[BAP] Seven-Eleven - Himchan x Daehyun

ข้อมูลเบื้องต้น

ไปก่อกวนเซเว่นมา อุอิ

อ้างอิงจากเรื่องจริงที่เพื่อนเราไปแอบปลื้มพี่พนักงานคนหนึ่ง 555

เราก็ทำตัวเป็นเพื่อนที่ดี สานฝันเพื่อนให้เป็นจริง

แต่เนื้อหาอื่นๆ คือมโนขึ้นมาทั้งนั้น 5555555555

เอาเป็นว่าฝากติดตามด้วยละกันนะคะ >.<

“รับขนมจีบซาลาปาเพิ่มมั้ยครับ?”

“ขอหัวใจพี่แทนได้ป้ะล่ะครับ”

“ไม่ได้หรอก”

#HIMDAE

「※ แม่แมวแดฮยอน ※」

เนื้อเรื่อง

Title: 7-11 (Seven-Eleven)

Couple: Kim Himchan x Jung Daehyun

            ชีวิตเด็กมัธยมปลายที่ใกล้จะสอบเข้ามหาวิทยาลัย ในช่วงปิดเทอมก็ต้องพากันไปเรียนกวดวิชากันจนหัวหมุนกลับบ้านดึกๆ ดื่นๆ 

            จองแดฮยอนก็เป็นหนึ่งในจำนวนนักเรียนพวกนั้น...

            เขารวมตัวกับเหล่าเพื่อนฝูงในปูซานพากันมาหารค่าหอพักในโซลเพื่อเป็นที่ซุกหัวนอนในขณะที่มากวดวิชาเพื่อเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัยแบบที่ทำอยู่ทุกๆ ปี 

          วันนี้เป็นวันที่แดฮยอนกลับหอดึก...

            ถึงแม้พวกเขาจะมาด้วยกันแต่ด้วยความฝันที่แตกต่างกัน ทำให้พวกเขาลงวิชาเรียนไม่เหมือนกัน กว่าแดฮยอนจะเรียนเสร็จนั่งรถมาถึงหอก็ปาไปเกือบสามทุ่มและท้องที่ประท้วงอย่างหนักตั้งแต่ทุ่มกว่าๆ ทำให้เขาเดินเลี้ยวเขาเซเว่นที่อยู่หน้าหออย่างเลี่ยงไม่ได้

 


            แดฮยอนเดินเลือกขนมจนเต็มไม้เต็มมือไปหมด และด้วยความที่มัวแต่เลือกขนมโดยไม่มองทาง ทำให้เขาเดินชนประตูตู้แช่เครื่องดื่มที่พนักงานเปิดทิ้งไว้เข้าเต็มๆ

           
          ปึก!

            "อ๊ะ!"

            ถึงกับล้มก้นจ้ำเบ้าขนมหล่นกระจายมือเล็กยกขึ้นมากุมหน้าผากก่อนจะร้องโอดครวญอย่างน่าสงสาร

            "เป็นอะไรมากมั้ยครับ?"

            พนักงานคนนั้นปิดประตูทันที ก่อนจะวิ่งไปเอาตะกร้าใส่ของที่อยู่แถวนั้นมาเก็บขนมใส่ให้

            "ไม่ครับ ไม่ ผมซุ่มซ่ามเอง โอ๊ยย~"

            แดฮยอนเงยหน้ามองพนักงานคนนั้น ก่อนจะก้มลงหลบสายตาทันทีที่อีกคนก็มองมาเช่นกัน

            ก็พนักงานเขาหล่อ แดฮยอนมองแล้วใจเต้นตึกตักเลย แดฮยอนแพ้คนหล่อ ออมม่าอ่าาาาา~ แดฮยอนหาลูกเขย(?)ให้ออมม่าแล้วนะครับ -////////-

            "ยังไงพี่ก็ขอโทษด้วยละกันนะ ลุกขึ้นมาได้แล้ว"

            แดฮยอนเอื้อมมือไปจับมือของพนักงานคนนั้นที่ยื่นมาตรงหน้าเขาอย่างเขินอาย 

            แงงงง้!! มือใหญ่นุ่มนิ่มโดนไต(?)น้องยอนเบยยยยย -//////-

            "เดี๋ยวพี่เอาไปคิดเงินให้"

            แล้วพนักงานคนนั้นก็เดินจากไปโดยเอาตะกร้าที่อัดแน่นไปด้วยขนมไปด้วย ทำให้เขาต้องเดินตามไปเพราะใจสั่งมา(?)

            หลังจากจ่ายเงินเรียบร้อย แดฮยอนก็แอบลอบมองป้ายชื่อที่แปะอยู่บนอกของพนักงานคนนั้น ก่อนจะเดินจากไปอย่างอาลัย(?)

