คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [SF]Story 4:: The Letter... (SangxSeung)
Title: The Letter…
Couple: Sanghyun x Seungho
Note: ฟิคเรื่องนี้ต้นฉบับจริงๆ แล้วเป็นของมยองจง(อินฟินิต)นะคะ แต่ว่ายังไม่ได้ลง เลยเอามาแปลงเป็นซังซึง แล้วก็เอามาลงซะ 555 ดังนั้นถ้ามีอะไรผิดพลาดแจ้งได้นะคะ เราจะได้แก้ไข ^ ^ #คิดถึงเค้าป่าว 555
ณ โถงทางเดินใหญ่ที่มีนักศึกษามากหน้าหลายตาเดินกันอยู่ให้ควั่ก เสียงพูดคุยจ้อกแจ้กจอแจดังทั่วบริเวณ ร่างบางเดินไปตามทางก่อนจะหยุดลงที่หน้าล็อกเกอร์ของตัวเอง มือเอื้อมไปเปิดล็อกเกอร์ของตัวเองแล้วขมวดคิ้วทันที
“แปลกแหะ..” ร่างบางพึมพำเบาๆ เมื่อเปิดล็อกเกอร์ออกมาแต่กลับไม่เจอขนมที่น้องรหัสมักจะวางไว้ให้ แต่กลับพบซองจดหมายสีแดงแปร๊ดแทน
“ของใครหว่า ?” บ่นเบาๆ ก่อนจะหยิบจดหมายฉบับนั้นมาเปิดอ่าน
‘สวัสดีครับ ยังซึงโฮ ^^
ไม่ต้องรู้นะครับ ว่าผมเป็นใคร มันยังไม่ถึงเวลาที่พี่จะรู้
ขอแค่ตอนนี้ รู้เพียงแค่ว่า ผมชอบพี่มากๆ ♥’
‘ตึกตึก’
ยิ่งอ่านก็ยิ่งไม่เข้าใจ แต่ทำไมหัวของเขามันถึงเต้นแรงขนาดนี้ แต่ยังไงซะตัวเขาต้องการขนมที่ น้องรหัสของเขาให้ประจำมากกว่า...
.
.
.
.
.
นับได้ว่านี่ก็อาทิตย์นึงแล้วที่ซึงโฮได้จดหมายปริศนาสีแดงฉบับนั้น และก็เป็นอาทิตย์นึงแล้วที่เขาไม่ได้ขนมจากน้องรหัสเลย
“อะไรกันแก แค่ไม่ได้ขนมจากซังฮยอน ทำหน้ามุ่ยเป็นตูดหมาเชียวนะ” เสียงของบยองฮีเพื่อนสนิททัก ทำให้ซึงโฮยิ่งหน้ามุ่ยเข้าไปใหญ่
“ใช่ซิ! ก็ใครจะเหมือนนาย ไม่เคยได้อะไรจากชางซอนเลย” ร่างบางว่าเข้าให้ แต่กลับโดนมะเหงกจากเพื่อนรักประเคนให้ซะงั้น
“เดี๋ยวฉันกลับก่อนนะเว้ย ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้หนวดเอ๊ย - -*” ซึงโฮบอกลาเพื่อนรัก ก่อนจะเดินกุมหัวตัวเองออกนอกห้องเรียน ‘เขกมาได้ เจ็บนะเว้ย TT’
ซึงโฮเดินดุ่มๆ เตรียมจะกลับบ้านแต่กลับนึกได้ว่า ‘วันนี้เขายังไม่ได้ไปดูล็อกเกอร์เลย’ คิดได้ดังนั้นร่างบางก็เปลี่ยนทิศทางตรงไปยังล็อกเกอร์ของตัวเอง
