นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
[BAP] First Snow - Youngjae x Daehyun
ใครต่อใครว่ากันว่าหากมีใครซักคนถามเราว่า เห็นหิมะแรกไหม แล้วเราตอบว่า เห็น นั่นแสดงว่า เรารับรักเขาแล้ว
ผู้เข้าชมรวม
535
ผู้เข้าชมเดือนนี้
10
ผู้เข้าชมรวม
535
หมวด : แฟนฟิคอื่นๆ
อัปเดตล่าสุด : 18 พ.ย. 56 / 22:11 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
ในที่สุดก็ได้ฤกษ์เข็นวันช็อตเรื่องนี้มาลง
นั่งรอ ร้อ รอ รอให้หิมะมันตกสักที #บ้านเราไม่มีต้องทำใจ
5555555555555555555555
และในที่สุดวันนี้บรรดาผช. ทั้งหลายของไรต์ก็ต่างมาบอกว่า
‘หิมะตกแล้วววว!!!’
ดีใจยิ่งกว่าถูกหวย 55555555 #ไม่ใช่
คู่แปลก...
จริงๆ มันไม่แปลกหรอก มันแปลกที่แดแด้เคะให้คุณยูใช่มั้ย? -..-
ก็... นะ ไม่รู้สินะ 555555
อ่านๆ ไปเถอะเนอะ ถือซะว่าลองอะไรใหม่ๆ
อิอิ ช่วงนี้คุณผู้ชายของเราก็คงจะสำราญอยู่ญี่ปุ่น
เราก็ได้แต่รออย่างมีความหวังล่ะนะ -..-
555555555555555555555
เอ็นจอยรีดดิ้ง ^^
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
Title: First Snow
Couple: Yoo Youngjae x Jung Daehyun
ใครต่อใครว่ากันว่าหากมีใครซักคนถามเราว่า ‘เห็นหิมะแรกไหม’ แล้วเราตอบว่า ‘เห็น’ นั่นแสดงว่า ‘เรารับรักเขาแล้ว’
เมื่อ 3 ปีที่แล้ว ในวันหิมะแรก
“แดฮยอนอ่า~”
“?”
“วันนี้นายเห็นหิมะแรกใช่มั๊ย??”
“ไม่เห็นเว้ย!!!!”
เมื่อ 2 ปีที่แล้ว ในวันหิมะแรก
“จองแดฮยอน”
“อะไร?”
“นายเห็นหิมะแรกของปีนี้ใช่มั๊ย???”
“ไม่!”
เมื่อ 1 ปีที่แล้ว ในวันหิมะแรก
“แดฮยอนเพื่อนรัก~”
“อะไรครับคุณยองแจ?”
“วันนี้คุณแดฮยอนเห็นหิมะแรกใช่มั๊ย? ใช่มั๊ย ใช่มั๊ย??”
“No comment”
ปัจจุบัน
ตอนนี้เข้าหน้าหนาวมาก็หลายวันแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของหิมะที่อีกคนรอคอยเลยแม้แต่นิดเดียว
“เฮ้อ~ เมื่อไรหิมะแรกจะตกซะที”
‘ยูยองแจ’ เท้าคางมองออกไปนอนกหน้าต่างอย่างเซ็งๆ
“ทำไม?” ‘
จองแดฮยอน’ ที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง หันไปมองเพื่อนร่วมห้อง
“กูจะได้ถามมึงอีกไง”
ละสายตาจากด้านนอกหน้าต่างมาส่งยิ้มให้เพื่อนรัก แต่สิ่งที่ได้รับกลับเป็น
‘ปั่ก!’
“เจ็บนะเว้ย!!”
ยองแจหยิบหมอนปากลับไปคืน แต่อีกคนก็ปัดออกได้
“มึงจะถามไร้สาระกับกูอีกหรอ”
แดฮยอนขมวดคิ้วก่อนจะกลับไปอ่านหนังสือในมือตามเดิม
“มึงนี่!! กูไม่ได้ไร้สาระนะ มึงไม่รู้หรือไงที่กูถามมึงทุกปีอะ?”
