คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF]Story 1:: Severely (SangxSeung)
Title: Severely (지독하게)
Couple: Park Sanghyun x Yang Seungho (MBLAQ)
Note: แรงบันดาลใจจากเอ็มวีเพลง Severely ของเด็กเกาะ FT Island ^^ มันอาจจะไม่ดีเท่าไร เพิ่งเคยแต่งเป็นครั้งแรก และไม่ใช่คนที่มีจินตนาการบรรเจิดเท่าไร และเรื่องภาษาอาจจะไม่สวย ขอโทษด้วยนะคะ ^^
ภายในโบสถ์ที่เงียบสงบ มีร่างของชายหนุ่มนั่งอยู่เพียงลำพัง ไร้ซึ่งเสียงสะอื้น มีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสายจากนัยน์ตาคม มือหนาหยิบรูปคนรักพลางลูบเบาๆ ราวกับกลัวว่ารูปมันจะมลายหายไป
‘ทำไมฮยองถึงทิ้งผมไป ไหนฮยองบอกว่าจะอยู่กับผมตลอดไป ผมคิดถึงฮยองนะ ผมรักฮยอง’
ร่างสูงปาดน้ำตาตัวเองทิ้ง ก่อนจะวิ่งออกไปนอกโบสถ์ โดยที่ไม่รู้เลยว่าต่อจากนี้บางอย่างมันได้เปลี่ยนไปแล้วราวกับว่าร่างสูงได้ย้อนเวลากลับไป...
‘ผลั่ก!’
ร่างสูงที่เพิ่งเดินออกมาจากโบสถ์อย่างเร่งรีบ ทำให้ชนเข้ากับร่างอวบๆ ของใครคนหนึ่ง
“ขอโทษครับ” ร่างสูงเอ่ยพลางมองหน้าคู่กรณี แต่ใบหน้าของอีกคนทำให้ร่างสูงถึงกับอึ้ง!
“ไม่เป็นไรหร...” ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะพูดจบประโยค ร่างสูงกว่าคว้าร่างอวบๆ นั่นเข้ามากอดเสียเต็มแรง
“ฮยอง! ฮยองกลับมาแล้ว ผมคิดถึงฮยอง” ร่างสูงพ่นคำออกมาอย่างเร่งรีบ กลัวว่าอีกคนจะหายสาบสูญไป แต่ปฏิกิริยาที่อีกฝ่ายมีนั้นทำเอาร่างสูงอึ้งยิ่งกว่าครั้งแรก เมื่ออีกคนผลักร่างสูงออกเต็มแรง
“คนโรคจิต!” พูดเพียงเท่านั้น ก่อนจะเดินเข้าไปในโบสถ์
ร่างสูงที่ยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ทั้งอึ้ง ตกใจ เสียใจ และดีใจ หลากหลายอารมณ์ปนกันมั่ว
‘ต้องใช่สิ! ต้องใช่ฮยองแน่ๆ แต่ทำไมฮยองถึงจำผมไม่ได้ล่ะ?’
.
.
.
อามู โพจอง ออบชี อามูรอจี อันเก คือรอเก นอล โบเนจูกิล
การแสดงท่าทีว่างเปล่า เหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่ นั่นเป็นวิธีที่ผมหวังจะให้คุณไป
เมอิล ยอนซึบเฮบวาโด ออเซคากีมัน ฮาโก
แม้ว่าผมจะปฏิบัติเช่นนั้นทุกวัน มันก็แค่ทำให้อึดอัด
อูซือมึล โพอีมยอ มลเร อูนึน พอบโด เมอิล ยอนซึบเฮ บวัซจีมัน
แอบร้องไห้ในขณะที่กำลังยิ้ม ผมทำแบบนั้นทุกวัน
ตอลรีนึน มกโซรีเอ คึมเซ ทึลคิล กอซมัน กัดทา
แต่ผมคิดว่าเสียงสั่นเทาของผมจะทำให้มันออกไป
-
-
-
ร่างอวบของชายหนุ่มที่กำลังนั่งบรรเลงเพลงอยู่หน้าเปียโนหลังใหญ่อยู่ในห้องซ้อมช่างดูมีเสน่ห์เสียจนร่างสูงที่เดินผ่านมาเป็นต้องหยุดมอง ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นหนังสือพิมพ์ที่ผ่านหัวข่าวไว้ว่า...
