คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF]Story 2:: I Shouldn't Have Said It (SangxSeung)
Title: I Shouldn’t Have Said It… (말하지 말걸..)
Couple: Park Sanghyun x Yang Seungho (MBLAQ)
Note: SF เรื่องที่สอง อาจจะไม่ดีเท่าไรเหมือนเรื่องแรก 55 แต่ก็ฝากด้วยค่ะ ^^
____________________________________________________________________________________________________________
‘เพล้ง!’
เสียงแก้วที่หล่นลงมาตามแรงโน้มถ่วงของโลก ด้วยแรงปัดจากมือของใครบางคน น้ำนองเต็มพื้นเศษแก้วแตกกระจายเป็นวงกว้าง
“ถ้านายไม่ต้องการ ทำไมไม่บอกกันดีๆ ห๊ะ! เห็นมั๊ยว่าแก้วมันแตกหมดแล้ว!!” เสียงทุ้มตะโกนเสียงดังด้วยโกรธที่อีกคนทำแบบนี้
“พี่เคยสนใจผมด้วยหรอครับ?” อีกคนตอบกลับด้วยสีหน้าที่เฉยชา
“นายหมายความว่าไง ซังฮยอน?” “ผมว่าพี่น่าจะรู้อยู่แก่ใจนะครับ พี่ซึงโฮ”
เด็กหนุ่มนามว่าปาร์ค ซังฮยอน พนักงานบริษัทธรรมดา หน้าตาหล่อเหลา เป็นที่หมายปองของสาวๆ หลายคน ใบหน้าที่ปกติจะมีแต่รอยยิ้ม บัดนี้กลับมีแต่ความเฉยชา
“นายไม่เคยเป็นแบบนี้นะซังฮยอน” ซึงโฮมองหน้าอีกคนด้วยความโกรธ
ยัง ซึงโฮ คุณหมอหนุ่มที่สุดแสนจะใจดี มีความรับผิดชอบสูง ถึงคุณหมอจะใจดีสักแค่ไหน แต่ยามที่คุณหมอโกรธ อย่าเข้าใกล้เป็นดีที่สุด!
“พี่จะรู้ได้ไง ในเมื่อพี่ไม่เคยสนใจผม พี่ไม่เคยมีเวลาให้ผมเลย” ซังฮยอนเบือนหน้าหนี
“เหอะ! ทำไมพี่จะไม่สนใจนายล่ะ!” ซึงโฮพยายามที่จะอารมณ์เย็นให้มากที่สุด
“ก็พี่เอาแต่สนใจคนอื่น ตรงไหนกันที่พี่สนใจผม!” ซังฮยอนตะคอกเสียงดัง
“นายไม่เข้าใจพี่หรอ นายไม่เข้าใจอาชีพพี่หรอ?” ซึงโฮพูดด้วยน้ำเสียงที่ตัดพ้อพอจะให้หัวใจของอีกคนหล่นวูบ แต่ก็เพียงชั่ววูบเท่านั้นแหล่ะ
“ผมว่านะพี่...เราเลิกกันเถอะ!” ซังฮยอนพูดเสียงเบา แต่ก็ดังพอที่จะทำให้อีกคนรับรู้
“8 ปีของเรามันไม่มีความหมายเลยใช่มั๊ย? ก็ได้! ถ้านายต้องการอย่างนั้น เราเลิกกัน!!” ซึงโฮมองหน้าซังฮยอนเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะวิ่งออกจากห้องทันที่...
.
.
.