ร่างบางชะงักกึก เมื่อเปิดล็อกเกอร์ของตัวเองดู ก็พบกล่องขนมเค้กกล่องนึงที่มีโน้ตแปะไว้ด้านบนกล่อง
‘ขอโทษนะ ที่ผมไม่ได้เอามาให้ซะตั้งนาน ช่วงนี้กิจกรรมเยอะมากเลย
ปาร์คซังฮยอน’
ร่างบางยืนอมยิ้มอยู่คนเดียวหลังจากอ่านโน้ตเสร็จ แต่สายตาก็เหลือบไปเห็นซองจดหมายสีแดงที่มักจะมาอยู่ทุกวัน เขาวางกล่องเค้กไว้ในล็อกเกอร์ก่อนจะหยิบจดหมายออกมาอ่าน
‘อาทิตย์นึงแล้วนะ พี่รู้สึกอะไรกับผมบ้างยัง
อ่า ผมลืมไป พี่ยังไม่รู้เลยว่าผมเป็นใคร เอาไว้ผมกล้าเมื่อไรผมจะไปเจอพี่เอง
อย่าตกใจล่ะที่ผมอายเกินกว่าจะไปบอกกับพี่ตรงๆ ผมขอเวลาสักหน่อยนะ’
‘ประหลาดคนจริงๆ เลย บอกรักเขาผ่านจดหมาย เพราะตัวเองไม่กล้าเจอเขาเนี่ยนะ ฮ่าๆๆ ตลกและ -..-’
ร่างบางหยิบเค้กพร้อมกับจดหมายไปเตรียมตัวกลับบ้าน แต่พอหัวหลังกลับไปก็เจอเข้ากับ...
‘ตึก ตึก’
เสียงหัวใจที่เต้นรัวราวกับกลองชุดกระหน่ำตีอยู่ในอกเขา มันเต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกมากองอยู่แทบเท้าบุคคลตรงหน้าให้ได้
“อะ..อัน..ยะ..ยอง ซังฮยอน” ร่างบางพูดตะกุกตะกัก หน้าขึ้นสีระเรื่อ ‘บ๊ะ! มายืนหล่ออะไรแถวนี้วะ -//-’
“อันยองครับ ^^” ซังฮยอนทักตอบก่อนจะโปรยยิ้มหวานให้ ‘อ๊ากกก!! ถ้านายจะยิ้มแบบนี้เอามีดมาแทงพี่เลยเถอะ > <’ “อ่า นายมายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย” ซึงโฮเอ่ยถาม ‘หวังว่าคงจะไม่เห็นตอนอ่านจดหมายนะ -..-’
“เมื่อกี้นี่เอง พอดีผมจะมาชวนเราไปดูหนังวันหยุดนี้ ว่างมั๊ยครับ?” ซังฮยอนถามเสียงเรียบๆ ตามสไตล์หล่อนิ่งๆ แต่กวาดใจสาวไปเกินครึ่งมหาลัยแล้ว
“เอ่ออ...เสาร์นี้พี่ต้องไปทำงานอ่ะนะ เป็นวันอาทิตย์ได้มั๊ย” ซึงโฮตอบแต่แอบเสียดายนิดๆ ‘ถ้าวันอาทิตย์เขาไม่ว่างล่ะ ซึงโฮร้องไห้ TT’
“โอเคครับ วันอาทิตย์นะ เดี๋ยวผมจะโทรไปบอกสถานที่นะ บ๊ายบาย” ร่างสูงพูดก่อนจะบอกลาและเดินกลับไปโดยไม่รอแม้แต่คำบอกลาของซึงโฮ “ชิ! จะรีบไปไหนกันเชียว -..-” ร่างบางพึมพำก่อนจะเดินกลับบ้านไป
.
.
.
.
.