‘นักเปียโนหนุ่มถูกรถชนเสียชีวิต เนื่องจากเหตุการณ์เมาแล้วขับ’…
.
.
.
ซารังฮานึน กอซ โพดัน อีบยอล ฮานึน เก
เมื่อเทียบกับความรัก เป็นไปได้ที่จะถูกทำลาย
อามา ซูชอน เบ ซูมัน แพนึน ฮิมดึนเด
พันหรือหมื่นครั้งที่หนักขึ้น
นอ ออบซี มด ซานึน พาโบอินเด ออจอราโก
ผมเป็นคนโง่ที่ไม่สามารถอยู่ได้โดยไม่มีคุณ ผมจะทำอย่างไรดี?
-
-
-
หลังจากการซ้อมเปียโนอันยาวนานของเขาเสร็จสิ้น ร่างอวบก็กระชับเป้ในมือแล้วเดินออกนอกห้องซ้อมไป ระหว่างทางกลับบ้านร่างอวบที่มัวแต่คิดเรื่องการแสดงโซโล่ที่กำลังจะมาถึงจนลืมดูรถที่กำลังพุ่งมาทางร่างอวบ
‘ฟรึ่บ!’
แทนที่รถคันนั้นจะพุ่งชนร่างอวบนั้น กลับมีใครคนหนึ่งฉุดแขนร่างอวบเข้ามาในอ้อมกอด จึงทำให้ร่างอวบนั้นรอดพ้นจากการถูกรถชนอย่างหวุดหวิด
ร่างอวบค่อยๆ ดันตัวออกจากอ้อมกอดนั้นช้าๆ
“ขอบคุณนะครับที่ช่วยผม” ร่างอวบก้มให้อีกคนเล็กน้อย
“ไม่เป็นไรหรอกครับฮยอง ^^” ร่างสูงยิ้มตอบรับ ตอนนี้เขามีความสุขมากๆ เลยล่ะ ^^
“ผม ‘ยัง ซึงโฮ’ นะครับ ^^” ร่างอวบยิ้มทักทายอย่างเป็นมิตร ชื่อและรอยยิ้มที่ร่างสูงจะไม่มีวันลืมเลือนตอลดไป
“อ่า...ผม ‘ปาร์ค ซังฮยอน’ ครับ แล้วก็เรื่องวันนั้นที่โบสถ์ ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ”
“ฮ่าๆๆ เรื่องนั้นลืมมันเถอะครับ ไม่เป็นไรหรอก ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ วันหลังเราคงได้เจอกัน” พอร่างอวบพูดจบก็เดินจากไปโดนไม่รอให้อีกคนล่ำลา...
.
.
.
จีโดคาเก นอมู จีโดคาเก นอรึล ซารังแฮซนา บวา.
อย่างรุนแรง ผมคิดว่าผมรักคุณอย่างหนักหน่วงมากเกินไป
ซุมโด มด ชวีโก นอมัน ชัชนึนเด โทเดเช ออนเจจึม คึมัน ทุล ซู อิดนึนจี
ผมไม่สามารถหายใจได้ ผมมองหาคุณเท่านั้น เมื่อใดผมจะสามารถปล่อยมันไป?