เฮ-ออ-จี-จา-โก นา มัล-ฮา-จี มัล-กอล
ไม่ควรพูดออกไปว่าเราน่าจะเลิกกันเลย
ชัล-แฮ-จุน-กอท-โต ออบ-ซอ-ซอ
ฉันไม่เคยทำอะไรดี ๆ ให้เธอเลย
คือ-รอน แน-กา ชี-รอ-จยอท-ซอ มี-อัน-แฮ
เกลียดตัวเองก็เพราะอย่างนั้น ขอโทษนะ
แน-กา มท-นา-ซอ นอ-เอ-เก
เป็นเพราะฉันมันไม่ดี
ชิม-มัน ทเว-นึน-กอท คา-ทา-ซอ คือ-แร
เป็นเพราะฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะกลายเป็นภาระของเธอ
-
-
-
[Sanghyun’s Part]
สามวันแล้วที่ผมกับพี่ซึงโฮเลิกกัน ใครจะว่าผมบ้าก็ได้ ผมยอมรับ ก็ตัวผมมันบ้าจริงๆ แหล่ะ ทั้งๆ ที่เป็นฝ่ายบอกเลิก แต่ตัวเองดันทำใจไม่ได้ เหตุผลที่ผมขอเลิกนั้นเพียงแค่อยากให้พี่เค้าสนใจผมบ้าง นับวันพี่เค้าจะอยู่ที่โรงพยาบาลแทนคอนโดไปแล้ว และเดี๋ยวนี้เหมือนพี่เค้าไม่ค่อยสนใจผมเลย ผมก็แค่อยากให้พี่เค้าสนใจเท่านั้น ไม่ได้ต้องการที่จะเลิกจริงๆ ผมมันโง่เองที่พูดออกไปแบบนั้น...
[End Sanghyun’s Part]
.
.
.
Come back to me
กลับมาเถอะนะ
อี-แด-โร อี-แด-โร กึท-แน-กิน ชี-รอ
อย่างนี้ ไม่อยากให้มันจบลงอย่างนี้
Come back to me
กลับมาเถอะนะ
มวอ-รา-โก แน-เก มา-รี-รา-โด แฮ-จวอ
พูดอะไรสักอย่าง พูดอะไรกับฉันหน่อยสิ
Come back to me
กลับมาเถอะนะ
ฮัน-ชัม-ดง-งัน แซง-กัก-แฮท-ซอ
ฉันได้แต่คิดเรื่องนี้มานาน
นอ-มัน แน-เก วา-จู-มยอน
ถ้าเพียงแค่เธอจะกลับมา
Come back Come back
กลับมาเถอะ กลับมาเถอะ
-
-
-
‘ก็อกๆ’
ร่างสูงโปร่งที่ดูซุบลงไปเยอะ พยายามลากสังขารตัวเองไปเปิดประตูเพื่อต้อนรับแขกที่แทบจะรัวประตูห้องให้มันเปิดเอง เมื่อเปิดประตูออกไปก็พบกับเพื่อนสนิทที่บริษัท ‘อี ชางซอน’
“สภาพมึงดูไม่ได้เลยว่ะซังฮยอน” นี่คือคำแรกที่เพื่อนเค้าทักกันงั้นหรอ?
“มึงมาบุกห้องกูมีเรื่องอะไรว่ะ?” ซังฮยอนพูดปัดๆ ก่อนจะเดินนำเพื่อนเข้ามาในห้อง
“กูแค่เป็นห่วงมึง ไม่ไปทำงานหลายวัน ระวังโดนเด้งนะมึง” ชางซอนพูดพลางเดินข้ามขยะมากมายที่อยู่ในห้อง
“สภาพห้องมึง ไม่ต่างจากมึงเลยนะ มึงเป็นไรว่ะ?” ชางซอนพูดพลางมองไปรอบๆ ห้องที่มีแต่กระป๋องเบียร์เต็มไปหมด
“กูเลิกกับพี่ซึงโฮแล้ว” ซังฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงเนือยๆ ราวกับไม่อยากจะพูดถึงมัน
“ห๊ะ!! จริงดิมึง!! ถึงว่า...สภาพมึงถึงได้เหมือนศพขนาดนี้” ชางซอนทำหน้าตาตื่นตกใจราวกับมันเป็นเรื่องมหัศจรรย์ “แล้วมึงไปทำไรว่ะ พี่ซึงโฮถึงเลิกกับมึง?”
“กูเป็นคนขอเลิก” ชางซอนที่จะสำลักน้ำลายตัวเอง ‘มันบอกเลิกเขา แต่สภาพมันกลับแย่ขนาดนี้เนี่ยนะ!!!’
“เฮ้ย!! ทำไมล่ะวะ?”
