คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [OS] Diary 1st Story -- MEMORIES
Title: Memories
Couple: Moon Jongup x Jung Daehyun
ทุกอย่างเหลือไว้เพียงความทรงจำ...
เวลาผ่านไปหลายปีแล้วที่เขาจากบ้านเกิดตัวเองมาเพื่อมาเรียนต่อ แรกๆ กะว่าจะเรียนให้จบมัธยมก็แค่ปีเดียว แต่ไปๆ มาๆ ตอนนี้เขาเรียนจบมหา'ลัยแล้วและรอเวลาที่จะได้กลับบ้าน ทำให้ตอนนี้เขาว่างเหลือเกิน
และเวลาว่างๆ เขาก็มักจะคิดถึงเรื่องพวกนั้น
ความทรงจำที่ถึงจะเจ็บปวด แต่ก็ยังคงสวยงาม...
"มุนจงออบ!"
เสียงทุ้มห้าวแต่กลับหวานระรื่นหูเอ่ยเรียกคนที่กำลังเหม่อลอยอยู่ให้ออกจากภวังค์
อันที่จริง เขาแค่มองคนเรียกเพลินไปหน่อยก็เท่านั้น
"ครับ?"
จงออบตีหน้ามึนใส่คนเรียกแบบที่ทำบ่อยๆ ทั้งๆ ที่ไม่ได้ตั้งใจ แต่หน้ามันดันไปเอง
หน้ามึนมาตั้งแต่กำเนิดแล้วครับ
"อย่ามาทำหน้ามึนใส่พี่นะ! จงออบอะชอบเหม่อ"
ใบหน้าที่ง้ำงอลงและริมฝีปากที่โค้งตัวเป็นรูปสระอิ ทำให้จงออบฉีกยิ้มจนตาหาย
"แล้วพี่มีธุระอะไรกับผมครับ?"
"เออ! เกือบลืม อะนี่"
คนตัวเล็กยื่นแผ่นกระดาษใบหนึ่งมาให้เขา ไล่อ่านคร่าวๆ ก็พอจะจับใจความได้ว่ามันคืออะไร
"พี่ไล่ผมหรอ?"
"ละ... ไล่อะไร!? ไอ้เด็กบ้า! ก็เห็นนายชอบเลยเก็บมาให้ ชิ! เอาคืนมาเลยนะ! จะเอาไปให้จุนฮง"
จงออบยกกระดาษขึ้นเหนือหัวเมื่อเห็นว่าอีกคนตั้งท่าจะมาแย่งไป ฉีกยิ้มหน้ามึนก่อนจะวิ่งหนีคนตัวเล็กที่ไล่เขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
"นี่!!! มุนจงออบ!!! พี่บอกให้หยุดไง!!"
ตะโกนเสร็จก็ทรุดตัวลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง นั่งหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่เดียวริมฝีปากอิ่มก็ก่นด่าคนที่ยืนหัวเราะอยู่ไม่ไกล
"ไม่ต้องมาหัวเราะ! เอาไปแล้วก็อย่าลืมพิจารณามันด้วยนะ"
จงออบพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้อีกคน
"ลุกได้แล้ว คิดว่าน่ารักมากรึไงนั่งแบบนั้นน่ะ?"
จงออบยื่นมือมาตรงหน้าหมายจะช่วยดึงอีกคนให้ยืนขึ้น แต่ก็โดนปัดออกอย่างไมใยดี
"ไม่ต้องมายุ่ง!"
เขาหัวเราะในลำคอ ยักไหล่ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป คนตัวเล็กที่นั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนพื้นถึงกับหัวเสีย
"มุนจงออบ!!!!"
"ย๊า!!!!! จองแดฮยอน!!"
จงออบถึงกับตะโกนลั่น เมื่ออยู่ดีๆ คนตัวเล็กก็วิ่งมาพร้อมกับกระโดดขึ้นหลังเขาโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว โชคดีที่เขาแข็งแรงและมีกล้ามเนื้อเยอะพอถึงได้รับแรงลูกแมวไว้ได้
"เดี๋ยวนี้หัดเรียกพี่แบบนี้หรอ"
แทบจะกัดหูคนเป็นน้อง แต่จงออบก็เบี่ยงตัวหลบได้ทัน
"จับไว้แน่นๆ นะครับ"
"ห๊ะ??"
"เดี๋ยวม้าตัวนี้จะไปส่งพี่ถึงบ้านเลย"
ว่าจบจงออบก็ติดสปีดออกวิ่งทันที คนที่อยู่บนหลังรีบล็อกคออีกคนไว้แน่นเสียงกรีดร้องดังขึ้นผสมกับเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข
"อ๊าาาาาาาา!!!!!! มุนจงอ๊อบบบบบบบบ!!!!!!!"
อยากจะบอกออกไปว่าชอบมาก แต่เพราะแค่คิดว่าตัวเองยังเด็กอยู่ ก็เลยไม่กล้า...