          'คิมฮิมชาน'

            เวลาผ่านพ้นไปหลายสัปดาห์แล้วและกิจวัตรประจำวันของแดฮยอนก็คือแวะเข้าเซเว่นตอนสามทุ่มทุกๆ คืน อย่างน้อยๆ ก็แค่ไปแอบส่องให้หัวใจมันกระชุ่มกระชวยก็ยังดี หลังๆ มาก็เริ่มพ่วงเพื่อนหน้ามนอย่างอีจองฮวานมาด้วย มาส่องคนเดียวมันก็ดูเขินๆ เนอะ 

            "นี่ส่องเขามาเดือนครึ่งแล้วหรอวะ?"

            แดฮยอนพยักหน้าก่อนจะลอบมองผ่านหนังสือที่แสร้งเอามากลบเกลื่อน

            "แล้วเมื่อไรพนักงานคนนั้นจะมา? ง่วงนอนแล้วว่ะ"

            แดฮยอนรีบกำแขนเพื่อนรักเอาไว้ พร้อมกับส่ายหัวรัวๆ เป็นเชิงรั้งเอาไว้ก่อน ส่งสายตาเว้าวอนว่าเดี๋ยวพี่เขาก็มา

            "ง่วงเว้ย!"

            ทั้งคู่ยืนอ่านหนังสือเงียบๆ ดูเวลาเป็นครั้งคราวเพราะตอนนี้มันก็ปามาจะสามทุ่มครึ่งแล้ว

            "ทำไมมาช้าจะ.... อ๊าา!!!!"

            บ่นงึมงำเงียบๆ ก่อนจะหันหลังกลับไปดูที่ประตูทางเข้าเพื่อส่องว่าพนักงานคนนั้นจะเข้ามาเมื่อไร แต่พอหันไปแล้วก็แทบร้องออกมาไม่เป็นภาษาเมื่อคนที่เขาเฝ้ารอมาตั้งนานโผล่มาอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้แถมยังเอาใบหน้าหล่อทำลายล้างโลกนั่นมาใกล้จนจมูกโด่งๆ เกือบจะชนกันอยู่แล้ว และด้วยเสียงแหลมสูงที่เล็ดรอดออกมาทำให้เขากลายเป็นจุดสนใจทันที ส่วนจองฮวานตอนนี้ก็ก็แทบจะหลอมหลวมตัวเองเข้าไปในหนังสือแล้ว

            "เชี่ยแดฮยอน เสียงดังทำไมวะ! อาย"

            จองฮวานแอบหยิกเอวเพื่อนไปเต็มแรง จนแดฮยอนต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บจี๊ด

            "แหะๆ สวัสดีครับ"

            แดฮยอนเอ่ยทักทายก่อนจะรีบดึงเพื่อนออกจากเซเว่นด้วยหัวใจที่เต้นโครมครามไม่หยุด ยืนดีดดิ้นอยู่หน้าเซเว่นจนคนสัญจรไปมาก็มองด้วยสายตาหวาดกลัว

            "กลับหอได้แล้วเว้ย!"

            แล้วอีจองฮวานก็ต้องจัดการลากเพื่อนที่ตอนนี้สติออบซอสุดๆ 

            วันสุดท้ายที่จะได้มาเริงร่าอยู่ที่โซลและยังเป็นสุดท้ายที่จองแดฮยอนจะได้มาที่เซเว่นแห่งนี้ คิดถึงอะ แงงงงง้!!!!

            และเนื่องในโอกาสที่เป็นค่ำคืนสุดท้าย เหล่าเดอะแก๊งปูซานก็ต่างพากันแห่แหนมาที่เซเว่นแห่งนี้ เพื่อให้แดฮยอนได้มาเอ่ยล่ำลาพนักงานเซเว่นในดวงใจ

            "ใจๆ ไปเลยดิวะ ก็แค่เดินไปบอกว่าชอบอะ ก็จบ"

            "มันไม่ง่ายขนาดนั้นดิวะอึนจี"

            แดฮยอนงึมงำขณะที่กำลังทำเป็นเลือกดูขนมกับเพื่อนฝูง

            "แม่งอ่อนว่ะ"

            "ป๊อด!"

            สองสาวได้ทีก็ประนาม(?)เพื่อนชายของตัวเองอย่าสนุกปาก

            "ก็มันเขินนั่น!"

            "เดี๋ยวเจ๊จัดให้"

            สองสาวกอดคอกันตั้งท่าจะเดินไปหาพนักงานหนุ่มที่เดินไปเดินมาเหมือนคนไม่มีอะไรทำ(?)

            "เฮ้ยๆๆ! จะไปไหน?"