จีโดคาเก นอมู จีโดคาเก นอมัน ซารังแฮซนา บวา
อย่างรุนแรง ผมคิดว่าผมรักคุณคนเดียวอย่างหนักหน่วงมากเกินไป
นอล โพเนกีกา เนเกน ชุกกีโบดา ทอ ฮิมดึน จีโดกัน อีลิน กอซ กัดทา
ให้คุณไปกับผม มันยากมากและร้ายแรงกว่าความตาย
-
-
-
ภายในร้านคอฟฟี่ชอปเล็กๆ คนสองคนที่กำลังนั่งอยู่ในมุมมุมหนึ่งของร้าน ร่างสูงของซังฮยอนกวาดสายตามองไปรอบๆ ร้านก่อนจะสะดุดกับโปสเตอร์การแสดงโซโล่เปียโนของร่างอวบตรงหน้า ซึงโฮที่ค่อยๆ รินชาลงในถ้วยใบเล็กที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาทั้งคู่ ทำเอาซังฮยอนที่เม่อไปรอบๆ ร้านสะดุ้งก่อนรีบตักน้ำตาลใส่ในถ้วยชาของซึงโฮ ทำเอาร่างอวบมองหน้าอีกคนงงๆ เมื่อร่างสูงรู้ตัวว่าทำอะไรลงไปก็รีบดื่มชาแก้เก้อแต่สงสัยจะรีบเกินไปจนสำลักน้ำชา ซึงโฮปล่อยหัวเราะออกมาเบาๆ กับท่าทางตลกๆ ของซังฮยอน
“นายรู้ได้ยังไงหรอ เรื่องน้ำตาลน่ะ?” ซึงโฮถามยิ้มๆ
“อ่ะ...เอ่อ...เอ่อ...เดาน่ะ!...เดาเอา...ใช่ๆ...ผมเดา” ซังฮยอนลูบท้ายทอยนิดๆ แก้เขิน
‘รายละเอียดของฮยองผมจำได้ทุกเรื่องแหล่ะครับ ^^’
.
.
.
อามูรี อาพาโด อามูรอจี อันเก คือรอเก ฮารูรึล โพเนกิล
แสดงออกเหมือนกับว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่ ไม่ว่ามันจะเจ็บมากเท่าใด นั่นเป็นวิธีที่ผมหวังจะใช้เวลาในแต่ละวันของผม
คึจอ อิกซุกเฮ จีกิล เมอิล ยอนซึบเฮ บวาจีมัน
ผมหวังว่าผมสามารถใช้มันได้(ความเย็นชา) และผมก็ทำแบบนั้นทุกวัน
ออชาพี นอรึล อิจจิน มดทัน กอซ กัดทา
ผมคิดว่าผมจะไม่สามารถที่จะลืมคุณได้อยู่แล้ว
โคชิล ซู ออบนึน พยองเอ อาพือดา เฮโด
แม้ว่าผมจะเปิดเผยความเจ็บปวดของผม โรคนี้ก็ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้
นอ ออบชี มดซานึน พาโบอินเด ออจอราโก
ผมเป็นคนโง่ที่ไม่สามารถอยู่ได้โดยไม่มีคุณ ผมจะทำอย่างไรดี?
-
-
-
ร่างของคนสองคนที่เดินเคียงข้างกันถ้าดูเผินๆ หลายๆ คนคงจะคิดว่าสองคนนี้เป็นคนรักกัน แต่ก็นะ... พวกเขาสองคนยังไม่ถึงขั้นนั้นซะหน่อย ^^
“ฝนก็ไม่เห็นมีทีท่าว่าจะตกเลย นายจะเอาร่มมาทำไมกันซังฮยอน?” ซึงโฮเงยหน้ามองฟ้าก่อนจะละสายตามาที่ร่มใสคันใหญ่ในมือร่างสูง แต่อีกคนก็ไม่ได้ตอบอะไรก่อนจะก้มดูนาฬิกา
“รอแปบนะฮยอง” ซังฮยอนบอกแค่นั้นพลางกางร่มออกแล้วโอบร่างของซึงโฮให้เข้ามาชิดเขามากขึ้น ซึงโฮไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่มองหน้าร่างสูงแบบงงๆ แต่แล้วสิ่งที่ร่างสูงทำก็เกิดผล เมื่อจู่ๆ ฝนก็ตกลงมาทันทีที่ซังฮยอนกางร่มออก ร่างสูงส่งยิ้มให้อีกคนแล้วก็ออกเดินต่อไป...
.
.
.
จีโดคาเก นอมู จีโดคาเก นอรึล ซารังแฮซนา บวา.
อย่างรุนแรง ผมคิดว่าผมรักคุณอย่างหนักหน่วงมากเกินไป
ซุมโด มด ชวีโก นอมัน ชัชนึนเด โทเดเช ออนเจจึม คึมัน ทุล ซู อิดนึนจี
ผมไม่สามารถหายใจได้ ผมมองหาคุณเท่านั้น เมื่อใดผมจะสามารถปล่อยมันไป?