Sunday 10:00 AM
“วันนี้เราจะดูเรื่องอะไรหรอ?” ร่างบางยืนงงอยู่หน้าโปรแกรมหนัง ‘ทำไมหนังมันเยอะแยะมากมายขนาดนี้วะ มีแต่หนังโรแมนติกซะด้วย บอกให้รู้ยังซึงโฮโคตรจะไม่ชอบหนังรักน้ำเน่าเลยแม้แต่น้อย เกลียดเข้าไส้จริงๆ -3-’
“พี่ชอบดูแนวไหนล่ะครับ?” นอกจากจะไม่ตอบแล้วยังถามกลับอีก -*-
“ก็...เกือบทุกแนวนะ ยกเว้นโรแมนติก พี่ไม่ชอบเอาซะเลย” ร่างบางมองโปรแกรมหนังแล้วก็ถอนหายใจ ทำเอาร่างสูงมองตามสายตาอีกคน ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ ก็โปรแกรมมันดันมีแต่แนวที่อีกคนไม่ชอบ
“ผมรู้แล้ว ว่าเราดูเรื่องอะไร ป่ะเถอะ” ร่างสูงเดินไปซื้อตั๋วก่อนจะมาจูงมือร่างบางเดินเข้าโรงหนังไป
.
.
.
.
.
ร่างบางที่ดูจะสนใจกับหนังเรื่องที่ร่างสูงเลือกเหลือเกิน เล่นหลับตั้งแต่ยังไม่ครึ่งเรื่อง แถมยังพิงไหล่อีกคนเสียด้วย ร่างสูงแอบชำเลืองมองเป็นระยะ ๆ เพราะตัวเขาเองก็ยังคงสนใจหนังอยู่ แต่ดูเหมือนที่นั่งที่ร่างสูงเลือกนั้นแอร์ลงพอดิบพอดี ทำเอาร่างบางสั่นหงึกๆ อยู่ข้างๆ
ซังฮยอนค่อยๆ โอบร่างอวบๆ เข้าหาตัวเอง ก่อนจะลูบที่ต้นแขนเบาๆ เพราะกลัวว่าอีกคนจะตื่นซะก่อน
“ตัวเย็นเชียว เฮ้ออ เล่นใส่เสื้อบางซะขนาดนี้” ร่างสูงพึมพำเบาๆ เกรงว่าจะว่าจะรบกวนคนอื่น
.
.
.
.
.
“งื้อออ ทำไมพี่หลับแล้วนายไม่ปลุกเล่า -3-” ซึงโฮที่ตั้งแต่ออกมาจากโรงหนังก็บ่นไม่เลิก ว่าร่างสูงไม่ยอมปลุกตน
“ใครจะกล้า เห็นหลับซะสบายเชียว ฮ่าๆ” ซังฮยอนหัวเราะออกมาในความน่ารักของอีกคน
“แต่นายอ่า พี่อดดูหนังเลย - -” ร่างบางที่ยังคงง้องแง้งไม่เลิก ‘เล่นหลับตอนดูหนัง โอ๊ยย! อายจะแย่แทบหมุดแผ่นดินหนี - -’
“เดี๋ยวผมเลี้ยงไอติมแทน โอเค?” เท่านั้นแหล่ะ ร่างบางถึงกับตาลุกวาวเชียว
“งั้นไปกันเลย *0*” ‘ไม่สนแล้วภาพพจน์ ตอนนี้ซึงโฮอยากกินติม > <’ ร่างบางว่าก่อนจะกึ่งฉุดกึ่งลากร่างสูงไปร้านไอติม
.
.
.
.
.
“เอารสมะนาวถ้วยนึง นายจะเอาอะไรมั๊ย?” ซึงโฮสั่งกับพนักงาน ก่อนจะหันไปถามร่างสูงที่ตามมาด้วย
“เอาช็อคโกแลตล่ะกันครับ” ซังฮยอนตอบก่อนจะมองบรรยากาศรอบๆ ร้าน ‘เหอะ! คู่รักจะเยอะไปไหนนะร้านนี้ - -’
“ไปหาที่นั่งกันเถอะ” ร่างบางพูดก่อนจะเดินนำไปยังโต๊ะที่ว่างอยู่ ซึ่งเป็นโต๊ะที่อยู่ในมุมค่อนข้างจะอับของร้าน
“มีแต่คู่รักมาเนอะ” อยู่ดีๆ ร่างสูงก็พูดขึ้นมา ทำเอาร่างบางสอดส่องมองซ้ายทีขวาที มองจนทั่วร้านก็พบว่า
“นั่นสินะ เขามากันเป็นคู่เลย -3-” ร่างบางงึมงำพลางเอานิ้วเขี่ยๆ โต๊ะ ระหว่างรอไอติม
“เราก็เป็นคู่นะ ^^” ร่างสูงพูดพร้อมกับรอยยิ้ม ‘อย่ายิ้มแบบนี้ ซึงโฮอยากตาย > <’
“แต่คนอื่นเขาเป็นคู่รักกันนี่หน่า” ร่างบางพูดเบาๆ ไม่ให้ร่างสูงได้ยิน แต่อีกคนคงหูดีเกินไป ถึงได้นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว
.