ยองแจทำปากยื่นใส่อีกคนที่อ่านหนังสือไม่สนใจ แล้วหันกลับไปนอกหน้าต่างเหมือนเดิม
“เพ้อเจ้อ”
แดฮยอนตะโกนใส่อีกคน
‘ทำไมจะไม่รู้กันล่ะ’
“มึงแม่ง! ใจร้าย”
“เอ๊า! ด่ากูอีก -__-”
วันนี้ยองแจต้องออกจากห้องมาเรียนคนเดียว เมื่อเพื่อนร่วมห้องของเขาดันป่วยซะงั้น เล่นใส่เสื้อยืดไปยืนท่าลมหนาวอยู่ระเบียง ไม่ป่วยก็ถึกเกินไปละ
“วันนี้ยองแจโซโล่ว่ะ”
เพื่อนสนิทเอ่ยทักเมื่อเห็นยองแจเดินเข้าคลาสคนเดียว ทั้งที่ปกติจะไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด
“หน้ามึงดูโทรมๆ นะ”
เพื่อนอีกคนทักตาดำๆ ของยองแจ
“แดฮยอนไม่สบาย เมื่อคืนไข้ขึ้นสูงมากเลย”
ยองแจตอบพลางปิดปากหาว
“โหย มึงก็เลยดูแลเค้าทั้งคืนว่างั้น”
เพื่อนสนิทยิ้มล้อ แต่ยองแจหาได้แคร์ไม่
“ก็กูรักของกูนี่”
ยองแจตอบยิ้มๆ ก่อนที่จะนั่งเรียนเมื่ออาจารย์เดินเข้าคลาสมา จนเวลาล่วงเลยผ่านไป นานเท่าไรไม่รู้ รู้แต่ว่าสำหรับยองแจมันนานมาก เขาอยากรีบกลับห้องจะแย่ เป็นห่วง กลัวอีกคนจะลุกไม่ไหว กลัวว่าอีกคนจะไม่ได้กินข้าว กลัวว่าแดฮยอนจะไข้ขึ้นสูงอีกครั้งหลังจากที่เพิ่งลงไปได้ไม่นาน ยองแจอยากกลับห้อง
‘ตุ้บ!’
เสียงก้อนกระดาษที่ถูกโยนมาจากเพื่อนสนิทตกลงมาอยู่หน้ายองแจราวกับจับวาง ยองแจจึงหยิบมันแล้วคลี่ออกดู
‘ลุกลี้ลุกลนขนาดนี้ หนีกลับไปเลยไป :P’
ยองแจเงยหน้ามองเพื่อนที่แลบลิ้นใส่ ก่อนจะขว้างกระดาษกลับไปแล้วหันไปจดบนกระดานต่อ
‘จดแล็คเชอร์ให้แดฮยอน’
“วันนี้พอแค่นี้ กลับบ้านได้”
เมื่ออาจารย์เดินออกจากห้องไป ยูยองแจก็รีบกวาดของทั้งหมดลงกระเป๋า พร้อมกับลุกพรวดพราดออกไปอย่างรวดเร็ว
“โถๆๆ คงจะอัดอั้นตันใจมาสินะ”
“ก็เล่นนั่งฟังบรรยายตั้งสี่ชั่วโมงรวด คงจะคิดถึงน่าดู คิคิ”
“แดฮยอนอ่า~”
เมื่อถึงห้องยองแจก็รีบทิ้งกระเป๋าลงบนพื้นห้องแล้วพุ่งมาที่เตียง
“อื้ออ~”
ส่งเสียงครางแหบในลำคอเป็นการตอบรับ
“เป็นยังไงบ้าง โอเคขึ้นมั๊ย?”