“กูแค่อยากให้พี่ซึงโฮสนใจกู กูไม่ได้อยากเลิกกับพี่เขาซะหน่อย” ซังฮยอนตอบพลางเม่อออกไปนอกหน้าต่าง แต่คำตอบของซังฮยอนทำเอาชางซอนอยากจะเอากระป๋องเบียร์ที่เกลื่อนเต็มห้องมาปาใส่หน้าเหลือเกิน
“มึงโง่รึเปล่าว่ะไอ้ซังฮยอน! แค่มึงอยากให้พี่เค้าสนใจมึงแค่นั้นเนี่ยนะถึงกับต้องเลิก มึงต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ” ชางซอนรัวด่าเพื่อนรักตัวเอง ส่วนซังฮยอนเองก็ได้แต่ยอมรับกับคำด่าของเพื่อนที่เหมือนจะเข้าหูซ้ายแล้วทะลุออกหูขวา ตอนนี้ในหัวของปาร์ค ซังฮยอนมีแต่ยัง ซึงโฮเท่านั้น
‘ผมคิดถึงพี่ ผมขอโทษ’
.
.
.
มัล-ฮา-จี มัล-กอล มัล-ฮา-จี มัล-กอล
ไม่ควรพูด ไม่ควรพูดออกไปเลย
ฮู-ฮเว-ฮัล ชุล อัล-มยอน-ซอ โต อี-รอ-เค
ทั้งที่รู้ว่าตัวเองจะต้องเสียใจ แต่ก็ยังทำอีกเหมือนเคย
คือ-เก ชัล อัน-ดแว คือ-เก ชัล อัน-ดแว
ไม่ได้ผลเหมือนอย่างที่คิดเอาไว้เลยสักนิด
แน มท-นัน ชา-จน-ชิม แต-มู-เน
เป็นเพราะความเชื่อโง่ ๆ ของฉันเอง
ชี-กึม แน มัล ตา-วิน มิด-จี-มา
อย่าเชื่อคำที่ฉันพูดออกไปสิ
นอล โพ-แน-นึน-ชอก-ฮา-โก อิท-ตัน คอล
ฉันแค่แกล้งทำเป็นผลักไสเธอเท่านั้นเอง
ชอล-แด อิท-จี-มา
อย่าลืมสิว่า
นัน มวอ-รึล แฮ-โด ฮัง-ซัง
ไม่ว่าฉันจะทำอะไร
แน มอ-ริท-โซ-เกน นอ-ปุน
ในหัวก็มีแต่เรื่องของเธอคนเดียว
I'm in love with you
ฉันรักเธอ
เน-กา อิท-ซอ-ยา ฮัล โค-ซึน พา-โร ยอ-กี-ปุน
ที่ ๆ ฉันอยากจะอยู่ก็มีแค่ที่นี่เท่านั้น
-
-
-
สองเดือนผ่านมาแล้วชีวิตของซึงโฮก็ดูจะเปลี่ยนไปมาก เค้ายอมรับว่ายังทำใจเรื่องซังฮยอนไม่ได้ แต่เค้าเองก็พยายามที่จะไม่คิดมาก เพื่อที่จะไม่ให้กระทบกับงาน หลังจากผ่านเรื่องวันนั้น ตัวเค้าเองดูซูบลงไปเยอะจนหลายๆ คนสังเกตเห็น
“เหมือนจะผอมลงไปเยอะเลยนะซึงโฮ” บยองฮีเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งของซึงโฮทัก
“จริงดิ! ดีใจนะเนี่ย 55” ซึงโฮเอ่ยยิ้มๆ
“เหมือนคนป่วยเลย ดูแลตัวเองหน่อยนะ เดี๋ยวจะเป็นลมเป็นแล้งระหว่างทำงาน” บยองฮีพูดทิ้งท้ายไว้ ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้ซึงโฮคิดมากอยู่คนเดียว ก่อนจะเดินไปดูคนไข้ประจำ
“ทำไมวันนี้คุณหมอมาช้าจังครับ” เสียงใสของคนไข้ประจำทักขึ้นทันที่เมื่อซึงโฮเปิดประตูเข้าไป
