ยัยตัวเเสบปิ๊งรักหนุ่มไอดอลสุดเท่ห์

ลำดับตอนที่ #1 : บังเอิญ รึ ป่าวนี้

โอ๊ย  ทำไมวันนี้ฝนถึงตกได้นะ  ซวยบรมเลย  ฉันกะว่าจะไปเดินสยามซะหน่อย  ฝนตกงี้ขี้เกียจไปในทันทีเลย

ฉันตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์โทรหา  นายซุปเปอร์สตาร์ของเมืองไทย  (พี่ฉันเอง)

"ตกลงว่าเธอนั้นรักฉัน หรือมันแค่ขำๆ  ให้เป็นคนรักหรือเป็นแค่เพื่อนเธอ ให้เป็นคนคุยไว้แก้เหงา  ไว้เปิดหน้าต่างพบเจอ  แบบไหนยอมเป็น  ตึ๊ด"

โธ่  จะรับก้อไม่บอก กำลังอินเลยอ่ะ

"ว่าไง  ยัยตัวดี"

"เค้ากลับบ้านไม่ได้อ่ะ"

"ทำไมเล่า"

"ก้อลุงมา (คนขับรถของที่บ้าน) เค้าโทรมาบอกว่ารถยางแตกง่ะ"

"ก้อนั่งรถเมล์กลับดิ"

"ม่ายเอา  พี่มารับหน่อยดิ"

"ไม่ว่างเว้ย"  นี่รึซุปเปอร์สตาร์เมืองไทย  พูดนี่โคตรเพราะเล้ย

"นะ นะ  เห็นแก่น้องสาวตาหวานๆคนนนี้หน่อยนะ"

"....."-_-

"เนี่ยน้องสาวกลับบ้านไม่ได้เนี่ย"

"แต่พี่ถ่ายmv  ของวงอยู่อ่ะ"

"ไม่เป็นไร  เค้าไปรอที่กองถ่ายก้อด้ายนะ"

"อือๆ  เดี๋ยวให้เพื่อนไปรับ  อยู่ไหนล่ะ"

ฉันบอกสถานที่ไปให้เสร็จสรรพ  แล้วฉันก้อยืนรออยู่ที่เดิมนั่นแหละ

งั้นระหว่างที่รอเพื่อนพี่ฉันมารับฉันขอแนะนำตัวนะคะ

อะแฮ่ม  ดิฉันนางสาว ขวัญธิดา  ศุพรัศมี  หรือสั้นๆก้อ ขวัญค่ะ ลืมตาดูโลกเมื่อ 16 ปีที่แล้ว ปัจจุบันกำลังจะขึ้นม.4(ตอนนี้โรงเรียนปิดเทอม)  ส่วนตาคนที่ฉันคุยโทรศัพท์ด้วยคือ  นายขจรกิตติ์  ศุพรัศมี  สั้นๆก้อพี่กิตค่ะ   ตาเนี่ยเป็นนักร้องนำวง Spirit  วงร็อคที่ดังที่สุดในประเทศไทย  อายุ 19 ปีค่ะ  นิสัยดีกับคนอื่นๆยกเว้นน้องตัวเองค่ะ 

"ปริ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนน"

โอ๊ยไอ้รถบ้าที่ไหนมาบีบแตรเสียงดังลั่นอย่างนี้เนี่ย  น่ารำคาญจริงๆเลย   คนเค้าจะแนะนำตัว

"นี่ยัยนั่นน่ะ เธฮชื่อขวัญรึป่าว"อีตานี่นิ เรียกคนอื่นเค้าว่ายัยนั่น  เด๊ยวก้อได้เจอดีหรอก  ชิ!