ยองแจเอามืออังหน้าผากของอีกคน ก่อนจะเดินเข้าไปเอาน้ำมาเช็ดตัวให้อีกคนเมื่อเห็นว่าตัวยังร้อนอยู่ แต่ก็ดูเหมือนจะดีขึ้นมาอยู่มาก
“อื้ออ~”
ยองแจค่อยเช็ดไล้ไปตามร่างกายของคนป่วย มือปลดกระดุมชุดนอนของอีกคนอวดหน้าท้องแบนราบ แต่ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จะมาคิดอกุศลกับร่างกายนี้ตอนนี้นะ -__-;;
“แดฮยอนอ่า~ ลุกขึ้นมากินข้าวกินยาก่อนเร็ว”
ยองแจพยายามจะช้อนตัวอีกคนขึ้นมา
“อื้ออ~”
เสียงครางอย่างขัดใจพร้อมกับคิ้วที่ขมวด ทำเอายองแจแอบอดขำไม่ได้
“แดฮยอนอย่าดื้อสิ”
เมื่อเห็นอีกคนเริ่มดิ้นทั้งๆ ที่ยังหลับอยู่ ยองแจเลยดุเข้าไป แต่อีกคนจะรับรู้หรือเปล่าล่ะ
“อื้ออ~”
ส่งเสียงครางอีกรอบก่อนจะหยุดดิ้นหลังจากที่คิดว่าน่าจะหามุมสบายได้แล้ว ลมหายใจที่เข้าออกอย่างสม่ำเสมอ คิ้วที่คลายออกจากกัน ทำเอายองแจถึงกับยอมแพ้
“ตื่นเมื่อไรค่อยกินก็แล้วกัน”
ยองแจนั่งจ้องใบหน้าคนหลับ ไล่ตั้งแต่ดวงตาหวานที่ตอนนี้ปิดสนิท จมูกโด่งสวยได้รูป จนถึงริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสดที่บัดนี้มันดูซีดเซียวเพราะพิษไข้ มือเอื้อมไปเกลี่ยปอยผมสีน้ำตาลเข้มออกจากใบหน้าหวานที่กำลังอยู่ในห้วงนิทราอย่างมีความสุข
วันนี้เป็นอีกวันที่ยูยองแจต้องเดินมาเรียนเพียงลำพัง ความจริงแล้วแดฮยอนหายแล้วล่ะ เพียงแค่ยังมีอาการปวดหัวอยู่นิดๆ ยองแจจึงออกคำสั่งให้อยู่ที่ห้อง แต่แดฮยอนดันดื้อไม่ยอมเชื่อฟังต้องออกมาเรียนให้ได้ ทั้งสองเถียงกันไปเถียงกันมา จนแดฮยอนต้องเป็นฝ่ายยกธงขาวยอมนอนตีพุงอยู่ที่ห้องแทน
“ยูยองแจโซโล่อีกแล้ว ที่รักยังไม่หายอีกหรอ”
ก้าวแรกที่เดินเข้าคลาสก็โดนล้อจากเพื่อนปากหมาซะแล้ว
“ยุ่งกับพวกกูจริงๆ เลยนะ”
ยองแจเคาะหัวเพื่อนคนละทีก่อนจะนั่งลงประจำที่ สายตาจับจ้องไปที่หน้าต่าง ราวกับมีลางสังหรณ์อะไรบางอย่าง
เวลาผ่านไปแต่เหมือนคลาสบรรยายจะยังยืดเยื้อไม่จบไม่สิ้นซะที ยองแจเคาะปากกาลงบนหนังสือเล่มหนา สายตามองไปนอกหน้าต่าง เสียงบ่นที่วิ่งเข้าหูซ้ายแล้วทะลุออกหูขวา ตามองนอกหน้าต่าง หูฟังเสียงอาจารย์บรรยาย แต่ใจลอยไปถึงแมวที่อยู่ที่ห้อง
‘ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ’
แล้วสายตาของยองแจก็ต้องลุกวาว เมื่อด้านนอกของหน้าต่างปรากฏเป็นปุยหิมะขาวๆ ที่ค่อยๆ ร่วงลงมาจากท้องฟ้า เพียงแค่นั้นยองแจก็ยิ้มแป้น
‘ตุ้บ!’