“เลทไปแค่ห้านาทีเองนะชอลยง” ซึงโฮก้มมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาพบว่ามีแขกของคนไข้อยู่ด้วย ซึ่งก็คือคนที่ซึงโฮอยากเจอและไม่อยากเจอมากที่สุด
“ก็ปกติคุณหมอมาตรงเวลาจะตายนี่ครับ -3-” ชอลยงยู่ปากอย่างน่ารัก
“เออนี่ชอลยง ของเยี่ยมพี่วางไว้ตรงนี้นะ แล้วชางซอนฝากมาบอกว่าขอโทษที่มาเยี่ยมไม่ได้ ฉันกลับก่อนนะ” ซังฮยอนวางตะกร้าผลไม้ไว้ตรงโต๊ะสำหรับของเยี่ยมก่อนจะเดินเลยผ่านคุณหมออดีตคนรักออกจากห้องไป
“คนนั้นใครหรอชอลยง แฟนนายหรอ?” อยากจะกัดลิ้นตัวเองจริงๆ ซึงโฮหวังเพียงแค่ให้คำตอบออกมาเป็น ‘ไม่’
“ไม่ใช่หรอกครับ คนนั้นเป็นเพื่อนแฟนผมเอง” ชอลยงตอบระหว่างที่คุณหมอตรวจนู่นนี่นั่นเรื่อยๆ
“เรียบร้อยแล้ว หมอไปก่อนนะๆ เราอาจจะได้กลับบ้านเร็วๆ นี้แล้วนะ ^^” เหมือนคำว่า ‘ไม่’ ของชอลยงนั้นจะทำให้ซึงโฮดูเริงร่าขึ้นมาผิดหูผิดตา ยิ้มทิ้งท้ายก่อนออกจากห้องไป
.
.
.
Come back to me
กลับมาเถอะนะ
ซึล-พือ-เก ซึล-พือ-เก อุล-กี-นึน ชี-รอ
ไม่อยากต้องร้องไห้อย่างเศร้าใจ
Come back to me
กลับมาเถอะนะ
นอ-มา-จอ นอ-มา-จอ นัล พอ-ริน-ดา-มยอน
ต่อให้เธอ ต่อให้เธอทิ้งฉันไป
Come back to me
กลับมาเถอะนะ
ฮัน-ชัม-ดง-งัน แซง-กัก-แฮท-ซอ
ฉันได้แต่คิดเรื่องนี้มานาน
เช-บัล นัล ตอ-นา-จี-มา
ขอร้องล่ะ อย่าไปจากฉันเลย
Come back Come back
กลับมาเถอะ กลับมาเถอะ
-
-
-
“เดี๋ยวก่อนครับ” พอซึงโฮเปิดประตูออกไปก็มีเสียงที่แสนจะคุ้นเคยรั้งไว้ซะก่อน ซึงโฮหันไปมองเล็กน้อยก่อนจะเดินไปอีกทาง แต่มือของอีกคนก็มาจับข้อมือของตนไว้ก่อน
“ปล่อย!” ซึงโฮพูดเสียงเย็น มองข้อมือตัวเองเล็กน้อยก่อนจะจ้องหน้าอีกคน ใบหน้าซูบเซียวของอีกคนทำให้ซึงโฮตกใจไม่น้อยเลย
“ผมมีเรื่องต้องคุยกับพี่” “แต่เราไม่มีอะไรต้องคุยกัน ปล่อยได้แล้ว” ซึงโฮตอบพลางสะบัดข้อมืออย่างแรง ซึ่งน่าแปลกที่มันหลุดออกอย่างง่ายดาย ก่อนจะเดินหนีอีกคนหไวที่สุด แต่ก็ต้องชะงักฝีเท้าลง
“ผมขอโทษ แต่ผมรักพี่นะ” ซังฮยอนพูดเสียงแผ่ว แต่ซึงโฮกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน เหมือนตอนที่ซังฮยอนบอกเลิกเค้า
“นายเคยบอกเลิกพี่มาแล้วครั้งนึง นายคิดว่าครั้งนี้พี่จะเชื่อนายได้หรอ” ซึงโฮพูดเพียงเท่านั้น ก่อนจะเดินจากไปโดยไม่หันมามองหน้าซังฮยอนเลย
.
.
.