จีโดคาเก นอมู จีโดคาเก นอมัน ซารังแฮซนา บวา
อย่างรุนแรง ผมคิดว่าผมรักคุณคนเดียวอย่างหนักหน่วงมากเกินไป
นอล โพเนกีกา เนเกน ชุกกีโบดา ทอ ฮิมดึน จีโดกัน อีลิน กอซ กัดทา
ให้คุณไปกับผม มันยากมากและร้ายแรงกว่าความตาย
-
-
-
ตอนนี้พวกเขาสองคนเปลี่ยนสถานะจาก ‘คนรู้จัก’ มาเป็น ‘คนรู้ใจ’ ซังฮยอนที่เทคแคร์ดูแลซึงโฮอย่างดีมาตลอดคอยทำนู่น ทำนี่ให้ คอยซื้อของมากมายให้อีกคน ในระหว่างที่ทั้งคู่เลือกดูของไปเรื่อยๆ นั้น สายตาของซังฮยอนก็หยุดลงที่สร้อยนาฬิการ่างสูงหยิบมันขึ้นมาดูก่อนที่จะวางมันที่เดิมแล้วเดินจากไป
“ฮยอง เราไปเดินเล่นที่อื่นกันเถอะครับ” ร่างสูงพูดก่อนจะเดินนำออกไปนอกร้าน ซึงโฮที่ทำท่าจะเดินตามไป แต่ก็หยุดแล้วเดินกลับมาที่นาฬิกาที่ซังฮยอนเพิ่งจะวางมันลงก่อนหน้านี้
‘แค่นี้คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ตอบแทนที่นายซื้ออะไรตั้งมากมายให้ฉันก็แล้วกัน ^^’
.
.
.
ชารารี อีรอล คอมยอน ซารังโจชา มัลกอล
ถ้ามันจะเป็นแบบนี้ ผมก็ไม่ควรรักคุณตั้งแต่แรก
ออนเจจือเม อีจึลกา
เมื่อใดที่ผมจะลืมคุณได้นะ?
-
-
-
วันนี้ซังฮยอนตามมาดูซึงโฮซ้อมเปียโนที่ห้องซ้อม สายตาของร่างสูงไม่สามารถละไปจากคนตรงหน้าได้เลย เสียงเพลงไพเราะถูกบรรเลงออกมาอย่างต่อเนื่อง แต่แล้วอยู่ๆ เรื่องในโบสถ์ก็กลับไหลย้อนเข้ามาในความคิดของซังฮยอน จากใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม กลับหมองลงอย่างเห็นได้ชัด ช่างน่ายินดีนักที่ซึงโฮมัวแต่สนใจการซ้อมเปียโนสำหรับการแสดงครั้งนี้จึงไม่เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของคนรัก
ร่างสูงที่เดินออกจากห้องไปเรียกความสนใจของร่างอวบได้ดี ซึงโฮหยุดการบรรเลงเพลงเพียงเท่านั้น มองซ้ายมองขวาจนแน่ใจว่าซังฮยอนไม่ได้อยู่แถวนี้ ร่างอวบจึงหยิบสร้อยนาฬิกาที่ซื้อมาจากร้านค้าสอดเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ทของร่างสูง แต่เขากลับเจอกระดาษแผ่นหนึ่งในนั้น เขาจึงหยิบมันออกมาพลางคลี่กระดาษแผ่นนั้นดู
‘นักเปียโนหนุ่มถูกรถชนเสียชีวิต เนื่องจากเหตุการณ์เมาแล้วขับ’
ซังฮยอนที่เดินกลับเข้ามาพอดีถึงกับหน้าถอดสีเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมือซึงโฮ ร่างอวบมองหน้าคนรักด้วยสายตาที่แสดงออกถึงความผิดหวัง
“นี่มันอะไรกัน! นายเป็นสตอกเกอร์หรอซังฮยอน?”
“ที่โบสถ์วันนั้น... ผมเพิ่งออกมาจากงานศพของฮยอง”
“งานศพฉันงั้นหรอ?”