.
.
.
.
“ให้ผมไปส่งบ้านมั๊ย?” ซังฮยอนที่เดินคู่กับซึงโฮออกมาบริเวณภายนอกห้าง
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพี่กลับเองก็ได้ ^^” ร่างบางพูดก่อนจะเดินตรงไปยังป้ายรถเมล์ แต่ก็โดนร่างสูงลากไปอีกทางนึง
“ฟ้าใกล้มืดแล้ว เดี๋ยวผมไปส่งดีกว่านะ” ร่างสูงไม่พูดเพียงอย่างเดียว แต่กึ่งลากร่างบางให้เดินตามไป ‘ถ้าจะบังคับกันขนาดนี้ จะถามตั้งแต่แรกทำไมกัน -..-’
“อยู่บ้านกับใครเนี่ย?” ร่างสูงถามเพื่อไม่ให้ภายในรถเงียบเกินไป
“ตอนนี้อยู่คนเดียว พ่อกับแม่ไม่ค่อยอยู่บ้าน” ร่างบางตอบเบาๆ เขาเซ็งทุกครั้งเวลาพูดถึงเรื่องนี้ “แล้วนายล่ะ?” ร่างบางถามกลับบ้าง พลางจ้องหน้าอีกคน
“อยู่กับพ่อน่ะ แม่ผมท่านเสียไปนานแล้ว” ร่างสูงตอบเศร้าๆ ทำเอาอีกคนถึงกับตกใจ
“พี่ไม่น่าถามเลยเนอะ” ร่างบางพยายามที่จะทำให้บรรยากาศในรถดีขึ้น “เฮ้ย!! เลยแล้ว!!” อยู่ดีๆ ร่างบางก็ตะโกนขึ้นมา เล่นเอาอีกคนจอดกะทันหันหัวแทบทิ่ม
“อ่า ผมขอโทษครับ ขับเพลินไปหน่อย”
“ไม่เป็นไร ขอบคุณนะที่มาส่ง ^^” ร่างบางกล่าวขอบคุณก่อนจะเดินลงจากรถไป แต่ก็ยังคงยืนส่งจนรถยนต์คันสวยของอีกคนลับสายตาไปนั่นแหล่ะ ร่างบางจึงเดินเข้าบ้านไป
.
.
.
.
.