วันนี้เป็นวันหยุด เขาก็แค่ออกมาเดินห้างเล่นกับรุ่นพี่คนสนิท ที่อุตส่าห์โทรมาปลุกเขาตั้งแต่ 10 โมงเช้า ทั้งๆ ที่เขาเพิ่งจะได้นอนเอาก็ตอน 6 โมงเช้า แต่ก็ต้องยอมล่ะนะ โทรมาออดอ้อนซะขนาดนั้น
"พี่ขอโทษนะที่ชวนมากะทันหันอะ"
"อืม ไม่เป็นไรครับ"
"เล่นเกมจนเช้าสินะ"
คนเป็นพี่หันมายิ้มให้ เขาคิดไปเองหรือเปล่าว่าวันนี้แดฮยอนแต่งตัวน่ารักผิดปกติ ก็แค่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นเท่าเข่าธรรมดาๆ แต่ทำไมมันถึงได้ดูน่ารักขนาดนี้กันนะ
"จงออบเหม่ออีกแล้ว"
เพราะเหม่อจนไม่รู้ตัวว่าอีกคนเอาหน้าเข้าใกล้แค่ไหน พอรู้ตัวก็ผลักออกแทบไม่ทัน
"ผมเปล่าสักหน่อย"
"โกหก"
แดฮยอนยิ้มให้อีกครั้ง ก่อนจะจับมืออีกคนแน่นแล้วลากไปตามใจตัวเอง ส่วนคนโดนลากก็ได้แต่ปล่อยให้ตัวเองเดินตามไปอย่างง่ายดาย
"แดฮยอน"
เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นไปตามเสียงเรียก ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างแล้ววิ่งเข้าไปหาอีกคน
โดยปล่อยมือ... ทิ้งให้เขาอยู่ข้างหลัง
"คิดถึงพี่ฮิมชานจังเลย"
แดฮยอนพุ่งเข้ากอดเอวอีกคนแน่น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มหวานให้
"วันนี้พี่มาคนเดียวหรอครับ?"
"อืม แล้วเราล่ะไอ้ตัวเล็ก"
"เค้ามากับ... อ้าว..."
แดฮยอนหันกลับไปหาจงออบ แต่ปรากฏว่าไม่พบแม้แต่เงาของคนที่ตนพามาด้วย
"หื้ม?"
"ปะ... เปล่าครับ"
เขาผละออกมาจากฮิมชาน เป็นจังหวะเดียวกับที่มีข้อความใหม่เข้า แดฮยอนหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดอ่านอย่างรวดเร็ว
'ผมรู้สึกไม่ค่อยดี ขอตัวกลับก่อนนะครับ -จงออบบี้-'
"ว้า~ สงสัยวันนี้ผมต้องเดินคนเดียวแล้วล่ะครับ...”
“ผม... ไปกับพี่ได้มั้ย?"
"อืม.. มาสิ"
ทุกสิ่งที่ผมทำ มันบ่งบอกอยู่แล้วว่าผมชอบพี่มาก ทุกคนก็รู้ ยกเว้นพี่...
ตั้งแต่เรื่องวันที่ไปเดินห้างด้วยกันวันนั้น แล้วเขาหนีกลับมาก่อน หากมุนจงออบไม่ได้คิดไปเอง เขารู้สึกว่าอีกคนกำลังหนีหน้าเขา หลีกเลี่ยงการคุยกับเขา
พี่กำลังทำให้หัวใจผมเจ็บ
จงออบกำมือถือไว้แน่น กดเบอร์ที่จำได้จนขึ้นใจแต่กลับไม่โทรออก เหมือนกำลังชั่งใจอะไรสักอย่าง
แต่สุดท้ายเขาก็โทร
มีเสียงสัญญาณดังสักพัก ปลายสายก็รับ อย่างน้อยเขาก็รู้สึกชื้นใจที่อีกคนไม่ตัดสายเขาทิ้ง ถึงแม้จะรับสายเขาแต่กลับไม่พูดอะไรเลยก็ตาม
อยากขอโทษ
อยากอธิบายให้ฟัง
แต่ทำไมถึงพูดไม่ออกกันนะ
ต่างฝ่ายต่างเงียบไม่มีใครเริ่มประโยคสนทนาก่อน เหมือนทั้งคู่กำลังเงียบ ใช้กระแสจิตคุยกัน
แต่อีกคนไม่เข้าใจ
ปลายสายวางไปแล้ว แต่เขายังคงกำโทรศัพท์ไว้แน่นอยู่ มืออีกข้างหยิบกระดาษแผ่นนั้นที่อีกคนเคยให้ขึ้นมาดู ก่อนจะตัดสินใจกรอกรายละเอียดลงไป
มันก็แค่ใบสมัครแข่งเต้น
ที่มีของรางวัลสำหรับผู้ชนะเป็นการไปเรียนต่ออเมริกา
ก็แค่นั้น...
พี่คงไม่ได้คิดเหมือนที่ผมคิดกับพี่สินะ ผมอยากย้อนเวลากลับไปพูดคำนั้น ผมอยากบอกว่า
'ผมรักพี่'...