"ถ้าใช่แล้วนายจะทำไม"

"ก้อตอบมาก่อนดิว่าใช่หรือไม่ใช่  เสียเวลาจริงๆเลย"อีตาหน้าหล่อ(ถึงจะเห็นไม่ค่อยชัดเพราะอีตานี่อยู่ในรถก้อเหอะ)คนนี้นี่  จะอยากรู้ไปทำไมกันยะ

"ใช่ย่ะ"

"ขึ้นมาสิ"

"ทำไมฉันต้องไปขึ้นรถนายด้วยอ่ะ  นายไม่ได้เป็นอะไรกับฉันซะหน่อย"

"พูดอย่างกับว่าฉันอยากเป็นอะไรกับเธอจังหล่ะ  แหวะ"

"นี่นาย  กวนหั้ยมันน้อยหน่อยได้มั้ยยะ"

"ใคร"

"ก็นายไง"

"ใครเคยไปกวนเธอกัน"  อีตาบ้านี่กวนจริงๆ

"นี่ขนาดไม่กวนนะเนี่ย ยังขนาดนี้"ฉันพูดแขวะ แต่อีตานี่ก้อยังทำหน้าเป็นตูดลิงอยู่อีก

"จะขึ้นรึไม่ขึ้น"

"ไม่มีทาง  เกิดนายพาฉันไปทำมิดีมิร้ายขึ้นมา  จะทำไง"

"นี่ถ้าเธอไม่รีบขึ้นมาฉันจะกลับแล้วนะ"

"เชิญ"

"บ๊าย บาย" แล้วอีตานั่นก็ขับรถสปอร์ตรุ่นใหม่ล่าสุดออกไป ไม่นานนักอีตานั่นก็เปิดกระจกออกมาพูดว่า

"น่าสงสารที่ยัยหยิ่งแถวนี้จริงๆ ที่ต้องนั่งรถเมล์กลับบ้านเอง ทั้งๆที่พี่ชายเค้าอุตส่าห์ส่งหลุ่มหล่อปานเทพบุตรขนาดนี้มารับแล้วนะเนี่ย  โธ่  ช่างไม่มีบุญเลยจริงๆ"

"นายหมายความว่าไง"

"ไม่รู้คิดเอาเอง บาย ไปล่ะนะ"

คิดดูดีๆแล้ว  อีตานี่อาจจะเป็นคนที่พี่ส่งมารับเราจริงๆก้อได้นะ(ไม่ใช่อาจจะหรอก  ตรงเผงเลยล่ะ)

"เฮ้ยๆ อย่าเพิ่งไป ขอฉันไปด้วยดิ"

"ไหนว่าจะไม่ไปไง  ไม่กลัวฉันพาไปทำมิดีมิร้ายรึไง"

"เหอะน่า  ฉันไม่กลัวหรอก"

"ไม่หั้ยขึ้นแล้ว  อยากไม่ขึ้นตั้งแต่ตอนแรกเอง"

แล้วอีตานั่นก้อขับรถออกไป  ส่วนฉัน ฉันจะทำอะไรได้นอกจากวิ่ง แล้วก้อวิ่งนะสิ โอ๊ยอีตานี่ขับรถเร็วชะมัด

"รอด้วย  รอด้วยๆ" ฉันตะโกนสุดเสียงจนคนแถวนั้นหันมามามอง  แต่ก้อไม่มีวี่แววว่าอีตานั่นจะหยุดรถเลยซักนิด

แล้วฉันก็ปิ๊งไอเดียขึ้นมา  ฮ่าๆๆรับรองได้เลยว่านายจะต้องหยุดรถลงมารับฉันแน่นอน อิอิ

"โอ๊ยไม่ไหวแล้ว"  ฉันพูดพลางล้มลงกับพื้นถนน ทำตัวให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้  ผู้คนแถวนั้นเริ่มฮือฮา  และแล้ว

"ยัยหยิ่ง  ยัยหยิ่ง"

"........."

"ยัยหยิ่ง นี่เธอเป็นลมเรอะ  ตอบมาดิ"อีตานี่บ้าป่าวเนี่ยคนเป็นลม จะให้ลุกมาตอบนายรึไงยะ

 แล้วอีตาหน้าหล่อก็อุ้มฉันขึ้นมาบนรถของเขา  แหวะกลิ่นอะไรเนี่ย หึ่งเลยอ่ะ   โอ๊ยมึนหัวจังเลย  นี่ฉันชักจะเป็นลมขึ้นมาจริงๆแล้วนะเนี่ย

                                       โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ    เร็วๆนี้