เป็นปกติที่ล็อกเกอร์ของยังซึงโฮจะมีขนมที่น้องรหัสอย่างปาร์คซังฮยอนมาวางไว้ให้ แต่สามอาทิตย์ที่ผ่านมานี้มันดันมีจดหมายรักสีแดงวางอยู่คู่กัน ซึ่งจ้าตัวก็ไม่เคยรู้เลยว่าจดหมายฉบับนี้เป็นของใคร มันเป็นจดหมายปริศนามาสามอาทิตย์จนถึงวันนี้
“ทำไมทำหน้าตาอย่างนั้นวะซึงโฮ” บยองฮีถามเมื่อเห็นว่าเพื่อนรักดูสีหน้าไม่ค่อยดีนัก
“ฉันจะทำไงดีวะบยองฮี” ซึงโฮที่ดูจะคิดหนักกับเรื่องนี้อย่างมาก หันไปปรึกษาเพื่อนรักอย่างบยองฮี
“กลุ้มใจเรื่องไรวะ” บยองฮีที่ดูเหมือนจะรู้ รีบนั่งลงบนเก้าอี้ใกล้ๆ กับซึงโฮ
“แกรู้ใช่มั๊ยว่าฉันชอบซังฮยอน” บยองฮีพยักหน้าน้อยๆ
“แล้วแกรู้เรื่องจดหมายปริศนานั่นใช่มั๊ย” บยองฮีก็ยังคงพยักหน้าเหมือนเดิม
“แกอย่าบอกนะว่าแกสับสน” บยองฮีพูดขึ้น คราวนี้เป็นซึงโฮที่พยักหน้า
“ฉันยังคงชอบซังฮยอน แต่ฉันก็รู้สึกหวั่นไหวกับจดหมายปริศนานั่น” ซึงโฮถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพูดต่อ “แล้ววันนี้จดหมายบอกว่าพรุ่งนี้เขาจะบอกชื่อของเขา และเขาจะมาเจอฉัน” ร่างบางฟุบหน้าลงกับโต๊ะพร้อมส่งเสียงครวญคราง “งื้อออ จะทำไงดี ๆๆๆๆ เครียด”
“พรุ่งนี้แกก็ลองเจอเจ้าของจดหมายดูก่อนสิ เพื่อมันจะช่วยแกตัดสินใจง่ายขึ้น” บยองฮีพูดขึ้นก่อนจะหันไปสนใจหน้าห้องเพราะอาจารย์เดินเข้าห้องมาแล้ว
.
.
.
.
.
วันรุ่งขึ้น
ที่จริงแล้ววันนี้เป็นวันที่ซึงโฮไม่มีเรียน แต่เจ้าตัวกลับมาเพื่อต้องการรู้ว่า‘เจ้าของจดหมายคือใคร?’
ร่างบางที่เดินเลาะไปตามทางเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่หน้าล็อกเกอร์ของตัวเอง ยืนทำใจอยู่สักพัก ก่อนจะเอื้อมมือมาเปิดล็อกเกอร์ออกก็พบก็ซองจดหมาย แต่คราวนี้กลับเป็นซองสีขาว เมื่อร่างบางเปิดมันออกดูกลับไม่พบกระดาษที่เป็นเนื้อความเช่นทุกครั้ง แต่กลับเป็นกระดาษสีแดงสีเดียวกับซองจดหมายคราวก่อนๆ ที่เขียนไว้ว่า ‘Thunder’
“Thunder หรอ?” ร่างบางดูกระดาษตัว Thunder ในมือ ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างออก “หรือว่า...”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“น้องครับ น้องพอจะรู้มั๊ยฮะว่าใครคือ Thunder” ร่างเล็กๆ ที่เดินไปถามกับรุ่นน้องคนนึงที่คาดว่าน่าจะอยู่คณะเดียวกันกับเขาเพื่อตามหาน้องรหัสของตัวเอง
“พี่ได้ไอ้ธันเดอร์เป็นน้องรหัสหรอครับ?” รุ่นน้องตัวสูงถามกลับ
“ใช่ นายรู้จักหรอ?” ร่างบางถามกลับอย่างมีความหวังเพราะเขานั้นเดินตามหาน้องรหัสตัวเองแทบจะทั่วมหาลัยแล้ว ‘จริงๆ คนเป็นน้องมันต้องตามพี่นะ -.-’
“รู้ครับ นั่นไงมันนั่งอยู่นั่นน่ะครับ คนที่หล่อๆ นิ่งๆ หน่อยนะครับ” รุ่นน้องตัวสูงชี้ไปทางแสตนด์ที่มีกลุ่มผู้ชายนั่งอยู่ประมาณ 3-4 คน
“ขอบคุณมากนะน้อง” ร่างบางตบบ่ารุ่นน้องเบาๆ ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังจุดหมายของตัวเอง
เมื่อร่างบางวิ่งมาถึงเป้าหมายแล้วเขากลับพบว่า รุ่นน้องที่หล่อๆ ก็มีตั้งหลายคน แล้วคนไหนล่ะ ‘Thunder’ แต่แล้วร่างเล็กก็สะดุดตากับผู้ชายที่นั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่เงียบๆ แยกออกมาจากกลุ่ม ‘หล่อๆ นิ่งๆ คนนี้หรือเปล่านะ’ ว่าแล้วร่างบางก็เดินเข้าไปถามทันที
“ขอโทษนะน้อง คือน้องรู้จักธันเดอร์มั๊ย?” ร่างสูงที่นั่งอ่านหนังสืออยู่เงยหน้าขึ้นมาจากการ์ตูนก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“รู้จักครับ พี่ได้เขาเป็นน้องรหัสหรอ?”