สนามบินนานาชาติอินชอน เต็มไปด้วยผู้คนมากมายจากหลายประเทศ 1 ในคนกลุ่มนั้นก็คงจะเป็นกลุ่มนักเรียนปี 2 ที่มาส่งเพื่อนไปต่างแดน จงออบเอ่ยร่ำลากับเพื่อนอยู่หน้าเกท บางคนถึงกับน้ำตาร่วง คำอำลามากมายผสมกับความยินดีที่เขาสามารถทำตามฝันได้สำเร็จ แต่เขาอยากได้ยินจากคนที่หยิบยื่นโอกาสนี้มาให้เขาต่างหาก
ยังไม่มีวี่แววของจองแดฮยอนเลยสักนิด
แค่นยิ้มกับตัวเอง จุนฮงตบบ่าเขาเบาๆ อย่างปลอบใจและเข้าใจความรู้สึกลึกๆ ของเขา ก่อนที่เขาจะโบกมือลาครั้งสุดท้าย แล้วหมุนตัวเดินเข้าเกทไป
"จงออบ!!"
เขาหันกลับตามเสียงเรียกก็เห็นคนที่ยืนหอบอยู่โดยมีจุนฮงช่วยพยุงร่างเอาไว้ก่อนที่คนตัวเล็กจะได้ทรุดลงไปนั่งกับพื้นเสียก่อน เขาฉีกยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปหาอีกคน
"ผมคิดว่าพี่จะไม่มาแล้ว"
"ขอโทษ ตื่นสายไปหน่อย"
จุนฮงค่อยๆ ปล่อยให้แดฮยอนเดินเข้าไปหาเพื่อนรักของตัวเอง ปากบางยิ้มอย่างดีใจที่อย่างน้อยรุ่นพี่ตัวเล็กก็มาส่ง
"ยินดีด้วยนะ"
แดฮยอนตบบ่าอีกคนอย่างให้กำลังใจ
"ผม... บอกอะไรพี่หน่อยได้มั้ยครับ"
จงออบจับมือที่อยู่บนบ่าออกมา ก่อนจะกำมันเอาไว้หลวมๆ
"ผมชอบพี่นะ"
"พี่จะรอจนผมกลับมามั้ย?"
"ผมชอบพี่จริงๆ นะ"
จงออบพูดประโยคสุดท้ายจบ พร้อมกับปล่อยมือที่กุมไว้ แล้วบรรจงจับแก้มทั้งสองข้างของคนเป็นพี่อย่างแผ่วเบา ค่อยๆประทับริมฝีปากลงไปยังริมฝีปากอิ่มนั่นอย่างแผ่วเบาแล้วผละออกมา ก่อนจะหมุนตัวกลับเดินเข้าเกทไป
ลาก่อน ที่รักของผม...
นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้คุยกัน คงจะตั้งแต่เขามาอยู่ที่นี่แหละมั้ง อยากจะทักไปสักครั้ง แต่ก็กลัวว่าเขาจะไม่ตอบ กลัวว่าจะไปรบกวนเขา เลยได้แต่นั่งมองรูปโปรไฟล์โปรแกรมไลน์ของอีกคนอยู่อย่างนั้น รอยยิ้มหวานที่ยังคงติดอยู่ในใจไม่ไปไหน จะมองอีกกี่ครั้งก็สามารถยิ้มตามได้เสมอ ยามที่เขาเหนื่อยและท้อ เพียงแค่มองรูปของอีกคน กำลังใจที่หดหายก็กลับมาล้นปรี่อีกครั้ง
จงออบชั่งใจอยู่สักพัก ก่อนจะพิมพ์ข้อความแล้วกดส่งไป ก่อนจะกดล็อกเครื่องทันที เขานั่งจ้องโทรศัพท์อย่างใจเย็น เฝ้ารอให้อีกคนตอบกลับมา แม้จะเป็นความหวังลมๆ แล้งๆ แต่ก็ยังดีกว่าไม่หวังเลย
5 นาที...
10 นาที...
ขึ้น read แล้ว...
แต่ทำไมไม่ตอบกันนะ
30 นาที...
50 นาที...
1 ชั่วโมง...
ตื้อ ดึ่ง~
เสียงแจ้งเตือนไลน์ดังขึ้น ไม่ได้ดูว่าเป็นของใคร หัวใจที่เต้นระรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ฝ่ามือที่ปิดหน้าจอโทรศัพท์ค่อยๆ เปิดออกช้าๆ อย่างใจเย็น ผิดกับหัวใจที่เต้นรัวจนแทบออกมาข้างนอกอยู่แล้ว
'จะกลับแล้วนะครับ'
'คิดถึงพี่จัง'
DAMCHU93
'อืม...'
อ่า~... แค่คำเดียวเองหรอ... น่าน้อยใจชะมัด...
ตื๊อดึ่ง~
DAMCHU93
'คิดถึงเหมือนกัน...'
-THE END-
ความคิดเห็น