลี่ยนเป็นม่ามี๊หน้าหวาน (?) .... แล้วละก็.... ผมคงไม่ต้องเสียเวลาสงสัยเลยล่ะครับว่า .... เค้าเป็นใคร ...
“ จุนซู .... รู้มั้ยทำไมฉันถึงให้นายตามหาฉัน ” อยู่ๆเค้าก็พูดขึ้น หลังจากที่เรารับประทานอาหารเช้าพ่วงกลางวันกันเรียบร้อยแล้ว ... ผมก็เพียงแค่ส่ายหน้าช้าๆเป็นคำตอบ ... ก็เจ้านี่เล่นกินแล้วไม่ช่วยผมเก็บเลยนี่น่า
“ นายเห็นนั่นมั้ย ? ”
“ ตึก 63 นะเหรอ ” ผมมองไปตามนิ้วเรียวของเค้า ก่อนจะตอบกลับเค้าไป
“ อือ ... ฉันเจอนายที่นั่นใช่มั้ย .... ฉันดีใจนะ ที่วันนั้นฉันได้เจอนาย ”
“ ฉันก็ดีใจ .... แต่มัน เกี่ยวกันยังไงเหรอ ? ”
“ ท่ามกลางคนมากมาย แต่อย่างน้อยฉันยังมีนายคนนึงที่ยังคิดที่จะตามหาฉันไง ... จุนซู ... จำไว้นะว่า ปลายทางทุกที่ของนาย .... นายจะเจอฉันรอนายอยู่เสมอ ... ” เค้าพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง อดจะทำให้ผมน้ำตาคลอไม่ได้ ... ผมโผเข้ากอดร่างของเค้าซะแน่น ...

ก่อนที่สองประโยคจะดังคู่กันตลอดไป .....
“ ฉันรักนายนะ .... คิม จุนซู ”
“ ฉันก็รักนาย ...... ปาร์ค ยูชอน”

.... เช้าวันหนึ่งที่ผมลืมตา ....
.... แล้วพบว่า.…
…. เรายังรักกัน .... ไม่เปลี่ยนแปลง ....