“ใช่ ช่วยบอกหน่อยได้มั๊ยว่าคนไหน?”
“คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าพี่ตอนนี้ไงครับ” ร่างสูงตอบเรียบๆ ดังเดิม ‘นี่สินะ หล่อๆ นิ่งๆ ของไอ้รุ่นน้องคนนั้น นิ่งจริงๆ’
“อ่า พี่ยังซึงโฮนะ เป็นพี่รหัสของนาย ยินดีที่ได้รู้จัก” ร่างบางกล่าวทักทาย
“ผมชื่อธันเดอร์ หรือ ชอนดุง แต่ชื่อจริงๆ คือ ปาร์คซังฮยอน ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ร่างสูงกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มพิฆาต ‘นั่นแหล่ะ ยังซึงโฮตกหลุมรักยิ้มนั้นเต็มๆ’
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ปาร์คซังฮยอน?” ร่างบางที่ถือกระดาษที่เขียนว่าธันเดอร์เอาไว้ ‘อย่าบอกนะว่าคนที่เพียรส่งจดหมายให้เขาทุกวัน คือน้องรหัสสุดนิ่งของเขา’
“จำได้ด้วยหรอครับ ผมคิดว่าลืมธันเดอร์ไปแล้วซะอีกนะเนี่ย” ร่างสูงที่ไม่รู้ว่ามาอยู่หลังร่างบางตั้งแต่เมื่อไร เอ่ยขึ้นทำเอาร่างบางสะดุ้งหันมาเผชิญหน้ากับอีกคน
“ซ..ซังฮยอน” ร่างบางตะกุกตะกักตามเคย ‘ใครจะคิดว่าคนที่เขาแอบชอบกับคนที่แอบชอบเขา คือคนเดียวกัน บังเอิญเกินไปแล้ว’
“เมื่อไรจะเลิกตะกุกตะกักเวลาเจอผมนะ” ร่างสูงกล่าวยิ้มๆ
“ตอนนี้ก็รู้แล้วนะ ว่าเจ้าของจดหมายเป็นใคร คราวนี้จะให้คำผมได้ยังครับ?” ร่างสูงถามขึ้น ซึ่งร่างบางเข้าใจดีว่าอีกคนหมายถึงอะไร เขาจำได้ดีว่าฉบับล่าสุดนั้นมี‘คำขอเป็นแฟนอยู่ด้วย’
“นายช่วยขอพี่อีกรอบได้มั๊ย?” ร่างบางพูดไปก็เขินไปเบาๆ
“พี่ซึงโฮ...” ร่างสูงจับมือร่างบางขึ้นมาไว้ “เป็นแฟนกับผมนะ” หลังจากพูดเสร็จ ร่างสูงจ้องเข้าไปในดวงตาของร่างบางอย่างต้องการคำตอบ
“พี่ขอบใจนะที่นายอุตส่าห์มารักพี่”
“แต่ว่า...” คำๆ เดียวที่ทำให้ร่างสูงหัวใจกระตุกวูบ กลัวว่ามันจะกลายเป็นคำปฏิเสธ
“นายรู้อะไรรึเปล่า ว่าพี่น่ะ...”
ตึก ตึก ตึก
“พี่ตกหลุมรักนายตั้งแต่วันแรกที่พี่เจอนายแล้วล่ะ ./////////.”
-THE END-
ความคิดเห็น