            "เชื่อมือปาร์คซูยองกับจองอึนจีคนนี้ รับรองไม่ผิดหวัง"

            สองสาวพูดติดสำเนียงบ้านเกิด ก่อนจะกอดคอกันเดินมุ่งหน้าไปหาพนักงานคนนั้นทันที โดยทิ้งให้แดฮยอนกับจองฮวานแอบส่องอยู่ห่างๆ

            "สวัสดีค่ะ"

            สองสาวฉีกยิ้มหวานก่อนเอ่ยทักทายพนักงานหนุ่มที่ทำหน้างงแต่ก็ยิ้มตอบอย่างสุภาพ

            "พี่พอจะจำหน้าลูกค้าที่มาบ่อยๆ ได้มั้ยคะ? คนที่ดูซุ่มซ่าม โก๊ะๆ หน่อยอะค่ะ"

            "คนที่ชนประตูตู้แช่เมื่อคราวก่อนนู้น~ น่ะค่ะ"

            อึนจีเสริมทัพเมื่อเห็นว่าอีกคนเหมือนจะนึกไม่ออกหลังจากฟังที่ซูยองบอกไป

            "อ๋อ~ น้องหน้าแมวคนนั้น"

          โอ้โหหห เรียกเพื่อนกูซะน่ารักเลย -////-

            "เอ้อ! ใช่ค่ะคนนั่นแหละ"

            ซูยองปรบมือก่อนจะแอบมันไปส่งซิกให้จองฮวานอย่างรู้กัน

            "เพื่อนหนูชื่อจองแดฮยอนนะคะ คือมันชอบพี่มาก มันแอบมาส่องพี่ทุกวันเลย"

            แล้วจองฮวานก็ผลักแดฮยอนออกไปตามสัญญาณของซูยอง จากนั่นสองสาวก็ค่อยๆ หลบฉากออกมาไปยืนกับจองฮวาน

            "อะ... เอ่อ... ไปจ่ายเงินก่อนนะ"

            แล้วแดฮยอนก็รีบไปเดินไปจ่ายเงินท่ามกลางสายตาสาปแช่งของสองสาวที่อุตส่าห์ปูทางไว้ให้ แต่ก็นะ... พนักงานคนนั้นก็เดินตามไปก่อนจะดันแคชเชียร์สาวออกแล้วรับหน้าแทนชั่วคราว

            "หื้อ?"

            แดฮยอนเลิกคิ้วอย่างงงงวย จะเปลี่ยนคนคิดเงินก็ไม่ทันเลยได้แต่ยืนก้มหน้านิ่งอยู่อย่างนั้น

            "55,000 วอนครับ"

            แดฮยอนเงยหน้ามามองอย่างตกใจ ก่อนจะรีบหยิบกระเป๋าเงินลายจี้จังขึ้นมาหยิบเงินให้อย่างรวดเร็ว และจังหวะที่ยื่นเงินให้นั้น ทำให้ปลายนิ้วได้สัมผัสกันอย่างแผ่วเบา

            เชี่ย!!!! ไฟช็อต!!!! ㅠ//////////////ㅠ

            "รับขนมจีบซาลาเปาเพิ่มมั้ย?"

            พนักงานคนนั้นส่งยิ้มกระชากใจมาให้ บอกเลยว่าแทบจะหัวใจวายตายรัวๆ 

            "ขอหัวใจพี่แทนได้ป้ะล่ะครับ"

            เหล่าเดอะแก๊งอีกสามคนที่ยืนฟังอยู่แทบกรีดร้องออกมาเป็นสำเนียงปูซาน เพื่อนกูนี่อ่อยสุดกำลังมากอะ 

            "ไม่ได้หรอก"

            "..."



            "เอานี่ไปแทนนะ"

            แดฮยอนมองก่อนจะเอื้อมมือไปรับมาอย่างมึนงงพอเพ่งดูดีๆ ก็แทบกรีดร้องออกมาให้โลกได้รับรู้ถึงความฟินระดับโลกพังพินาศ

            "พี่เรียนวิศวะหรอครับ??"

            ตาโตๆ เบิกกว้างเพราะสิ่งที่อยู่ในมือเขามันคือสร้อยที่จี้ห้อยเป็นเกียร์หรือเรียกได้ว่ามันคือหัวใจของเหล่าวิศวกรทั้งหลายนั่นเอง

            "อืม... เอาใจไม่ได้ เอาเกียร์พี่ไปแทนเนอะ"

            แดฮยอนขอกรีดร้องงงงงงงงงงงงง

            "ผมอยู่โซลวันสุดท้ายแล้วนะ พรุ่งนี้จะกลับปูซาน"

            "อ้าวหรอ? ถ้ามาโซลอีกก็มาที่นี่สิ"

            แดฮยอนส่ายหัวรัวก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ พร้อมกับชูเกียร์ขึ้นมา

            "ผมจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่พี่อยู่ให้ได้ แล้วจะรีบมาตามหาเจ้าของเกียร์นะครับ พี่ฮิมชาน"

            แดฮยอนฉีกยิ้มกว้างจนแก้มทั้งสองข้างขึ้นขีดคล้ายๆ กลับหนวดแมวอย่างน่ารักน่าเอ็นดู จนคนมองอดไม่ได้ที่จะฉีกยิ้มตาม

            "สอบให้ได้แล้วพี่จะรอนะ น้องหน้าแมว"

-THE END-