คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : จุดเริ่มต้นของเรื่องราว!
" ฉันขอโทษแล้วกันนะ ก็ไม่คิดว่าแกจะเป็นจริงเป็นจังขนาดนี้ แต่ก็ดีใจกับแกด้วยแล้วกันนะ ฉันจจะเลี้ยงไอ’ติมแกตอนเย็นเป็นการไถ่โทษแล้วกันนะ โอเคป่ะ " ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด
" ก็ได้ นี่เห็นแก่ความเป็นเพื่อนกันมาหลายปีนะเนี่ย ไม่งั้นไม่ยอมยกโทษให้ง่ายๆหรอก " มันพูดเหมือนความผิดฉันใหญ่หลวง แต่ที่จริงแล้วมันอยากกินไอ’ติม เสียตังค์อีกแล้วช้านนนน
แล้วพวกเราก็เข้าแถวและขึ้นห้องไปสอบ วันนี้สอบเป็นวันสุดท้ายแล้ว พรุ่งนี้ก็ได้นอนตีพุงขาวๆอยู่บ้านแล้ว แต่คิดถึงเพื่อนๆอ่ะ คิดถึงเครื่องแบบนักเรียน เพราะจะต้องเปลี่ยนเครื่องแบบแล้ว
ใจหายอ่ะ ไม่คิดว่าเวลา3ปีมันจะผ่านไปเร็วขนาดนี้ ฉันยังคิดอยู่เลยว่าเหมือนพวกเราเพิ่งรู้จักกันใหม่ๆ ไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้เลย อยากอยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไป มันเป็นความผูกพันที่ถ้าใครไม่เคยได้สัมผัสจะไม่มีวันรู้เลยว่ามิตรภาพของคำว่าเพื่อนมันเป็นอย่างไร สวยงามมากแค่ไหน มันไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ มันไม่รู้จะใช่คำพูดแบบไหนมาถ่ายทอดความรู้สึกเหล่านี้ได้
แม้ว่าเพื่อนจะอยู่ที่นี้ต่อหรือไม่
ก็ขอให้ทุกคนเก็บความทรงจำที่ดีๆช่วงหนึ่งในชีวิตเอาไว้ใจส่วนหนึ่งของหัวใจ ส่วนฉันจะไม่มีวันลืมเลยหลังจากที่เราสอบกันเสร็จสีหน้าของแต่ละคนก็ไม่ต่างกันเลย มันจะถึงเวลาที่เราจะต้องจากลากันแล้ว น้ำตาเริ่มมารวมตัวกันเพื่อรอเวลาที่จะไหลออก ลาก่อนห้องม.3/1ที่ทำให้เกิดเรื่องราวต่างๆมากมาย ทั้งดีและไม่ดี ลาก่อนเก้าอี้และโต๊ะทุกตัวที่ให้เราได้นั่งเรียนและในบางเวลาเป็นเสมือนเตียงให้เราได้แอบหลับ ลาก่อนกระดานดำและชอล์กที่ทำให้เราได้รับความรู้มากมาย ลาก่อนตึก6
ชั้น
4 ห้อง2 ที่ทำให้เราได้อยู่มาตลอด1ปี ลาก่อนเพื่อนๆที่จะไปเรียนที่อื่น ขอให้พวกเธอโชคดี อย่าลืมคิดถึงพวกเราบ้างนะ ส่วนพวกเราที่อยู่ที่เดิมก็จะคิดถึงพวกเธอเสมอ แล้วบรรยากาศของห้องก็เปลี่ยนไปน้ำตาเริ่มไหลลงพื้นห้องทีละหยด ทีละหยด ทุกคนในห้องกอดคอกันปล่อยโฮออกมาเพื่อระบายความเศร้า แล้วพวกเราก็นั่งล้อมวงกันเพื่อพูดความในใจที่มีต่อเพื่อนทำให้พวกเราร้องไห้กันหนักเข้าไปอีก และแล้วเวลานี้ก็จบลงมันช่างรวดเร็วอะไรขนาดนี้ ฉันยังทำใจไม่ได้เลยนะ แต่ก่อนจะจากกันไปจริงๆ พวกเราก็ไม่ลืมที่จะยิ้มให้กัน รอยยิ้มที่เปื้อนคราบน้ำตามันดูกินใจและจริงใจมากได้เวลาแล้วที่เราจะก้าวออกไปจากห้องนี้
ฉันรีบดึงมือของแยมออกจากห้องและแยมก็เห็นด้วย เพราะพวกเราร้องไห้จนไม่ไหวแล้ว ฉันจะไม่มีวันลืมบรรยากาศแบบนี้เลย แม้นาทีสุดท้ายของชีวิตหลังจากที่เราเดินออกมาจากห้องแล้ว
ฉันก็พาแยมไปที่ร้านไอ’ติมเลย ดวงตาของฉันและแยมแดงก่ำจนคนในร้านมอง ไอ’ติมในวันนี้น่าจะช่วยให้ความรู้สึกพวกเราดีขึ้นนะ ฉันหวังไว้อย่างนั้น" ขอเมนูด้วยค่ะ " เมื่อไปถึงฉันยังไม่ทันจะนั่ง แยมมันก็เรียกเมนูมาก่อนเลย จากนั้นมันมันก็สั่งทั้งของโปรดของมันและของฉัน
" นี่คุณเอาไปให้โต๊ะนู้นก่อนได้ไงอ่ะ อีตาคนนั้นมาที่หลังฉันนะ " ฉันเกิดอาการวีนแตก ผลพวงมาจากความเสียใจที่ต้องจากเพื่อน แล้วหวังว่าไอ’ติมจะช่วยฉันให้รู้สึกดีขึ้น แต่มาเจอแบบนี้เป็นใครจะทนไหวต้องขอวีนสักหน่อย
" ช่างเถอะแพร เดี๋ยวเราก็ได้ "
"ไม่ได้แยม ก็ดูดิมันไม่ยุติธรรมเลยนะ เรามาก่อนก็ต้องได้ก่อนก่อนดิ " ฉันไม่ฟังอะไรแล้ว จะเป็นใครก็ช่าง แต่ฉันไม่ยอมหรอก อ๊ากก...ก
" นี่เธอ ก็คนเสิร์ฟมันเป็นเพื่อนฉัน ฉันจะได้ก่อนมันผิดหรอ " อีตาคนที่ได้ไอ’ติมก่อนฉันตอกฉันกลับมานึกว่ายัยแพรคนนี้จะยอมหรอ ไม่มีทางหรอก
ความคิดเห็น