“การแสดงโซโล่นั่นน่ะ ฮยองอย่าไปเลยได้มั๊ยครับ”
ร่างสูงมองคนรักด้วยแววตาอ้อนวอนแกมขอร้อง เขาไม่ยอมจะเสียคนรักไปอีกครั้งหรอกนะ ร่างอวบหันกลับไปหยิบเสื้อโค้ทของร่างสูงก่อนจะยัดมันใส่มือเจ้าของ
“ออกไปเลยนะ!!”
“ถ้าฮยองไปฮยองจะตายนะ!”
“บอกให้ไปไงล่ะ!!” ซึงโฮตวาดลั่น ซังฮยอนที่หมดหนทางที่จะพูด ได้แต่จำใจเดินออกไปจากห้องซ้อมของอีกคน
-
-
-
คืนก่อนวันแสดงจริง ซึงโฮที่เพิ่งซ้อมเปียโนเสร็จยืนมองดูโปสเตอร์การแสดงพลางคิดถึงเรื่องที่อีกคนเตือนมา
‘ถ้าฮยองไปฮยองจะตายนะ!’ ร่างอวบสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านให้ออกไป ‘คิดอะไรไร้สาระนะเรา เฮ้ออ...’ ร่างอวบหยิบหูฟังขึ้นมาฟังเพื่อไล่ความคิดบ้าๆ ที่ใครคนนั้นยัดเหยียดให้เขา ในจังหวะเดียวกัน ร่างสูงที่วิ่งตามหวังจะไปให้ทันช่วงที่อีกคนซ้อมเสร็จ เมื่อร่างสูงวิ่งมาจนถึงห้องซ้อมของซึงโฮ สายตาก็เหลือบไปเห็นร่างอวบกำลังจะก้าวข้ามถนนโดยที่มีรถยนต์ขับพุ่งมาด้วยความเร็ว ยิ่งทำให้ร่างสูงวิ่งตามมาด้วยความรวดเร็วพลางตะโกนเรียกอีกคน
“ซึงโฮฮยอง!!!! ยัง ซึงโฮ!!!!!!” แต่เจ้าของชื่อก็ไม่ได้ยินเพราะเพลงที่เปิดกรอกหูอยู่ และแล้วร่างสูงก็ตัดสินใจที่จะวิ่งไปตัดหน้ารถคันนั้น...
.
.
.
มีรยอนฮาเก นอมู มีรยอนฮาเก นอมัน ซารัง แฮซนา บวา
งี่เง่า ผมคิดว่าผมรักคุณคนเดียวแบบโง่ๆ เกินไป
ทารึน ซารังงึน กุมโด มด กูเก ฮานึน นอมัน
เพราะคุณ ผมไม่สามารถฝันที่จะรักคนอื่นได้
นอบักเก โมรือนึน พาโบอินเด ออจอราโก
ผมมันโง่ ที่ไม่รู้จักใครนอกจากคุณ ผมควรทำอย่างไรดี?
‘เอี๊ยดด’ ‘โครม!!!’
ร่างอวบชะงักฝีเท้าลง ค่อยๆ หันหลังกลับไปมอง ซึ่งภาพที่เห็นทำเอาเขาถึงกับทรุดลงไป
“ซังฮยอน!!” ซึงโฮตะโกนเรียก พลางเขย่าหวังจะให้ร่างตรงหน้าฟื้นขึ้นมา
“นายจะทิ้งฉันได้ยังไง ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะซังฮยอน ตื่นสิ พี่บอกให้ตื่นไง!!! ฮืออๆๆ” ซึงโฮโอบกอดซังฮยอนไว้ ไม่สนใจว่าเสื้อที่ขาวสะอาดของตัวเองจะเปื้อนเลือดมาเพียงใด ตอนนี้สิ่งเดียวที่เขาหวังคือ ‘ขอให้ซังฮยอนฟื้นขึ้นมา’ ร่างอวบปล่อยโฮจนตัวโยน น้ำตาที่ไหลพรากราวกับเขื่อนแตกเสียงสะอื้นที่ดังระงมไปทั่วบริเวณ
“ปาร์ค ซังฮยอน!! ฉันสั่งให้นายตื่นเดียวนี้ ฮึกๆ นาย...นายอย่าทิ้ง...ฮึก...ฉันไปสิ...ฮึก...ต่อไป...ฉัน...ฮึก...จะอยู่ยังไงถ้าไม่มีนาย...ฮึกๆ...ปาร์ค ซังฮยอน ได้โปรด! ฮืออๆๆ” ร่างอวบที่แทบจะพูดออกมาไม่ได้ศัพท์ ทั้งน้ำตาของร่างอวบและเลือดของร่างสูงไหลปะปนรวมกันไปหมด และตอนนี้ผู้คนเริ่มมุงเหตุการณ์นี้มากขึ้นรวมไปถึงคนขับที่ทิ้งรถไว้และหายไปอย่างไร้ร่องรอย มันช่างเป็นแผลที่บาดลึกลงไปในหัวใจของยัง ซึงโฮเหลือเกิน...