ยองแจหันขวับเมื่อรู้สึกเหมือนมีบางอย่างถูกโยนมาโดนหัวเขา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นฝีมือใคร ยองแจหยิบก้อนกระดาษมาคลี่ดู แล้วก็รีบปากลับไปคืนอย่างรวดเร็ว
‘หิมะแรกตกแล้ว คนที่นอนอยู่ที่ห้องจะเห็นมันมั๊ยน้า~’
บอกได้คำเดียว ‘ยูยองแจโคตรอาย’ ไม่รู้ว่าไอ้สองตัวนี้มันรู้ความลับเรื่องหิมะแรกของเขาได้อย่างไร ยิ่งคิดยิ่งแค้น ยิ่งคิดยิ่งอยากฆ่าไอ้สองตัวนั้นทิ้ง
“วันนี้พอแค่นี้นะ เนื้อหาบทนี้จบแล้ว อาทิตย์หน้าต่อบทต่อไปนะ”
แล้วอาจารย์ก็เดินออกไป ยูยองแจรีบคว้ากระเป๋าออกจากคลาสไปทันที
‘ปีนี้นายต้องเห็นมันได้แล้วนะแดฮยอน’
“แดฮยอน!!!”
ยองแจตะโกนเรียก ทำเอาเจ้าของชื่อยืนเหม่อเกาะกระจกอยู่สะดุ้ง
“???”
แดฮยอนหันกลับมา เอียงคออย่างสงสัยใส่คนที่ยืนหอบอยู่ตรงหน้า
“ผ่านมา 3 ปีแล้วนะจองแดฮยอน”
ยองแจพูดทั้งๆ ที่ยังหอบอยู่
“3 ปี??? แล้วไงอะ”
แดฮยอนแสร้งทำเป็นไม่รู้ ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอก
‘มันผ่านมา 3 ปี 3 ปีที่ยองแจคอยเอาใจใส่คนเอาแต่ใจแบบเค้า’
“มึงอย่าแอ๊บแบ๊วใส่กู”
ยองแจหยุดหอบ แล้วเดินเข้าใกล้ๆ แดฮยอน
“กูไม่ได้แอ๊บเว้ย!!”
“มึง! ไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องนี้”
ยองแจจับไหล่อีกคนให้หันออกไปนอกหน้าต่าง
‘ได้ข่าวว่ามึงเริ่มเลยยองแจ’
“กูจะถามมึงอีกครั้ง ถ้าคราวนี้มึงยังมองไม่เห็นอีก...”
ยองแจสวมกอดแดฮยอนจากด้านหลังเอาคางเกยไหล่เล็ก
“...”
“กูก็จะเฝ้าถามมึงไปอย่างนี้เรื่อยๆ จนกว่ามึงจะเห็น”
ยองแจกระชับอ้อมกอดให้แน่นเข้าไปอีก
“แดฮยอนอ่า~”
“...”
“นาย... เห็นหิมะแรก... แล้วใช่มั๊ย?”
“...”
“แดฮยอนอ่า~”
“มึงเฝ้าเพียรพยายามถามกูแบบเดิมๆ ตลอด 3 ปีนี้... มึงไม่เบื่อบ้างหรอ”
“ไม่... กูไม่เคยเบื่อมึงเลย”
“เอาวะ! ไหนๆ มึงก็อุตส่าห์พยายามมาถึง 3 ปีแล้วนะยูยองแจ...”
“...”
“ส่วนกูก็หลอกตัวเองมานานเกินพอ เพื่อตอบแทนความพยายามตลอด 3 ปีที่ผ่านมาของมึง...”
“...”
“กูยอมเห็นมันแล้วก็ได้ -///////////////////////////-”
-THE END-
ผลงานอื่นๆ ของ september. ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ september.
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น