มัล-ฮา-จี มัล-กอล มัล-ฮา-จี มัล-กอล
ไม่ควรพูด ไม่ควรพูดออกไปเลย
ฮู-ฮเว-ฮัล ชุล อัล-มยอน-ซอ โต อี-รอ-เค
ทั้งที่รู้ว่าตัวเองจะต้องเสียใจ แต่ก็ยังทำอีกเหมือนเคย
คือ-เก ชัล อัน-ดแว คือ-เก ชัล อัน-ดแว
ไม่ได้ผลเหมือนอย่างที่คิดเอาไว้เลยสักนิด
แน มท-นัน ชา-จน-ชิม แต-มู-เน
เป็นเพราะความเชื่อโง่ ๆ ของฉันเอง
Sorry but, I Love U Love U
Love U Love U Baby
Love U Love U Love U Love U Baby
Love U Love U Love U Love U Baby
Oh oh oh oh oh
Love U Love U Love U Love U Baby
Love U Love U Love U Love U Baby
Love U Love U Love U Love U Baby
Oh oh oh oh oh
-
-
-
ร่างสูงที่เดินออกมาจากโรงพยาบาลด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ ใช่! ซึงโฮพูดถูก ในเมื่อเค้าได้เคยบอกเลิกซึงโฮไปแล้วครั้งนึง ครั้งนี้เค้าควรจะได้รับการให้อภัยหรอ อยากจะหัวเราะให้กับความโง่ของตัวเอง “ผมรักพี่จริงๆ นะ” ซังฮยอนพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเดินออกจากโรงพยาบาล
.
.
.
คา-จิน-เก ออบ-ซอ แฮง-บก-ฮา-เก แฮ-จุล-ซู-กา-ออบ-ซอ
ฉันไม่มีอะไรเลย ทำให้เธอมีความสุขก็ไม่ได้
เน-กา วอน-แฮ-วัท-ตอน นัม-จา-กา ทเว-จุล-ซู-กา-ออบ-ซอ
เป็นผู้ชายคนที่เธอต้องการก็ไม่ได้
นอล โพ-แนล-เก มัม-กอท นา-รึล ตอ-นา-โด ทแว
คงต้องยอมปล่อยเธอไป เธอจะทิ้งฉันก็ได้
ฮู-ฮเว-ฮัล คอล อา-รา-โด
รู้ว่าตัวเองจะต้องเสียใจ
พา-โบ-ชอ-รอม นอล ตอ-นา-โบ-แน
แต่ก็เหมือนกับคนโง่ ยังยอมปล่อยให้เธอไป
-
-
-
อยู่ดีๆ อาการของชอลยงก็ทรุดลงต้องอยู่โรงพยาบาลต่อ ทำให้ซังฮยอนถือโอกาสติดสอยห้อยตามเพื่อนรักอย่างชางซอนมาเยี่ยมบ่อยๆ เพราะเค้าต้องการที่จะเจอคุณหมอเจ้าของไข้
“มึงติดสอยห้อยตามกูมาบ่อยๆ เนี่ย มึงคิดอะไรกับชอลยงป่าวว่ะ” ชางซอนมองหน้าเพื่อนที่มักจะขอร้องมากับเค้าเสมอ
“คิดบ้าอะไรล่ะ ก็แค่...” อยู่ดีๆ ซังฮยอนก็หยุดพูดไป สายตาจับจ้องไปข้างหน้าจนเพื่อนต้องมองตาม
“เฮ้ย!! นั่นมัน...” “มึงจะไปเยี่ยมชอลยงมั๊ยว่ะ รีบไปเลยมึง!” ก่อนที่ชางซอนจะได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น ซังฮยอนก็ตัดบทโดยการไล่ให้เพื่อนไปเยี่ยมแฟนซะที ชางซอนมองหน้าเพื่อนก่อนจะรีบเดินออกไปทันที เมื่อเพื่อนเดินไปจนลับตา ซังฮยอนรีบเดินไปหาคนที่เค้ามองตั้งแต่ต้นทันที