.
.
.
จีโทคาเก นอมู จีโทคาเก นอวา อีบยอลฮานา บวา
อย่างรุนแรง ผมคิดว่าระหว่างเราจะถูกทำลายอย่างรุนแรง
ชัล คารัน มาลี มวอกา ออรยอวอ อิบซุลโจชา เตจี มดทาโก มอมุดคอรยอ
คำว่า ลาก่อน มันยากมากที่จะเอ่ยออกไป ผมแค่ลังเลใจและไม่สามารถแม้แต่จะเปิดริมฝีปากของผม
จีโทคาเก นอมู จีโทคาเก นอรึล อีบยอลฮานา บวา
อย่างรุนแรง ผมคิดว่าผมจะเป็นคนทำลายคุณอย่างรุนแรง
ฮยุงทอโบดา ทอ คีพี คาซือเม นามา นอรึล จีอุล ซู ออบซึล กอซ กัดทา
แม้จะลึกกว่าลอยแผลเป็น คุณก็ยังคงอยู่ในหัวใจของผม ผมคิดว่าผมจะไม่สามารถลบคุณออกไปจากใจได้
-
-
-
วันนี้หนังสือพิมพ์ทุกฉบับต่างมีข่าวพาดหัวเป็นเรื่องเดียวกัน
‘นักเปียโนหนุ่มประสบความสำเร็จกับการแสดงโซโล่ของเขา’…
-
-
-
ภายในโบสถ์ที่เงียบสงบ มีร่างของชายหนุ่มนั่งอยู่เพียงลำพัง น้ำตาถูกปล่อยให้ไหลออกมาอย่างไม่อาย เสียงสะอื้นที่แทบจะกลายเป็นเสียงกรีดร้องดังระงมไปทั่วภายในโบสถ์ ซึงโฮหยิบรูปซังฮยอนมาดูพลางลูบเบาๆ ราวกับว่ามันจะแตกละเอียดเป็นผงถ้าหากจับมันแรง
“ทำไมนายถึงไม่อยู่รอดูความสำเร็จของฉัน...ฮึกๆ...ทำไมนะปาร์ค ซังฮยอน” น้ำตาที่พยายามจะให้มันหยุด แต่ทำยังไงก็ไม่หยุดไหลเสียที ยิ่งห้ามมากเท่าไรกลับยิ่งไหลมากเท่านั้น
“ปาร์ค ซังฮยอน...ฉันรักนายมากนะ...”
มีเพียงสายลมเอื่อยๆ ที่พัดผ่านร่างอวบๆ ของซึงโฮ แม้มันจะเป็นสายลมเย็นๆ แต่ซึงโฮกลับรู้สึกว่าหัวใจของเขามันอบอุ่นขึ้นมาทันที เหมือนกับเป็นสัญญาณว่า...
‘ปาร์ค ซังฮยอนจะอยู่ข้างๆ ยัง ซึงโฮ...ตลอดไป…’
-The End-
Talk with writer::
หวังว่าจะสนุกกันนะคะ 55 เราเพิ่งจะเคยลองแต่งเป็นครั้งแรก ติชมก้นได้นะคะ ^^
ความคิดเห็น