“เฮ้ย!!!! ปล่อยนะ!!” ซึงโฮโวยวายเมื่ออยู่ๆ ซังฮยอนก็เดินตรงมาแล้วจับข้อมือเค้าอย่างแรง
“ไปกับผม! เดี๋ยวนี้!” ซังฮยอนฉุดข้อมืออีกคนให้เดินตามไป แต่อีกคนกลับยื้อเอาไว้
“แล้วทำไมฉันต้องไปกับนายด้วย!” ซึงโฮตะโกนจนคนไข้รวมไปถึงบรรดาคุณหมอ-พยาบาลทั้งหลายหันมามองเป็นตาเดียว
“ซึงโฮ! นี่มันโรงพยาบาลนะ ใจเย็นๆ หน่อยสิ” บยองฮีกระซิบบอกอีกคนที่เริ่มจะเสียงดัง
“ผมว่านะครับ พวกคุณสองคนไปคุยกันข้างนอกเถอะครับ ที่นี่มันโรงพยาบาล เรางดเสียงดังนะครับ” บยองฮีเอ่ยขึ้น พลางส่งสายตาให้ซึงโฮออกไปเคลียร์ให้มันจบ
“งั้นฉันฝากชอลยงด้วยนะบยองฮี ส่วนนาย! ตามฉันมานี่” ซึงโฮพูดแค่นั้นก่อนจะเดินนำซังฮยอนไปที่ดาดฟ้าของโรงพยาบาล
“มีอะไรก็พูดมา” ซึงโฮยืนกอดอกหันหลังให้ซังฮยอน
“ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร” ซังฮยอนเดินไปประชันหน้ากับซึงโฮที่หันหลังให้
“เค้าเป็นใครแล้วเกี่ยวอะไรกับนาย เราสองคนไม่ได้ดป็นอะไรกันแล้ว จะมายุ่งกับฉันทำไม” ซึงโฮจ้องกลับไม่แพ้กัน
“ผมยังรักพี่อยู่ ผมไม่ได้อยากบอกเลิกพี่ ที่ผมทำไปเพียงแค่ต้องการให้พี่สนใจผมบ้างก็เท่านั้น!!” ซังฮยอนตะโกนเสียงดังด้วยความอัดอั้น
“มันเป็นวิธีที่โง่เกินไปนะปาร์ค ซังฮยอน ฉันไม่สนใจนายหรอ ถ้าที่ฉันทำให้นายทั้งหมดเรื่องว่าการไม่สนใจ เราเลิกกันน่ะดีแล้ว” ซึงโฮพูดเสียงสั่น
“ใครบอกว่าฉันไม่สนใจนาย คอยเป็นห่วงนายทุกอย่าง นายเคยรู้ตัวบ้างมั๊ยปาร์ค ซังฮยอน!!” ซึงโฮตะโกนเสียงดัง น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย ทำเอาซังฮยอนถึงกับชะงัก ร่างสูงยกมือหวังจะปาดน้ำตาให้อีกคน แต่กลับโดนปัดอย่างไม่ใยดี
“ไม่ต้องมายุ่ง” ซึงโฮปาดน้ำตาตัวเอง ก่อนจะทิ้งให้อีกคนอยู่คนเดียว ซังฮยอนยืนอึ้ง เค้าย้อนกลับไปนึกถึงอดีตที่ผ่านมา ใช่! พี่ซึงโฮดูแลเค้าทุกอย่างไม่ว่าเค้าจะปกติ หรือว่าเค้าจะไม่สบาย แต่กลับเป็นเค้าที่โง่ มองไม่เห็นความห่วงใยนั้น ถึงตอนนี้แล้วปาร์ค ซังฮยอนควรจะปล่อยยัง ซึงโฮแล้วใช่มั๊ย?
.
.
.
นอ-มัน โอ-แร อา-พา-แฮท-ซือ-นี
เพราะเธอเป็นคนเดียวที่เจ็บมานานพอแล้ว
อี-เจน นา ออบ-ชี แฮง-บก-แฮ
ตอนนี้ก็ไปมีความสุขโดยไม่มีฉันซะ
ปัล-ลี-กา นอ-รัน ยอ-จัน
รีบไปซะสิ
ออ-อุล-ลี-จี อา-นา แน ยอพ-เพ
คนอย่างเธอไม่เหมาะจะมาอยู่ข้าง ๆ ฉันหรอก
But, I love you
เแต่ฉันก็รักเธอ
มท-นัน ชา-จม-ชิม แต-มู-เน
เป็นเพราะความเชื่อโง่ ๆ
ทวี-โท-รา-ซอ-มยอน โต ทา-ชี
พอมองย้อนกลับไปอีกครั้ง
คัง-งี ฮือ-รือ-เน แน นู-เน
หยดน้ำตาก็ร่วงพรูลงมาเป็นสาย
-
-
-
วันนี้เป็นวันครบรอบหนึ่งปีที่ซังฮยอนและซึงโฮเลิกกัน ร่างสูงของซังฮยอนเดินทอดน่องไปตามสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นที่ที่เค้าและซึงโฮเจอกันครั้งแรก เพียงแค่คิดซังฮยอนก็แสยะยิ้มให้กับความงี่เง่าของตัวเอง ชีวิตยามที่ไม่มีซึงโฮทำให้เค้าเหงาแปลกๆ จากที่มีคนคอยดูแลนู่นนี่ให้ทุกอย่างแม้ตัวเองจะยุ่งมากแค่ไหนก็ตาม เพียงแค่คิดซังฮยอนก็อยากที่จะย้อนเวลากลับไป แต่มันก็เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ทุกวันนี้เค้าได้แต่คอยโทษตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า...
‘ปาร์ค ซังฮยอนโง่เองที่ปล่อยให้คนที่รักอย่างยัง ซึงโฮหลุดมือไปอย่างง่ายดาย’
.
.
.
นัน เน-เก พู-จก-ฮัน ซา-รา-มิน-กอล
กับเธอแล้วฉันเป็นได้แค่คนไม่รู้จักพอ
ชา-รัล-โก อิท-ซอ ชอง-มัล
ฉันรู้ดียิ่งกว่าอะไร
แน โม-ดึน-กอล ทา ชวอ-โด พู-จก-ฮัน ซา-รา-มา
แม้ว่าจะให้เธอไปแล้วทุกอย่าง แต่ก็ยังเป็นคนไม่รู้จักพออยู่ดี
พา-โบ-ชอ-รอม อี-รอ-เค วอน-ฮา-จา-นา
เหมือนกับคนโง่เลยนะ ยังต้องการเธออยู่อย่างนี้
มัล-ฮา-จี มัล-กอล มัล-ฮา-จี มัล-กอล
ไม่ควรพูด ไม่ควรพูดออกไปเลย
ฮู-ฮเว-ฮัล ชุล อัล-มยอน-ซอ โต อี-รอ-เค
ทั้งที่รู้ว่าตัวเองจะต้องเสียใจ แต่ก็ยังทำอีกเหมือนเคย
คือ-เก ชัล อัน-ดแว คือ-เก ชัล อัน-ดแว
ไม่ได้ผลเหมือนอย่างที่คิดเอาไว้เลยสักนิด
แน มท-นัน ชา-จน-ชิม แต-มู-เน
เป็นเพราะความเชื่อโง่ ๆ ของฉันเอง
Sorry but, I Love U Love U
Love U Love U Baby
Love U Love U Love U Love U Baby
Love U Love U Love U Love U Baby
Oh oh oh oh oh
Love U Love U Love U Love U Baby
Love U Love U Love U Love U Baby
Love U Love U Love U Love U Baby
Oh oh oh oh oh
-The End-
Talk with writer::
ปล่อยแล้วสำหรับตอนที่สอง กว่าจะได้ปล่อย หาเวลามาลงไม่ได้เลย แล้วก็ยังไม่มีเวลาแต่งเรื่องใหม่ อันนี้แต่งหลัง Severely ประมาณวันสองวัน มันเลยอาจจะไม่ค่อยดีเท่าไร -0- ยังไม่ได้แก้อะไรเลย แล้วเนื้อหาก็ดูเหมือนวนๆ แปลกๆ - -” เราก็ต้องขอโทษรีดเดอร์ที่เข้ามาอ่านด้วยนะคะ ฝากติอีกนิด เราจะได้แก้ไขเนอะ ^^
ความคิดเห็น